IPPB4/415-412/09-2/SP - Opodatkowanie zbycia wieczystego użytkowania ustanowionego na gruncie dekretu o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 15 czerwca 2009 r. (data wpływu 16 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia daty nabycia prawa użytkowania wieczystego gruntów i własności zlokalizowanych na gruncie budynków oraz opodatkowania przychodu ze sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntów i własności zlokalizowanych na gruncie budynków, przyznanych na podstawie art. 7 ust. 1 Dekretu osobie, która nabyła prawa i roszczenia od spadkobiercy dawnych właścicieli tej nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 16 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia daty nabycia prawa użytkowania wieczystego gruntów i własności zlokalizowanych na gruncie budynków oraz opodatkowania przychodu ze sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntów i własności zlokalizowanych na gruncie budynków, przyznanych na podstawie art. 7 ust. 1 Dekretu osobie, która nabyła prawa i roszczenia od spadkobiercy dawnych właściciela tej nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W niniejszym wniosku chodzi o ustalenie zasad opodatkowania związanych z planowanym zbyciem nieruchomości poprzednio uregulowanej w wykazie hipotecznym Nr 497 B przez Wnioskodawcę.

W księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych własność nieruchomości położonej w Warszawie stanowiącej działki gruntu oznaczone Nr ewid.:

* o łącznym obszarze 1.947 (jeden tysiąc dziewięćset czterdzieści siedem) metrów kwadratowych, wpisana jest na rzecz Gminy Warszawa, zaś w dziale III i IV tej księgi wieczystej wpisów nie ma, w dziale l-O w komentarzu do migracji widnieje wpis: "W łamie 8 wpisano: Nr 1 przy założeniu księgi wieczystej dla gruntu o obszarze 398 m² (trzysta dziewięćdziesiąt osiem metrów kwadratowych) z dotychczasowej księgi hipotecznej "w mieście stołecznym Warszawie przy ulicy P." lit. A oraz dla gruntu o obszarze 1.549 m² (tysiąc pięćset czterdzieści dziewięć metrów kwadratowych) z dotychczasowej księgi hipotecznej Hip. 497 lit. B (zamkniętej, złożonej w archiwum m. st. Warszawy)", księga nie zawiera żadnych wzmianek o wioskach.

W księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych własność nieruchomości stanowiącej zabudowaną działkę gruntu oznaczoną Nr ewid. 8 (osiem), z obrębu 5-02-11, o obszarze 581 m² (pięćset osiemdziesiąt jeden metrów kwadratowych) położonej w W, przy ulicy P. Nr 1 (jeden), wpisana jest na rzecz Gminy Warszawa, zaś w działach III i IV księgi wieczystej wpisów nie ma, księga ta nie zawiera żadnych wzmianek o wnioskach.

Księga wieczysta Y oraz księga wieczysta Kw X zostały założone z dotychczasowej księgi hipotecznej Hip. B.

W skład nieruchomości hip. B o powierzchni 0,2287 ha, wchodzą następujące działki:

Opisana powyżej nieruchomość przeszła na własność m. st. Warszawy na podstawie:

Tytułem wyjaśnienia stanu faktycznego Wnioskodawca pragnie poinformować, że zgodnie ze stanem działów I - II wykazu hipotecznego nieruchomości N B w m. st. Warszawie tytuł własności tej nieruchomości uregulowany był jawnym wpisem na imię: Ruchli Ł. z M. T. co do połowy oraz Abrahama T., Pessy z T. R., Estery z T. H., Józefa T., Chaszy z T. B. i Rywki z T. B. w częściach równych co do drugiej połowy.

Spadek po Ruchli vel Ł. vel Ch. vel R. T. z domu M., zmarłej w dniu 9 maja 1946 r., ostatnio zamieszkałej w Warszawie przy ul. K. nabyli na mocy ustawy córka Halina Z. vel E. vel E. H. z domu T. i syn Adam Sz. vel A. T. po 1/4 części spadku każdy z nich oraz wnukowie Kazimierz Józef B. w 1/4 części spadku oraz Józef R., który zmienił imię i nazwisko na Yohanan R. i Stanisław R., który zmienił imię i nazwisko na Shaul R. po 1/8 części spadku każdy z nich.

