IPPB4/415-45/11-2/MP - Skutki podatkowe sfinansowania przez pracodawcę kosztów aplikacji adwokackiej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa przedstawione we wniosku z dnia 11 stycznia 2011 r. (data wpływu 17 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania przez pracodawcę kosztów aplikacji adwokackiej - jest prawidłowe.

W dniu 17 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania przez pracodawcę kosztów aplikacji adwokackiej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Kancelaria prawna zatrudnia na podstawie umowy o pracę aplikantów adwokackich. Od przychodów ze stosunku pracy wypłacanych pracownikom Wnioskodawca zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, oblicza oraz pobiera, zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Aplikanci w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych odbywają szkolenia w ramach aplikacji adwokackiej. Wnioskodawca zobowiązał się umownie wobec pracowników do pokrywania za nich kosztów związanych ze szkoleniem zawodowym. Pracownicy przyjęli zobowiązanie, spełnili warunki wymagane przez ustawę z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze do odbycia aplikacji adwokackiej i od stycznia 2011 r. rozpoczną kolejny rok szkolenia. Opłata za szkolenia będzie przekazywana przez Wnioskodawcę bezpośrednio na rzecz organizatora szkolenia. Pracownik nie będzie otrzymywał od Wnioskodawcy kwot odpowiadających wartości opłaty i nie będzie płacić samodzielnie za powyższe kształcenie. Wpłata kwoty na pokrycie kosztów szkolenia będzie miała miejsce w sześciu ratach dokonywanych co drugi miesiąc kalendarzowy począwszy od stycznia 2011 r., w kwocie 693 zł. Udział pracownika w takim szkoleniu przynosi korzyść pracodawcy, który podnosząc w ten sposób jakość świadczonych przez kancelarię usług, może jednocześnie zaliczyć koszty szkolenia do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do obliczenia, pobrania zaliczki na podatek dochodowy pracownika od kwoty, którą Wnioskodawca zapłaci za odbycie aplikacji adwokackiej przez pracownika oraz czy kwota zapłacona przez Wnioskodawcę na pokrycie kosztów aplikacji adwokackiej pracownika stanowi dochód pracownika zwolniony z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy i z tego tytułu Wnioskodawca nie jest zobowiązany do obliczenia i pobrania od tej kwoty zaliczki na podatek dochodowy pracownika.

