IPPB4/415-1026/14-5/JK2

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2014 r. (data wpływu 22 grudnia 2014 r.) oraz w piśmie z dnia 6 marca 2015 r. (data nadania 6 marca 2015 r., data wpływu 9 marca 2015 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 26 lutego 2015 r. Nr IPPB4/415-1026/14-2/JK2, IPPP2/443-1249/14-2/DG (data nadania 26 lutego 2015 r., data doręczenia 2 marca 2015 r.) oraz w piśmie z dnia 18 marca 2015 r. (data nadania 18 marca 2015 r., data wpływu 19 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłaty odprawy pieniężnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 grudnia 2014 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłaty odprawy pieniężnej oraz użyczenia samochodu.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 6 marca 2015 r. (data nadania 6 marca 2015 r., data wpływu 9 marca 2015 r.), tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie zdarzeń przyszłych oraz przedłożenia oryginału lub urzędowo poświadczonej kopii dokumentu (pełnomocnictwa), z którego wynika prawo Pana R. do występowania w imieniu Wnioskodawcy z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego lub uzupełnienie złożonego wniosku o podpis osób upoważnionych do reprezentowania spółki.

Pismem z dnia 2 marca 2015 r. (data nadania 2 marca 2015 r., data wpływu 3 marca 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Spółka podpisała z pracownikiem porozumienie o rozwiązaniu umowy o pracy. W ramach porozumienia - tytułem odprawy w związku z rozwiązaniem umowy o pracę - Spółka zobowiązała się do wypłaty świadczenia pieniężnego na rzecz byłego pracownika. Odprawa zostanie wypłacona w 5 ratach, przy czym ostatnia rata w czerwcu 2017 r. Odprawa będąca przedmiotem porozumienia o rozwiązaniu umowy o pracę będzie wypłacana byłemu pracownikowi na podstawie przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm., dalej k.c.), w tym w szczególności przepisu art. 353¹ k.c. oraz art. 358¹ k.c. a także na podstawie § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1106 z późn. zm.). Ma ona charakter odszkodowawczo-rekompensacyjny. Odprawa nie będzie wypłacana w oparciu o przepisy ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90, poz. 844, z późn. zm.), ponieważ przyczyna rozwiązania umowy o pracę nie leży po stronie pracodawcy, a strony umowy o pracę zdecydowały o wyborze najbardziej korzystnego dla pracownika sposobu rozwiązania umowy o pracę jakim jest porozumienie stron (przy czym nie jest to porozumienie zawierane w trybie art. 10 ust. 1 powołanej ustawy). Zobowiązanie Wnioskodawcy do wypłaty odprawy na rzecz byłego pracownika nie wynika z wyroku sądowego ani ugody sądowej. Między stronami porozumienia o rozwiązaniu umowy o pracę stanowiącego podstawę zobowiązania Wnioskodawcy do wypłaty odprawy nie toczyło się ani nie toczy żadne postępowanie sądowe o jakikolwiek roszczenia wynikające ze stosunku pracy.

Ponadto, Spółka na podstawie umowy użyczenia - oddała w bezpłatne używanie przez czas oznaczony do dnia 31 grudnia 2017 r., samochód osobowy marki B., stanowiący majątek Spółki (środek trwały). Spółka zobowiązała się także przez okres użyczenia pokrywać następujące koszty eksploatacyjne związane z używaniem przedmiotu użyczenia: koszty ubezpieczenia AC i OC; koszty serwisu w autoryzowanym serwisie B. wskazanym przez Spółkę przez okres gwarancji; koszty paliwa w wysokości nie wyższej niż 2000 złotych miesięcznie przez okres trwania użyczenia. Poniesienie przez Spółkę kosztów eksploatacyjnych każdorazowo uzależnione będzie od wyrażenia uprzedniej zgody przez Spółkę na dokonanie czynności serwisowych (po ustalenia zakresu i kosztu prac z serwisem przed ich dokonaniem). Koszty eksploatacyjne zostaną byłemu pracownikowi zwrócone przelewem na rachunek bankowy po przedstawieniu faktur potwierdzających poniesienie poszczególnych wydatków. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nie świadczy usług najmu samochodów. Spółka jest właścicielem samochodu i nie jest leasingobiorcą (korzystającym) w rozumieniu przepisów art. 7091 k.c. i nast. na podstawie umowy leasingu dotyczącego przedmiotowego samochodu, w związku z czym nie użytkuje samochodu na podstawie umowy leasingowej. Obecnie samochód jest w posiadaniu byłego pracownika na podstawie zawartej umowy użyczenia czyli bezpłatnego oddania samochodu w używanie. Z informacji posiadanych przez Wnioskodawcę wynika, że były pracownik korzysta z użyczonego samochodu w celach prywatnych i nie wykorzystuje go do prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Celem i założeniem stron umowy było korzystanie z pojazdu przez byłego pracownika dla celów prywatnych.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Nabycie przez Wnioskodawcę samochodu, opisanego we wniosku nastąpiło w dniu 30 września 2014 r. Ww. samochód przed przekazaniem byłemu pracownikowi był przez Spółkę wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej. Faktury związane z eksploatacją ww. samochodu wystawiane są na Spółkę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy świadczenie pieniężne (odprawa) wypłacane na podstawie zawartego Porozumienia powinien traktować jako przychód z innych źródeł i w związku z tym wystawiać imienna informację na formularzu PIT-8C (Informację o wypłaconym stypendium, o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych) za każdy rok podatkowy, w którym Wnioskodawca wypłaci byłemu pracownikowi kolejne raty odprawy wynikające z zawartego porozumienia.

