IPPB4/415-329/10-2/SP

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 15 lipca 2010 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPB4/415-329/10-2/SP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa, przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2010 r. (data wpływu 26 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania u źródła wynagrodzenia wypłacanego francuskiemu artyście wykonawcy - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania u źródła wynagrodzenia wypłacanego francuskiemu artyście wykonawcy.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące zdarzenia przyszłe:

Artysta wykonawca (muzyk) jest osobą mająca miejsce zamieszkania na terytorium Republiki Francuskiej poświadczone certyfikatem rezydencji. Na zamówienie państwowej instytucji kultury - Wnioskodawcy artysta ten będzie wykonywał koncert na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Jednocześnie artysta oświadczy, że wykonanie tego koncertu następować będzie w ramach wymiany kulturalnej aprobowanej przez Republikę Francuską.

Orkiestra jest osobą mającą siedzibę na terytorium Republiki Francuskiej poświadczone certyfikatem rezydencji. Na zamówienie państwowej instytucji kultury - Wnioskodawcy orkiestra ta będzie wykonywała koncert na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Jednocześnie osoby reprezentujące orkiestrę oświadczą, że wykonanie tego koncertu następować będzie w ramach wymiany kulturalnej aprobowanej przez Republikę Francuską.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1.

Czy Wnioskodawca jako płatnik zobowiązany jest do poboru podatku od wynagrodzenia wypłacanego artyście wykonawcy.

2.

Czy Wnioskodawca jako płatnik zobowiązany jest do poboru podatku od wynagrodzenia wypłacanego orkiestrze.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest wykładnia przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) - w odniesieniu do pytania oznaczonego Nr 1. Wniosek w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją (w odniesieniu do pytania oznaczonego Nr 2).

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 17 ust. 3 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku dochody muzyków i orkiestr z koncertów wykonywanych w ramach wymiany kulturalnej aprobowanej przez Państwo, w którym artyści lub sportowcy mają miejsce zamieszkania, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie. Oznacza to, że w opisanych sytuacjach wykonywanie koncertów przez muzyków zamieszkałych we Francji oraz orkiestry posiadające siedzibę we Francji, w ramach wymiany kulturalnej aprobowanej przez Republikę Francuską skutkować będzie opodatkowaniem dochodów muzyków i orkiestr z tego tytułu wyłącznie w Republice Francuskiej.

Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie przewiduje żadnego formalnego trybu stwierdzania faktu wykonywania koncertów w ramach wymiany kulturalnej aprobowanej przez dane państwo. Stwierdzenie tego faktu może zatem nastąpić na podstawie oświadczenia podatnika. Płatnik nie może w tym zakresie prowadzić postępowania dowodowego i nie ma instrumentów prawnych pozwalających na weryfikację takiego oświadczenia (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 września 2004 r., sygn. akt III SA 1551/03). W przekonaniu Wnioskodawcy płatnik może zatem oprzeć się na oświadczeniu podatnika w odniesieniu do przedstawionej kwestii. Jeśli oświadczenie to okaże się niezgodne z prawdą odpowiedzialność ponosić będzie wyłącznie podatnik.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W ww. przepisie wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 29 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z opłat za usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Stosownie do art. 29 ust. 2 tej ustawy, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Powyższa regulacja odzwierciedla zasadę wyrażoną w art. 91 ust. 2 Konstytucji RP.

Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania jest zespołem norm kolizyjnych mających na celu rozgraniczenie praw dwóch państw do opodatkowania danego przysporzenia. Umowy takie nie kreują jednak samodzielnie obowiązku podatkowego.

W art. 29 ustawy, wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie osobom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, osoba zagraniczna podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem "u źródła" ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Jak wynika z treści art. 41 ust. 4 ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 5.

W procesie kwalifikacji prawnopodatkowej dochodów uzyskiwanych w układzie transgranicznym (rozpatrując kwestię ograniczonego obowiązku podatkowego w odniesieniu do nierezydentów) należy przeprowadzić analizę:

1.

czy dane przysporzenie podlega opodatkowaniu w Polsce, jeżeli tak, to

2.

czy Polska ma prawo do opodatkowania tego przysporzenia w świetle stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (o ile taka obowiązuje).

W przedmiotowym przypadku pierwsza z wyżej wymienionych przesłanek jest w sposób oczywisty spełniona z uwagi na jednoznaczne brzmienie wyżej powołanego art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Analizując drugą z ww. przesłanek należy stwierdzić, iż w niniejszej sprawie zastosowanie będą miały postanowienia umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 powołanej umowy, bez względu na postanowienia artykułów 14 i 15 dochody zawodowych artystów, jak na przykład artystów scenicznych, filmowych, radiowych oraz telewizyjnych, jak też muzyków i sportowców z osobiście wykonywanej w tym charakterze działalności, podlegają opodatkowaniu w tym z Umawiających się Państw, w którym wykonują oni te czynności.

