IPPB4/415-2/12-2/SP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 27 grudnia 2011 r. (data wpływu 3 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia od opodatkowania odszkodowania otrzymanego za nieruchomość przejętą dekretem - jest prawidłowe.

W dniu 3 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia od opodatkowania odszkodowania otrzymanego za nieruchomość przejętą dekretem.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Prezydent miasta wydając decyzję z dnia 13 września 2011 r. po rozpatrzeniu wniosku M. R. z dnia 5 lutego 1990 r. uzupełnionego wnioskami B. Z., M. Z. i M. B. (wszystkie z dnia 5 sierpnia 2009 r.), w sprawie odszkodowania za nieruchomość położoną przy ul. B. (obecnie M. T. z K.) o pow. 887,1 m² pochodzącą z nieruchomości hipotecznej "Nieruchomość Nr 13 w O. Nr 1 we wsi B.", orzekł:

Z uzasadnienia powyższej decyzji wynika, co następuje:Nieruchomość w W. przy ul. B. oznaczona hip. jako Nieruchomość Nr 13 w O. Nr 1 we wsi B.", znajduje się na terenie objętym działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50.poz 279). Zgodnie z art. 1 powołanego wyżej dekretu przedmiotowa nieruchomość przeszła na własność gminy m. st. Warszawy, a następnie z mocy art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 20 marca 1950 r. o terenowych organach jednolitej władzy państwowej (Dz. U. Nr 14, poz. 130) stała się własnością Skarbu Państwa.

Następnie powyższy grunt z dnia 27 maja 1991 r. stał się własnością Dzielnicy-Gminy W. P. P., co potwierdził Wojewoda decyzją z dnia 2 marca 1992 r. w odniesieniu do działki ew. Nr 162/1 w obrębie xx, decyzją z dnia 26 czerwca 1992 r. w odniesieniu do obecnej działki ew. Nr 26/6 z obrębu 4-08-22 i działki Ew. Nr 26/8 z obrębu 4-08-22.

Na podstawie art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 25 marca 1994 r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy (Dz. U. Nr 48, poz. 195) grunt przedmiotowej nieruchomości stał się własnością Gminy W. T.

Obecnie na mocy art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy zgodnie z zaświadczeniem Sądu Grodzkiego z dnia 10 września 1948 r. tytuł własności nieruchomości warszawskiej ozn. hip. jako Nieruchomość Nr 13 w O. Nr 1 we wsi B." rej. Hip. W-96 zapisany był na J. P. na mocy aktu notarialnego z dnia 7 września 1922 r. Nr 11 oraz wniosku Nr 12.

Następstwo prawne Wnioskodawcy udowodnili przedkładając: - postanowienie Sądu Rejonowego Wydział Cywilny, z dnia 27 lipca 2009 r., zgodnie z którym spadek po J. P. (zm. 17 września 1942 r.) nabyła na podstawie testamentu notarialnego, Nr rep. XXX/42/z dnia 8 czerwca 1942 r. żona A. P. w całości, spadek po A. P. (zm. 15 grudnia 1958 r.) nabyli na podstawie testamentu własnoręcznego z dnia 13 grudnia 1958 r. córka S. Z. i syn E. Z. - po 1/2 każde z nich; spadek po E. Z. (zm. 29 lutego 1976 r.) nabyli; żona S. Z., córka M. R. i syn R. Z.i po 1/3 każde z nich: spadek po S. Z. (zm. 13 kwietnia 1976 r.) nabyli córka M. R. i syn R. Z. po 1/2 każde z nich - postanowieniem Sądu Rejonowego Wydział Cywilny z dnia 16 lipca 2008 r. zgodnie z którym spadek po R. Z. (zm. 27,02.2008 r.) nabyli: żona B. Z., córka M. B. i syn M. Z. - każde po 1/3 części.