Spadek po Pessie vel P. R. z domu T., córce Ruchli vel Ł. vel Ch. vel R. z domu M. i E., zmarłej w dniu 9 maja 1946 r., ostatnio zamieszkałej w Warszawie przy ul. Królewskiej 41 nabyli z mocy ustawy synowie: Józef R., który zmienił imię i nazwisko na Yohanan Joseph R. i Stanisław R., który zmienił imię i nazwisko na Shaul R. z obciążeniem w 1/3 części spadku dożywotnim użytkowaniem na rzecz męża Gustawa vel G. vel G. vel G. R., które wygasło wskutek jego śmierci z dniem 24 stycznia 1963 r.

Spadek po Józefie T., synu Ruchli vel Ł. vel Ch. vel R. z domu M. i E., zmarłym w dniu 9 maja 1946 r., ostatnio zamieszkałym w Warszawie przy ul. K. nabyli z mocy ustawy: siostra Halina Z. vel E. vel E. H. z domu T. i brat Adam Sz. vel Abraham T. po 1/4 części spadku każdy z nich oraz zstępni rodzeństwa Kazimierz Józef B. w 1/4 części spadku oraz Józef Rosenberg, który zmienił imię i nazwisko na Yohanan Joseph R. i Stanisław R., który zmienił imię i nazwisko na Shaul R. po 1/8 części spadku każdy z nich.

Spadek po Chaszy vel Ch. vel H. B. z domu T., córce Ruchu vel Ł. vel Ch. vel R. z domu M. i E., zmarłej w dniu 9 maja 1946 r., ostatnio zamieszkałej w Warszawie przy ul. B. nabył z mocy ustawy syn Kazimierz Józef B. w całości.

Spadek po Rywce vel R. B. z domu T., córce Ruchli vel Ł. vel Ch. vel R. z domu M. i E., zmarłej w dniu 9 maja 1946 r., ostatnio zamieszkałej w Warszawie przy ul. K. nabyli z mocy ustawy siostra Halina Z. vel E. vel E. H. z domu T. i brat Adam Sz. vel A. T. po 1/4 części spadku każdy z nich oraz zstępni rodzeństwa Kazimierz Józef B. w 1/4 części spadku oraz Józef R., który zmienił imię i nazwisko na Yohanan Joseph R. i Stanisław Jerzy R., który zmienił imię i nazwisko na Shaul R. po 1/8 części spadku każdy z nich.

Zgodnie z zaświadczeniem z dnia 26 grudnia 2007 r., wydanym przez mecenasa Eric L., notariusza w Montagris, Pan Adam Sz., za życia małżonek Pani Ady L., urodzony w Noyogrodeb (Polska) dnia 17 listopada 1908 r., zmarł w miejscowości Lesa (prowincja Novara) w 1965 r. pozostawiając jako uprawnione do dziedziczenia następujące osoby:

Zgodnie z zaświadczeniem z dnia 14 grudnia 2007 r., wydanym przez mecenasa Eric L., notariusza w Montagris, zaświadczającym i deklarującym przejście praw spadkowych po śmierci Pani Ady Sz. z domu L., urodzonej w Katowicach dnia 30 października 1912 r., wdowy po Panu Adamie Sz., pierwszym małżonku, zmarłej 19 sierpnia 1997 r. na jej jedyną córkę ze związku z jej zmarłym małżonkiem - Panią Elizabeth Sz., małżonkę Pana Jacques'a Ch.

Oba zaświadczenia, wymienione powyżej zostały uznane za skuteczne na obszarze Polski postanowieniem Sądu Okręgowego Wydział Cywilny z dnia 23 kwietnia 2008 r.

Na podstawie orzeczenia wydanego w Wielkiej Brytanii w dniu 22 stycznia 1957 r. Sąd High Court of Justice Główny Rejestr ds. Spadkowych stwierdził, że cały spadek po zmarłej w dniu 30 października 1956 r. w Londynie Halinie Ż. przypada jej mężowi Aleksandrowi Ż. Orzeczenie to zostało uznane za skuteczne na obszarze Polski postanowieniem Sądu Okręgowego Wydział Cywilny z dnia 22 października 2008 r.