Zdaniem Wnioskodawcy kwota, jaką zapłaci na pokrycie kosztów aplikacji adwokackiej pracownika stanowi dochód pracownika zwolniony z podatku dochodowego od osób fizycznych. Z tego tytułu Wnioskodawca nie jest obowiązany do obliczenia i pobrania od tej kwoty zaliczki na podatek dochodowy pracownika. Zgodnie z brzmieniem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Stosownie do art. 11 ust. 1 wyżej cyt. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Z cytowanych przepisów jednoznacznie wynika, że do przychodów pracownika zaliczyć należy wszystkie otrzymywane przez niego świadczenia, wynikające z zawartej umowy bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy. Dochodem natomiast jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania. Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę w szkołach lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe w formach pozaszkolnych. Zgodnie z art. 103 z indeksem 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracodawca ma obowiązek ułatwiać pracownikowi podnoszenie jego kwalifikacji zawodowych, przez co rozumie się zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą. Ponadto zgodnie z art. 103 z indeksem 3 pracodawca może przyznać pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe dodatkowe świadczenia, w szczególności pokryć opłaty za kształcenie, przejazd, podręczniki i zakwaterowanie. Z uwagi na powyższe, zdaniem Wnioskodawcy jako formy pozaszkolnego podnoszenia kwalifikacji należałoby potraktować tak różnego rodzaju studia podyplomowe, jak i aplikacje podnoszące umiejętności zawodowe, co pozwala zwolnić z opodatkowania kwoty ponoszone przez pracodawcę za pracownika tytułem opłat za odbyte szkolenie aplikacyjne. Zgodnie z art. 76 ust. 1a ustawy o adwokaturze z dnia 26 maja 1982 r. aplikanci odbywają w trakcie pierwszego roku aplikacji szkolenie z zakresu działania sądownictwa powszechnego i prokuratury, mające na uwadze zarówno praktyczne, jak i teoretyczne zapoznanie aplikantów ze sposobem funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości. Ponadto po sześciu miesiącach aplikacji adwokackiej aplikant adwokacki może zastępować adwokata przed sądem rejonowym, organami ścigania, organami państwowymi, samorządowymi i innymi instytucjami. Po roku i sześciu miesiącach aplikacji adwokackiej aplikant adwokacki może także zastępować adwokata przed innymi sądami, z wyjątkiem Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Trybunału Konstytucyjnego i Trybunału Stanu. Tym samym fakt odbywania aplikacji już sam przez się przyczynia się do rozwoju zawodowego przyszłego adwokata i jest jednym ze sposobów uzyskania przez niego tytułu zawodowego. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, nie ma przeszkód do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy do świadczeń przyznanych przez pracodawcę, a związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika także w formie aplikacji. Ponoszenie kosztów edukacji zależy, w odczuciu Wnioskodawcy, od woli stron. Przyznanie takiego świadczenia jest zależne tym samym wyłącznie od woli pracodawcy, który godzi się na odbywanie określonego szkolenia i następuje na mocy umowy o charakterze cywilnoprawnym pomiędzy pracownikiem a pracodawcą. Forma umowy, jak również termin i zakres finansowania powinien zostać zatem pozostawiony woli stron. Ponieważ art. 103 z indeksem 3 Kodeksu pracy daje wyraźną podstawę do pokrywania przez pracodawcę kosztów szkolenia pracowników skierowanych do odbycia aplikacji adwokacji, w konsekwencji świadczenie przyznane zgodnie z tym przepisem korzystać powinno ze zwolnienia z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca wskazał na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 29 sierpnia 2008 r. (III SA/Wa 1862/07), w którym stwierdzono, iż "zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych podlega wartość świadczeń przyznanych przez pracodawcę pracownikowi związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika także w formie aplikacji radcowskiej na podstawie skierowania z zakładu pracy". W przedmiotowym stanie faktycznym pracownicy Wnioskodawcy odbywają aplikację adwokacką i do pokrycia właśnie jej kosztów zobowiązał się Pracodawca. Nie wydaje się jednak, iż znaczenie w omawianym stanie faktycznym ma sytuacja, iż rozpatrywanym przez WSA w ww. wyroku pracownik był aplikantem radcowskim. Aplikacja adwokacka bowiem zorganizowana jest na podobnych zasadach i służy podobnym celom, jak aplikacja radcowska. Możliwość zwolnienia z podatku dochodowego pracownika opłaty za aplikację poniesionej przez Wnioskodawcę, wynika z interpretacji ogólnej Ministra Finansów z 30 kwietnia 2008 r. (Nr DD3/033/10/KDJ/08/173). Istnieje również szereg interpretacji organów podatkowych, które potwierdzają przedstawione stanowisko, m.in.: - interpretacja dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 17 czerwca 2009 r., ITPB2/415-357/09/TJ; - interpretacja dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 lutego 2009 r., IPPB2/415-1548/08-2/MG; - interpretacja dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie 17 lutego 2009 r., IPPB2/415-1558/08-2/MK; - interpretacja dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 23 lutego 2009 r., IPPB4/415-54/08-5/MO, - interpretacja dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 7 maja 2009 r., IPPB4/415-135/08-2/MO.

W opinii Wnioskodawcy koszt odbycia aplikacji adwokackiej pracownika, jaki ma zamiar ponieść, mając na uwadze powyższą argumentację jest zatem dochodem zwolnionym z opodatkowania. W związku z tym, w ocenie Wnioskodawcy, nie powinien on obliczać ani pobierać zaliczki na podatek dochodowy pracownika od tej kwoty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zatem do przychodów ze stosunku pracy zalicza się wszystkie otrzymywane przez pracownika świadczenia, wynikające z zawartej umowy, bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy.

Jednakże zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od dnia 16 lipca 2010 r., wprowadzonym art. 2 ustawy z dnia 20 maja 2010 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 105, poz. 655), wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego.

Użyte w cytowanym powyżej przepisie sformułowanie "odrębne przepisy" obejmuje cały szereg aktów prawnych, z których wynika prawo pracownika do otrzymania od pracodawcy świadczeń w związku z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego.

W niniejszym przypadku do odrębnych przepisów (z uwagi na brak uregulowań w tym zakresie w przepisach szczególnych), należało zaliczyć ustawę z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) wraz z aktami wykonawczymi do tej ustawy. Możliwość przyznania pracownikowi dodatkowych świadczeń w związku z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych regulowało rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz. U. Nr 103, poz. 472 z późn. zm.) oraz reguluje związane z nim rozporządzenie Ministra Edukacji i Nauki z dnia 3 lutego 2006 r. w sprawie uzyskiwania i uzupełniania przez osoby dorosłe wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji zawodowych w formach pozaszkolnych (Dz. U. Nr 31, poz. 216).

W tym miejscu należy zaznaczyć, iż na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 marca 2009 r. (sygn. akt K 28/08) stwierdzającego niezgodność art. 103 ustawy - Kodeks pracy z art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.), z dniem 11 kwietnia 2010 r. straciło moc wydane na jego podstawie rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych. To oznacza, że jedynymi aktualnie obowiązującymi przepisami dotyczącymi zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych pracowników w ramach aplikacji adwokackiej, których prawa i obowiązku są kształtowane przez Kodeks pracy, są uregulowania zawarte w ww. ustawie - Kodeks pracy.