Wnioskiem z dnia 5 lutego 1990 r. M. R. wystąpiła o odszkodowanie za nieruchomość położoną ul. B. o pow. 887,1 m² pochodzącą z nieruchomości hipotecznej "Nieruchomość Nr 13 w O. Nr 1 we wsi B.". Przedmiotowy wniosek został uzupełniony wnioskami B. Z. z dnia 5 sierpnia 2009 r., M. Z. z dnia 5 sierpnia 2009 r., M. B. z dnia 5 sierpnia 2009 r., których reprezentuje adw. K. M.-N. Kwestię odszkodowań a nieruchomości przejęte dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy reguluje obecnie art. 215 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, zgodnie z którym "przepisy ustawy dotyczące odszkodowania za wywłaszczone nieruchomości stosuje się odpowiednio do domu jednorodzinnego, jeżeli przeszedł on na własność państwa po dniu 5 kwietnia 1958 r., oraz działki, która przed dniem wejścia w życie dekretu wymienionego w ust. 1 mogła być przeznaczona pod budownictwo jednorodzinne, jeżeli poprzedni właściciel bądź jego następcy prawni zostali pozbawieni faktycznej możliwości władania nią po dniu 5 kwietnia 1958 r. W ramach przyznanego odszkodowania poprzedni właściciel bądź jego następcy prawni mogą otrzymać w użytkowanie wieczyste działkę pod budowę domu jednorodzinnego".

W kwestii pierwszej przesłanki dotyczącej przeznaczenia działki pod budownictwo jednorodzinne należy zauważyć, że zgodnie z linią orzeczniczą sądów administracyjnych, art. 215 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami odwołuje się do kryteriów obowiązujących przed wejściem w życie dekretu z dnia 26 października 1945 r. pojęcie "dom jednorodzinny" należy rozumieć w znaczeniu jakie mu wówczas nadawano - był to budynek zaspokajający potrzeby mieszkaniowe jednej rodziny, bez ograniczeń powierzchni czy liczby pomieszczeń, które to kryteria wprowadzono w późniejszym okresie.

Brak wymienienia w ogólnym planie zabudowania m.st. Warszawy z dnia 11 sierpnia 1931 r. budownictwa jednorodzinnego nie wyklucza samo przez się możliwości zabudowy danego obszaru budownictwem jednorodzinnym, a tym samym i przeznaczenia przedmiotowej nieruchomości pod takie budownictwo.

Zgodnie z ogólnym planem zabudowania m.st. W. zatwierdzonym przez Ministerstwo Robót Publicznych w dnia 11 sierpnia 1931 r., obowiązującym w dacie wejścia w życie ww. dekretu z dnia 26 października 1945 r., nieruchomość położoną w W. przy ul. B. ozn. hip. jako "Nieruchomość Nr 13 w O. Nr 1 we wsi B." znajdowała się w strefie II a, w której obowiązywała zabudowa luźna lub grupowa o 2 kondygnacjach oraz 30% powierzchni zabudowania. Powyższy plan zawierał wielkości maksymalne, a nie minimalne określone w danej strefie, jak również wysokość i gęstość zabudowań których nie można było przekroczyć co oznacza, że przedmiotowa nieruchomość nie mogła być zabudowana budynkiem wyższym niż wskazany w danej strefie.

