IPPB4-415-359/09-4/PJ - Możliwość skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w przypadku używania przez podatnika samochodu zarejestrowanego jako ciężarowy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 20 maja 2009 r. (data wpływu 25 maja 2009 r.) oraz piśmie z dnia 15 czerwca 2009 r. (data wpływu 17 czerwca 2009 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 2 czerwca 2009 r. (data nadania 2 czerwca 2009 r., data odbioru 10 czerwca 2009 r.) Nr IPPB4/415-359/09-2/PJ o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 maja 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni zwróciła się do Urzędu Skarbowego z prośbą o korektę zeznania podatkowego za rok 2008. Matka Wnioskodawczyni nie uzyskuje dochodów umożliwiających skorzystanie z ulgi rehabilitacyjnej, pozostaje na utrzymaniu Wnioskodawczyni. W 2008 r. Wnioskodawczyni dowoziła matkę swoim samochodem na zabiegi rehabilitacyjne oraz na turnus rehabilitacyjny.

Wnioskodawczyni posiada samochód osobowy, ale zarejestrowany jako ciężarowy. Samochód Wnioskodawczyni zakupiła z kratką. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej. Samochodu (faktycznie osobowego) używa tylko dla własnych celów. Kratka uniemożliwia wykorzystanie samochodu jako ciężarowego.

W piśmie z dnia 15 czerwca 2009 r. (data wpływu 17 czerwca 2009 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 2 czerwca 2009 r. (data nadania 2 czerwca 2009 r., data odbioru 10 czerwca 2009 r.) Nr IPPB4/415-359/09-2/PJ Wnioskodawczyni uzupełniła stan faktyczny o następujące informacje:

Wnioskodawczyni jest właścicielką samochodu osobowego, benzynowego z silnikiem o pojemności 1,6. Jest on zarejestrowany jako ciężarowy, ponieważ ma kratkę, gdyż poprzedni właściciel odliczał VAT. Kratka i zarejestrowanie samochodu jako ciężarowego było tylko wykorzystaniem możliwości, którą dawała konstrukcja prawno - finansowa do odliczenia VAT, czyli obniżenia ceny zakupu samochodu przez poprzedniego właściciela. Poza tym, samochód ten w ogóle nie nadaje się do wykorzystania jako ciężarowy, gdyż kratka uniemożliwia przewożenie jakichkolwiek gabarytowych i ciężkich przedmiotów.

Wnioskodawczyni zamierza skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej za rok 2008 - zeznanie podatkowe dotyczy 2008 r.,

Dochód matki Wnioskodawczyni w roku 2008 nie przekroczył 9.120 PLN,

Matka Wnioskodawczyni posiada stosowne i aktualne orzeczenie o niepełnosprawności,

Powyższe dokumenty zostały dostarczone do Urzędu Skarbowego.

Wydatki na leczenie rehabilitacyjne oraz leki zostały uwzględnione przez Urząd Skarbowy. Dyskusyjna kwestia dotyczy ulgi za korzystanie z samochodu osobowego w 2008 r. Urząd zakwestionował status samochodu Wnioskodawczyni, uznając, że odliczenie przysługuje tylko dla samochodu osobowego, a samochód Wnioskodawczyni jest ciężarowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przysługuje Wnioskodawczyni prawo do skorzystanie z ulgi na podstawie art. 26 ust. 7 pkt 14 u.p.d.o.f.).

Zdaniem Wnioskodawczyni, odliczenie powinno przysługiwać. Samochód wyprodukowany był jako osobowy i faktycznie jest osobowy.

Kupując samochód Wnioskodawczyni nie przerejestrowała go na osobowy, gdyż za samochód ciężarowy płaci się niższą stawkę ubezpieczenia OC. W ocenie Wnioskodawczyni jest to samochód osobowy i do innych celów się nie nadaje (kratka). Posiada normalne siedzenia, natomiast matka Wnioskodawczyni, która nie posiada własnego samochodu, porusza się tylko z balkonikiem. Wnioskodawczyni przewoziła matkę swoim samochodem do sanatorium i na masaże rehabilitacyjne.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 r. życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7c ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Zgodnie z brzmieniem art. 26 ust. 7e cyt. ustawy, ww. przepisy stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.

Natomiast na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Na gruncie przepisów prawa podatkowego (art. 5a pkt 19 ww. ustawy) zdefiniowano samochód osobowy jako pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni posiada na utrzymaniu osobę niepełnosprawną, którą w 2008 r. dowoziła na zabiegi rehabilitacyjne. W tym celu Wnioskodawczyni korzystała z posiadanego samochodu zarejestrowanego jako samochód ciężarowy.

Na podstawie przedstawionego stanu faktycznego oraz przywołanych przepisów prawa podatkowego należy uznać, iż poniesione przez Wnioskodawczynię w 2008 r. wydatki na korzystanie z samochodu ciężarowego dla potrzeb związanych z przewozem osoby pozostającej na utrzymaniu na zabiegi rehabilitacyjne nie podlegają odliczeniu od dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania.

Korzystanie z samochodu zarejestrowanego jako ciężarowy, pozbawia Wnioskodawczynię prawa do ulgi określonej w art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.