IPPB4/415-339/14-2/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 kwietnia 2014 r. (data wpływu 22 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w nieruchomości - jest:

* prawidłowe - w części dotyczącej opodatkowania kwoty stanowiącej cenę z tytułu sprzedaży nieruchomości,

* nieprawidłowe - w części dotyczącej opodatkowania zasądzonych wyrokiem sądu odsetek ustawowych.

W dniu 22 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Nieruchomość, oznaczoną numerem ewidencyjnym 6/1 o pow. 3500 m² w zakresie udziału 1/4 Wnioskodawczyni nabyła w drodze zasiedzenia z dniem 27 maja 2000 r. (postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 22 sierpnia 2006 r.). Wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2013 r. Sądu Okręgowego zastępującym oświadczenia woli stron doszło do zobowiązania Miasta do wykupu m.in. udziału Wnioskodawczyni w ww. nieruchomości. Wyrok zastąpił umowę sprzedaży i w jego wyniku pozwane Miasto nabyło od Wnioskodawczyni ww. udział w prawie własności nieruchomości za cenę oraz odsetki z tytułu opóźnienia w wykupie (od dnia 10 sierpnia 2009 r.), które zostały zasądzone ww. wyrokiem. Wykup nastąpił w trybie art. 36 i 37 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 r. (Dz. U. Nr 80, poz. 717, z późn. zm.). Zgodnie z przedmiotowymi przepisami w przypadku braku realizacji roszczenia o wykup przez 6 miesięcy od dnia złożenia wniosku właściciel może żądać odsetek za opóźnienie w wykupie. Nadto cena ustalona przez Sąd w wyroku została ustalona w oparciu o opinię rzeczoznawcy - biegłego sądowego, który ją ustalił na dzień upływu terminu do realizacji roszczenia, tj. na datę 10 sierpnia 2009 r., a nie na dzień orzekania, tj. 22 kwietnia 2013 r. Przedmiotowe orzeczenie uprawomocniło się w czerwcu 2013 r. i w tym też miesiącu Wnioskodawczyni otrzymała od Miasta zapłatę z tego tytułu w łącznej kwocie 1.013.345,38 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy z tytułu uzyskanych w wyniku ww. sprzedaży udziału w prawie własności nieruchomości kwot (tytułem ceny oraz odsetek od opóźnienia w wykupie) Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do odprowadzenia podatku dochodowego. Wnioskodawczyni wskazuje, że sprzedaż nastąpiła po upływie okresu 5 lat od nabycia.

2. Jeśli tak, to w jakiej wysokości podatek i od której z kwot - cena czy odsetki... I na jakiej podstawie prawnej.

Zdaniem Wnioskodawczyni, ustawodawca w art. 10 ww. ustawy, ustala katalog stanów faktycznych, które podlegają bądź nie, ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dokonuje tym samym wyłączenia całej określonej sytuacji spod swojego zainteresowania nie zależnie jakiego typu i wysokości przychody generuje ta sytuacja.

Wyłączenie określonego źródła w całości powoduje również wyłączenie wszystkich przychodów z powyższego źródła ze względu na pochodzenie z danego źródła. Wobec tego, zarówno cena jak i odsetki jako roszczenie akcesoryjne w stosunku do ceny znajdujące swoje źródło w tym samym źródle co świadczenie główne podlega wyłączeniu spod zainteresowania ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na treść art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychodem natomiast są określone przysporzenia ze źródeł wymienionych w ustawie jako źródła przychodu. Wyłącznie co do tych przychodów ustawodawca zakłada określone zwolnienia przedmiotowe opisane w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia ze źródłem przychodu w rozumieniu ustawy, lecz ze stanem faktycznym, który tym źródłem przychodu w rozumieniu ustawy nie jest, z uwagi na spełnienie przesłanki upływu 5 lat od nabycia do sprzedaży (art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wobec powyższego do przychodów z takiego "nie źródła przychodu" nie mogą mieć zastosowania przepisy dotyczące zarówno innych źródeł przychodu (art. 10 ust. 1 pkt 9, jak i art. 21 o zwolnieniach przedmiotowych). Wobec powyższego w przedmiotowej sprawie w stosunku do odsetek nie znajduje zastosowania przepis art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy. Transakcja sprzedaży (zastąpiona wyrokiem Sądu) nieruchomości, z uwagi na spełnienie warunków art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Źródłem przychodu zatem nie jest sprzedaż nieruchomości, w przypadku gdy następuje po upływie okresu 5 lat od daty nabycia prawa przez sprzedającego (art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy). Niewątpliwie zasądzone odsetki wynikają z tego samego źródła, tj. sprzedaży nieruchomości. Nie ma możliwości ustalenia innego źródła przychodu w stosunku do odsetek od opóźnienia w wykupie niż źródło sprzedaży nieruchomości.