W wyroku z dnia 9 maja 2007 r. sygn. akt I OSK 615/06 Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że zgodnie z art. 10 pkt 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 16 lutego 1928 r. o prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli (tekst jedn. Dz. U. z 1939 r. Nr 34, poz. 216 z późn. zm.) ogólne plany zabudowania obejmują podział miejscowości na strefy według sposobu zabudowania jedno lub wielopiętrowego, zwartego, grupowego, luźnego lub mieszanego, ogniotrwałego lub nieogniotrwałego, gdy ten ostatni dopuszczalny, z określeniem najwyższej dopuszczalnej wysokości i gęstości zabudowania dla poszczególnych stref. Analiza tego przepisu prowadzi do wniosku, że w danej strefie nie można przekroczyć określonej w planie ogólnym wysokości i gęstości zabudowań. Rozporządzenie z dnia 16 lutego 1928 r. o prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli nie definiuje pojęcia budownictwa jednorodzinnego. Skoro zatem art. 215 ust. 2 cyt. Ustawy o gospodarce nieruchomościami odwołuje się do kryteriów obowiązujących przed wejściem w życie dekretu z dnia 26 października 1945 r. to pojęcie dom jednorodzinny należy rozumieć w znaczeniu jakie mu wówczas nadawano. Był to budynek zaspokajający potrzeby mieszkaniowe jednej rodziny, bez ograniczeń powierzchni czy liczby pomieszczeń, które to kryteria wprowadzono w okresie późniejszym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dn. 24 października 2008 r. sygn. akt I SA/Wa 712/08 stwierdził, że użyte w art. 215 ust. 2 ugn sformułowanie "mogła być przeznaczona budownictwo jednorodzinne" oznacza potencjalną możliwość wzniesienia na przedmiotowej nieruchomości domu, który będzie zaspokajał potrzeby jednej rodziny. Niedopuszczalne jest w tym zakresie stosowanie zawężających formalnych Interpretacji pojęcia domu jednorodzinnego zawartych w aktach prawnych okresu PRL, które nie obowiązywały w polskim systemie prawa w dniu wejścia w życie dekretu. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 8 sierpnia 2008 r. sygn. akt I SA/Wa 1993/07 stwierdził "należy zgodzić się, że wskazania planu oznaczały wielkości progowe, a zatem bez naruszania planu możliwe było realizowanie budynków o parametrach mniejszych".

Biorąc powyższe pod uwagę uznać należy, że nieruchomość położona przy ul. B. mogła być przed dniem wejścia w życie dekretu z dnia 26 października 1945 r. przeznaczona pod budownictwo jednorodzinne, a zatem spełnia pierwszą przesłankę umożliwiającą przyznanie odszkodowania za działkę budowlaną.

W kwestii drugiej przesłanki, tj. pozbawienia byłych właścicieli faktycznej możliwości władania działką po dniu 5 kwietnia 1958 r. wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 1 kwietnia 1999 r., sygn. akt IV SA 614/97. W myśl powołanego orzeczenia "przez faktyczne władanie rozumie się nie tylko efektywne korzystanie z nieruchomości, ale także możliwość takiego korzystania, choćby władający nieruchomością nie czynił z niej użytku". Sąd podkreślił, że "negatywna przesłanka w postaci pozbawienia faktycznej możliwości władania działką po dniu 5 kwietnia 1958 r. może być dostatecznie zobiektywizowana w zasadzie wyłącznie poprzez ustalenie o objęciu faktycznego, rzeczywistego władztwa przez Państwo. Chodzi tu o faktyczne przejęcie władztwa, a nie o objęcie w posiadanie w rozumieniu dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy".

W zakresie spełnienia drugiej przesłanki należy wskazać na decyzję z dnia 8 marca 1972 r. Prezydium Rady Narodowej, którą rozpatrzono wniosek z dnia 27 października 1948 r. o przyznanie własności czasowej do nieruchomości przy ul. B. W przedmiotowej decyzji Prezydium Rady Narodowej m.st. W. odmówiło dotychczasowym właścicielom przyznania prawa własności czasowej do nieruchomości położonej przy ul. B. ozn. hip. jako "Nieruchomość Nr 13 w O. Nr 1 we wsi B.", która zgodnie z lokalizacją szczegółową Nr 625/71 z dnia 30 marca 1971 r. wydaną dla S.B.M.,"P." przeznaczona została pod budowę osiedla mieszkaniowego "B. Blok 1". Z dokumentacji zgromadzonej w sprawie wynika, że północna część działki, będącej przedmiotem niniejszej decyzji, zajęta jest pod parking osiedlowy i osiedle mieszkaniowe B. 1, natomiast południowa część działki przeznaczona została pod rozbudowę ul. B. Ten rodzaj zagospodarowania terenu zgodny jest z planem zagospodarowania osiedla B. I.

