IPPB3/4510-845/15-4/EŻ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 11 września 2015 r. (data wpływu 9 października 2015 r.) uzupełnionym na wezwanie z dnia 5 stycznia 2016 r., (data doręczenia: 7 stycznia 2016 r.) nr IPPB3/4510-845/15-2/EŻ, data wpływu: 18 stycznia 2016 r. w sprawie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych (know-how) otrzymanych w ramach instytucji datio in solutum - jest prawidłowe.

W dniu 9 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych (know-how) otrzymanych w ramach instytucji datio in solutum.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

F. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. została zarejestrowana w Rejestrze Przedsiębiorców KRS w 2003 r. Wspólnikami są Piotr B. i Jerzy P. Główną działalnością podmiotu jest sprzedaż hurtowa niewyspecjalizowana. Ponadto spółka prowadzi sprzedaż hurtową maszyn, urządzeń oraz dokonuje napraw i konserwacji urządzeń. Spółka nie posiada zaległości Podatkowych nie są prowadzone wobec spółki żadne postępowania egzekucyjne w administracji. W dniu 15 kwietnia 2014 r. spółka zawarła umowę pożyczki z Piotrem B. (wspólnik), pożyczając mu kwotę 40 000 zł.

Strony ustaliły, że kwota pożyczki, powiększona o należne odsetki w wysokości 1,00% w skali roku, powinna zostać zwrócona Pożyczkodawcy przez Pożyczkobiorcę w terminie do 31 marca 2015 r. Dnia 15 kwietnia 2014 r. spółka zawarła także umowę z Jerzym P., udzielając mu pożyczki na kwotę 40 000 zł. Tak jak w przypadku drugiego ze wspólników, Jerzy P. zobowiązał się zwrócić spółce pożyczoną kwotę (powiększoną o należne odsetki w wysokości 1,00% w skali roku) do dnia 31 marca 2015 r. Następnie 1 sierpnia 2014 r. spółka podpisała umowę pożyczki z Piotrem B., pożyczając mu kwotę 40 000 zł. Termin zwrotu pożyczki określono na 31 marca 2015 r. Także 1 sierpnia 2014 r. spółka pożyczyła kwotę 40 000 zł. Jerzemu P., ustalając termin zwrotu pożyczki na 31 marca 2015 r. W przypadku obu pożyczek, zwrot obejmował kwotę pożyczki powiększoną o należne odsetki w wysokości 1,00% w skali roku. Następnie dnia 22 października 2014 r. spółka zawarła umowę pożyczki z każdym ze wspólników. W obu przypadkach jeden wspólnik otrzymał pożyczkę w kwocie 80 000 zł, z terminem zwrotu do 30 czerwca 2015 r. W odniesieniu do obu pożyczek, zwrot obejmował kwotę pożyczki powiększoną o należne odsetki w wysokości 1,00% w skali roku. Dnia 4 grudnia 2014 r. spółka podpisała umowę pożyczki z każdym ze wspólników. Wartość pożyczki dla wspólnika Jerzego P. wyniosła 200 000 zł zaś dla wspólnika Włodzimierza B. wyniosła 80 000 zł. Termin zwrotu pożyczki w przypadku obu umów strony ustaliły na 31 grudnia 2015 r. W odniesieniu do ww. dwóch umów Pożyczki z 4 grudnia 2014 r. nie przewidziano obowiązku