IPPB4/415-437/14-4/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2014 r. (data wpływu 30 maja 2014 r.) uzupełnione pismem z dnia 15 lipca 2014 r. (data nadania 16 lipca 2014 r., data wpływu 18 lipca 2014 r.) na wezwanie Nr IPPB4/415-437/14-2/MS z dnia 9 lipca 2014 r. (data nadania 10 lipca 2014 r., data doręczenia 14 lipca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty należności byłemu pracownikowi - jest prawidłowe.

W dniu 30 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty należności byłemu pracownikowi.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-437/14-2/MS z dnia 9 lipca 2014 r. (data nadania 10 lipca 2014 r., data doręczenia 14 lipca 2014 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku o doprecyzowanie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego.

Pismem z dnia 15 lipca 2014 r. (data nadania 16 lipca 2014 r., data wpływu 18 lipca 2014 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka S.A. ("Wnioskodawca") zawarł w Sądzie Okręgowym w dniu 6 maja 2014 r. ugodę sądową z której wynika, że powódka poniosła szkodę w związku z tym, że Wnioskodawca wbrew obowiązkowi nie wypłacał powódce wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych. Strony czyniąc sobie wzajemne ustępstwa ustaliły, że Wnioskodawca wypłaci powódce odszkodowanie za niewypłacone wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, zaś powódka zrzeknie się dalszych roszczeń w stosunku do Wnioskodawcy. W związku z powyższym strony ustaliły, że Wnioskodawca wypłaci powódce tytułem odszkodowania kwotę 30.000,00 zł przelewem na rachunek bankowy powódki w terminie 14 dni od dnia zawarcia ugody.

Ugoda w swej treści nie odnosi się do obowiązkowych potrąceń z tytułu podatku dochodowego, ani składek ZUS. Wypłata wskazanej powyżej kwoty została dokonana po potrąceniu zaliczki na podatek dochodowy i składek ZUS.

Wątpliwości budzi obowiązek odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy z tytułu dokonanej wypłaty.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca doprecyzował, że przyznane powódce odszkodowanie zostało wypłacone powódce na podstawie ugody sądowej zawartej w dniu 6 maja 2014 r. ("Ugoda"). Ugoda ta została zawarta w postępowaniu sądowym wszczętym na skutek pozwu z dnia 31 marca 2011 r. w którym powódka domagała się zapłaty wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za poszczególne okresy jej zatrudnienia w Spółce oraz zapłaty nagrody rzekomo przyznanej jej przez Spółkę. Wyrokiem z dnia 11 czerwca 2013 r. Sąd uwzględnił częściowo roszczenie powódki w zakresie zapłaty wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych. W pozostałym zakresie, tj. co do części roszczeń powódki o zapłatę wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych oraz ww. nagrody Sąd oddalił powództwo. Z uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd uznał, że w ilości zadań powódki nie uwzględniono niemożności wykonania ich w systemie wynikającym z art. 129 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks Pracy, zgodnie z którym: "Czas pracy nie może przekraczać 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 4 miesięcy, z zastrzeżeniem art. 135-138, 143 i 144." Sąd nie podzielił poglądu Spółki, która powołując się na art. 1514 § 1 Kodeksu pracy ("Pracownicy zarządzający imieniu pracodawcy zakładem pracy i kierownicy wyodrębnionych komórek organizacyjnych wykonują, w razie konieczności, pracy poza normalnymi godzinami pracy bez prawa do wynagrodzenia oraz dodatku z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych, z zastrzeżeniem § 2") twierdziła, że powódce jako pracownikowi zarządzającemu nie jest należne wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych. Sąd oparł się również na art. 131 § 1, zgodnie z którym: "Tygodniowy czas pracy łącznie z godzinami nadliczbowymi nie może przekraczać przeciętnie 48 godzin w przyjętym okresie rozliczeniowym" oraz § 2 zgodnie z którym "Ograniczenie przewidziane w § 1 nie dotyczy pracowników zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy". Jednocześnie Sąd zważył, że praca w godzinach nadliczbowych nie powinna stanowić założonej przez pracodawcę reguły, a stanowić wyjątek w niektórych okresach, zaś u powódki w ocenie Sądu stanowiło to normę, wobec czego należało zasądzić wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych zgodnie z wyliczeniem powódki opartym o art. 151¹ § 1, § 2, § 3 Kodeksu pracy. W ww. wyroku Sąd zgodnie z art. 477² § 1 ustawy z dnia 17 lipca 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego ("Zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nieprzekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika. Przepis art. 334 § 4 i art. 335 § 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio; nie stosuje się przepisu art. 335 § 2.") nadal wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 5.000 zł.