Akcesoryjność roszczenia o odsetki polega przede wszystkim na tym, że byt tego roszczenia wynika wyłącznie z bytu roszczenia głównego i jest z nim nierozerwalnie związany, tj. dzieli los świadczenia głównego. Jednocześnie wynika z tego samego źródła z którego świadczenie główne.

Nadto należy podnieść, że rozróżnienie źródeł przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm., dalej: u.p.d.o.f.) prowadzi do jednoznacznego wniosku, że przychód, który znajduje źródło w jednym z wymienionych w ww. katalogu nie może być zakwalifikowany jednocześnie lub odrębnie jako przychód z innych źródeł, o którym mowa w pkt 9 art. 10 ust. 1 ww. ustawy.

Już na marginesie należy stwierdzić, że katalog innych źródeł przychodu art. 20 ustawy, pomimo że nie ma charakteru zamkniętego, zgodnie ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego zawartego w wyroku z 6 lipca 2010 r. II FSK 376/2009 i jest wyliczeniem przykładowym (przesądza o tym użycie zwrotu "w szczególności"), to jednak inne, niewymienione w nim przychody powinny mieć charakter zbliżony do tego katalogu. Ustalenie to powinno stanowić punkt wyjścia dla przeprowadzenia stosownych zabiegów wykładni prawa w celu usunięcia wątpliwości, które mogą się pojawić na tle rozpatrzonego przez organy podatkowe stanu faktycznego.

Odsetki w przedmiotowej sprawie w żaden sposób nie korelują z ww. katalogiem innych przychodów, które dotyczą głównie świadczeń socjalnych i alimentacyjnych. Powyższe wynika również z faktu, że źródłem roszczenia o odsetki (źródłem przychodu) jest odpłatna sprzedaż nieruchomości, już raz opisana przez ustawodawcę w ww. art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy. Z powyższego należy wywodzić, że wolą ustawodawcy również było wyłączenie całkowite określonych źródeł przychodu, czemu dobitnie dał wyraz w treści art. 10 wskazując, że źródłami przychodu nie są.

Powyższe zakwalifikowanie stanu faktycznego jako nie stanowiącego źródła przychodu nie pozostaje bez wpływu na ocenę, czy opodatkowaniem podatkiem dochodowym podlegają odsetki uzyskane z tytułu opóźnienia w zapłacie ceny z tego typu sprzedaży. W przedmiotowej sprawie zatem, nie znajduje zastosowania orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 stycznia 2013 r. (sygn. akt II FSK 1062/12). Stanowisko Wnioskodawczyni znajduje natomiast pokrycie w licznym orzecznictwie NSA, np. w wyrokach sygn. akt II FSK 289/12, II FSK 290/12, II FSK 702/12, II FSK 333/12 wydanych w analogicznych stanach faktycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z przepisami art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat, sprzedaż ta nie stanowi źródła przychodu i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Z powyższego wynika zatem, że dla ustalenia skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości istotne znaczenie ma ustalenie momentu jej nabycia.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia "nabycie" w związku z tym należy odwołać się do ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121).

Stosownie do art. 172 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego - w brzmieniu obowiązującym od 1 października 1990 r. - posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie), przy czym po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Natomiast zgodnie z brzmieniem tego przepisu obowiązującym do 30 września 1990 r. posiadacz nieruchomości nie będący właścicielem nabywał własność, jeżeli posiadał nieruchomość nieprzerwanie od lat dziesięciu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie), w takim przypadku nabycie nieruchomości następowało po upływie dwudziestu lat.

