IPPB4/415-388/13-2/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 7 czerwca 2013 r. (data wpływu 11 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego - jest prawidłowe.

W dniu 11 czerwca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca na początku lipca 2013 r. wyjeżdża do Singapuru z zamiarem stałego tam pobytu, celem zarządzania własnym przedsiębiorstwem. Do Singapuru Wnioskodawca wyjeżdża wraz z najbliższą rodziną (żona, dzieci). Została już tam zawarta długoterminowa umowa najmu mieszkania dla całej rodziny. Dzieci podejmą naukę w szkole w Singapurze. Podczas pobytu w Singapurze przyjazdy Wnioskodawcy do Polski będą miały charakter sporadyczny i nie będzie on przebywał w Polsce dłużej niż 183 dni w każdym kolejnym roku podatkowym. Jeszcze przed datą wyjazdu do Singapuru, Wnioskodawca uzyska stosowne zezwolenie na stałą pracę oraz potwierdzenie uzyskania statusu rezydenta podatkowego tego kraju (procedura w tym zakresie jest w toku). Wnioskodawca będzie więc, uzyskiwał w Singapurze dochody z zatrudnienia na umowę o pracę, ale również z tytułu posiadania udziałów w spółce posiadającej tam siedzibę i miejsce prowadzenia działalności.

W Polsce Wnioskodawca uzyskuje przychody z działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki komandytowej, która w związku z jego wyjazdem ulegnie stopniowemu wygaszeniu. Dochody Wnioskodawcy w Polsce, uzyskiwane po dacie zmiany miejsca zamieszkania ograniczać się będą do dochodów z obligacji oraz odsetek od lokat. W Polsce Wnioskodawca posiada prawo własności nieruchomości w postaci mieszkania, w którym aktualnie jeszcze zamieszkuje (do czasu wyjazdu). Podczas pobytu Wnioskodawcy wraz z rodziną w Singapurze mieszkanie to nie będzie wynajmowane, zatem nie będą uzyskiwane w Polsce dochody z nieruchomości. Powyższe nie oznacza jednak, w przypadku Wnioskodawcy, istotnego związku gospodarczego z Polską, ponieważ podobne dochody, tj. z odsetek od lokat, papierów wartościowych, udziałów w spółkach, Wnioskodawca uzyskuje również z inwestycji w innych krajach Europy, Azji i USA. Po zmianie miejsca zamieszkania Wnioskodawca nie będzie zatrudniony w Polsce na podstawie umów o pracę, czy umów cywilnoprawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z wyjazdem do Singapuru status podatkowy Wnioskodawcy w tym i następnych latach podatkowych będzie określony na podstawie art. 3 ust. 1, czy na podstawie art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - dalej ustawa PIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, od daty wyjazdu przestanie On być polskim rezydentem podatkowym, a jego status podatkowy będzie określony na podstawie art. 3 ust. 2a ustawy o PIT.

Stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy o PIT "Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy)." Natomiast "Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy)" (art. 3 ust. 2a ustawy o PIT).

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, decydujące znaczenie dla określenia miejsca jego rezydencji podatkowej ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy po wyjeździe do Singapuru.

Ustawa o PIT w art. 3 ust. 1a wskazuje, kiedy należy uznać, iż osoba ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. A mianowicie, kiedy osoba fizyczna:

Przekładając powyższe na grunt przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, iż po wyjeździe do Singapuru Wnioskodawcę przestaną wiązać z Polską więzy osobiste, ponieważ żona i dzieci wyjeżdżają razem z nim z zamiarem stałego tam pobytu. Dzieci będą uczęszczać tam do szkoły. W związku z tym, centrum interesów osobistych Wnioskodawca będzie miał w Singapurze.

Natomiast wyjaśnieniem pojęcia "centrum interesów gospodarczych" zajęła się m.in. Izba Skarbowa w Warszawie (IPPB4/415-43/11-2/SP). Według Izby Skarbowej w Warszawie "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd. Należy zauważyć, iż Wnioskodawca wyjeżdża do Singapuru wraz z najbliższą rodziną w celu zarządzania własnym przedsiębiorstwem, prowadzonym w Singapurze. Dochód z tego przedsiębiorstwa, będzie jego głównym źródłem przychodów. Wnioskodawca otworzy tam również rachunki bankowe, na których m.in. będzie lokował swoje pieniądze (oszczędności). Natomiast dochody Wnioskodawcy w Polsce, uzyskiwane po dacie zmiany miejsca zamieszkania ograniczać się będą do:

* dochodów z obligacji oraz odsetek od lokat;

* ograniczonych dochodów z działalności spółki komandytowej, jakie mogą powstać do czasu zupełnego zakończenia tej działalności.

Powyższe nie oznacza jednak, w przypadku Wnioskodawcy, istotnego związku gospodarczego z Polską, ponieważ podobne dochody, tj. z odsetek od lokat, papierów wartościowych, udziałów w spółkach, Wnioskodawca uzyskuje również z inwestycji w innych krajach Europy, Azji i USA.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe wskazuje na to, iż po zmianie miejsca zamieszkania z Polski na Singapur także "centrum interesów gospodarczych" będzie on miał w Singapurze. Ponadto, Wnioskodawca nie będzie przebywał w Polsce dłużej niż 183 dni w żadnym kolejnym roku podatkowym, poza rokiem 2013.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie spełni żadnej z przesłanek, o których mowa w art. 3 ust. 1a ustawy o PIT. Natomiast wydłużony ponad 183 dni okres przebywania Wnioskodawcy w Polsce w bieżącym roku podatkowym nie będzie miał wpływu na fakt, iż od dnia wyjazdu Wnioskodawca przestanie być rezydentem podatkowym w Polsce, a stanie się rezydentem podatkowym Singapuru.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b ustawy o PIT, należy bowiem stosować z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, a Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Singapuru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu sporządzona w Singapurze dnia 23 kwietnia 1993 r. (Dz. U. z dnia 23 marca 1994 r.) - dalej umowa, w art. 4 wskazuje, iż w opisanym zdarzeniu przyszłym, zmiana miejsca zamieszkania, a co za tym idzie zmiana rezydencji podatkowej, nastąpi od dnia wyjazdu Wnioskodawcy do Singapuru.