Na skutek apelacji od ww. wyroku złożonych zarówno przez Spółkę, jaki i powódkę sprawa trafiła do Sądu Okręgowego w W., przed którym w dniu 6 maja 2014 r. doszło do zawarcia ugody. Ugoda sądowa natomiast zgodnie z art. 777 § 1 Kodeku postępowania cywilnego stanowi tytuł egzekucyjny wobec czego Spółka zobligowana był do wypłaty kwoty na którą opiewała ugoda.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy wypłacone odszkodowanie podlega zwolnieniu wynikającemu z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

2. Czy z ustalonej kwoty winna być potrącona zaliczka.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ustalone odszkodowanie podlega opodatkowaniu i w związku z tym na nim, jako płatniku, ciąży obowiązek potrącenia z dokonanej wypłaty zaliczki na podatek dochodowy.

Przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ("ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych") wprowadzają generalną zasadę, że odszkodowania są zwolnione z podatku dochodowego, z tym jednak zastrzeżeniem, że w niektórych przypadkach odszkodowania nie będą podlegały zwolnieniu od podatku i osoba fizyczna będzie miała obowiązek rozliczenia się z urzędem skarbowym z tytułu otrzymanego odszkodowania. Głównie dotyczy to odszkodowań otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Przyczyną, dla których ustawodawca wprowadził zasadę zwolnienia odszkodowań z podatku dochodowego jest fakt, że odszkodowanie ma na celu zrekompensowanie poszkodowanemu poniesionej przez niego szkody, a nie jego wzbogacenie skutkujące przychodem, od którego co do zasady pobierany winien być podatek dochodowy. Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowy, od osób fizycznych wynika, że odszkodowanie otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie korzysta ze zwolnienia. W ocenie Wnioskodawcy jednak nie ma on zastosowania w przedmiotowym stanie faktycznym, gdyż w ww. artykule przewidziane zostało zwolnienie z opodatkowania odszkodowań, tj. świadczeń polegających na naprawieniu szkody przez osobę zobowiązaną na rzecz poszkodowanego, natomiast środki otrzymane przez byłego pracownika Wnioskodawcy z tytułu odszkodowania za pracę w godzinach nadliczbowych stanowią de facto świadczenie ze stosunku pracy.

Przychód ten nie będzie zatem korzystał ze zwolnienia przedmiotowego przewidzianego przepisem art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wszelkiego rodzaju ulgi i zwolnienia są zawsze wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, zwolnień nie wolno rozszerzać na dochody, których w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wymieniono.

Wypłacone byłemu pracownikowi świadczenie jako związane ze stosunkiem pracy, należało zatem zakwalifikować do przychodów określonych w przepisie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako przychód ze stosunku pracy.

Pracodawca, jako płatnik dokonujący wypłaty tego rodzaju przychodów jest obowiązany do poboru zaliczki i przekazania jej na rachunek właściwego urzędu skarbowego, zgodnie z zasadami podanymi w art. 32 i 38 ww. ustawy.

Przychodów określonych w przepisie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako przychód ze stosunku pracy.

Pracodawca, jako płatnik dokonujący wypłaty tego rodzaju przychodów jest obowiązany do poboru zaliczki i przekazania jej na rachunek właściwego urzędu skarbowego, zgodnie z zasadami podanymi w art. 32 i 38 ww. ustawy. Zasadnym przy tym jest podkreślenie, że gdyby Wnioskodawca wypłacił pracownikowi wynagrodzenia w sposób i na zasadach Kodeksu pracy, od wynagrodzeń tych byłby zobowiązany pobrać zaliczki na podatek dochodowy. Zatem pracownik otrzymujący przychód z tego źródła, jakkolwiek uzyskany w terminie późniejszym, nie może być w uprzywilejowanej sytuacji podatkowej, w stosunku do innych pracowników, otrzymujących takie przychody w terminie.

