IPPB4/415-442/13-3/JK4

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 12 czerwca 2013 r. (data wpływu 5 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania odszkodowania wypłaconego byłemu pracownikowi na mocy zawartej ugody sądowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania odszkodowania wypłaconego byłemu pracownikowi na mocy zawartej ugody sądowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni była zatrudniona w firmie V. Sp. z o.o. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, począwszy od października 2011 r. Wcześniej Wnioskodawczyni zatrudniona była na podstawie umowy na czas określony, począwszy od dnia 27 lutego 2009 r., która to umowa wygasła z upływem czasu, na który była zawarta.

W dniu 25 listopada 2011 r. firma zatrudniająca Wnioskodawczynię wypowiedziała jej umowę o pracę z 1-miesięcznym okresem wypowiedzenia, zobowiązując ją w tym czasie do wykorzystania urlopu, a w pozostałym czasie zwalniając ją od obowiązku świadczenia pracy. Wypowiedzenie obarczone było licznymi nieprawidłowościami, w tym nieprawidłowym okresem wypowiedzenia, a także dotyczyło wcześniejszej umowy o pracę na czas określony, która wygasła z upływem czasu, na jaki była zawarta.

W związku z nieuzasadnionym i niezgodnym z prawem wypowiedzeniem umowy o pracę, Wnioskodawczyni skierowała sprawę na drogę postępowania sądowego. Pierwotne żądanie pozwu dotyczyło przywrócenia do pracy wskutek uznania dokonanego wypowiedzenia umowy o pracę za bezskutecznie i alternatywnie zasądzenia odszkodowania w wysokości 3-miesięcznego wynagrodzenia, tj. kwoty 26.600,00 zł wraz z odsetkami za zwłokę, liczonymi od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty. Ostatecznie Wnioskodawczyni (powódka w postępowaniu sądowym) ograniczyła żądanie do zasądzenia odszkodowania w wysokości 3-miesięcznego odszkodowania, tj. kwoty 26.601,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za zwłokę, liczonymi od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty.

Sprawa sądowa zakończyła się zawarciem przez strony, Wnioskodawczynię (powódkę) oraz byłego pracodawcę (pozwanego - firmę V. Sp. z o.o. z siedzibą we Wrocławiu), ugody sądowej o następującej treści:

* "Pozwana zobowiązuje się zapłacić na rzecz powódki kwotę 19.600,00 zł tytułem odszkodowania, w terminie 3 dni od dnia dzisiejszego na konto bankowe powódki, wskazane przez nią pozwanemu.

* Pozwany zobowiązuje się wydać powódce w terminie 3 dni od dnia dzisiejszego nowe świadectwo pracy, w którym zostanie wskazane, iż stosunek pracy został rozwiązany między stronami za porozumieniem stron z dniem 31 grudnia 2011 r.

* Wydanie świadectwa pracy, o którym mowa w pkt 2, nastąpi na adres domowy powódki, po zwrocie przez powódkę pozwanemu oryginału poprzedniego świadectwa pracy.

* Strony oświadczają, że wyrażają na zawarcie ugody na powyższych warunkach.

* Strony zgodnie oświadczają, że treść ugody rozumieją i podnoszą, że powyższa ugoda wyczerpuje wszelkie wzajemne roszczenia obu stron, wynikające z łączącego strony stosunku pracy, a nadto oświadczają, że niniejsza ugoda jest zgodna z ich wolą, wyraźna i w pełni zrozumiała."

Pomimo jednoznacznej treści ugody sądowej, mocą której Wnioskodawczyni (powódka) miała od pozwanego otrzymać kwotę 19.600,00 zł, pozwany wypłacił jej kwotę 16.072,00 zł, argumentując to okolicznością, iż kwota ustalona w ugodzie sądowej nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego, a były pracodawca (pozwany) zobowiązany był odprowadzić podatek dochodowy od osób fizycznych od ugodzonej kwoty, pomniejszając wypłaconą kwotę o tenże podatek.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w niniejszej sytuacji, sporu w zakresie dochodzenia przez Wnioskodawczynię (powódkę) odszkodowania wobec nieuzasadnionego i niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę na podstawie art. 47¹ K. p. w zw. z art. 45 K. p., do kwoty ustalonej w ugodzie sądowej ma zastosowanie zwolnienie od podatku dochodowego od osób fizycznych wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 3.

2. Czy w niniejszej sytuacji, toczącego się postępowania sądowego wobec nieuzasadnionego i niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę i dochodzenia na podstawie art. 47¹ K. p., w zw. z art. 45 k.p. odszkodowania, wypłacając kwotę z ugody sądowej, zawartej w dniu 18 kwietnia 2012 r., zobowiązany do zapłaty (były pracodawca) miał prawo, jako płatnik, do dokonania potrącenia kwoty podatku dochodowego od osób fizycznych i wypłaty Wnioskodawczyni (powódce) kwoty 16.072,00 zł w miejsce kwoty wskazanej w ugodzie sądowej, tj. 19.600,00 zł, kiedy stosunek pracy wygasł wcześniej.