zapłaty przez Pożyczkobiorcę odsetek od kapitału pożyczki. Dnia 18 grudnia 2014 r. wartość zadłużenia (wskutek zawartych umów pożyczki) względem F. sp. z o.o. wspólnika Piotra B. wyniosła - 240.538,08 zł zaś wspólnika Jerzego P. wyniosła - 360.538,08 zł. Z uwagi na bliski termin obowiązku zwrotu tych pożyczek oraz brak środków pieniężnych przez wspólników, zarówno Jerzy P. jak i Włodzimierz B. podjęli decyzję o zawarciu ze spółką porozumienia co do spełnienia świadczenia przysługującego spółce od wspólników - w innej formie. Dlatego też dnia 18 grudnia 2014 r. podpisali ze spółką umowę przeniesienia praw majątkowych w zamian za zwolnienie z długu (datio in solutum). Wspólnicy prowadzili wspólne przedsięwzięcia gospodarcze przed rejestracją spółki F. sp. z o.o. w KRS. Ponieważ wspólnicy działają w swojej branży od kilkudziesięciu lat posiadają liczne kontakty gospodarcze w kraju i za granicą. Wysoko należy oceniać zwłaszcza kontakty jakie posiadają z firmami, producentami w zakresie usług poligraficznych (druk, kopia, inne). W tej dziedzinie usług, referencje lub dobra renoma decydują często o przyjęciu zyskownego zlecenia. Mając to na względzie w przedmiotowym akcie notarialnym zobowiązali się przenieść przysługujące im prawo do klienteli. Wspólnicy określili wartość rynkową powyższej bazy klientów na kwotę 601.076,16 zł, przy czym uwzględniając nakład pracy na stworzenie przedmiotowej bazy klientów uznali, że Piotrowi Włodzimierzowi B. przysługuje udział we współwłasności bazy klientów odpowiadający wartości 240.538,08 zł, a Jerzemu Zbigniewowi P. przysługuje udział we współwłasności bazy klientów odpowiadający wartości 360.538,08 zł. Akt notarialny zawierał załącznik, w którym określono sposób i charakter kontraktu, wartość przewidzianych zysków z tytułu obrotu z kontrahentem oraz przedmiot usług świadczonych dla kontrahenta. Wspólnicy oświadczyli, że są wyłącznie uprawnieni do powyższej bazy klientów i żadnym osobom trzecim lub innym podmiotom nie przysługują żadne prawa względem przedmiotowej bazy. Ponadto stwierdzili, że pozostają ze swoimi małżonkami w ustroju ustawowej wspólności majątkowej, zaś przysługujące im udziały we wspólności bazy klientów stanowią składniki ich majątków osobistych. Spółka F. sp. z o.o. oraz Jerzy P. i Piotr B. oświadczyli, że wobec przeniesienia przez Włodzimierza B. i Jerzego Zbigniewa P. w przysługujących im udziałach bazy klientów (wszelkich praw do niej i wszelkich praw z nią związanych) o łącznej wartości 601.076,16 zł, w miejsce świadczenia pieniężnego (z tytułu zwrotu pożyczek wraz z odsetkami), w trybie art. 453 Kodeksu cywilnego następuje wygaśnięcie zobowiązań Włodzimierza B. i Jerzego Zbigniewa P. do zwrotu pożyczek wraz z odsetkami, w kwocie 601.076,16 zł.