2. Czy świadczenie niepieniężne - bezpłatne używanie samochodu osobowego marki B. na podstawie umowy użyczenia; koszty ubezpieczenia AC i OC samochodu oddanego w bezpłatne używanie oraz koszty serwisu w autoryzowanym serwisie B. wskazanym przez Spółkę przez okres gwarancji - Wnioskodawca powinien uznać jako nieodpłatne świadczenie na rzecz byłego pracownika i potraktować jako przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, a w związku z tym wystawić imienną informację na formularzu PIT-8C (informację o wypłaconym stypendium, o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych) za każdy rok podatkowy, w którym były pracownik będzie beneficjentem nieodpłatnych świadczeń.

3. Czy Wnioskodawca ustalając - na podstawie art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w pytaniu Nr 2 powinien uznać, że będzie je stanowić - w odniesieniu do użyczenia samochodu - lokalna uśredniona cena rynkowa wynajmu samochodu tego samego rodzaju i gatunku; natomiast w odniesieniu do kosztów ubezpieczenia i napraw serwisowych - ceny zakupu tych usług.

4. Czy od świadczeń niepieniężnych, o których mowa w pytaniu Nr 2 Wnioskodawca powinien naliczyć i odprowadzić podatek od towarów i usług (VAT).

Niniejsza interpretacja dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłaty odprawy pieniężnej (pyt. Nr 1). Natomiast w zakresie obowiązków płatnika z tytułu użyczenia samochodu (pyt. Nr 2 i 3) oraz w zakresie podatku od towarów i usług zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1)

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. Nr 361, z późn. zm.; dalej jako u.p.d.o.f.) za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przyjmując, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nadrzędne znaczenie ma źródło przychodów, należy stwierdzić, że przychód ze stosunku pracy wiąże się ze stosunkiem prawnym łączącym pracownika i podmiot zatrudniający. Potwierdza to także treść art. 12 ust. 4 tej ustawy, zgodnie z którym za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy. Treścią stosunku pracy jest wykonywanie przez pracownika osobiście pracy określonego rodzaju i w określonym wymiarze, na rzecz podmiotu zatrudniającego i pod jego kierownictwem. Świadczeniem wzajemnym zakładu pracy jest wynagrodzenie wypłacane pracownikowi. Stosunek pracy jest zatem stosunkiem zobowiązaniowym prawa pracy zachodzącym między dwiema stronami, z których każda jest wobec drugiej uprawniona i zarazem obowiązana do określonego świadczenia (pracownik - do wykonywania pracy, pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem). Jest to zatem stosunek prawny o charakterze dwustronnie zobowiązującym. Osobiste świadczenie pracy w sposób ciągły oraz wykonywanie prac na rzecz pracodawcy ponoszącego ryzyko związane z zatrudnieniem stanowią zaś jedne z konstytutywnych cech stosunku pracy odróżniających go od innych stosunków prawnych. Ponadto, powstanie prawnego stosunku pracy może być wynikiem wyłącznie zawarcia umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania bądź zawarcia spółdzielczej umowy o pracę (orz. SN z dnia 20 czerwca 1985 r., sygn. akt I PRN 7/85, OSN 1986/3/39), a prawo pracy nie przewiduje innych podstaw nawiązania stosunku pracy.

Należy też zwrócić uwagę, że - jak w wyroku z dnia 21 stycznia 2014 r. stwierdził sąd apelacyjny w Gdańsku (sygn. Akt III AUa 862/13) - dla kwalifikacji danego przychodu, jako przychodu pochodzącego ze stosunku pracy decydującego znaczenia nie ma nazwa świadczenia czy też tytuł wpłaty, ale przede wszystkim fakt, w ramach jakiego stosunku jest ono otrzymywane, od kogo pochodzi i na czyją rzecz jest dokonywane. Tym samym kryterium podmiotowe nie jest jedynym kryterium do dokonania kwalifikacji czy dane świadczenie stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ jest jeszcze kryterium przedmiotowe w postaci otrzymania danego świadczenia w rumach stosunku pracy.

W ocenie Wnioskodawcy o zakwalifikowaniu świadczeń do przychodów ze stosunku pracy nie decyduje wyłącznie fakt, że są one uzyskane na gruncie stosunku pracownik pracodawca, ani tym bardziej były pracownik były pracodawca. Również Sąd Apelacyjny w Gdańsku w uzasadnieniu do powołanego wyżej wyroku stwierdził, że "pogląd, iż każde świadczenie przekazane w powyższych realiach podmiotowych jest przychodem ze stosunku pracy jest niczym nieuzasadniony i wykracza poza istotę normujących ten katalog regulacji prawnej". Zdaniem Sądu "Przychodami ze stosunku pracy są wszystkie te świadczenia, które pracownik otrzymuje od pracodawcy w związku z pozostawaniem w stosunku pracy lub stosunku pokrewnym, a nie jakiekolwiek świadczenia uzyskane przy okazji tego stosunku, nie mające z nim nic wspólnego poza stroną podmiotową, która nie jest w tym kontekście decydującą".