Na podstawie orzeczenia wydanego w Wielkiej Brytanii w dniu 30 września 1982 r. Sąd High Court of Justice Główny Rejestr Wydziału Rodzinnego potwierdził autentyczność testamentu Aleksandra Ż. i stwierdził, że zarząd spadkiem został przyznany Johnowi Alasdair N. i Johnowi D. C.. Orzeczenie to zostało uznane za skuteczne na obszarze Polski postanowieniem Sądu Okręgowego Wydział Cywilny z dnia 22 października 2008 r.

Na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 30 stycznia 2008 r. w sprawie sygn. akt: .... spadek po zmarłym w dniu 19 listopada 1999 r. HeNry K. nabyli z mocy ustawy: żona Sylvia J. - K. oraz dzieci: Stephan H. K. de R. i Karen E. K. po 1/3 części spadku.

Zgodnie z oświadczeniem złożonym w dniu 26 lipca 2006 r. przed francuskim notariuszem Charlesem B., Sylvia J. - K. zrzekła się wszelkich roszczeń dotyczących majątku pozostawionego w Warszawie przez jej zmarłego męża. wobec czego jej część nabyli po 1/2 Stephan H. K. de R. i Karen E. K.

Karen Ester K. oświadczeniem z dnia 4 kwietnia 2008 r., poświadczonym przez Komisarza d/s Aktów Miasta Nowy York Stanleya T. w dniu 4 kwietnia 2008 r., opatrzonego apostille'm w dniu 7 kwietnia 2008 r. przyjęła darowiznę Sylvii J.-K. 1/6 udziału w spadku po HeNry K. co do majątku pozostawionego w Polsce.

Stephan H. K. de R. oświadczeniem z dnia 7 kwietnia 2008 r., poświadczonym przez Notariusza Magali C.-A. w Monaco w dniu 7 kwietnia 2008 r., opatrzonego apostille'm w dniu 8 kwietnia 2008 r. przyjął darowiznę Sylvii J.-K. 1/6 udziału w spadku po HeNry K. co do majątku pozostawionego w Polsce.

Przedmiotowa nieruchomość położona jest na obszarze działania dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 219) i na mocy art. 1 i 8 tegoż dekretu przeszła na własność gminy m.st. Warszawy, następnie na rzecz Skarbu Państwa, a obecnie stanowi własność Miasta Stołecznego Warszawy.

W dniu 8 czerwca 2009 r. na podstawie aktów notarialnych zawartych przed notariuszem w Warszawie następcy prawni pierwotnych właścicieli przedmiotowych Nieruchomości. tj. Karen E. K. oraz Stephan H. - K. de R. sprzedali Wnioskodawcy wszelkie prawa i roszczenia do 1/12 w nieruchomości warszawskiej, położonej przy ul. S., M., P., opisanej w księdze hipotecznej Hip. 497B, które to prawa do nieruchomości stanowią część spadku w Polsce po Ruchli vel Ł. vel Ch. vel R. T. z domu M., Józefie T., Rywce vel R. B.l, Esterze vel E. z T. H., która podczas Drugiej Wojny Światowej przyjęła nazwisko Halina Ż., Aleksandrze vel Alexander Ż., HeNryku H., który podczas Drugiej Wojny Światowej przyjął nazwisko HeNry K., za ustaloną cenę, a Wnioskodawca powyżej opisane prawa i roszczenia za podaną cenę kupił.

Stosownie do decyzji wydanej przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze orzeczono, na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., znak: ......... nieważność orzeczenia administracyjnego wydanego na podstawie art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (dalej jako: "Dekret") o przejściu własności przedmiotowej nieruchomości na rzecz m. st. Warszawy (w części dotyczącej gruntu stanowiącego własność m. st. Warszawy) jako wydanego z rażącym naruszeniem prawa.

Wnioskodawca zamierza obecnie, w wyniku wyżej opisanego unieważnienia decyzji wydanej na podstawie Dekretu, zgodnie z którą własność Nieruchomości uzyskało Miasto Stołeczne Warszawa doprowadzić do uzyskania decyzji Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy o ustanowieniu prawa wieczystego użytkowania na rzecz Wnioskodawcy. Wnioskodawca rozważa następnie sprzedaż uzyskanego w ten sposób prawa wieczystego użytkowania do nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Komunalizacja i nacjonalizacja Nieruchomości stanowiąca pierwotny sposób nabycia własności przez Państwo została przeprowadzona na podstawie Dekretu. Nieruchomości, których dotyczy niniejszy wniosek z chwilą wejścia w życie Dekretu przeszły (zgodnie z artykułem 1 Dekretu) na własność Gminy Warszawa, a następnie na własność Państwa.