Reasumując, pracodawca wypłacając po ustaniu zatrudnienia, na podstawie zawartej ugody sądowej, należności ze stosunku pracy, z tytułu zaległego wynagrodzenia jest obowiązany obliczyć i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy.

Odpowiadając na pytanie 2 Wnioskodawca wskazuje, że pomimo braku zapisu w ugodzie co do obowiązkowego potrącenia wypłata ustalonej kwoty winna nastąpić po stosownym potrąceniu zaliczki, której ciężar ponosi podatnik.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł ugodę sądową, z której wynika, że powódka poniosła szkodę w związku z tym, że Wnioskodawca wbrew obowiązkowi nie wypłacał powódce wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych. Strony czyniąc sobie wzajemne ustępstwa ustaliły, że Wnioskodawca wypłaci powódce odszkodowanie za niewypłacone wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, zaś powódka zrzeknie się dalszych roszczeń w stosunku do Wnioskodawcy. W związku z powyższym strony ustaliły, że Wnioskodawca wypłaci powódce tytułem odszkodowania kwotę 30.000,00 zł przelewem na rachunek bankowy powódki w terminie 14 dni od dnia zawarcia ugody.

Przyznane powódce odszkodowanie zostało wypłacone na podstawie ugody sądowej. Wyrokiem z dnia 11 czerwca 2013 r. Sąd uwzględnił częściowo roszczenie powódki w zakresie zapłaty wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych. W pozostałym zakresie, tj. co do części roszczeń powódki o zapłatę wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych oraz ww. nagrody Sąd oddalił powództwo. Z uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd uznał, że w ilości zadań powódki nie uwzględniono niemożności wykonania ich w systemie wynikającym z art. 129 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks Pracy. Sąd oparł się również na art. 131 § 1, zgodnie z którym: "Tygodniowy czas pracy łącznie z godzinami nadliczbowymi nie może przekraczać przeciętnie 48 godzin w przyjętym okresie rozliczeniowym" oraz § 2 zgodnie z którym "Ograniczenie przewidziane w § 1 nie dotyczy pracowników zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy". Jednocześnie Sąd zważył, że praca w godzinach nadliczbowych nie powinna stanowić założonej przez pracodawcę reguły, a stanowić wyjątek w niektórych okresach, zaś u powódki w ocenie Sądu stanowiło to normę, wobec czego należało zasądzić wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych zgodnie z wyliczeniem powódki opartym o art. 1511 § 1, § 2, § 3 Kodeksu pracy.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacone byłemu pracownikowi (powódce) świadczenie, jako związane ze stosunkiem pracy, należało zakwalifikować do przychodów określonych w przepisie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako przychód z innych źródeł. Przywołując treść art. 21 ust. 1 pkt 3 i art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca uważa, że odszkodowanie należne byłej pracownicy podlegało opodatkowaniu.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub inne zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy uznać, że określone w ugodzie sądowej odszkodowanie przyznane byłej pracownicy (powódce) na zaspokojenie roszczeń wynikających z łączącego ją z pracodawcą (Wnioskodawcą) stosunku pracy nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym odszkodowanie nie korzysta z tego zwolnienia.

Do ww. odszkodowania nie ma również zastosowania przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż na podstawie tego przepisu - jako wyłączone ze zwolnienia - podlega opodatkowaniu odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Zatem, wypłacona na rzecz byłej pracownicy (powódki) kwota odszkodowania wynikająca z zawartej ugody sądowej nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że odszkodowanie to winno być zakwalifikowane do przychodu ze stosunku pracy, bowiem wypłata tegoż odszkodowania miała swe źródło w uprzednio łączącym powódkę z pracodawcą (Wnioskodawcą) stosunkiem pracy. Wypłacone na podstawie ugody sądowej odszkodowanie dotyczyło utraconych korzyści (wypłaty wynagrodzenia za godziny nadliczbowe), które sprecyzowane były w pozwie i w normalnej sytuacji stanowiłyby dla pracownicy przychód ze stosunku pracy. Zatem wypłata ustalonej kwoty powinna nastąpić po potrąceniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Tym samym wypłacone świadczenie na podstawie ugody sądowej zawartej z powódką stanowi dla niej przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Wnioskodawca jest zobowiązany obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.