IPPB4/415-124/09-2/MO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2009 r. (data wpływu 19 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego za lata 2006-2008 i za lata następne - jest prawidłowe.

W dniu 19 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego za lata 2006-2008 i za lata następne.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od dnia 14 lutego 2005 r. do dnia dzisiejszego Wnioskodawca mieszka na terenie Wielkiej Brytanii, gdzie zawarł związek małżeński (maj 2006 r.) oraz gdzie urodziła się Jego córka (grudzień 2008 r.). W Wielkiej Brytanii studiował oraz podjął pracę w angielskim Biurze Porad Obywatelskich, jako doradca i w tym kraju rozlicza swoje dochody. Wnioskodawca udziela się społecznie i charytatywnie, m.in. jest jednym z założycieli organizacji działającej na rzecz pomocy mniejszościom narodowym.

W związku z tym, że dnia 14 lutego 2005 r. Wnioskodawca uzyskiwał dochody w Polsce, a po tej dacie w Wielkiej Brytanii uznał, że w 2005 r. był rezydentem Polski, więc skorzystał z abolicji podatkowej za 2005 r. Od 2006 r. według Wnioskodawcy jest On rezydentem angielskim (Wielkiej Brytanii), w związku z tym w latach 2006, 2007 i 2008 nie dokonywał rozliczeń podatkowych w Polsce jako, że nie uzyskiwał żadnych dochodów w Polsce.

Jednakże, w związku z krótkim terminem, jaki pozostał odnośnie abolicji podatkowej oraz brakiem potwierdzenia w sprawie słuszności stanowiska Wnioskodawcy, w dniu 5 lutego 2009 r. Wnioskodawca złożył również dokumenty abolicyjne za 2006 r. To nie zmienia jednak faktu, iż Wnioskodawca uważa się za rezydenta Wielkiej Brytanii.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku ze zmianą miejsca zamieszkania na zagraniczne, stał się zagranicznym rezydentem podatkowym.

Zmiana miejsca zamieszkania spowodowała według Wnioskodawcy zmianę właściwości Naczelnika Urzędu Skarbowego. W związku z tym, jeżeli nie uzyskiwał w Polsce żadnych dochodów od początku 2006 r., to nie powinien w tym okresie rozliczać się z dochodów zagranicznych w polskim urzędzie skarbowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm. - w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r.), osoby fizyczne podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a powołanej wyżej ustawy).

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy z dnia 16 grudnia 1976 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i zysków majątkowych (Dz. U. z 1978 r. Nr 7, poz. 20), określenie "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się państwie" oznacza - z uwzględnieniem ustępów 2 i 3 tego artykułu - każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona. Określenie to nie obejmuje przy tym osoby fizycznej, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód ze źródeł w nim położonych.

Definicja ta odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego, obowiązujących do dnia 31 grudnia 2006 r., pojęcie "miejsca zamieszkania" nie zostało zdefiniowane.

Jak stanowi art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Postanowienia art. 4 ust. 2 ww. umowy mają natomiast zastosowanie w sytuacji, gdy w myśl postanowień ust. 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, tzn. gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. umowy, jeśli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:

Rozstrzygające znaczenie ma zatem ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż od 14 lutego 2005 r. do dnia dzisiejszego Wnioskodawca mieszka na terenie Wielkiej Brytanii. Do dnia 14 lutego 2005 r. uzyskiwał dochody w Polsce. W maju 2006 r. zawarł związek małżeński. W Wielkiej Brytanii studiował oraz podjął pracę w angielskim Biurze Porad Obywatelskich, jako doradca i w tym kraju rozlicza swoje dochody. Wnioskodawca udziela się społecznie i charytatywnie, m.in. jest jednym z założycieli organizacji działającej na rzecz pomocy mniejszościom narodowym.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca w 2005 r. spełniał przesłanki pozwalające uznać Go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Polsce jak i w Wielkiej Brytanii. Państwo rezydencji Podatnika należy zatem ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ust. 2 ww. umowy.

Po dokonaniu analizy stopnia powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy, tut. organ stwierdza, iż stosownie do art. 4 ust. 2 lit. a) ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, Wnioskodawca posiadał od 14 lutego 2005 r. miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Wielkiej Brytanii.