Jednocześnie w art. 7 ust. 1 Dekretu przewidziane zostały uprawnienia dla dotychczasowego właściciela gruntu, jak i następcy właściciela, co do składania wniosków o przyznanie na tym gruncie prawa wieczystej dzierżawy lub prawa zabudowy. Prawo wieczystej dzierżawy i prawo zabudowy z mocy artykułu XXXIX Dekretu z dnia 11 października 1964 r. - przepisy wprowadzające prawo rzeczowe i prawo o księgach wieczystych (Dz. U. Nr 52, poz. 321 z późn. zm.), zostały przekształcone w prawo własności czasowej, które na podstawie art. 40 ust 1 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach (Dz. U. Nr 32, poz. 159) przekształciło się w prawo użytkowania wieczystego.

Zgodnie z artykułem 7 ust. 1 Dekretu:

Z przytoczonej regulacji wynika, że Ustawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (a także ich następcom prawnym) przejścia na własność Gminy m. st. Warszawa gruntów stanowiących ich własność. W Dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (zgodnie z artykułem 7 Dekretu, a obecnie prawa użytkowanie wieczystego) było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2002 r., sygn. III RN 18/02. OSNR 2003/6/137; podobnie w uchwale Trybunału konstytucyjnego z dnia 18 czerwca 1996 r. sygn. W 19/95 OTK 1996 Nr 3 poz. 25).

Oznacza to, że na podstawie artykułu 7 Dekretu właściciele tzw. "gruntów warszawskich" mogli złożyć w ciągu sześciu miesięcy od objęcia w posiadanie gruntu przez gminę wniosek o przyznanie prawa wieczystej dzierżawy (obecnie - użytkowanie wieczyste) z czynszem symbolicznym lub prawem zabudowy za symboliczną opłatą, powodujący, że właściciele nie podlegali wywłaszczeniu. Jeżeli wniosek nie został rozpatrzony, zainteresowany mógł złożyć wniosek o ustanowienie użytkowania wieczystego do Prezydenta Warszawy, jeżeli nieruchomość stanowi własność komunalną, natomiast gdy nieruchomości nalezą do Skarbu Państwa wniosek składa do Starosty Powiatu Warszawa (Prezydenta Warszawy).

Taki też wniosek w ustawowym terminie wskazanym w Dekrecie został złożony przez poprzedników prawnych Wnioskodawcy.

Wyjaśnienie pojęcia "nabycia prawa" przewidzianego w artykule 10 ustęp 1 punkt 8 Ustawy o PIT oraz jego stosowanie do przedstawionego stanu faktycznego.

Pytania postawione w ramach niniejszego Wniosku dotyczą zastosowania do dwóch zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę artykułu 10 ustęp 1 punkt 8 Ustawy o PIT

Zgodnie z tym przepisem jednym ze źródeł przychodów opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest odpłatne zbycie określonych w tym przepisie następujących przedmiotów majątkowych:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

Z przepisu tego wynika, że sprzedaż (traktowana jako odpłatne zbycie) nieruchomości, ich części, udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego gruntu co do zasady nie stanowi źródła przychodów podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Dopiero dodatkowy element sprawia, że takie odpłatne zbycie staje się opodatkowanym źródłem przychodów w rozumieniu Ustawy o PIT. Tym dodatkowym elementem jest upływ czasu. Jak stanowi bowiem Ustawa o PIT odpłatne zbycie podlega opodatkowaniu jeżeli następuje ono przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie zbywanego prawa.

W konsekwencji, ocena czy do przedstawionych przez Wnioskodawcę zdarzeń przyszłych powinien mieć zastosowanie artykuł 10 ustęp 1 punkt 8 Ustawy o PIT musi opierać się o wykładnię pojęcia "nabycie prawa" w nim użytego. Nabycie może być różnie rozumiane. Jednak w ujęciu słownikowym (które stanowi punkt wyjścia dla wykładni językowej prawa podatkowego) oznacza ono otrzymanie czegoś na własność za pieniądze lub przez wymianę i jest synonimem kupna, nabywca zaś to osoba, która coś nabyła przez kupno, kupujący (por. "Słownik języka polskiego" pod red. M. Szymczaka; internetowe wydanie Słownika Języka Polskiego PWN, http:sjp.pwn.pl/). Natomiast w języku prawnym znaczenie tego pojęcia jest dużo bogatsze, co może powodować trudność w jego odniesieniu do zdarzeń, o które pyta Wnioskodawca w ramach przedstawionego stanu faktycznego.