Zasiedzenie jest zatem instytucją, która sankcjonuje trwający od dłuższego czasu stan faktyczny posiadania i jest sposobem nabywania własności. Warunkami niezbędnymi do zasiedzenia jest posiadanie samoistne i nieprzerwane oraz odpowiedni upływ czasu. Przy spełnieniu powyższych przesłanek posiadacz nabywa prawo własności. Warunkiem nabycia własności nie jest natomiast orzeczenie sądu stwierdzające nabycie własności. Orzeczenie takie stanowi dowód nabycia własności i jest orzeczeniem deklaratywnym, czyli stwierdzającym zaistnienie pewnych faktów, na które można się powołać w celu np. dokonania wpisu prawa własności do księgi wieczystej. Orzeczenie natomiast nie ma charakteru konstytutywnego, czyli nabycie prawa własności nie jest uzależnione od jego wydania.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 22 sierpnia 2006 r. Wnioskodawczyni nabyła w drodze zasiedzenia z dniem 27 maja 2000 r. udział 1/4 w nieruchomości położonej w W. Wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2013 r. Sądu Okręgowego zastępującym oświadczenia woli stron doszło do zobowiązania Miasta do wykupu m.in. udziału Wnioskodawczyni w ww. nieruchomości. Wyrok zastąpił umowę sprzedaży i w jego wyniku pozwane Miasta nabyło od Wnioskodawczyni ww. udział w prawie własności nieruchomości za cenę oraz odsetki z tytułu opóźnienia w wykupie (od dnia 10 sierpnia 2009 r.), które zostały zasądzone ww. wyrokiem. Wykup nastąpił w trybie art. 36 i 37 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 r. (Dz. U. Nr 80, poz. 717, z późn. zm.). Przedmiotowe orzeczenie uprawomocniło się w czerwcu 2013 r. i w tym też miesiącu Wnioskodawczyni otrzymała od Miasta zapłatę z tego tytułu w łącznej kwocie 1.013.345,38 zł.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że moment przeniesienia własności nieruchomości został określony w art. 155 § 1 ustawy - Kodeks cywilny, w myśl którego umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej, albo że strony inaczej postanowiły. Natomiast stosownie do art. 158 ww. ustawy, umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność nieruchomości, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości; zobowiązanie powinno być w akcie wymienione.

Powyższy przepis przewiduje zarówno dla umowy zobowiązującej do przeniesienia własności nieruchomości, jak i dla umowy przenoszącej jej własność wymóg formy aktu notarialnego. Przepisy Kodeksu cywilnego przewidują także tzw. zastępczą formę sądową. Obejmuje ona przypadki zastąpienia oświadczenia woli przez prawomocne orzeczenie sądu, stwierdzające istnienie obowiązku danej osoby do złożenia oznaczonego oświadczenia woli (art. 64 Kodeku). Sąd może wydać takie orzeczenie na żądanie osoby uprawnionej, zainteresowanej dokonaniem określonej czynności prawnej.

Przepis art. 64 ustawy - Kodeks cywilny, może być zastosowany, gdy osoba zobowiązana do złożenia oznaczonego oświadczenia woli uchyla się od jego zastosowania. O uchylaniu się od złożenia wymaganego oświadczenia woli można mówić wtedy, gdy podmiot zobowiązany wyraźnie odmawia jego złożenia albo zachowuje się biernie ("milczy"), pomimo ciążącego na nim obowiązku złożenia takiego oświadczenia. W takim przypadku strona uprawniona może wystąpić do sądu z powództwem o nakazanie złożenia oświadczenia woli. Prawomocne orzeczenie sądu zastępuje w takim przypadku oświadczenie woli, niezależnie od tego, jaka forma wymagana jest dla danej czynności lub danego oświadczenia przez ustawę lub przez umowę stron (pactum de forma), wyłącznie z formą aktu notarialnego. Ta zastępcza forma sądowa zastępuje wszystkie formy wskazane w przepisach Kodeksu cywilnego.

Regulację zawartą w art. 64 ww. ustawy od strony procesowej uzupełnia art. 1047 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296 z późn. zm.). Przepis ten wskazuje na to, że wyrok taki nie wymaga egzekucji, ma bowiem walor bezpośredniej skuteczności w stosunkach materialnoprawnych. Gdy strona odmawia zawarcia umowy przyrzeczonej, jej oświadczenia woli może być zastąpione prawomocnym orzeczeniem sądu. Takie prawomocne orzeczenie oznacza, że między stronami dochodzi do zawarcia umowy sprzedaży, nie ma konieczności, aby zobowiązany do zawarcia umowy składał dodatkowo oświadczenie o sprzedaży w formie aktu notarialnego.

Wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2013 r. Sąd zobowiązał Miasto do wykupu m.in. udziału Wnioskodawczyni w ww. nieruchomości. Wyrok zastąpił umowę sprzedaży i w jego wyniku pozwane Miasto nabyło od Wnioskodawczyni ww. udział w prawie własności nieruchomości za cenę oraz odsetki z tytułu opóźnienia w wykupie (od dnia 10 sierpnia 2009 r.), które zostały zasądzone ww. wyrokiem. Przedmiotowe orzeczenie uprawomocniło się w czerwcu 2013 r. i w tym też miesiącu Wnioskodawczyni otrzymała od Miasta zapłatę z tego tytułu.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że przychód uzyskany ze sprzedaży udziału w nieruchomości (tekst jedn.: cena) nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem sprzedaż ww. udziału w nieruchomości została dokonana po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni w tej części jest prawidłowe.