Przepis art. 4 umowy stanowi, że:

Jak wynika z powyższych regulacji, w pierwszej kolejności należy ustalić, w którym państwie osoba fizyczna posiada stałe miejsce zamieszkania. Zgodnie z art. 25 Kodeksu cywilnego, miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Ponieważ po wyjeździe Wnioskodawcy do Singapuru jego stałe miejsce zamieszkania oraz miejsce, gdzie zwykle będzie przebywać i gdzie będzie jego ośrodek życiowy i gospodarczy znajdować się będzie w Singapurze, zatem również na podstawie art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania miejsce zamieszkania Wnioskodawcy (rezydencja podatkowa) znajdować się będzie w Singapurze. W temacie miejsca zamieszkania, jako przesłanki decydującej o ograniczonym/nieograniczonym obowiązku podatkowym, wypowiadały się niejednokrotnie sądy administracyjne wskazując, że zamiar stałego pobytu musi być weryfikowany poprzez konkretne zachowanie się osoby fizycznej. Istotne są poza pobytem rodziny takie powiązania gospodarcze z głównym źródłem utrzymania rodziny (np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 maja 2010 r. sygn. II FSK 25/09).

Także w orzecznictwie organów podatkowych prezentowany jest pogląd, ze przeniesienie za granicę ośrodka interesów osobistych i gospodarczych wiąże się przede wszystkim ze zmianą miejsca zamieszkania najbliższej rodziny oraz głównego źródła utrzymania rodziny (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 31 grudnia 2012 r. Nr ITPB2/415-914/12/IB). Wyjeżdżając za granicę do Singapuru wraz z najbliższą rodziną, z zamiarem stałego tam pobytu, celem zarządzania własnym przedsiębiorstwem Wnioskodawca zmieni miejsce zamieszkania i stanie się rezydentem podatkowym Singapuru od dnia wyjazdu, o czym przesądza przepis art. 3 ust. 1a ustawy PIT oraz art. 4 polsko - singapurskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wymienione wyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z wniosku wynika, że na początku lipca 2013 r. Wnioskodawca wyjeżdża do Singapuru z zamiarem stałego tam pobytu, zatem w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Singapuru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Singapurze dnia 23 kwietnia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 38, poz. 139).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która dla celów podatkowych posiada miejsce zamieszkania lub siedzibę w danym Umawiającym się Państwie.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ww. umowy polsko - singapurskiej, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jego status będzie określony według następujących zasad:

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Singapurem.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca na początku lipca 2013 r. wyjeżdża wraz z najbliższą rodziną (żona, dzieci) do Singapuru z zamiarem stałego tam pobytu, celem zarządzania własnym przedsiębiorstwem. Została już tam zawarta długoterminowa umowa najmu mieszkania dla całej rodziny. Dzieci podejmą naukę w szkole w Singapurze. Podczas pobytu w Singapurze przyjazdy Wnioskodawcy do Polski będą miały charakter sporadyczny i nie będzie on przebywał w Polsce dłużej niż 183 dni w każdym kolejnym roku podatkowym. Przed wyjazdem do Singapuru, Wnioskodawca uzyska stosowne zezwolenie na stałą pracę oraz potwierdzenie uzyskania statusu rezydenta podatkowego tego kraju (procedura w tym zakresie jest w toku). Wnioskodawca będzie więc uzyskiwał w Singapurze dochody z zatrudnienia na umowę o pracę, ale również z tytułu posiadania udziałów w spółce posiadającej tam siedzibę i miejsce prowadzenia działalności.

W Polsce Wnioskodawca uzyskuje przychody z działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki komandytowej, która w związku z jego wyjazdem ulegnie stopniowemu wygaszeniu. Dochody Wnioskodawcy w Polsce, uzyskiwane po dacie zmiany miejsca zamieszkania ograniczać się będą do dochodów z obligacji oraz odsetek od lokat. Podobne dochody tj. z odsetek od lokat, papierów wartościowych, udziałów w spółkach Wnioskodawca uzyskuje również z inwestycji w innych krajach Europy, Azji i USA. W Polsce, Wnioskodawca posiada prawo własności nieruchomości w postaci mieszkania, w którym aktualnie jeszcze zamieszkuje (do czasu wyjazdu). Podczas pobytu Wnioskodawcy wraz z rodziną w Singapurze mieszkanie to nie będzie wynajmowane. Po zmianie miejsca zamieszkania Wnioskodawca nie będzie zatrudniony w Polsce na podstawie umów o pracę, czy umów cywilnoprawnych.

Biorąc pod uwagę fakt, iż z Singapurem będą łączyć Wnioskodawcę ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze oraz uwzględniając zapisy Umowy zawartej między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Singapuru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, stwierdzić należy, że od momentu wyjazdu do Singapuru, tj. od lipca 2013 r. i przeniesienia ośrodka interesów życiowych oraz w latach następnych (o ile nie ulegnie zmianie stan faktyczny i prawny) Wnioskodawca będzie posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Singapurze. W tym państwie będzie pozostawał z zamiarem stałego pobytu, będzie wykonywał pracę zarobkową, oraz będzie mieszkał razem ze swoją rodziną. Zatem, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca będzie podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.