W odniesieniu do zdarzenia przyszłego polegającego na planowanym nabyciu prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości wraz z własnością zlokalizowanych na gruncie budynków w drodze ustanowienia prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości, należy stwierdzić opierając się na orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2002 r., sygn. III RN 18/02. OSNP 2003/6/137). że czynność ta nie będzie stanowiła nabycia przez Wnioskodawcę prawa do Nieruchomości oraz własności zlokalizowanych na gruncie budynków w oparciu o przepisy prawa cywilnego. Umowa o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste zostanie zawarta w wykonaniu decyzji, dla której podstawę stanowią przepisy Dekretu. Innymi słowy Wnioskodawca nie nabędzie prawa użytkowania wieczystego Nieruchomości oraz własności zlokalizowanych na gruncie budynków na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. - o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r., Nr 261, poz. 2603), lecz na podstawie przepisów Dekretu.

Decyzja, która ma stanowić podstawę do zawarcia przez Wnioskodawcę (jako następcę prawnego pierwotnych właścicieli) umowy ustanowienia prawa użytkowania wieczystego Nieruchomości będzie więc stanowić realizację ustawowego roszczenia, jakie przysługiwało pierwotnym właścicielom, a obecnie przysługuje Wnioskodawcy jako ich następcy prawnemu. Ustanowienie prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości (odpowiednika wymienionych w Dekrecie: prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczna), będzie więc stanowić równoważnik, substytut utraconego (tj. odjętego im na mocy Dekretu) przez pierwotnych właścicieli prawa własności. Nie jest to, rzecz jasna, restytucja w znaczeniu przywrócenia stosunków prawnorzeczowych sprzed komunalizacji (restitutio in integrum), inaczej mówiąc - przywrócenie pełni poprzednio przysługujących właścicielowi praw. Oddanie w użytkowanie wieczyste nie jest równoznaczne w sensie prawnym ze zwrotem własności nieruchomości. Jednakże w odniesieniu do skomunalizowanych tzw. gruntów warszawskich może być traktowane jako swoista restytucja, bo na taki jedynie zakres przywrócenia uprawnień dotychczasowym właścicielom zezwalały przepisy Dekretu.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 Dekretu decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego Nieruchomości na jego rzecz (jako następcy prawnego byłego właściciela) oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z Wnioskodawcą umowy użytkowania wieczystego Nieruchomości nie może być traktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz własności zlokalizowanych na gruncie budynków w rozumieniu artykułu 10 ustęp 1 punkt 8 Ustawy o PIT.

Konstytucyjna zasada równości.

Konstytucyjna zasada równości oznacza, że wszystkie podmioty charakteryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną (relewantna) powinny być traktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących (wyrok TK z 5 listopada 1997 r., sygn. K. 22/97, OTK ZU Nr 3-4/1997, poz. 41).

Gdyby przyjąć inną interpretację, właściciel, który odzyskał skomunalizowaną nieruchomość, byłby w razie jej sprzedaży lub zamiany w gorszej sytuacji niż osoba, która nabyła nieruchomość w tym samym czasie i nigdy jej nie utraciła. To byłoby sprzeczne z konstytucyjną zasadą równości.

Ponadto, jak to zostało wskazane w omawianym powyżej wyroku SN z dnia 7 maja 2002 r. (sygn. akt III RN 18/2002), należy przyjąć ten wariant wykładni, który najpełniej odpowiada zasadom konstytucyjnym. Nie można dopuszczać do bezzasadnego zróżnicowania sytuacji prawnej obywateli w sytuacjach identycznych lub zasadniczo podobnych, bowiem kolidowałoby to z zasadą równości praw obywateli.

