IPPB4/415-314/11-2/MP - Opodatkowanie podatkiem dochodowym od osób fizycznych dochodów osiąganych przez obywatela polskiego zamieszkującego na stałe na terytorium Szwajcarii.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2011 r. (data wpływu do tutejszego organu 11 kwietnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w 2011 r. i w latach następnych - jest prawidłowe.

W dniu 11 kwietnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w 2011 r. i w latach następnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 31 stycznia 2011 r. Wnioskodawca wyjechał na stałe z Polski celem osiedlenia się na terytorium Szwajcarii. Przewidywany okres pobytu w Polsce w 2011 r. i w kolejnych latach kalendarzowych będzie każdorazowo znacząco krótszy niż 183 dni, gdyż Wnioskodawca zamierza przyjeżdżać do Polski jedynie na kilka dni w roku. Jego intencją jest przeniesienie swoich interesów gospodarczych w znaczącej części do Szwajcarii i pozostanie na stałe za granicą. Decyzja ta wiąże się m.in. z podjęciem stałego zatrudnienia w Szwajcarii. Umowa o pracę łącząca do tej pory Wnioskodawcę ze spółką polską została rozwiązana. Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż nie posiada zarejestrowanego w Polsce samochodu, nie posiada także udziałów w spółkach polskich, ani innych podobnych inwestycji. Jedyne powiązania gospodarcze wiążące Wnioskodawcę z Polską to nieruchomości, których nie planuje, jedynie ze względów ekonomicznych, na razie sprzedawać oraz rachunek oszczędnościowo rozliczeniowy w polskim banku.

Wnioskodawca poinformował, iż wyjazd wiąże się także z przeniesieniem ośrodka interesów osobistych do Szwajcarii. W Polsce nie posiada bowiem najbliższej rodziny (jest kawalerem, rodzeństwo i rodzice nie żyją). W związku ze zmianą miejsca zamieszkania i wyjazdem do Szwajcarii Wnioskodawca dopełni obowiązku polegającego na złożeniu do właściwego urzędu skarbowego zgłoszenia aktualizacyjne NIP-3.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w roku 2011 i w latach następnych Wnioskodawca będzie podlegać ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Zdaniem Wnioskodawcy, od momentu wyjazdu do Szwajcarii nie ma miejsca zamieszkania w Polsce i w związku z tym podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a cytowanej ustawy przepisy te stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" zawarta jest w art. 4 ust. 1 Konwencji z dnia 2 września 1991 r. między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1993 r. Nr 22, poz. 92). W rozumieniu tego przepisu określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

W przepisach polskiego prawa podatkowego pojęcie "miejsca zamieszkania" zostało zdefiniowane w art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl tego przepisu za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca stwierdza, że zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy, od momentu wyjazdu do Szwajcarii nie będzie miał na terytorium Polski miejsca zamieszkania dla celów podatkowych. Nie będzie posiadał bowiem na terytorium Polski ośrodka interesów życiowych, a przewidywany okres pobytu w Polsce będzie każdorazowo krótszy niż 183 dni.

Jego "stałe ognisko domowe" będzie znajdować się w Szwajcarii. Intencją Wnioskodawcy jest bowiem pozostanie na stałe za granicą i w przyszłości zakup mieszkania w Szwajcarii. Pozostawienie nieruchomości w Polsce wynika natomiast jedynie ze względów ekonomicznych. Wnioskodawca nie zamierza zatem zachować "ogniska domowego" w Polsce. Ponadto Jego centrum interesów życiowych będzie znajdować się w Szwajcarii. W Polsce nie posiada najbliższej rodziny (jest kawalerem, rodzeństwo i rodzice nie żyją), a powiązania gospodarcze będą bardzo ograniczone.

W związku z powyższym w opinii Wnioskodawcy, od momentu wyjazdu do Szwajcarii podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast art. 3 ust. 2a ww. ustawy stanowi, iż osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych", to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Bernie w dniu 2 września 1991 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 22, poz. 92).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie", oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Rozstrzygające znaczenie w kwestii opodatkowania dochodów uzyskiwanych ze źródeł położonych na terytorium danego państwa ma zatem ustalenie miejsca zamieszkania podatnika.

Definicja miejsca zamieszkania odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca 31 stycznia 2011 r. wyjechał na stałe z Polski celem osiedlenia się na terytorium Szwajcarii. W związku ze zmianą miejsca zamieszkania i wyjazdem do Szwajcarii Wnioskodawca dopełni obowiązku polegającego na złożeniu do właściwego urzędu skarbowego zgłoszenia aktualizacyjne NIP-3. Wnioskodawca będzie przebywał w Polsce krócej niż 183 dni w roku. Nie posiada najbliższej rodziny (jest kawalerem, rodzeństwo i rodzice nie żyją). W Szwajcarii Wnioskodawca podjął stałe zatrudnienie (umowa o pracę łącząca do tej pory Wnioskodawcę ze spółką polską została rozwiązana). Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż nie posiada zarejestrowanego w Polsce samochodu, nie posiada także udziałów w spółkach polskich, ani innych podobnych inwestycji. Jedyne powiązania gospodarcze wiążące Wnioskodawcę z Polską to nieruchomości oraz rachunek oszczędnościowo rozliczeniowy w polskim banku.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż w 2011 r. i w latach następnych (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.