IPPB4/415-426/11-4/MP - Powstanie przychodu podatkowego z tytułu ubezpieczenia pracowników od następstw nieszczęśliwych wypadków.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 maja 2011 r. (data wpływu 23 maja 2011 r.) uzupełnione pismem z dnia 27 lipca 2011 r. (data nadania 27 lipca 2011 r., data wpływu 1 sierpnia 2011 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie Nr IPPB4/415-426/11-2/MP z dnia 6 lipca 2011 r. (data nadania 6 lipca 2011 r., data doręczenia 20 lipca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodów z tytułu ubezpieczenia pracowników od następstw nieszczęśliwych wypadków jest nieprawidłowe,

- w pozostałym zakresie prawidłowe.

W dniu 23 maja 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opłacania składki ubezpieczeniowej dla pracowników.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 6 lipca 2011 r. Nr IPPB4/415-426/11-2/MP (data nadania 6 lipca 2011 r., data doręczenia 20 lipca 2011 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego w odniesieniu do drugiej części pytania.

Pismem z dnia 27 lipca 2011 r. (data nadania 27 lipca 2011 r., data wpływu 1 sierpnia 2011 r.) uzupełniono powyższe w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wykupuje grupowe ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków (polisy) obejmujące określone stanowiska (np. kierowcy, sprzedawcy). W polisie określona jest liczba pracowników i rodzaj stanowiska objętego ubezpieczeniem. Polisa jest bezimienna, to jest nie wskazuje imion i nazwisk pracowników. Polisa opłacana jest ryczałtową kwotą. Przykładowe polisy w załączeniu. Warunkiem pozostawiania w ubezpieczeniu jest status pracownika na stanowisku objętym ubezpieczeniem, np. jeśli zdarzenie objęte ubezpieczeniem nastąpi po rozwiązaniu umowy o pracę, osoba nie będzie objęta ubezpieczeniem. Jeśli z osobą objętą ubezpieczeniem rozwiązany zostanie stosunek pracy i na jej miejsce zatrudniony zostanie nowy pracownik, nowy pracownik automatycznie zostaje objęty ubezpieczeniem, a osoba, z którą rozwiązano stosunek pracy nie jest nim już objęta. Oznacza to, że w praktyce, w okresie ubezpieczenia może dojść do sytuacji, w której wielokrotnie zmienią się osoby nim objęte.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wartość opłaconej składki ubezpieczeniowej stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy, to jest czy Spółka powinna uwzględnić wartość składki w podstawie obliczenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, a jeśli tak, to, w jaki sposób Spółka powinna postąpić w przypadku wymiany osób objętych ubezpieczeniem w trakcie trwania okresu ubezpieczenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość składek ubezpieczeniowych, wynikających z polisy nie stanowi dla pracowników przychodu podatkowego, a tym samym Spółka nie ma obowiązku uwzględniać tych świadczeń w podstawie obliczenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej u.p.d.o.f.) za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty bez względu na źródło ich finansowania. Wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń innych niż te przysługujące pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b u.p.d.o.f. Zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2 wartość pieniężną usług zakupionych ustala się według cen zakupu.

Kluczowym dla otrzymania przez pracownika nieodpłatnego świadczenia jest możliwość przypisania mu określonego przychodu. W przedmiotowym stanie faktycznym polisa opłacana jest ryczałtowo i wskazuje, co prawda ilość pracowników nią objętych, ale nie wskazuje ich imiennie. Tak jak zaznaczono w stanie faktycznym w przypadku zmian pracowniczych w okresie ubezpieczenia może dojść do wymiany osób objętych ubezpieczeniem bez zmian ilości pracowników w polisie. W związku z tym w momencie zawierania umowy ubezpieczenia i opłacania składki Spółka nie jest w stanie określić, czy w trakcie trwania okresu ubezpieczenia nie dojdzie do zmian osobowych na stanowiskach objętych ubezpieczeniem, czyli kto personalnie, w jakim okresie będzie nim objęty. W związku z tym, zdaniem Spółki, nie ma obiektywnej możliwości przypisania przychodu konkretnemu pracownikowi, więc przychód ten nie powstanie.