Podobnie uznał WSA w Szczecinie, kiedy w wyroku z dnia 16 grudnia 2012 r. (sygn. akt I SA/Sz 1006/11) dokonał klarownej interpretacji przepisu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. oceniając, że "z przytoczonego przepisu wynika jednoznacznie, że stanowi on o przychodach z określonych (w nim) stosunków prawnych, w tym - istotnego dla sprawy niniejszej - stosunku pracy. W przywołanej regulacji prawnej prawodawca nie użył sformułowań w rodzaju: "przychody związane ze stosunkiem pracy, towarzyszące stosunkowi pracy, osiągnięte przy okazji stosunku pracy". Jeżeli więc uczestnicząc w określonym stosunku pracy osoba fizyczna osiągnie przychód pozostający w jakimś związku faktycznym w wykonywaniem pracy, ale nie stanowiący przychodu ze stosunku prawnego w postaci stosunku pracy, to nie będzie to przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f.".

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zupełnie nieuzasadniony jest argument, że o tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy, decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik w rozumieniu ust. 4 tego artykułu, czy także inna osoba, niezwiązana (aktualnie lub w przeszłości) z pracodawcą. Brak jest podstaw do uznania, że przepisy art. 12 u.p.d.o.f. mogą mieć zastosowanie również do wypłat świadczeń po ustaniu zatrudnienia, jako że o zakwalifikowaniu świadczenia do przychodów z pracy nie przesądza fakt pozostawania danej osoby beneficjenta świadczenia w stosunku; zatrudnienia w momencie otrzymania przychodu. Jak podkreśla się w orzecznictwie sądów administracyjnych, więź podmiotowa (byty pracodawca i były pracownik) nie stanowi ani jedynego, ani podstawowego kryterium do uznania, że dany przychód można zakwalifikować jako przychód ze stosunku pracy. Takim samym kryterium jest fakt trwania/ustania stosunku pracy oraz faktycznego i formalnego pozostawania pracownikiem. Przepis nie tylko nie wspomina o uznaniu jakiegokolwiek świadczenia za przychód ze stosunku pracy, który został uzyskany "przy okazji tego stosunku, ale tym bardziej nie wspomina o uznaniu za przychód ze stosunku pracy świadczeń uzyskanych przez byłych pracowników od byłych pracodawców po ustaniu stosunku pracy, nawet jeśli można by je uznać jako rekompensatę za ustanie tego stosunku.

W konsekwencji Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wypłata odprawy byłemu pracownikowi pomimo, że wypłacana w związku z rozwiązaniem wcześniej łączącego Strony stosunku pracy, nie może stanowić przychodu ze stosunku pracy, ponieważ faktycznie i formalnie stosunek pracy nie łączy już Wnioskodawcy z beneficjentem tej odprawy. Więź o charakterze stosunku pracy ustała w wyniku rozwiązania umowy o pracę na mocy porozumienia stron. Ponieważ zaś brak jest innego stosunku prawnego pomiędzy stronami, który można byłoby zakwalifikować do źródeł przychodu wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 u.p.d.o.f., przychody pochodzące od Wnioskodawcy, w jego przekonaniu, należy zakwalifikować jako przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f., tj. przychody z innych źródeł.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, jako podmiot który nie dokonuje rocznego obliczenia podatku, Wnioskodawca będzie obowiązany przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, imienną informację na formularzu PIT-8C (Informację o wypłaconym stypendium, o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych) za każdy rok podatkowy, w którym wypłaci byłemu pracownikowi kolejne raty odprawy wynikające z zawartego porozumienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52 i 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast według stanu prawnego na dzień 1 stycznia 2015 r., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepis art. 32 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31, 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku, a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Zgodnie z art. 38 ust. 1a ww. ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru (PIT-4R).

Z treści art. 39 ust. 1 ww. ustawy wynika, że w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11), z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wskazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy, wypłata odprawy pieniężnej będzie stanowiła dla byłego pracownika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy, albowiem podstawą jej wypłaty będzie stosunek pracy. Spółka natomiast jako płatnik będzie obowiązany do poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, w myśl uregulowań powołanego wyżej art. 31 i 38 ustawy oraz w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, przekazać pracownikowi i właściwemu urzędowi skarbowemu informację PIT-11, a także w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym przesłać do właściwego urzędu skarbowego, roczną deklarację PIT-4R, w których winny zostać uwzględnione zaliczki pobrane od ww. odprawy.

Stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe, bowiem wypłacona odprawa z tytułu rozwiązania stosunku pracy jest przychodem ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż ma ścisły związek ze stosunkiem pracy - gdyby ten nie istniał, zobowiązanie do wypłaty by nie powstało.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.