IPPB4/415-302/10-2/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 13 kwietnia 2010 r. (data wpływu 19 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej - jest prawidłowe,

W dniu 19 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest emerytką, inwalidą o znacznym stopniu niepełnosprawności (orzeczenie wydane na stałe). Wnioskodawczyni otrzymuje z ZUS dodatek pielęgnacyjny ze względu na niemożność samodzielnej egzystencji.

W roku 2006 Wnioskodawczyni przeszła operację onkologiczną, chemioterapię, radioterapię, a następnie stwierdzono przerzuty na kręgosłup, kości biodrowe, stawy barkowe. Przez okres roku 2009 mąż woził Wnioskodawczynię samochodem stanowiącym współwłasność do Kliniki Onkologicznej na tzw. "leczenie wspomagające". Były to i są nadal wlewki dożylne wapna, które mają zapobiec dalszemu rozwojowi choroby i odwapnianiu kości, które w konsekwencji prowadziłoby do całkowitego unieruchomienia Wnioskodawczynię i ciągłego strasznego bólu.

Wlewki te nie mogą być podawane samodzielnie, ani w warunkach ambulatoryjnych, jedynie w klinice przez osoby do tego upoważnione i pod nadzorem lekarza.

Wnioskodawczyni wyjeżdżała również samochodem (współwłasność) na turnus szkoleniowo - rehabilitacyjny do U. Zabiegi te pozwalają Wnioskodawczyni na mniejsze odczuwanie bólu, jak i możliwość poruszania się.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni przysługuje odliczenie od dochodu kosztów przejazdu samochodem osobowym stanowiącym współwłasność na niezbędne wyżej opisane zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne.

Zdaniem Wnioskodawczyni,

Zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne są dla Wnioskodawczyni niezbędne, pomagają w zmniejszaniu bólu, poruszaniu się i ułatwieniu czynności życiowych. Wnioskodawczyni uważa, że takie odliczenie Jej przysługuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Wydatki o których mowa powyżej, zgodnie z art. 26 ust. 7b tejże ustawy, podlegają odliczeniu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą z jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14 (art. 26 ust. 7c ustawy).

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

W myśl art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Z analizy wyżej przytoczonych przepisów wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne, należy posiadać I lub II grupę inwalidztwa, być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego oraz dojeżdżać nim na niezbędne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne zalecone przez lekarza.

Z uwagi na fakt, iż zarówno pojęcie zabiegu, jak i rehabilitacji nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym, koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicję słownikową oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zabieg (stosownie do definicji umieszczonej w Słowniku Języka Polskiego PWN Warszawa 2002 Red. prof. M. Szymczak) stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby). Rehabilitacja w medycynie oznacza przywracanie sprawności fizycznej, psychicznej i społecznej (także zawodowej), utraconej wskutek schorzeń i urazów, przez stosowanie działań usprawniających. Rehabilitacja jest procesem medyczno-społecznym, którego celem jest przywrócenie człowiekowi niepełnosprawnemu utraconych funkcji w przebiegu choroby, a także wad rozwojowych i wrodzonych. Innymi słowy rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej (taką definicję zawiera art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776 z zm.).

Należy podkreślić, że nie wszystkie wydatki na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu od dochodu, a jedynie te, które zostały enumeratywnie wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl cytowanego wyżej art. 26 ust. 7a pkt 14 powołanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczeniu podlegają te wydatki które poniesione są w związku z koniecznymi przewozami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Wyrażenie "zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne" zawęża w istotny sposób cel przejazdu, który upoważnia do zastosowania przedmiotowego odliczenia. W odliczeniu tym nie mieszczą się np. wizyty u lekarza, których celem jest jedynie rozpoznanie bieżącego stanu zdrowia pacjenta, wskazanie dalszego sposobu leczenia czy badania kontrolne, bowiem wyjazdy te nie spełniają wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; nie są wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Wydatki poniesione na cele określone w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy nie wymagają od podatnika ich dokumentowania. Powyższe nie oznacza jednak, iż organ podatkowy weryfikujący zeznanie roczne w zakresie poprawności dokonanych odliczeń, nie ma prawa domagać się od podatnika przedstawienia okoliczności związanych z poniesionymi wydatkami, np. zaświadczenia lekarskiego potwierdzającego korzystania z niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych przez osobę niepełnosprawną.

Zaznaczyć również należy, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia "w wysokości nie przekraczającej kwoty 2.280 zł" (a nie "w wysokości 2.280 zł) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni jest emerytką, inwalidą o znacznym stopniu niepełnosprawności (orzeczenie wydane na stałe). Wnioskodawczyni otrzymuje z ZUS dodatek pielęgnacyjny ze względu na niemożność samodzielnej egzystencji. W roku 2006 Wnioskodawczyni przeszła operację onkologiczną, chemioterapię, radioterapię, a następnie stwierdzono przerzuty na kręgosłup, kości biodrowe, stawy barkowe. Przez okres roku 2009 mąż woził Wnioskodawczynię samochodem stanowiącym współwłasność do Kliniki Onkologicznej w L. na tzw. "leczenie wspomagające". Były to i są nadal wlewki dożylne wapna, które mają zapobiec dalszemu rozwojowi choroby i odwapnianiu kości. Wnioskodawczyni wyjeżdżała również samochodem (współwłasność) na turnus szkoleniowo - rehabilitacyjny do U. Zabiegi te pozwalają Wnioskodawczyni na mniejsze odczuwanie bólu, jak i możliwość poruszania się.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni przysługuje prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków na używanie samochodu osobowego, stanowiącego Jej współwłasność celem dojazdów na zabiegi z zakresu "leczenia wspomagającego" (wlewki dożylne wapna) oraz dojazdu na turnus szkoleniowo - rehabilitacyjny, o ile lekarz specjalista uzna, iż dany zabieg można zakwalifikować do zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych, zmierzających do przywrócenia ograniczonych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby przywrócić Wnioskodawczyni Jej społeczną przydatną sprawność. Powyższego odliczenia można dokonać jeżeli Wnioskodawczyni faktycznie dojeżdżała na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie przekraczając jednak w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M. Curie - Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.