Natomiast przy wyrażeniu odmiennego poglądu zdanie Wnioskodawcy jest następujące: w momencie zawarcia umowy ubezpieczenia Spółka dzieli składkę na ilość osób objętych ubezpieczeniem i przypisuje tak ustalony dochód pracownikom objętym ubezpieczeniem w momencie zawarcia umowy. Jeśli w trakcie trwania umowy ubezpieczenia doszłoby do wymiany osób objętych ubezpieczeniem, Spółka w informacji PIT-11 wystawianej pracownikowi odchodzącemu pomniejsza proporcjonalnie wcześniej doliczony dochód oraz wykazuje potrąconą wcześniej zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od całości, natomiast nowemu pracownikowi dolicza do opodatkowania dochód proporcjonalnie do okresu pozostałego do końca okresu ubezpieczenia podzielony przez liczbę osób wskazaną w polisie.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Artykuł 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów, do którego należy zaliczyć m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń - zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustala się - jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W związku z powyższym, należy zauważyć, iż w przypadku wykupienia przez pracodawcę polis ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków dla swoich pracowników, ich wartość stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Świadczenia pieniężne ponoszone za pracowników przez pracodawcę (Wnioskodawcę) należą do nieodpłatnych świadczeń. Tego pojęcia nie definiuje jednak ustawa o podatku dochodowym. Termin "świadczenie" pojawia się na gruncie Kodeksu cywilnego i zgodnie z art. 353 oznacza przedmiot stosunku zobowiązaniowego, który wyraża się obowiązkiem określonego zachowania się przez podmiot zobowiązany. Dla celów podatkowych przyjmuje się, iż pojęcie "nieodpłatnego świadczenia" ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy.

Organ podatkowy pragnie zauważyć, iż o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt uzyskania przez ubezpieczonego odszkodowania z tytułu zaistnienia wypadku wskazanego w umowie ubezpieczenia, lecz samo uzyskanie przez pracownika ochrony wynikającej z ww. umowy ubezpieczenia (o określonej wartości pieniężnej), dającej ewentualnie prawo do ubiegania się o odszkodowanie. Objęcie pracownika nieobowiązkowym ubezpieczeniem w zakresie następstw nieszczęśliwych wypadków stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według cen jego zakupu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wykupuje grupowe ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków. W polisie określona jest liczba pracowników i rodzaj stanowiska objętego ubezpieczeniem. Polisa jest bezimienna. Polisa opłacana jest ryczałtową kwotą. Warunkiem pozostawiania w ubezpieczeniu jest status pracownika na stanowisku objętym ubezpieczeniem. Jeśli z osobą objętą ubezpieczeniem rozwiązany zostanie stosunek pracy i na jej miejsce zatrudniony zostanie nowy pracownik, nowy pracownik automatycznie zostaje objęty ubezpieczeniem, a osoba, z którą rozwiązano stosunek pracy nie jest nim już objęta. Oznacza to, że w praktyce, w okresie ubezpieczenia może dojść do sytuacji, w której wielokrotnie zmienią się osoby nim objęte.

W świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem koniecznym do uznania nieodpłatnego świadczenia za przychód, jest jego otrzymanie lub postawienie do dyspozycji podatnika. Otrzymanie oznacza przysporzenie w majątku w postaci czegoś, za co pracownik nie zapłacił, a co ma określoną wartość wyrażoną w pieniądzu. Świadczenia nieodpłatne to taki rodzaj świadczenia, w przypadku którego otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian. Jeżeli pracownik nie odmówił przyjęcia takiego świadczenia, to znaczy, że je przyjął a tym samym doszło po jego stronie do przysporzenia.

Ryczałtowy sposób opłacania kosztów związanych z otoczeniem pracowników ubezpieczeniem od następstw nieszczęśliwych wypadków w zawartej umowy ubezpieczeniowej, nie stanowi przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego pracownika.

