IPPB4/415-478/13-4/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 18 lipca 2013 r. (data wpływu 23 lipca 2013 r.) uzupełnione pismem z dnia 5 września 2013 r. (data nadania 6 września 2013 r., data wpływu 9 września 2013 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 30 sierpnia 2013 r. Nr IPPB4/415-478/13-2/JK (data nadania 30 sierpnia 2013 r., data doręczenia 2 września 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe.

W dniu 23 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 30 sierpnia 2013 r. Nr IPPB4/415-478/13-2/JK (data nadania 30 sierpnia 2013 r., data doręczenia 2 września 2013 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 5 września 2013 r. (data nadania 6 września 2013 r., data wpływu 9 września 2013 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sprawa dotyczy nieruchomości rolnej położonej w S., której właścicielem był dziadek Wnioskodawcy. Po śmierci dziadka 1 stycznia 1985 r., Sąd Rejonowy wydal postanowienie o stwierdzeniu zasiedzenia własności ww. nieruchomości w 1/3 dla rodziców Wnioskodawcy. Następnie 16 maja 1987 r. zmarł ojciec Wnioskodawcy, a spadek po nim nabyli Jego matka oraz troje dzieci (w tym Wnioskodawca) po I/4 każdy, co potwierdza prawomocne postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 18 kwietnia 1989 r. Dnia 24 sierpnia 2011 r. została zawarta umowa w formie Aktu Notarialnego o podział majątku wspólnego rodziców oraz podział spadku po ojcu, udział wynoszący I/3 nabył Wnioskodawca, tym samym Jego matka i rodzeństwo zrzekli się swoich udziałów na Jego rzecz. Wnioskodawca został współwłaścicielem 1/3 nieruchomości, położonej w S., której dotyczy sprawa. Wartość udziału uległa powiększeniu bowiem w wyniku działu spadku w dniu 24 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca nabył I/3 części nieruchomości (5.854 m²), a przed działem spadku Jego udział w nieruchomości wynosił I/24 części (731 m²). Dział spadku nastąpił bez spłat między spadkobiercami.

W dniu 24 września 2012 r. postanowieniem Prezydenta Miasta zostały wyodrębnione w tej nieruchomości działki budowlane. Dnia 9 lutego 2013 r. Aktem Notarialnym została zniesiona współwłasność nieruchomości. Wartość nieruchomości nabytej w wyniku zniesienia współwłasności w dniu 9 lutego 2013 r. jest mniejsza od wartości udziału Wnioskodawcy nabytego w wyniku działu spadku, bowiem po dziale spadku Jego udział w nieruchomości wynosił 1/3 (5.854 m²), a po zniesieniu współwłasności Wnioskodawca nabył działki o obszarze 2.617 m² czyli o 3.237 m² mniej niż miał (z czego 3.174 m² przeszło na własność Miasta pod drogę publiczną, natomiast 63 m² nabył inny współwłaściciel). Zniesienie współwłasności nieruchomości nastąpiło z obowiązkiem dopłat (Wnioskodawca otrzymał dopłatę w kwocie 8.190,00 złotych).