We wszystkich przypadkach umowy pożyczki były sporządzone w formie zwykłej pisemnej. Obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych spoczywał na wspólnikach, którzy jako pożyczkobiorcy uiścili w przewidzianym prawem terminie podatek od wszystkich umów pożyczki w wysokości 2% wartości pożyczki. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT, jest prowadzona pełna księgowość przez zewnętrzne biuro rachunkowe. Tam też przechowywane są księgi rachunkowe jednostki. Przekazane do F. Sp. z o.o. w ramach datio in solutum, przez wspólników - Jerzego P. oraz przez Piotra B., prawa majątkowe w postaci prawa do klienteli zostały zaewidencjonowane w księgach Spółki pod datą aktu notarialnego 18 grudnia 2014 r. jako wartości niematerialne i prawne. Spółka planowała rozpocząć dokonywanie odpisów amortyzacyjnych tych wartości niematerialnych i prawnych począwszy od miesiąca stycznia 2015 r. Jednak w związku z brakiem pewności, iż może to być także amortyzacja podatkowa, do chwili obecnej nie były dokonywane odpisy amortyzacyjne.

W uzupełnieniu do wniosku na wezwanie tutejszego Organu podatkowego, Spółka wyjaśniła:

Prawo do klienteli nabyte przez F. sp. z o.o. było wykorzystywane od dnia podpisania aktu notarialnego przenoszącego na F. sp. z o.o. to prawo niematerialne, tj. 18 grudnia 2014 r. Skutkiem tego, F. sp. z o.o. podpisał w styczniu 2016 r. umowę z firmą z innego kraju członkowskiego dotyczącą usługi reprezentowania tej firmy na rynku polskim, gdzie wnioskodawca jest zleceniobiorcą. Gdyby nie przekazanie uprzednio przez zbywców prawa do klienteli na F. sp. z o.o., wnioskodawca nie skontaktowałby się ze zleceniodawcą, nie prowadził negocjacji i w efekcie nie podpisał umowy o współpracę. Należy to wyraźnie stwierdzić, że otrzymane prawo do klienteli miało bezpośredni związek z powstaniem źródła przychodu z tytułu wynagrodzenia za realizację umowy podpisanej z wspomnianym kontrahentem F. sp. z o.o.

Wnioskodawca oświadcza, że główny rodzaj działalności spółki to - sprzedaż hurtowa niewyspecjalizowana - PKD 46.90.Z (zgodnie z danymi podanymi w ewidencji dot. REGON). Jak wskazano we wniosku, kontakty gospodarcze F. sp. z o.o. dotyczą usług poligraficznych. Precyzując, wnioskodawca zajmuje się sprzedażą hurtową oraz reprezentuje zagranicznych producentów materiałów poligraficznych w postaci podłoży do druku i produkcji opakowań, sam jednak nie prowadzi produkcji poligraficznej lub innej zakładu związanej z tą branżą. Ponieważ prawo do klienteli dotyczy również kontrahentów, dla których F. sp. z o.o. może wykonywać sprzedaż hurtową wyżej wskazanych materiałów poligraficznych, dlatego należy uznać, że otrzymane prawo do klienteli jest bezpośrednio związane z główną działalnością spółki (sprzedażą podłoży drukowych i do produkcji opakowań).

Słuszny jest zatem pogląd wnioskodawcy, że w zakresie tego rodzaju działalności kluczowa jest dobra renoma, referencje. Należy bowiem wskazać, że rynek usług pośrednictwa w obrocie materiałami poligraficznymi charakteryzuje się znaczną konkurencją i wielością rywalizujących o klienta podmiotów gospodarczych. Dodatkowo trudno przekonać nowego klienta do zakupu dużej partii materiałów poligraficznych bez posiadania rekomendacji i obdarzenia przez kupującego zaufaniem dostawcy. Materiały poligraficzno-opakowaniowe często wymagają dostawy ściśle wyspecyfikowanego asortymentu, o bardzo zindywidualizowanych parametrach, którego wyprodukowanie wymaga bardzo ścisłej współpracy między zamawiającym i dostawcą, a ewentualny zwrot towaru przez kupującego, wiązać się może z bardzo wysokim kosztem. Dlatego należy podkreślić konieczność posiadania renomy na rynku, znajomości specyfiki klientów i cieszyć się ich pełnym zaufaniem jako solidny i znany dostawca.

Sformułowane we wniosku stwierdzenie, iż kontakty biznesowe (w zakresie prawa do klienteli będącego przedmiotem zbycia) będą przynosić zyski realne dopiero po pewnym upływie czasu było prawidłowe, gdyż po otrzymaniu kontaktów biznesowych F. sp. z o.o. nie miał gwarancji, że w krótkim czasie kontakty te przyniosą dochód wnioskodawcy.