Jeżeli dochody z działalności wykonywanej osobiście przez artystę scenicznego lub sportowca są przyznawane innej osobie niż sam artysta lub sportowiec, mogą być one ze względu na postanowienia artykułów 7, 14 i 15 opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym dana działalność artystyczna lub sportowa jest wykonywana (art. 17 ust. 2 ww. umowy).

Jednocześnie na mocy ust. 3 art. 17 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2 dochody z rodzajów działalności określonych w ustępie 1 wykonywanej w ramach wymiany kulturalnej aprobowanej przez Państwo, w którym artyści lub sportowcy mają miejsce zamieszkania, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę działalność artystyczna będzie wykonywana w Polsce, a więc co do zasady Polska będzie miała prawo do opodatkowania tych dochodów, chyba że przedmiotowa działalność będzie wykonywana w ramach wymiany kulturalnej aprobowanej przez Państwo rezydencji, czyli Francję.

Zdaniem Wnioskodawcy stwierdzenie faktu wykonywania koncertów w ramach wymiany kulturalnej aprobowanej przez dane państwo może nastąpić na podstawie oświadczenia podatnika.

Natomiast obowiązek podatkowy jest kategorią obiektywną i jego powstanie jest niezależnie od woli podatnika, związane jest natomiast z zaistnieniem określonego prawno-podatkowego stanu faktycznego. Powstanie obowiązku podatkowego nie może być zatem uzależnione od tego, czy podatnik złoży (czy też nie) oświadczenie określonej treści, chyba, że wynikałoby tak z przepisów prawa podatkowego, o jakich mowa w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej w związku z art. 217 Konstytucji RP.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Francuskiej o współpracy w dziedzinie kultury i edukacji, podpisanej w Paryżu dnia 22 listopada 2004 r. (M.P. z 2008 r. Nr 36, poz. 325), Strony uzgodniły powołanie dwustronnej Komisji Mieszanej do spraw współpracy kulturalnej i edukacyjnej, zwanej dalej "Komisją", w celu koordynowania realizacji postanowień niniejszej Umowy oraz opracowywania okresowych programów wymiany. Komisja, składająca się z przedstawicieli obydwu Rządów, będzie zbierała się na przemian w obu krajach, w Warszawie i w Paryżu, w terminach uzgodnionych przez obie Strony drogą dyplomatyczną (art. 14 ust. 2 ww. umowy).

W myśl art. 2 ust. 4 ww. umowy, w celu ułatwienia wzajemnego poznania się każda ze Stron podejmuje starania na rzecz usprawnienia promocji kultury drugiej Strony na swoim terytorium przez popieranie wymiany imprez kulturalnych, takich jak wystawy, przeglądy filmów, festiwale muzyczne oraz taneczne i inne.

Na mocy art. 15 tej umowy Strony postanowiły, iż będą dążyły do stworzenia korzystnych warunków dla wjazdu na terytorium swojego kraju, pobytu, podróży oraz działalności uczestników wymiany przewidzianej niniejszą Umową.

Biorąc pod uwagę powyższe, w tym cele powołanej polsko - francuskiej umowy o współpracy w dziedzinie kultury i edukacji oraz okoliczność, iż "programy wymiany" wymagają dwustronnej aprobaty (Komisji składającej się z przedstawicieli obydwu Rządów), zdaniem tut. Organu podatkowego niepobranie podatku przez Wnioskodawcę będzie uwarunkowane uzyskaniem stosownego zaświadczenia z polskiego Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego lub też uzyskaniem stosownego zaświadczenia od odpowiednich władz francuskich. W konsekwencji należy uznać, iż niepobranie podatku zgodnie z polsko-francuską umową o unikaniu podwójnego opodatkowania będzie możliwe pod warunkiem:

* udokumentowania miejsca zamieszkania podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji oraz

* uzyskania zaświadczenia, iż opisany we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej koncert odbywa się w ramach wymiany kulturalnej (z polskiego Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego lub od odpowiednich władz francuskich).

W konsekwencji, w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz powołanych przepisów prawa, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wykonywanie koncertów przez artystę wykonawcę (muzyka) posiadającego miejsce zamieszkania na terytorium republiki Francuskiej, w ramach wymiany kulturalnej aprobowanej przez Republikę Francuską skutkować będzie opodatkowaniem dochodów artysty z tego tytułu wyłącznie w Republice Francuskiej "na podstawie oświadczenia podatnika" - należy uznać za nieprawidłowe.

Należy także zauważyć, iż powołany przez Wnioskodawcę wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 września 2004 r., sygn. akt III SA 1551/03 dotyczy zupełnie innego prawnopodatkowego stanu faktycznego, tj. odpowiedzialności płatnika będącego notariuszem z tytułu niepobrania opłaty skarbowej.

Natomiast zgodnie z utartym stanowiskiem doktryny i judykatury samo oświadczenie podatnika nie może być dowodem w rozumieniu art. 180 § 1 z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl