IPPB4/415-439/13-4/JK4

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2013 r. (data wpływu 4 lipca 2013 r.) uzupełnione pismem z dnia 5 września 2013 r. (data nadania 9 września 2013 r., data wpływu 12 września 2013 r.) na wezwanie z dnia 30 sierpnia 2013 r. Nr IPPB4/415-439/13-2/JK4 (data nadania 2 września 2013 r., data odbioru 4 września 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania zasądzonego odszkodowania-jest nieprawidłowe.

W dniu 4 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania zasądzonego odszkodowania.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 30 sierpnia 2013 r. Nr IPPB4/415-439/13-2/JK4 (data nadania 2 września 2013 r., data odbioru 4 września 2013 r.) tut. organ wezwał do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 5 września 2013 r. (data nadania 9 września 2013 r., data wpływu 12 września 2013 r.) uzupełniono wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 22 czerwca 2012 r. z pracownikiem rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 53 § 1 pkt 1b Kodeksu pracy.

Zgodnie z art. 53 § 1 pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia:

W dniu 6 lipca 2012 r. były pracownik złożył "Pozew o zapłatę odszkodowania z powodu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia (art. 56 k.p.)", w którym podważa zasadność otrzymanego wypowiedzenia umowy o pracę i wnosi o wypłatę kwoty odszkodowania z tego tytułu, we wskazanej przez niego wysokości 27.000,00 zł.

W dniu 20 grudnia 2012 r. została zawarta z byłym pracodawcą ugoda sądowa, w wyniku której zasądzono do wypłaty kwotę w wysokości 23.000,00 zł brutto.

W dniu 10 stycznia 2013 r. przy realizacji przelewu na konto byłego pracownika z tytułu zawartej ugody pracodawca potrącił zaliczkę na podatek dochodowy w wysokości 4.140,00 zł, którą odprowadził na konto urzędu skarbowego.

Pracownik w piśmie z dnia 15 stycznia 2013 r. zakwestionował potrącenie zaliczki na podatek dochodowy i zawnioskował o dopłatę potrąconej kwoty podatku w wysokości 4.140,00 zł.

Przyznana byłemu pracownikowi wysokość odszkodowania została ustalona w ugodzie pomiędzy pracodawcą i pracownikiem. Treść ugody jest zgodna z art. 56 w związku z art. 58 Kodeksu pracy.

Pismem z dnia 30 sierpnia 2013 r. wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego o następujące informacje:

* czy zasądzona na podstawie ugody sądowej wysokość kwoty odszkodowania dla pracownika została ustalona i wypłacona na podstawie art. 56 § 1 i art. 58-60 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.). Jeśli nie, to na podstawie jakich przepisów została ustalona i wypłacona.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że ugoda zawarta pomiędzy pracownikiem i pracodawcą została zawarta w oparciu o przepisy Kodeksu pracy i Kodeksu postępowania cywilnego, dotyczące możliwości zawierania ugód (a zatem przepisy ogólne, dopuszczające zawieranie ugód). Wskazać tu należy w szczególności art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), w związku z art. 300 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

Pomiędzy pracodawcą i pracownikiem zaistniał spór o zastosowanie art. 56 i nast. Kodeksu pracy. Art. 917 Kodeksu cywilnego (stosowany tu na podstawie art. 300 Kodeksu pracy), stanowi, że przez ugodę strony, czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać. Strony zatem zawarty ugodę, której treść jest zgodna z m.in. z art. 56 i art. 58 Kodeksu pracy.

Warto wyjaśnić, że ugoda jest umowa dwustronną, przez którą strony czynią sobie wzajemnie ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego, w celu uchylenia niepewności co do roszczeń wynikających z tego stosunku, zapewnienia ich wykonania albo też w celu uchylenia sporu już istniejącego lub mogącego powstać w przyszłości. Istnienie niepewności lub sporu (możliwości powstania sporu w przyszłości) jest niezbędną przesłanką ugody. Ugoda nie powołuje nowego stosunku prawnego, a jedynie go zmienia. Strony mogą wprawdzie oświadczyć zgodnie, że uchylają w całości dotychczasowy stosunek prawny i powołują nowy, lecz w takim wypadku nie można będzie mówić o ugodzie jako instytucji prawnej, unormowanej w art. 917, ale o umowie zmieniającej umowę poprzednio zawartą lub też o tzw. nowacji, tj. instytucji prawnej unormowanej w art. 506.

Ale z taką sytuacją nie mamy tu do czynienia, bo w ugodzie strony tylko potwierdziły, że stosunek pracy uległ wcześniejszemu rozwiązaniu (przed zawarciem ugody). Dla rozwiązania wątpliwości Wnioskodawca przytoczył kluczowe zapisy zawartej ugody:

* powódka (pracownik) i Pozwana (pracodawca) oświadczają że stosunek pracy uległ rozwiązaniu z dniem (),

* pozwana zapłaci na rzecz Powódki kwotę brutto 23.000,00 zł, na co Powódka wyraża zgodę,

* strony zgodnie oświadczają, że niniejsza ugoda wyczerpuje wszelkie roszczenia Stron wynikające z łączącego je stosunku pracy, a koszty procesu znoszą się wzajemnie,

* Powódka oświadcza, że nie wnosi i nie będzie wnosić w przyszłości w stosunku do Pozwanej roszczeń o nawiązanie stosunku pracy.

Ponadto wyjaśniono, że w ugodzie wskazana była data wcześniejsza, z przed dnia wniesienia powództwa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy stanowisko Wnioskodawcy o dokonaniu potrącenia zaliczki na podatek dochodowy od zasądzonej kwoty ugody jest właściwe.

Zdaniem Wnioskodawcy, należało pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od wypłaconej kwoty i nie podlega ona zwolnieniu z podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Ustawodawca wyłączył z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a-g tego przepisu, tj. między innymi odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych ugód i umów innych niż ugody sądowe.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

Na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b Kodeksu pracy pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia, jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące - gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową.

Zgodnie z art. 56 § 1 powołanej ustawy - Kodeks pracy, pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy. Przepisy art. 45 § 2 i 3 stosuje się odpowiednio (art. 56 § 2 ww. ustawy).

Stosownie do art. 58 ww. ustawy, odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Jeżeli rozwiązano umowę o pracę, zawartą na czas określony albo na czas wykonania określonej pracy, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące. W razie rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę, zawartej na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy, z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie, jeżeli upłynął już termin, do którego umowa miała trwać, lub gdy przywrócenie do pracy byłoby niewskazane ze względu na krótki okres, jaki pozostał do upływu tego terminu. Odszkodowanie przysługuje w wysokości określonej w art. 58 (art. 59 Kodeksu pracy).

Jeżeli pracodawca rozwiązał umowę o pracę w okresie wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie. Odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas do upływu okresu wypowiedzenia (art. 60 Kodeksu pracy).

W świetle powyższego, z literalnego brzmienia powołanych przepisów jednoznacznie wynika, że ze zwolnienia - na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - korzystają te odszkodowania, których prawo otrzymywania wynika wprost z przepisów ustawy, z wyjątkiem wyłączonych ze zwolnienia wolą ustawodawcy.

W przedmiotowej sprawie odszkodowanie przysługujące byłemu pracownikowi w związku z niezgodnym z prawem rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia jest odszkodowaniem otrzymanym na podstawie ugody sądowej, której treść jest zgodna z art. 56 i art. 58 Kodeksu pracy. Oznacza to, że byłemu pracownikowi Wnioskodawcy przyznano odszkodowanie, którego zasady ustalania i wysokość wynikają wprost z przepisów odrębnej ustawy, tj. Kodeksu pracy i równocześnie odszkodowanie to nie zostało wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. a-g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. A zatem odszkodowanie to podlega zwolnieniu od podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, z przedstawionego stanu faktycznego oraz podatkowych unormowań prawnych w tym zakresie wynika, że wypłacone przez Wnioskodawcę byłemu pracownikowi odszkodowanie, zasądzone na podstawie ugody sądowej, której treść jest zgodna z przepisami art. 56 i art. 58 Kodeksu pracy, korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy o dokonaniu potrącenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.