W dniu 17 grudnia 2012 r. nastąpiło wszczęcie postępowania wywłaszczeniowego, natomiast w dniu 13 lutego 2013 r. Prezydent Miasta. wydał zawiadomienie o wszczęciu postępowania o ustalenie opłaty adiacenckiej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w wyniku podziału nieruchomości na działki. Dnia 19 marca 2013 r. na podstawie decyzji Prezydenta Miasta z 17 grudnia 2012 r. część działek, których Wnioskodawca był właścicielem stała się własnością Miasta Siedlce z przeznaczeniem pod budowę dróg gminnych oraz deklaracja przygotowania umowy, która kompensowałaby zobowiązanie z tytułu opłaty adiacenckiej i wypłaty odszkodowania za zajęte działki pod drogę gminną. W dniu 21 marca 2013 r. Prezydent Miasta. wydał zawiadomienie o wysokości wyceny nieruchomości przed podziałem i po podziale w celu określenia wysokości opłaty adiacenckiej. W dniu 20 maja 2013 r. Prezydent Miasta wydał decyzję o ustaleniu opłaty adiacenckiej. W dniu 7 czerwca 2013 r. została sporządzona Umowa dotycząca wypłaty odszkodowania przez Prezydenta Miasta za zajęte działki pod budowę drogi gminnej oraz zapłaty przez Wnioskodawcę ustalonej opłaty adiacenckiej. Na podstawie umowy kwota odszkodowania i kwota opłaty adiacenckiej zostały wzajemnie skompensowane tj. od kwoty odszkodowania została potrącona kwota opłaty adiacenckiej. Przejęcie nieruchomości pod budowę dróg gminnych odbyło się zgodnie z przepisami (dotyczącymi wywłaszczenia) uregulowanymi w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przychód uzyskany z tytułu odszkodowania podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z brzmieniem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie zaś do art. 21 ust. 1 pkt 29 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są przychody uzyskane z tytułu odszkodowania wypłacanego stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami lub z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie oraz z tytułu sprzedaży nieruchomości w związku z realizacją przez nabywcę prawa pierwokupu, stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami; nie dotyczy to przypadków, gdy właściciel nieruchomości, o której mowa w zdaniu pierwszym, nabył jej własność w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego bądź odpłatnym zbyciem nieruchomości za cenę niższą o co najmniej 50% od wysokości uzyskanego odszkodowania lub ceny zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie lub w związku z realizacją prawa pierwokupu.

Należy mieć jednak na względzie, że zwolnienie przewidziane w ww. przepisie nie będzie przysługiwało, jeżeli łącznie spełnione zostaną następujące warunki:

* nabycie nieruchomości nastąpiło w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego lub odpłatnym zbyciem,

* cena jej nabycia była o co najmniej 50% niższa od wysokości odszkodowania lub ceny zbycia.

Zatem w przypadku, gdy spełniony zostanie tylko jeden z warunków albo żaden z nich, uzyskany przychód będzie korzystał ze zwolnienia. Z uwagi na fakt, że udział w nieruchomości Wnioskodawca nabył nieodpłatnie w drodze spadku w okresie przekraczającym 2 lata przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego, co w świetle art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nakazuje uznać, że pierwsza z dwóch negatywnych przesłanek zwolnienia przedmiotowego nie została spełniona.

Ponadto, przedmiotowa nieruchomość została nabyta w drodze spadku, tj. nieodpłatnie, co nie pozwala na ustalenie ceny jej nabycia. Skoro zatem, brak jest ceny przy nabyciu w drodze spadku, nie będzie spełniony również drugi warunek wyłączający przedmiotowe zwolnienie.

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Wnioskodawcy, odszkodowanie ustalone przez Prezydenta Miasta pomniejszone o kwotę opłaty adiacenckiej będzie korzystało ze zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 tej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Odszkodowanie stanowi co do zasady przychód w rozumieniu zacytowanego wyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ust. 1 ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 29 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są przychody uzyskane z tytułu odszkodowania wypłacanego stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami lub z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie oraz z tytułu sprzedaży nieruchomości w związku z realizacją przez nabywcę prawa pierwokupu, stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami; nie dotyczy to przypadków, gdy właściciel nieruchomości, o której mowa w zdaniu pierwszym, nabył jej własność w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego bądź odpłatnym zbyciem nieruchomości za cenę niższą o co najmniej 50% od wysokości uzyskanego odszkodowania lub ceny zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie lub w związku z realizacją prawa pierwokupu.

Zasady dotyczące ograniczenia lub pozbawienia praw do nieruchomości oraz związanych z tym odszkodowań, reguluje ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.).