Decyzją o lokalizacji szczegółowej z dnia 30 marca 1971 r. Prezydium Rady Narodowej na podstawie której zgodnie z Uchwałą Zarządu Centralnego Związku Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego dotyczącego rejonizacji działania Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego oraz w oparciu o plan zagospodarowania przestrzennego m.st. W. zatwierdzony uchwałą PRN m.st. z dn. 10 lipca 1969 r. ustalono lokalizację szczegółową osiedla mieszkaniowego B. I na terenie położonym w rejonie ulic R., B. i B., oznaczonym na mapie, stanowiącej integralną część decyzji.

Decyzją Prezydium Rady Narodowej o zatwierdzeniu planu realizacyjnego Lp. AB.bbbb/72 z dnia 15 stycznia 1973 r. zatwierdzono plan realizacyjny ogólny zagospodarowania inwestycji Osiedle B. I. do decyzji dołączono szkice koncepcyjne projektowanych obiektów budowlanych. Inwestorem była Stołeczna Dyrekcja inwestycji Spółdzielczych z siedzibą w W.

Pismo Spółdzielni Mieszkaniowej "B." z dnia 22 kwietnia 1991 r. potwierdza natomiast realizację budowy parkingu na części przedmiotowej działki, w ramach realizacji inwestycji Os. B. I. Informuje także, iż pozostała część przedmiotowej działki znajduje się w liniach rozgraniczających ul. B.

Lokalizację szczegółową na budowę ul. B., odcinek od ul. Bb. do R., ustalono w decyzji lokalizacji inwestycji Nr zzz/71 Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z dnia 5 kwietnia 1971 r. znak L.Dz.aaa/71.

Pismo Wydziału Infrastruktury dla Dzielnicy T. Urzędu Miasta Stołecznego z dnia 31 maja 2010 r. potwierdza, że na części dz. Ew. Nr 162/1 z obrębu 4-08-22, w skład której wchodzi część omawianej nieruchomości hipotecznej, został wybudowany w 2001 r. chodnik. Nastąpiło to w ramach realizacji zadania inwestycyjnego pod nazwą Budowa ul. B. realizowanego w latach 1999-2001.

Z dokumentacji zgromadzonej w sprawie wynika, że pozbawienie byłych właścicieli możliwości władania nieruchomością po dniu 5 kwietnia 1958 r. Z powyższego wynika, że druga z przesłanek przyznania odszkodowania została spełniona.

Na podstawie zgromadzonej dokumentacji ustalono, że nieruchomość ozn. hip. jako "Nieruchomość Nr 13 w O. Nr 1 we wsi B." wchodzi w skład dz. ew. Nr 26/6, Nr 26/8 oraz Nr 162/1 z obrębu 4-08-22 i stanowi obecnie własność m. st. W.

Zgodnie z art. 129 ust. 5 pkt 3 - w związku z art. 4 pkt 9b - ustawy z dn. 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami organem właściwym do wydania decyzji ustalającej odszkodowanie w niniejszej sprawie jest Prezydent Miasta.

W myśl art. 132 ust. 5 w związku z art. 4 pkt 9b powyższej ustawy - do zapłaty odszkodowania zobowiązany jest starosta (lub prezydent miasta na prawach powiatu) wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, jeżeli nieruchomość stanowi własność Skarbu Państwa, albo organ wykonawczy jednostki samorządu terytorialnego (prezydent miasta), jeżeli nieruchomość stanowi własność tej jednostki.

Do zapłaty odszkodowania zobowiązany jest Prezydent Miasta, ponieważ dz. ew. Nr 26/6, Nr 26/8 oraz Nr 162/1 z obrębu xx stanowią własność miasta.Kwota odszkodowania należnego stronom zostanie przelana na podane przez każdą ze stron konto bankowe.