Po dacie wysłania wniosku ORD-IN przez F. sp. z o.o., klienci wykazali jednak zainteresowanie co w jednym z przypadków przyniosło wymierny skutek w postaci podpisania umowy o współpracę. Dodatkowo stwierdzenie, iż z prawa do klienteli wnioskodawca powinien korzystać przez długi czas wynika z tego, że fakt otrzymania kontaktu biznesowego nie oznacza na pewno, że zostanie podpisana z klientem umowa w tym miesiącu, w którym prawo klienteli zostało przekazane wnioskodawcy. Prawo do klienteli umożliwia otrzymanie nowego źródła dochodu (nieznanego uprzednio wnioskodawcy) na różnym etapie kontaktu z klientem (np. po miesiącu, kwartale etc.).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy otrzymane w ramach datio in solutum przez spółkę prawo do klienteli można zakwalifikować zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT jako wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanej z z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) - tj. wartość niematerialna i prawna.

2. Czy odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości nabycia (w ramach datio in solutum) prawa do klienteli mogą stanowić koszt uzyskania przychodów spółki otrzymującej (wnioskodawcy).

Zdaniem Wnioskodawcy:

Odpowiedź na pytanie 1)

W przypadku spółki kapitałowej należy wyodrębnić amortyzacje bilansową (rachunkową) oraz amortyzacje podatkową. Pierwsza regulowana jest ustawą o rachunkowości oraz innymi aktami normatywnymi z zakresu nauki rachunkowości. Druga zaś, została określona przez ustawodawcę podatkowego min. w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 7, amortyzacji podlegają nabyta, nadająca się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania: wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywana przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą zwana wartością niematerialną i prawną. Przepisy podatkowe nie definiują określenia - uzyskane informacje związane z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how). Dlatego też warto dokonać analizy poglądów występujących w tej kwestii w judykaturze. Warto odnieść się do wyroku WSA w Lublinie z dnia 19 grudnia 2013 r., I SA/Lu 1107/13, w którym stwierdzono: "celem przepisu art. 16b ust. 1 u.p.d.o.p. jest umożliwienie każdemu podatnikowi, który nabył wymienione w tym przepisie wartości niematerialne i prawne, dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Ustawodawca tamuje taką możliwość wyłącznie w przypadku wytworzenia wartości niematerialnych i prawnych. Oznacza to, że warunkiem amortyzacji jest wartość, o ile zostają spełnione przesłanki:

* nabycie przez podatnika prawa

* prawo nadaje się do gospodarczego wykorzystania

* prawo posiada wartość

* przewidywany okres użytkowania wynosi nie mniej niż rok

* prawo dotyczy uzyskanych informacji związanych z dziedziną przemysłową, handlową, naukową.

W przedmiotowej sprawie, spółka nabyła wartość niematerialną i prawną w postaci prawa do klienteli. Na tę okoliczność została sporządzona umowa w formie notarialnej - świadczenie w miejsce wypełnienia. Pieczęć notariusza na dokumencie jest dowodem na to, że czynność nie jest sprzeczna z prawem. Skutkiem tej umowy, prawo do klienteli przysługujące zbywcy przeszło na wyłączną własność spółki (wnioskodawcy). Następnie prawo to nadaje się do gospodarczego wykorzystania. Jest to bezsprzeczne gdyż charakter prawa do klienteli obejmuje przede wszystkim prawo do wykorzystania tych kontaktów.

Takie wypełnienie świadczenia jest dopuszczalne przez prawo i zostało uregulowane min. w art. 453 Kodeksu cywilnego. Wedle oświadczeń podatnika otrzymane kontakty biznesowe będą przynosić zyski realne dopiero po pewnym upływie czasu. Z uwagi na charakter działalności oraz konieczność negocjacji ewentualnych umów, podatnik stwierdza, że realizacja tego prawa czy też pobieranie zeń pożytków będzie następowała w okresie kilku (kilkunastu) lat. Zatem przesłanka z ww. pkt 4 została spełniona. Jak określił to w pkt 5 wnioskodawca, prawo do klienteli dotyczy informacji związanych z dziedziną przemysłową i handlową. Prawo to odnosi się do sfery komercyjnej działania podmiotu oraz ma w przyszłości zapewnić mu realizację celów gospodarczych.