W myśl art. 6 pkt 1 tej ustawy, celami publicznymi w rozumieniu ustawy jest m.in. wydzielanie gruntów pod drogi publiczne i drogi wodne, budowa, utrzymywanie oraz wykonywanie robót budowlanych tych dróg, obiektów i urządzeń transportu publicznego, a także łączności publicznej i sygnalizacji.

Zgodnie z art. 98 ust. 1 ww. ustawy, działki gruntu wydzielone pod drogi publiczne: gminne, powiatowe, wojewódzkie, krajowe - z nieruchomości, której podział został dokonany na wniosek właściciela, przechodzą, z mocy prawa, odpowiednio na własność gminy, powiatu, województwa lub Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale prawomocne. Przepis ten stosuje się także do nieruchomości, której podział został dokonany na wniosek użytkownika wieczystego, z tym że prawo użytkowania wieczystego działek gruntu wydzielonych pod drogi publiczne wygasa z dniem, w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale prawomocne. Przepis stosuje się odpowiednio przy wydzielaniu działek gruntu pod poszerzenie istniejących dróg publicznych.

Natomiast w myśl art. 98 ust. 3 tejże ustawy, za działki gruntu, o których mowa w ust. 1, przysługuje odszkodowanie w wysokości uzgodnionej między właścicielem lub użytkownikiem wieczystym a właściwym organem. Przepis art. 131 stosuje się odpowiednio. Jeżeli do takiego uzgodnienia nie dojdzie, na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego odszkodowanie ustala się i wypłaca według zasad i trybu obowiązujących przy wywłaszczaniu nieruchomości.

Na podstawie art. 128 ust. 1 powołanej ustawy, wywłaszczenie własności nieruchomości, użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego następuje za odszkodowaniem na rzecz osoby wywłaszczonej odpowiadającym wartości tych praw.

Stosownie do art. 129 ust. 1 ww. ustawy, odszkodowanie ustala starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, w decyzji o wywłaszczeniu nieruchomości, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zgodnie z art. 130 ust. 1 ww. ustawy, wysokość odszkodowania ustala się według stanu, przeznaczenia i wartości wywłaszczonej nieruchomości w dniu wydania decyzji o wywłaszczeniu. W przypadku gdy starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, wydaje odrębną decyzję o odszkodowaniu, wysokość odszkodowania ustala się według stanu i przeznaczenia nieruchomości w dniu pozbawienia lub ograniczenia praw, a w przypadkach, o których mowa w art. 98 ust. 3 i art. 106 ust. 1, według stanu i przeznaczenia nieruchomości odpowiednio w dniu wydania decyzji o podziale lub podjęcia uchwały o przystąpieniu do scalenia i podziału oraz jej wartości w dniu wydania decyzji o odszkodowaniu. Przepis art. 134 stosuje się odpowiednio.

Z pierwszego zdania zacytowanego przepisu wynika, że podstawowym warunkiem uprawniającym do skorzystania z tego zwolnienia jest uzyskanie przychodu z tytułu odszkodowania lub z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie, stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami.

Natomiast w zdaniu drugim analizowanego przepisu zawarte zostały warunki dodatkowe, według których zwolnienie to nie przysługuje, jeżeli łącznie spełnione są następujące przesłanki:

* nabycie na własność nieruchomości nastąpiło w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego lub przed odpłatnym zbyciem nieruchomości,

* cena jej nabycia była o co najmniej 50% niższa od wysokości uzyskanego odszkodowania lub ceny zbycia.

Z treści wniosku wynika, że nabycie przez Miasto nieruchomości nastąpiło na podstawie przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, z przeznaczeniem podbudowę dróg gminnych. Zatem przesłanka uprawniająca do skorzystania ze zwolnienia, o której mowa w zdaniu pierwszym została spełniona.