Natomiast w zakresie zasądzonych wyrokiem sądu odsetek, należy wskazać, że w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyszczególniono odrębne źródło przychodów w postaci "innych źródeł".

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nie należące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania "w szczególności" wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Jak wynika ze stanu faktycznego wniosku, cena wraz z odsetkami zostały zasądzone na rzecz Wnioskodawczyni na podstawie art. 36 i 37 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647, z późn. zm.) jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone, właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości może, z zastrzeżeniem ust. 2, żądać od gminy:

Zatem przepis art. 36 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie stanowi o wypłacie odsetek w związku z opóźnieniem z wykupem nieruchomości. O wypłacie należnych odsetek stanowi art. 37 ust. 9 cytowanej wyżej ustawy.

Zgodnie z tym przepisem, wykonanie obowiązku wynikającego z roszczeń, o których mowa w art. 36 ust. 1-3, powinno nastąpić w terminie 6 miesięcy od dnia złożenia wniosku, chyba że strony postanowią inaczej. W przypadku opóźnienia w wypłacie odszkodowania lub w wykupie nieruchomości właścicielowi albo użytkownikowi wieczystemu nieruchomości przysługują odsetki ustawowe.

W związku z powyższym wbrew twierdzeniu Wnioskodawczyni, sporne w ocenie prawnopodatkowej odsetki, nie stanowiły przychodu ze zbycia wykupionej przez Miasto udziału w nieruchomości, ale były odsetkami naliczonymi i zasądzonymi z tytułu opóźnienia w wykupie nieruchomości. Z tego powodu należy zaliczyć je do innych źródeł przychodu, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zaś do wskazanego przez Wnioskodawczynię art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, tj. źródła przychodu w postaci odpłatnego zbycia nieruchomości.

Ponadto, wskazać należy, że instytucję prawną odsetek reguluje art. 481 ustawy - Kodeks cywilny, zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

Wobec powyższego, nie można utożsamiać odsetek za zwłokę z ceną sprzedaży. Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Odsetki mają charakter akcesoryjny, uboczny, czyli roszczenie odsetkowe nie może powstać bez roszczenia o zapłatę zasadniczej sumy pieniężnej. Pewna samodzielność roszczenia o odsetki z tytułu opóźnienia nie wyłącza ich akcesoryjnego charakteru oraz materialnego związku z roszczeniem głównym. Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego - są skutkiem nie wykonania zobowiązań.

Z tych względów wyłączenie z opodatkowania należności głównej nie oznacza, że wolne od podatku są także odsetki od niej naliczone.

Potwierdza to orzecznictwo sądów powszechnych, zgodnie z którym "Roszczenie odsetkowe nie jest częścią składową roszczenia głównego, gdyż opiera się na odrębnym stanie faktycznym oraz odrębnej podstawie materialnoprawnej. Roszczenie o odsetki za opóźnienie (art. 481 k.c.) jest więc roszczeniem innym niż roszczenie deliktowe" (por. uchwała SN z dnia 31 stycznia 1994 r. III CZP 184/93, publ. OSNC 1994/7-8/155). "Odsetki za opóźnienie są skonstruowane przez ustawodawcę niezależnie od faktu poniesienia szkody przez wierzyciela, są w pewnym sensie elementem waloryzacji, ale spełniają również rolę kompensacji tego, że wierzyciel nie mógł z pieniędzy skorzystać wcześniej" (por. Izabella Dyka, glosa do przywołanej powyżej uchwały SN z dnia 31 stycznia 1994 r., PS 1997/9/72).

W świetle powyższego nie można przyjąć, że odsetki stanowią środki pieniężne uzyskane z tytułu sprzedaży nieruchomości sensu stricte i jako takie nie stanowią źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu. Ponadto, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w katalogu określonym w art. 21 ust. 1 nie przewiduje zwolnienia od podatku odsetek od ww. świadczeń, w związku z czym uznać należy, że są one opodatkowane.

Uwzględniając powyższe, otrzymane przez Wnioskodawczynię odsetki za brak wykupu w ustawowym terminie udziału w nieruchomości nie mogą zostać objęte uregulowaniem zawartym w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także nie korzystają ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 ww. ustawy. W związku z tym, stanowią dla Wnioskodawczynię przychód z "innych źródeł", o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ustawy.

Stanowisko Wnioskodawczyni w tej części jest nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku orzeczeń sądowych, należy stwierdzić, że rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.