Zdaniem Wnioskodawczyni, ustalona mocą ugody sądowej kwota 19.600,00 zł podlega na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnieniu od podatku i brak jest podstawy prawnej do dokonania przez byłego pracodawcę pomniejszenia kwoty wskazanej w ugodzie o kwotę podatku dochodowego od ugodzonej kwoty wobec zwolnienia, a także wobec faktu, iż zobowiązany nie był do tego już uprawniony jako były pracodawca. Na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku są m.in. wskazane w punkcie 3 otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Ustalone ugodą sądową odszkodowanie w wysokości 19.600,00 zł wynikało z odrębnej ustawy - Kodeksu pracy, wobec naruszenia przepisów stanowiących o rozwiązywaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem przez byłego pracodawcę. Podstawą ustalenia w drodze ugody kwoty odszkodowania w sytuacji Wnioskodawczyni nie były przepisy regulujące odprawy i odszkodowania wskazane w punktach a-g, czyli wyjątków, w których zwolnienie nie przysługuje. W szczególności należy podnieść, że odszkodowanie nie wynikało z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę, a zgodnie z treścią ugody i przedmiotem postępowania sądowego, w ramach którego została ugoda zawarta, wynikała z nieuzasadnionego i niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę i wyczerpywała wszelkie wzajemne roszczenia obu stron.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w sposób wyczerpujący wskazano w zakresie prawa pracy wyjątki - sytuacje, kiedy zwolnienie od podatku nie ma zastosowania. Sytuacje te zostały wymienione w punkcie 3 art. 21 ust. 1. Pozostałe punkty tego przepisu należy stosować do innych sytuacji, uregulowanych w innych punktach. Gdyby miało być inaczej, niecelowe byłoby stosowanie przez ustawodawcę poszczególnych wyliczeń w ramach wyłączeń, a wynikających z różnych stosunków pracy z konkretnym ich wskazaniem. W sytuacji Wnioskodawczyni kwota przyznanego odszkodowania była kwotą, której wysokość wynikała z przepisów Kodeksu pracy, ale nie odnoszących się do skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę, a tylko taka sytuacja nie podlega zwolnieniu od podatku. Przepisy prawa podatkowego powinny być stosowane wprost, bez rozszerzania jego zakresu. Tym samym, w ocenie Wnioskodawczyni, w jej sytuacji zastosowanie ma wyłącznie art. 21 ust. 1 pkt 3, a tym samym kwota wynikająca z ugody podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni podnosi ponadto, że strona zobowiązana do wypłaty odszkodowania - były pracodawca, nie miał na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej oraz przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, umocowania do odprowadzenia podatku w chwili wypłaty kwoty z ugody. Ugoda została zawarta w dniu 18 kwietnia 2012 r., a jednym z jej postanowień było, że stosunek pracy został rozwiązany za porozumieniem stron z dniem 31 grudnia 2011 r. Tym samym w chwili dokonywania wypłaty zobowiązany, jako były pracodawca, nie był płatnikiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy źródłem przychodów są "inne źródła".

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem jest również przedmiotowa kwota pieniężna, wynikająca z ugody sądowej.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

Stosownie do postanowień art. 45 § 1 ustawy - Kodeks pracy, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. W myśl art. 45 § 2 ustawy - Kodeks pracy, sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu. Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 ustawy - Kodeks pracy, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47¹ ustawy - Kodeks pracy).

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Ustawodawca wyłączył z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a-g tego przepisu, tj. między innymi odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych ugód i umów innych niż ugody sądowe.

Z kolei, w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań:

Jeżeli wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy objęte są tylko odszkodowania (zadośćuczynienia), których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Powyżej przywołane przepisy wskazują, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Zwolnieniu podlegają także inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkami wskazanymi w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a-b). Na mocy tegoż przepisu wolne od podatku są inne odszkodowania niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów prawa, otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkami wymienionymi powyżej. Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter.

Ww. przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania (rekompensaty), które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegająca na ubytku w majątku - wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono - wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Na podstawie ww. przepisu (art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) opodatkowaniu podatkiem dochodowym - jako wyłączone ze zwolnienia - podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, iż gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni była zatrudniona w firmie V. Sp. z o.o. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, począwszy od października 2011 r. W dniu 25 listopada 2011 r. firma zatrudniająca Wnioskodawczynię wypowiedziała jej umowę o pracę z 1-miesięcznym okresem wypowiedzenia, zobowiązując ją w tym czasie do wykorzystania urlopu, a w pozostałym czasie zwalniając ją od obowiązku świadczenia pracy. Wypowiedzenie obarczone było licznymi nieprawidłowościami, w tym nieprawidłowym okresem wypowiedzenia, a także dotyczyło wcześniejszej umowy o pracę na czas określony, która wygasła z upływem czasu, na jaki była zawarta.