Analizując natomiast czy wystąpią w przedmiotowej sprawie warunki wyłączające możliwość zastosowania zwolnienia należy ustalić przede wszystkim cenę oraz datę nabycia przez Wnioskodawcę własności nieruchomości.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że po śmierci w dniu 16 maja 1987 r. ojca, Wnioskodawca wraz z matką i rodzeństwem odziedziczył 1/3 części nieruchomości. W dniu 24 sierpnia 2011 r. została zawarta umowa w formie Aktu Notarialnego o podział majątku wspólnego rodziców oraz podział spadku po ojcu. W wyniku działu spadku matka i rodzeństwo zrzekli się swoich udziałów na rzecz Wnioskodawcy, tym samym Wnioskodawca nabył udział wynoszący I/3 nieruchomości. Wartość udziału uległa powiększeniu, bowiem w wyniku działu spadku w dniu 24 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca nabył 1/3 części nieruchomości (5.854 m²), a przed działem spadku Jego udział w nieruchomości wynosił 1/24 części (731 m²). Dział spadku nastąpił bez spłat między spadkobiercami. W dniu 9 lutego 2013 r. w formie aktu notarialnego została zniesiona współwłasność nieruchomości. Wartość nieruchomości nabytej w wyniku zniesienia współwłasności jest mniejsza od wartości udziału Wnioskodawcy nabytego w wyniku działu spadku, bowiem po dziale spadku Jego udział w nieruchomości wynosił 1/3 (5.854 m²), a po zniesieniu współwłasności Wnioskodawca nabył działki o obszarze 2.617 m² czyli o 3.237 m² mniej niż miał. Zniesienie współwłasności nieruchomości nastąpiło z obowiązkiem dopłat (Wnioskodawca otrzymałem dopłatę w kwocie 8.190,00 złotych).

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. Stosownie do art. 924 i 925 ww. ustawy, spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku, natomiast otwarcie spadku następuje z chwilą śmierci spadkodawcy.

Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku potwierdza jedynie prawo spadkobierców do tego spadku od momentu jego otwarcia. Tak więc, dniem nabycia spadku przez Wnioskodawcę i pozostałych spadkobierców jest data śmierci spadkodawcy.

Z instytucją działu spadku mamy natomiast do czynienia w sytuacji, w której spadek przypada kilku spadkobiercom. W wyniku działu spadku prawa majątkowe objęte spadkiem przyznane poszczególnym spadkobiercom stosownie do wielkości ich udziałów, przechodzą na nich. Ustaje więc, wspólność majątku spadkowego. Umowa o dział spadku lub prawomocne orzeczenie sądowe o dziale spadku stanowią tytuł własności rzeczy, które w dziale przypadły poszczególnym spadkobiercom. Zatem, na skutek działu spadku następuje "konkretyzacja" składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom.

Jeżeli, wartość nieruchomości nabytych w wyniku działu jest zgodna z wartością udziału posiadanego przed działem spadku - nie następuje nabycie podlegające opodatkowaniu, ponieważ w ten sposób nie ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą, jak i stan jej majątku osobistego. Dział spadku, w wyniku którego udział w nieruchomości nie zwiększył się, zmienia wyłącznie charakter własności. Jednakże nabycie nieruchomości w drodze działu spadku w części przekraczającej udział spadkowy stanowi nabycie w myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponieważ w skutek dokonanego działu spadku wartość udziału uległa powiększeniu w stosunku do pierwotnie posiadanego udziału nabytego w spadku, uznać należy, że skutkowało to dla Wnioskodawcy nabyciem części nieruchomości ponad dotychczas posiadany udział w tej nieruchomości.

Odnosząc się natomiast do instytucji zniesienia współwłasności, należy wskazać, że współwłasność jest instytucją prawa cywilnego polegająca na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 ustawy). W myśl art. 196 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej.

W myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu. Na podstawie art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności czy podziału majątku wspólnego, jest nabyciem tych rzeczy. Natomiast, biorąc pod uwagę przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku podziału majątku wspólnego, jeśli:

* podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub

* wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku dokonanego podziału mieści się w udziale, jaki przysługiwał jej w majątku wspólnym.

