IPPB3/4510-935/15-2/PS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2015 r. (data wpływu 4 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wkładu gotówkowego w koszty prac aranżacyjnych wynajmowanej powierzchni biurowej oraz kosztów przeprowadzki - jest prawidłowe.

W dniu 4 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wkładu gotówkowego w koszty prac aranżacyjnych wynajmowanej powierzchni biurowej oraz kosztów przeprowadzki.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej zwany: Spółką) należy do grupy spółek zajmujących się zarządzaniem nieruchomościami i wynajmem powierzchni biurowych. Spółka jest właścicielem nieruchomości, na której posadowione są budynki biurowe G., których powierzchnie biurowe przeznaczone są na wynajem. Z uwagi na uwarunkowania rynkowe Spółka proponuje potencjalnym najemcom, jak również najemcom rozważającym przedłużenie dotychczasowych umów najmu zachęty, które uatrakcyjnią ofertę. Zachęty te polegają na partycypacji Spółki w kosztach prac adaptacyjnych typu fit-out w pomieszczeniach przeznaczonych na potrzeby lub wynajmowanych przez najemców, partycypacji w kosztach przeniesienia operacji najemcy z dotychczasowych najmowanych pomieszczeń do pomieszczeń zlokalizowanych w biurowcach G. Prace adaptacyjne typu fit-out nie stanowią inwestycji w obcym środku trwałym, bowiem najemcy mogą mieć zagwarantowane prawo demontażu elementów wyposażenia biura po upływie okresu najmu, po którym następny najemca dokonuje aranżacji na własny użytek.

Spółka zamierza wynająć powierzchnię biurową w budynkach G. nowym najemcom, jak również w niektórych przypadkach przedłużyć umowę najmu z dotychczasowymi najemcami. Jako zachętę dla potencjalnych nowych, jak również w celu uatrakcyjnienia oferty dla dotychczasowych najemców Spółka zamierza zaproponować świadczenie pieniężne. Proponowane świadczenie stanowić ma wkład gotówkowy Spółki w koszty aranżacyjne typu fit-out mające na celu dostosowanie powierzchni biurowej do specyficznych wymagań potencjalnych najemców, czy też wymaganych zmian aranżacyjnych dla dotychczasowych najemców oraz pokrycia całości lub części kosztów przeprowadzki. W wyniku tych ustaleń Spółka w odrębnych umowach zobowiązana będzie do jednorazowej zapłaty kwot świadczenia pieniężnego na rzecz poszczególnych najemców. Jednocześnie warunkiem zawarcia przez Spółkę z poszczególnymi najemcami odpowiednich umów najmu powierzchni biurowych w G. będzie uprzednie podpisanie przez Spółkę umów o dodatkowym świadczeniu pieniężnym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy świadczenie pieniężne wypłacane najemcom stanowi koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 stawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.; dalej jako: ustawa o CIT).

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z uwagi na fakt, że nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie wszystkich racjonalnie uzasadnionych kosztów, jakie mogą być ponoszone w wyniku zdarzeń gospodarczych zachodzących w toku prowadzonej działalności gospodarczej, definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ustawy o CIT nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Jednocześnie należy podkreślić, że przez pojęcie zachować należy rozumieć dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać. Natomiast zabezpieczyć oznacza uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę. Można więc przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast, jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła.

Zgodnie z dominującym poglądem w doktrynie, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodu muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika,

* jest definitywny, a więc bezzwrotny,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Mając powyższe na uwadze należy uznać, że planowane przez Spółkę wydatki w postaci wypłaty świadczenia pieniężnego na rzecz potencjalnych i dotychczasowych najemców jest kosztem uzyskania przychodu, bowiem wydatki te mają zostać poniesione w celu zawarcia umów najmu powierzchni biurowych, co oznacza, że:

Ponadto, wydatek nie może zostać zakwalifikowany, jako jedno z wyłączeń określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, a w szczególności nie stanowi przypadku określonego w pkt 1 lit. c (tego przepisu), zgodnie z którym nie uważa się za koszt uzyskania przychodu ulepszenia środka trwałego, w sposób powiększający wartość tego środka trwałego. Wynika to z faktu, że jedynym gospodarczo uzasadnionym powodem poniesienia kosztu w postaci świadczenia pieniężnego jest pozyskanie najemców i/iub przedłużenie umów najmu z dotychczasowymi najemcami, a prace aranżacyjne mają służyć tylko specyfice działalność danego najemcy i nie stanowią w żadnym przypadku ulepszenia środka trwałego (dla potrzeb innego najemcy konkretna aranżacja powierzchni biurowej może być nieakceptowalna, w związku z innymi wymaganiami tego najemcy), a dodatkowo najemca może mieć prawo demontażu elementów wyposażenia.

W ocenie Spółki, kwota świadczenia pieniężnego wypłacana najemcom w związku z zawarciem kolejnej (bądź pierwszej) długoterminowej umowy najmu, niewątpliwie ma związek z przychodami, które Spółka uzyskuje z tytułu czynszu. Dzieje się tak, bowiem celem poniesienia wydatku jest zachęcenie danego najemcy (potencjalnego najemcy) do zawarcia negocjowanej umowy najmu oraz stworzenie korzystnych warunków do kontynuowania (bądź rozpoczęcia) współpracy z tym najemcą. Należy zauważyć, że wypłacana przez Spółkę kwota świadczenia pieniężnego wpływa na fakt osiągania przez Spółkę przychodów z tytułu najmu (vide: interpretacja indywidualna z 1 września 2015 r. Nr IPPB-1-3/4510-137/15/AB).

Z uwagi na uwarunkowania rynkowe Spółka zamierza zaproponować potencjalnym najemcom tzw. zachęty, dzięki którym jej oferta staje się bardziej atrakcyjna. Ponadto Spółka zamierza zawrzeć nowe umowy najmu z dotychczasowymi najemcami, a jako zachętę dla potencjalnego najemcy zamierza zaproponować świadczenie pieniężne. Proponowana zachęta stanowić będzie wkład gotówkowy Spółki w koszty prac aranżacyjnych typu fit-out wynajmowanej powierzchni biurowej, mających na i celu dostosowanie tej powierzchni do specyficznych wymagań potencjalnego najemcy, jak również pokrycia w całości albo części kosztów przeprowadzki.

Jednocześnie Spółka, przedstawiając własne stanowisko w sprawie wskazała, że kwota wypłacana najemcom w związku z zawarciem kolejnej (bądź pierwszej) długoterminowej umowy najmu, niewątpliwie ma związek z przychodami, które Spółka uzyska z tytułu czynszu. Celem poniesienia wydatku jest zachęcenie danego najemcy (potencjalnego najemcy) do zawarcia negocjowanej umowy najmu oraz stworzenie korzystnych warunków do kontynuowania (bądź rozpoczęcia) współpracy z tym najemcą.

Biorąc powyższe pod uwagę, podejmowane przez Spółkę działania zmierzają do osiągania przychodów, jak i zachowania w całości źródła przychodów i jego zabezpieczenia. Mając na uwadze powyższe uregulowania prawne, wypłacenie przez Spółkę najemcom jednorazowych"świadczeń pieniężnych, stanowiących wkład gotówkowy w koszty prać aranżacyjnych oraz koszty przeprowadzki, stanowi wydatek, który spełnia kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT oraz nie podlega wyłączeniu z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi -Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.