IPPB4/415-184/11-4/SP - Możliwość opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy we Włoszech, uzyskanego przez podatnika zamieszkującego stale w tym państwie.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17.02..2011 r. (data wpływu 28 lutego 2011 r.) uzupełnione pismem z dnia 5 czerwca 2011 r. (data nadania 6 czerwca 2011 r., data wpływu 9 czerwca 2011 r.) na wezwanie Nr IPPB4/415-184/11-2/SP z dnia 12 maja 2011 r. (data nadania 12 maja 2011 r., data doręczenia 30 maja 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania wypłacanego z Włoch - jest prawidłowe.

W dniu 28 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania wypłacanego z Włoch.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-184/11-2/SP z dnia 12 maja 2011 r. (data nadania 12 maja 2011 r., data doręczenia 30 maja 2011 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez przedstawienie wyczerpującego stanu faktycznego, sprecyzowanie pytania (pytań), które winno być związane z przepisami prawa podatkowego, będącymi przedmiotem interpretacji indywidualnej oraz przyporządkowane do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego w związku z zadanym pytaniem.

Pismem z dnia 5 czerwca 2011 r. (data nadania 6 czerwca 2011 r., data wpływu 9 czerwca 2011 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W roku 1997 Wnioskodawca wyemigrował razem z rodziną do Włoch, gdzie pracował legalnie i rozliczał się corocznie z podatku dochodowego. W listopadzie 1999 r. Wnioskodawca uległ wypadkowi w pracy w wyniku czego amputowano Mu część lewej ręki. Po półrocznej rekonwalescencji został wezwany na Komisję Lekarską Florencja Włochy, która to Komisja stwierdziła u Wnioskodawcy 28% uszczerbku na zdrowiu. Wnioskodawca otrzymał zgodnie z prawem włoski M.T.U z dnia 30 czerwca 1965 r. Nr 1124 odszkodowanie które jest zwolnione z opodatkowania we Włoszech w myśl art. 198 T.U. z dnia 30 czerwca 1965 r. Nr 1124, prawa włoskiego.

W 2006 r. Wnioskodawca wrócił do Polski. Odszkodowanie otrzymywał w formie comiesięcznej renty do sierpnia 2009 r. poprzez Bank w C. Pomimo swoich oświadczeń, że jest to odszkodowanie Bank w C. w 2008 r. zakwalifikował to świadczenie jako renta inwalidzka i poinformował, że będzie pobierał zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych.

W 2008 r. Wnioskodawca wystąpił do I. Florencja Włochy o wydanie zaświadczenia stwierdzającego, że Jego odszkodowanie wolne jest od opłaty skarbowej. O tym, że odszkodowanie zwolnione jest z podatku dochodowego we Włoszech, Wnioskodawca wiedział z corocznego zeznania podatkowego składanego we Włoszech formularza 730.

W dniu 21 kwietnia 2008 r. zostało wydane przez I. Florencja Włochy zaświadczenie stwierdzające zwolnienie odszkodowania z opłaty skarbowej, w myśl art. 198 T.U. z dnia 30 czerwca 1965 r. Zaświadczenie zostało przetłumaczone przez tłumacza przysięgłego i przedłożone wraz z tłumaczem w Banku w C. Pomimo przedstawionego zaświadczenia w 2009 r. Bank w C. poinformował Wnioskodawcę, że będzie pobierał zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych opierając się o art. 35 ust. 1 pkt 1.

W zaistniałych okolicznościach Wnioskodawca zamknął konto w Banku i przestał pobierać świadczenie. Bank w C. zignorował postanowienie umowy między Rządem Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w zakresie od dochodów zapobiegania podwójnego opodatkowania i uchylenia się od opodatkowania sporządzone w Rzymie dnia 21 czerwca 1985 r. - art. 24 Równe traktowanie.

Wnioskodawca nadmienił, że po powrocie do Polski w 2006 r. nadal rozlicza się z podatku we Włoszech składając coroczne zeznanie podatkowe, ponieważ źródłem dochodu jest praca we Włoszech Jego żony. W 2009 r. żona Wnioskodawcy także złożyła zeznanie podatkowe we Włoszech. W 2009 r. ze względu na szkołę synów (dwóch) Wnioskodawca mieszkał z nimi w Polsce.

Przez państwo włoskie Wnioskodawca jest traktowany jako rezydent podatkowy, posiada włoski NIP.

W 2009 r. Wnioskodawca przebywał w Polsce, ponieważ posiada tutaj dom i tutaj uczyli się Jego dwaj synowie, natomiast żona przebywała we Włoszech i tam złożyła zeznanie podatkowe za rok 2009. Wnioskodawca w roku 2009 nie miał żadnego dochodu, a odszkodowanie otrzymywał do sierpnia 2009 r..

Według Wnioskodawcy Jego centrum interesów życiowych w okresie podatkowym będącym przedmiotem niniejszej interpretacji, tj. w roku 2009 znajdowało się we Włoszech.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym sprawy, prawidłowym jest opodatkowanie w roku 2009 przedmiotowego świadczenia i pobieranie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Pobranie zaliczki z odszkodowania przez bank na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych jest niesłuszne, ponieważ jest to odszkodowanie nieopodatkowane we Włoszech. W obecnej chwili cała rodzina rozlicza się z podatku we Włoszech, wszystkie składki odprowadzane są we Włoszech, mieszkają w Polsce, ponieważ posiadają tutaj dom. W przypadku znalezienia pracy w Polsce przez jakiegokolwiek członka rodziny Wnioskodawca wraz z rodziną zobowiązują się do natychmiastowego odprowadzania podatków w Polsce. Natomiast w 2009 r. odszkodowanie Wnioskodawcy otrzymywane z Włoch było jedynym źródłem utrzymania. Wnioskodawca jest inwalidą z 28% uszczerbkiem zdrowia i te pieniądze potrzebne są na leczenie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ze stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w 2009 r. nie osiągnął dochodów w Polsce. Jedynym źródłem przychodu było otrzymywane do sierpnia 2009 r. odszkodowanie przyznane na podstawie prawa włoskiego. Wnioskodawca wskazał, że jego ośrodek interesów życiowych w 2009 r. znajdował się we Włoszech, a także jest traktowany przez państwo włoskie jako rezydent podatkowy.

Zatem w przedmiotowej sprawie należy odnieść się do Umowy z dnia 21 czerwca 1985 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylania się od opodatkowania (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. umowy, w rozumieniu niniejszej umowy określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryteria o podobnym charakterze. Jednakże niniejsze określenie nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu ze źródeł położonych w tym Państwie.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy uznać, iż w 2009 r. Wnioskodawca posiadając miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Włoch, podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegał opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. W związku z faktem, iż przedmiotowego odszkodowania nie można zaliczyć do dochodów osiągniętych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bowiem wypłata następowała z Włoch, należy stwierdzić, iż dochody te nie podlegają opodatkowaniu w Polsce. Zatem opierając się na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku i uzupełnieniu oraz biorąc pod uwagę powyższe uregulowania, należy stwierdzić, iż w 2009 r. dochody osiągnięte z tytułu odszkodowania winny podlegać opodatkowaniu we Włoszech.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. Marii Curie-Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.