Jeżeli więc spełnione są wymienione wyżej warunki, podział nieruchomości nie może być rozpatrywany w kategoriach nabycia. W takiej sytuacji za datę jej nabycia uznać należy datę pierwotnego nabycia udziału w nieruchomości. Jeżeli jednak na skutek dokonanego podziału nieruchomości lub zniesienia współwłasności przysługujący danej osobie udział ulega powiększeniu lub też towarzyszą mu spłaty i dopłaty, wówczas czynność ta skutkuje nabyciem ponad dotychczas posiadany udział. Podkreślić zatem należy, że w każdej sytuacji, kiedy w wyniku zniesienia współwłasności jeden z dotychczasowych współwłaścicieli został zobowiązany do spłaty, mamy do czynienia z nieekwiwalentnym podziałem, a po stronie osoby zobowiązanej do spłaty następuje nabycie majątku przekraczające pierwotnie posiadany przez niego udział we współwłasności.

Wartość nieruchomości nabytej przez Wnioskodawcę w wyniku zniesienia współwłasności jest mniejsza od wartości udziału nabytego w wyniku działu spadku, bowiem po dziale spadku Jego udział w nieruchomości wynosił 1/3 (5.854 m²), a po zniesieniu współwłasności Wnioskodawca nabył działki o obszarze 2.617 m² czyli o 3.237 m² mniej niż miał. W wyniku zniesienia współwłasności Wnioskodawca otrzymał dopłatę w kwocie 8.190,00 złotych. Zatem czynność zniesienia współwłasności nie skutkowała dla Wnioskodawcy nowym nabyciem.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że przedmiotową nieruchomość Wnioskodawca nabył w dwóch datach, a mianowicie:

* w dniu 16 maja 1987 r. w spadku po zmarłym ojcu,

* w dniu 24 sierpnia 2011 r. w drodze działu spadku.

Wszczęcie postępowania wywłaszczeniowego nastąpiło w dniu 17 grudnia 2012 r.

W odniesieniu do udziału nabytego w spadku w dniu 16 maja 1987 r. nabycie nieruchomości nie nastąpiło w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego. Pierwsza negatywna przesłanka nie została więc spełniona. Została ona spełniona w odniesieniu do udziału nabytego w drodze działu spadku w dniu 24 sierpnia 2011 r., tj. nabycie nastąpiło w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania. Jednakże w związku z tym, że w przedmiotowej sprawie nabycie nieruchomości przez Wnioskodawcę nastąpiło w drodze spadku oraz w dziale spadku nieodpłatnie (dział spadku odbył się bez spłat i dopłat), należy stwierdzić, że nie można ustalić ceny nabycia przez Wnioskodawcę nieruchomości, nie wystąpi więc sytuacja, w której cena nabycia nieruchomości była niższa niż 50% uzyskanego odszkodowania. Oznacza to, że nie jest spełniony drugi warunek wyłączający przedmiotowe zwolnienie.

Natomiast, podkreślić w tym miejscu należy, że w przypadku, gdy spełniony zostanie tylko jeden z warunków albo żadne z nich, wówczas uzyskany przychód będzie korzystał ze zwolnienia. W świetle art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, negatywne przesłanki zwolnienia przedmiotowego w nim wymienione nie zostały spełnione łącznie.

W związku z powyższym, na podstawie przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanych wyżej przepisów stwierdzić należy, że odszkodowanie wypłacone stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami w zamian za przejęte nieruchomości pod budowę drogi gminnej, korzysta ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy podkreślić, że przedmiotową nieruchomość Wnioskodawca nabył częściowo w spadku w roku 1987 i częściowo w dziale spadku w dniu 24 sierpnia 2011 r., natomiast we własnym stanowisku Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowa nieruchomość została nabyta w spadku. Powyższe nie miało znaczenia dla zastosowania przedmiotowego zwolnienia, zatem stanowisko uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.