Jednocześnie należy podkreślić, iż w przedmiotowej sprawie nie ma trudności z indywidualizacją świadczenia. Z opisanego stanu faktycznego wynika, że odpłatność uzależniona jest od ilości pracowników, dla których pracodawca wykupuje ubezpieczenie. Ponadto pracodawca wie, w jakiej wysokości opłaca wynagrodzenie ryczałtowe za wykupione dodatkowe ubezpieczenie dla jednego uprawnionego pracownika. Możliwe jest więc ustalenie wysokości opłaty w odniesieniu do jednego pracownika. Kwota opłaty przypadającej na danego pracownika będzie stanowiła przychód ze stosunku pracy.

Przy tym fakt, że ubezpieczenie nie jest przypisane indywidualnie do każdego pracownika, nie stanowi przeszkody w ustaleniu wysokości przychodu przypadającego na konkretną osobę. Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest w posiadaniu informacji o ilości osób uprawnionych w danym miesiącu do skorzystania z opieki ubezpieczeniowej, a także zna wysokość zryczałtowanego miesięcznego kosztu wynikającego z umowy za usługi ubezpieczenia pracowników, wysokość kosztu przypadającego na jedną uprawnioną osobę. Ustalenie, jakiej osobie przysługuje przysporzenie majątkowe z tytułu opłaconej składki, nie budzi wątpliwości. Liczba pracowników pełniących swe funkcje w okresie objętym ubezpieczeniem oraz ich dane osobowe znajdują się w posiadaniu Spółki. Powyższe dane będą również znane pracodawcy w wypadku zmiany osób objętych ubezpieczeniem.

W rezultacie można więc imiennie wskazać każdą osobę, która jest objęta tym ubezpieczeniem, a także okres, w którym korzysta z ochrony ubezpieczeniowej. Uwzględniając następnie wysokość zapłaconej składki oraz okres ubezpieczenia można ustalić wysokość przychodu uzyskanego przez konkretną osobę.

Również po zakończeniu okresu obowiązywania polisy, tj. z chwilą rozwiązania stosunku pracy, nic nie stoi na przeszkodzie temu, aby w oparciu o rzeczywisty bilans ilości przepracowanych miesięcy zweryfikować wartość przychodu, jaki z tytułu zawarcia polisy przypadł określonym pracownikom. W rezultacie będzie można i w tym przypadku wskazać każdą osobę, która była objęta tym ubezpieczeniem, a także okres, w którym korzystała z ochrony ubezpieczeniowej.

Należy nadmienić, że to w interesie Spółki - jako podmiotu, na którym ciążą obowiązki płatnika - powinno być dochowanie wszelkiej staranności w celu ustalenia, którzy pracownicy i na jaki okres zostali objęci ochroną wynikającą z ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 32 ust. 1 ww. ustawy, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

W myśl art. 32 ust. 2 powyższej ustawy, za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.

Stosownie do treści art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

W myśl art. 39 ust. 1 ww. ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11), z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Należy zauważyć, iż datą powstania przychodu z tytułu opłacanie przez Spółkę składki na ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków będzie data wpłaty ww. składek przez Wnioskodawcę jako płatnika, czyli data wykonania zobowiązania za pracowników.

Wówczas Wnioskodawca w miesiącu wpłaty składek pobiera i odprowadza - na zasadach określonych w art. 32 ww. ustawy - zaliczkę na podatek dochodowy od łącznej kwoty osiągniętych przez pracownika w tym miesiącu świadczeń z tytułu stosunku pracy i ww. zapłaconych składek.

Reasumując, w przedstawionym stanie faktycznym, opłacanie przez Spółkę składki na ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków skutkuje powstaniem przychodu po stronie jej pracowników w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem wartość składek opłaconych przez Spółkę za pracowników, Wnioskodawca ma obowiązek doliczyć do przychodów pracowników oraz obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy. W informacji PIT-11 wystawianej pracownikowi po zakończeniu roku podatkowego pracodawca winien wykazać dochód oraz potrącone zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, które dotyczą przychodu (dochodu) osiągniętego przez pracownika w danym roku podatkowym, uwzględniając okres obowiązywania polisy, tj. proporcjonalnie do okresu zatrudnienia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.