Rozpatrując obowiązek podatkowy po 2006 r. należy wziąć pod uwagę przepisy podatkowe obowiązujące od 1 stycznia 2007 r.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r., obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) podlegają w Polsce osoby fizyczne jeśli mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

W świetle art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840), podpisanej w Londynie dnia 20 lipca 2006 r., która weszła w życie w dniu 27 grudnia 2006 r., określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsce zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Reasumując, uznać należy, że Wnioskodawca od dnia wyjazdu z Polski, posiadał miejsce zamieszkania w Wielkiej Brytanii, co wynika z faktu, iż tam znajdował się Jego ośrodek interesów życiowych. W związku z powyższym Wnioskodawca, od osiąganych od tego momentu dochodów podlegał ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Oznacza to, iż w Polsce podlegały opodatkowaniu wyłącznie dochody z pracy wykonywanej na jej terytorium, na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz dochody z innych źródeł przychodów położonych w kraju, z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz fakt, iż za lata 2006-2008, Wnioskodawca nie osiągnął żadnych dochodów na terytorium RP, należy stwierdzić, iż nie ma obowiązku złożenia zeznania podatkowego za te lata. Natomiast za rok 2009 oraz za lata następne, o ile nie ulegną zmianie okoliczności wynikające z przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca również nie będzie miał obowiązku złożenia zeznania podatkowego za te lata.

Stwierdzić należy, że Wnioskodawca był zobowiązany do złożenia rocznego zeznania za 2005 r. w Polsce i wykazania w nim wszystkich dochodów osiągniętych w Polsce do dnia przeniesienia swojego ośrodka interesów życiowych do Wielkiej Brytanii, co nastąpiło w związku z wyjazdem w dniu 14 lutego 2005 r. W zeznaniu tym Wnioskodawca nie miał obowiązku wykazania dochodów osiągniętych w Wielkiej Brytanii po dniu wyjazdu z Polski.

Odnosząc się natomiast do sprawy dotyczącej ustalenia rezydencji podatkowej wyjaśnić należy, że definicja rezydencji w międzynarodowym prawie podatkowym wynika z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania od dochodów i majątku.

Zgodnie z art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych certyfikat rezydencji - oznacza zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat rezydencji jest zatem zaświadczeniem wydawanym przez organ administracji podatkowej, z treści którego musi jednoznacznie wynikać miejsce zamieszkania podatnika oraz musi być oznaczony organ podatkowy, przez który certyfikat został wydany. Certyfikat rezydencji musi, zatem pochodzić wyłącznie od właściwego organu administracji podatkowej.

Certyfikat ma dla celów podatkowych potwierdzić miejsce zamieszkania lub siedzibę podatnika, jest więc formą dokumentowania stanu faktycznego. Dokument ten ma potwierdzać, w którym państwie podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nieposiadający miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a uzyskujący dochody ze źródeł położonych na terytorium Polski, posiada rezydencję podatkową, t. j. w którym państwie podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (jest opodatkowany z każdego źródła dochodu wskazanego przez to państwo, niezależnie od miejsca położenia źródła tego dochodu).

W kontekście powyższego, aby stwierdzić, czy jest Pani rezydentem Polski czy Wielkiej Brytanii, należy zwrócić się do właściwego organu administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania.

Natomiast w myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2008 r. o szczególnych rozwiązaniach dla podatników uzyskujących niektóre przychody poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 143, poz. 849) ustawę stosuje się do podatnika, który przynajmniej w jednym roku podatkowym, w okresie od 2002 r. do 2007 r., podlegał obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym i uzyskiwał w tym roku przychody z pracy, do których miał zastosowanie art. 27 ust. 9 albo 9a ustawy o podatku dochodowym.

Abolicja podatkowa ma zastosowanie do podatników, którzy przynajmniej w jednym roku podatkowym w okresie od 2002 do 2007 r. uzyskiwali przychody z pracy za granicą, do których miała zastosowanie metoda proporcjonalnego odliczenia i w roku podatkowym, w którym uzyskali te przychody podlegali nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, tj. podlegali obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że jeśli dana osoba nie była polskim rezydentem podczas któregokolwiek z okresów, do których odnosi się ustawa abolicyjna, to w stosunku do wskazanego okresu nie może skorzystać z jej postanowień. Powodem niemożności skorzystania z ustawy abolicyjnej jest to, że w danym okresie osoba ta nie była objęta nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce, a więc nie miała obowiązku rozliczenia podatkowego w Polsce dochodów uzyskanych poza terytorium Polski. Tym samym, jeżeli ta osoba nie podlegała obowiązkowi podatkowemu w Polsce, to nie może za ten sam okres skorzystać z uregulowań, które jej nie dotyczyły.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że od 14 lutego 2005 r. Wnioskodawca posiada w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy.

Zatem należy uznać, że w ww. okresie rozliczając się za granicą jako tamtejszy rezydent podatkowy Wnioskodawca nie podlega w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów. Nie ma więc potrzeby, aby w takiej sytuacji składać wniosek abolicyjny.

Reasumując, uznać należy, iż od dnia 14 lutego 2005 r. Wnioskodawca nie posiadał miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski. Miejscem zamieszkania od tego momentu była Wielka Brytania. Zatem w Polsce Wnioskodawca podlegał ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że jeżeli Wnioskodawca nie osiągnął żadnych dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej za 2006 rok i za lata następne, to nie ma obowiązku rozliczania swoich dochodów uzyskanych w Wielkiej Brytanii za ww. okres w zeznaniach podatkowych w Polsce.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.