W związku z nieuzasadnionym i niezgodnym z prawem wypowiedzeniem umowy o pracę, Wnioskodawczyni skierowała sprawę na drogę postępowania sądowego. Pierwotne żądanie pozwu dotyczyło przywrócenia do pracy wskutek uznania dokonanego wypowiedzenia umowy o pracę za bezskutecznie i alternatywnie zasądzenia odszkodowania w wysokości 3-miesięcznego wynagrodzenia, tj. kwoty 26.600,00 zł wraz z odsetkami za zwłokę, liczonymi od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty. Ostatecznie Wnioskodawczyni (powódka w postępowaniu sądowym) ograniczyła żądanie do zasądzenia odszkodowania w wysokości 3-miesięcznego odszkodowania, tj. kwoty 26.601,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za zwłokę, liczonymi od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty.

Sprawa sądowa zakończyła się zawarciem przez Wnioskodawczynię oraz byłego pracodawcę ugody sądowej. Pozwany zobowiązany został do zapłaty na rzecz powódki kwotę 19.600,00 zł tytułem odszkodowania, w terminie 3 dni od dnia dzisiejszego na konto bankowe powódki, wskazane przez nią pozwanemu. Pozwany zobowiązał się wydać powódce nowe świadectwo pracy, w którym zostało wskazane, iż stosunek pracy został rozwiązany między stronami za porozumieniem stron z dniem 31 grudnia 2011 r. Ponadto, wydanie świadectwa pracy nastąpiło na adres domowy powódki, po zwrocie przez powódkę pozwanemu oryginału poprzedniego świadectwa pracy.

Pomimo jednoznacznej treści ugody sądowej, mocą której Wnioskodawczyni miała od pozwanego otrzymać kwotę 19.600,00 zł, pozwany wypłacił jej kwotę 16.072,00 zł, argumentując to okolicznością, iż kwota ustalona w ugodzie sądowej nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego, a były pracodawca (pozwany) zobowiązany był odprowadzić podatek dochodowy od osób fizycznych od ugodzonej kwoty, pomniejszając wypłaconą kwotę o tenże podatek.

Należy zauważyć, iż przepisy Kodeksu pracy nie przewidują wypłaty odszkodowania w sytuacji rozwiązania umowy za porozumieniem stron. Konsekwencją tego jest brak możliwości sprecyzowania na gruncie powołanych wyżej przepisów Kodeksu pracy ustalenia wysokości odszkodowania. Wobec tego, zawarta między Wnioskodawczynią a byłym pracodawcą ugoda sądowa stanowi ugodę w rozumieniu art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 917 powołanej powyżej ustawy, strony zawierające ugodę, czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

W związku z tym należy uznać, iż określone w ugodzie świadczenie przyznane Wnioskodawczyni nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zastosowanie do tej części świadczenia mógłby mieć przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b tej ustawy, jednakże zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b ww. ustawy, zwolnienie nie ma zastosowania do odszkodowań dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W związku z powyższym należy uznać, iż wypłacona kwota nie stanowi odszkodowania, którego wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie znajdzie również zastosowania do wypłaconej kwoty przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b. Zatem wypłacona na rzecz Wnioskodawczyni kwota nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wynikająca z ugody kwota świadczenia winna być zakwalifikowana do przychodu ze stosunku pracy, bowiem wypłata tegoż świadczenia miała swe źródło w uprzednio łączącym Wnioskodawczynię z pracodawcą stosunkiem pracy. Gdyby tego stosunku nie było - Wnioskodawczyni nie miałaby podstaw występować z roszczeniem przeciwko pracodawcy o zasądzenie odszkodowania za nieuzasadnione i niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę. Tym samym wypłacone świadczenie na podstawie ugody sądowej, zawartej z byłym pracodawcą stanowi dla Wnioskodawczyni przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu. Zatem, pracodawca dokonujący wypłaty tego rodzaju przychodów jako płatnik jest obowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i przekazania jej na rachunek właściwego urzędu skarbowego, zgodnie z zasadami określonymi w art. 32 i 38 tej ustawy. Nie ma tu znaczenia, iż ustał stosunek pracy, ale to, że wypłata następuje z tytułu stosunku pracy.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Z uwagi na to, iż wniosek z dnia 12 czerwca 2013 r. (data wpływu 5 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczy 1 stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania odszkodowania wypłaconego byłemu pracownikowi na mocy zawartej ugody sądowej, natomiast opłata została uiszczona w kwocie 80,00 zł, zatem dodatkowa opłata dokonana w dniu 2 lipca 2013 r. w wysokości 40,00 zł zgodnie z art. 14f § 2a Ordynacji podatkowej zostanie zwrócona, na wskazany przez Stronę rachunek bankowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.