W sporządzonym w dnia 9 września 2011 r. operacie szacunkowym rzeczoznawca majątkowy - uwzględniając cel wyceny i aktualne ceny gruntów na rynku nieruchomości - określił wartość nieruchomości ozn. hip. jako "Nieruchomość Nr 13 w O. Nr 1 we wsi B." na kwotę 784 980 zł.W tym stanie rzeczy oznaczono jak w sentencji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy odszkodowanie za przejętą dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy nieruchomość położoną w Warszawie przy ul. B., przyznane decyzją Prezydenta miasta, na podstawie art. 215 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, na postawie art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, przyznane decyzją Prezydenta miasta odszkodowanie za przejętą dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy nieruchomość położoną w W. przy ul. B., wypłacone na podstawie art. 215 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, korzysta ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym na mocy art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni - jako następcy prawnemu - zostało przyznane odszkodowanie decyzją Prezydenta m.st. Warszawy z dnia 13 września 2011 r. za nieruchomość przejętą dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50. poz. 279). Prawo do ww. odszkodowania Wnioskodawczyni nabyła na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 16 lipca 2008 r. o stwierdzeniu nabycia spadku.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 29 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są przychody zyskane z tytułu odszkodowania wypłacanego stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami lub z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie oraz z tytułu sprzedaży nieruchomości w związku z realizacją przez nabywcę prawa pierwokupu, stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami; nie dotyczy to przypadków, gdy właściciel nieruchomości, o której mowa w zdaniu pierwszym, nabył jej własność w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego bądź odpłatnym zbyciem nieruchomości za cenę niższą o co najmniej 50% od wysokości uzyskanego odszkodowania lub ceny zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie lub w związku z realizacją prawa pierwokupu.

Podstawę prawną przyznawania i ustalania odszkodowań za wywłaszczone nieruchomości stanowi ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.).

Z brzmienia art. 215 ust. 1 i 2 ww. ustawy wynika, ze przepisy ustawy dotyczące odszkodowań za wywłaszczone nieruchomości stosuje się odpowiednio do odszkodowania za gospodarstwo rolne na gruntach, które na podstawie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy przeszły na własność państwa, jeżeli ich poprzedni właściciele lub następcy prawni tych właścicieli, prowadzący gospodarstwo, zostali pozbawieni faktycznego władania wspomnianym gospodarstwem po dniu 5 kwietnia 1958 r. oraz, że przepisy ustawy dotyczące odszkodowania za wywłaszczone nieruchomości stosuje się odpowiednio do domu jednorodzinnego, jeżeli przeszedł on na własność państwa po dniu 5 kwietnia 1958 r., i do działki, która przed dniem wejścia w życie dekretu wymienionego w ust. 1 mogła być przeznaczona pod budownictwo jednorodzinne, jeżeli poprzedni właściciel bądź jego następcy prawni zostali pozbawieni faktycznej możliwości władania nią po dniu 5 kwietnia 1958 r. W ramach przyznanego odszkodowania poprzedni właściciel bądź jego następcy prawni mogą otrzymać w użytkowanie wieczyste działkę pod budowę domu jednorodzinnego.

Z przedstawionego powyżej stanu prawnego wynika, że przedmiotowe odszkodowanie przyznane jest na podstawie art. 215 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.), która odwołuje się w cytowanym wyżej ust. 1 art. 215 ustawy do dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. z 1945 r. Nr 50, poz. 279 z późn. zm.).

Mając na uwadze powyższe uregulowania prawne oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny uznać należy, iż wypłata przedmiotowego odszkodowania została dokonana stosownie do uregulowań prawnych zawartych w ustawie o gospodarce nieruchomościami.

W związku z powyższym uznać należy, że przyznane odszkodowanie, w oparciu o przepisy tej ustawy, spełnia przesłanki do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na mocy powołanego powyżej art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.