W dotychczasowym orzecznictwie przyjęto, iż zwrot nieruchomości w trybie przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603) oraz ustawy wcześniejszej, już nieobowiązującej z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości jest restytucją (przywróceniem) stosunków prawno-rzeczowych sprzed wywłaszczenia. Taki zwrot nie stanowi nabycia nieruchomości, o jakim mowa w artykułu 10 ustęp 1 punkt 8 Ustawy o PIT, a zatem nie stanowi również źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu (por wyrok NSA z dnia 17 grudnia 1996 r. sygn. akt FPS 7/96).

Stanowisko to znajduje również potwierdzenie w orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego dnia 9 lipca 2008 r. (sygn. III SA/Wa 582/2008), w którym stwierdzono, że: "Zwrot nieruchomości jest restytucją czyli przywróceniem stosunków prawnych sprzed wywłaszczenia. Decyzja o zwrocie powoduje przejście prawa własności na dotychczasowego właściciela, ale nie kreuje tego prawa. Pogląd o restytucyjnym charakterze decyzji o zwrocie nieruchomości nie jest sprzeczny z jej konstytutywnym charakterem. Decyzja konstytutywna to taka, która tworzy, zmienia lub znosi określone stosunki prawne. Przy zwrocie nieruchomości nie jest przenoszona jej własność na zasadach ogólnych na wywłaszczonego właściciela. Nie jest to też przeniesienie w drodze aktów władczych Skarbu Państwa lub gminy. Dlatego sytuacja taka nie może być kwalifikowana jak "nabycie", o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych":

Mimo, że wyroki te dotyczą przepisów o gospodarce nieruchomościami należy odnieść je również do sytuacji przy zbyciu wieczystego użytkowania ustanowionego na gruncie art. 7 Dekretu. W przeciwnym razie byłoby to postępowanie naruszające zasadę równości.

Podsumowanie stanowiska podatnika.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 Dekretu decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego Nieruchomości na jego rzecz (jako następcy prawnego byłego właściciela) oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z Wnioskodawcą umowy użytkowania wieczystego Nieruchomości nie może być traktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz własności zlokalizowanych na gruncie budynków w rozumieniu artykułu 10 ustęp 1 punkt 8 Ustawy o PIT.

W konsekwencji planowana sprzedaż (odpłatne zbycie) przez Wnioskodawcę ustanowionego w ten sposób prawa wieczystego użytkowania Nieruchomości oraz własności zlokalizowanych na gruncie budynków nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (w szczególności jako źródło przychodów wymienione w artykule 10 ustęp 1 punkt 8 Ustawy o PIT), w sytuacji gdy sprzedaż ta zostanie dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpi ustanowienie użytkowania wieczystego Nieruchomości i nabycie własności zlokalizowanych na gruncie budynków, a także przed upływem pięciu lat od wydania decyzji administracyjnej o ustanowieniu użytkowania wieczystego Nieruchomości i zawarcia umowy o ustanowieniu tego prawa.

Stanowisko takie jest w pełni zgodne z wyżej przytoczonym orzeczeniem Sądu Najwyższego w sprawie tzw. gruntów warszawskich oraz ze wszystkimi interpretacjami przepisów prawa podatkowego wydanymi przez organy podatkowe w odniesieniu do podobnych stanów faktycznych, np.:

* Zgodnie z postanowieniem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Limanowej w sprawie interpretacji prawa podatkowego wydanym dnia 10 stycznia 2004 r. sygn. P.D.O.F.) 415/17103: "Zgodnie z art. 9 dekretu odszkodowanie miało być wypłacone w "miejskich papierach wartościowych", które jednak nigdy nie zostały wyemitowane. Jak wynika z przytoczonej regulacji prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność gminy m. st. W. grantów stanowiących dotąd ich własność. W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania) było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty. Wykładnia pojęcia "nabycie prawa" użytego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. powinna zatem uwzględniać to, że zwrot utraconego prawa własności nie jest nabyciem. Odniesienie powyższego poglądu do stanu faktycznego ustalonego w rozpoznawanej sprawie prowadzi do wniosku, że nie powinno się oceniać ustanowienia na rzecz skarżącej prawa użytkowania wieczystego w kategoriach nabycia, o jakim stanowi art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, jednakże stanowi swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych w dekrecie komunalizacyjnym".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych oraz przywołanych tez wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, Sądu Najwyższego oraz Trybunału Konstytucyjnego - wskazać należy, iż orzeczenia te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, jak również powołane wyroki dotyczą konkretnych spraw stron osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.