W myśl art. 103 ^{1 §} 1 Kodeksu pracy przez podnoszenie kwalifikacji zawodowych rozumie się zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą.

Nowe regulacje zawarte w art. 103 ¹ -103 ⁶ Kodeksu pracy różnicują zakres świadczeń przysługujących pracownikom w zależności od tego, czy pracownik:

Pracownikowi, który podnosi kwalifikacje zawodowe z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą, przysługuje urlop szkoleniowy i zwolnienie z całości lub z części dnia pracy, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, które nie korzysta ze zwolnienia. Ponadto pracodawca może mu przyznać dodatkowe świadczenia, w szczególności pokryć opłaty za kształcenie, przejazd, podręczniki i zakwaterowanie (art. 103 ³ Kodeksu pracy), które w takich okolicznościach korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z kolei pracownikowi, który zdobywa lub uzupełnia wiedzę i umiejętności z własnej inicjatywy, może być przyznane jedynie zwolnienie z całości lub części dnia pracy bez zachowania prawa do wynagrodzenia i urlop bezpłatny - w wymiarze ustalonym w porozumieniu zawieranym między pracodawcą i pracownikiem (art. 103 ⁶ Kodeksu pracy). Natomiast ewentualne dodatkowe świadczenia pracodawcy polegające np. na opłaceniu kosztów kształcenia pracownikowi, który zdobywa lub uzupełnia wiedzę i umiejętności z własnej inicjatywy - nie są objęte zwolnieniem od podatku określonym w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w rezultacie stanowią przychód tej osoby ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Ponadto należy zaznaczyć, iż pracodawca zawiera - na piśmie - z pracownikiem podnoszącym kwalifikacje zawodowe umowę określającą wzajemne prawa i obowiązki stron. Postanowienia umowy nie mogą być jednak mniej korzystne niż przepisy Kodeksu pracy (art. 103 ^{4 §} 1 i 2 Kodeksu pracy). Pracodawca nie ma obowiązku zawarcia umowy, jeżeli nie zamierza zobowiązać pracownika do pozostawania w zatrudnieniu po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych (art. 103 ^{4 §} 3 Kodeksu pracy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Kancelaria prawna zatrudnia na podstawie umowy o pracę aplikantów adwokackich. Aplikanci w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych odbywają szkolenia w ramach aplikacji adwokackiej. Wnioskodawca zobowiązał się umownie wobec pracowników do pokrywania za nich kosztów związanych ze szkoleniem zawodowym. Pracownicy przyjęli zobowiązanie, spełnili warunki wymagane przez ustawę z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze do odbycia aplikacji adwokackiej i od stycznia 2011 r. rozpoczną kolejny rok szkolenia. Opłata za szkolenia będzie przekazywana przez Wnioskodawcę bezpośrednio na rzecz organizatora szkolenia. Pracownik nie będzie otrzymywał od Wnioskodawcy kwot odpowiadających wartości opłaty i nie będzie płacić samodzielnie za powyższe kształcenie. Udział pracownika w takim szkoleniu przynosi korzyść pracodawcy, który podnosząc w ten sposób jakość świadczonych przez kancelarię usług, może jednocześnie zaliczyć koszty szkolenia do kosztów uzyskania przychodów. Należy jednak zwrócić uwagę, że zasady i formy w jakich możliwe jest podnoszenie kwalifikacji zawodowych przez pracowników normują także przepisy odnoszące się do niektórych grup zatrudnionych (np. młodocianych, pracowników służby cywilnej).

Szkolenia aplikantów adwokackich, będące niewątpliwie szkoleniami zawodowymi, reguluje ustawa z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 146, poz. 1188 z późn. zm.). Przepisy tej ustawy nie zawierają jednak samoistnych uregulowań dotyczących zasad finansowania przez pracodawców opłat ponoszonych przez aplikantów adwokackich za uczestnictwo w tych aplikacjach, czy też kosztów przejazdów na zajęcia i praktyki zawodowe. Ustawodawca uregulował w przepisach powyższych ustaw, w omawianym zakresie, wyłącznie kwestie dot. płatnego urlopu dla pracownika oraz zwolnień od pracy. Ponieważ nie istnieją odrębne regulacje dotyczące finansowania przez pracodawcę kosztów szkolenia pracowników skierowanych do odbycia aplikacji adwokackiej, zastosowanie do takich świadczeń znajdą przepisy art. 103 ¹ -103 ⁶ Kodeksu pracy.

Reasumując, wartość świadczeń otrzymanych przez pracownika w związku z opłacaniem przez pracodawcę kosztów kształcenia w ramach aplikacji adwokackiej, stanowi dla pracownika przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwolniony jednakże z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych. Zatem Wnioskodawca nie jest obowiązany do naliczania i odprowadzania podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Sądów Administracyjnych oraz interpretacji indywidualnych, należy stwierdzić, iż zapadły one w indywidualnych sprawach osób, które się o nie ubiegają i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.