Zdaniem wnioskodawcy prawo do klienteli (jako wartość niematerialna i prawna) podlega amortyzacji także dlatego, że nie znajduje się w katalogu negatywnym określonym w art. 16c ustawy o CIT. Ustawodawca określił ten przepis w sposób szczegółowy i pkt 4 i 5 wyraźnie dotyczy kolejno:

Za firmę w tym ujęciu można uznać cały majątek przedsiębiorstwa zaś za składniki majątku nieużywane na skutek zawieszenia/zaprzestania tylko elementy zespołu składników niematerialnych i materialnych odnoszące się do określonej grupy podmiotów. Skoro F. sp. z o.o. nie zaprzestał działalność ani też nie została zawieszona działalność spółki to do wnioskodawcy art. 16c pkt 5 ustawy o CIT nie stosuje się.

Wedle art. 16d ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych jeżeli wartość składniku majątku (wartość niematerialna i prawna) nie przekracza 3500 zł. Z uwagi na fakt, że w akcie notarialnym pomiędzy spółką a wspólnikami określono dokładną wartość prawa do klienteli, ta sytuacja nie ma miejsca (składnik majątku ma wartość o wiele wyższą niż 3500 zł). Biorąc pod uwagę treść art. 16d ust. 2 ustawy o CIT składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c (w tym także wartości niematerialne i prawne), wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Oznacza to, że wnioskodawca powinien w miesiącu przekazania do używania przekazanego prawa rozpocząć dokonywanie odpisów amortyzacyjnych. Powyższe uzasadnienie można odnaleźć także w przypadku opinii organu podatkowego, sformułowanego w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowe w Katowicach z 12 stycznia 2015 r" IBPB1/2/423-1184/14/BG.

Odpowiedź na pytanie 2)

Kosztem uzyskania pochodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Ustawodawca podatkowy nie uregulował w art. 16 ustawy o CIT sytuacji dokonywania odpisów amortyzacyjnych i powstałych z tego tytułu wydatków.

Zgodnie z art. 16f ustawy o CIT, spółka F. sp. z o.o. była uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnej i prawnej (prawo do klienteli), przy założeniu że wartością początkową tego prawa jest cena nabycia odpłatnego określona w akcie notarialnym. Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16b ustawy o CIT. W świetle art. 16g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy za wartość początkową uznaje się w razie odpłatnego nabycia cenę nabycia tego prawa. Cena nabycia prawa jest definiowana poprzez wartość jaką spółka kompensuje w ramach datio in solutum. Spółka F. sp. z o.o. miała wierzytelność i to było jej prawo, którym osoba prawna mogła w sposób swobodny rozporządzać. Gdy zatem tę wierzytelność skompensowała ze swoim długiem to wysokość nabycia równa była wartości umorzonego zobowiązania-bo takie jest założenie wykonania świadczenia innego w miejsce świadczenia pierwotnego. Żadne określenie z art. I6g ust. 1 ustawy o CIT nie może być przypisane do świadczenia w miejsce wypełnienia poza pkt 6 tego ustępu jednostki redakcyjnej aktu normatywnego. Wnioskodawca nie może także zgodzić się na zakwalifikowanie przenoszonego prawa do klienteli jako darowizny lub częściowo odpłatnego świadczenia - stąd zastosowania nie ma art. 16g ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT. Ponadto strony nie skompensowały wzajemnych zobowiązań poprzez przeniesienie na spółkę zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Dlatego odniesienia nie ma art. 16g ust. 10 ustawy o CIT. Wartość początkową w przypadku datio in solutum przewidział ustawodawca w art. 16g ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT stwierdzając, że w razie nabycia, w następstwie wykonania świadczenia niepieniężnego, o którym mowa w art. 14a - wartość wierzytelności (należności) uregulowanej w wyniku wykonania świadczenia niepieniężnego, o którym mowa w tym przepisie. W myśl art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów nie są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Warto jednak nadmienić, że w odniesieniu do datio in solutum w ustawie o CIT ustawodawca przewidział autonomiczne sposoby ustalania podstawy opodatkowania. Zgodnie z art. 14a ustawy o CIT, dochodem jest nadwyżka wartości umorzonego zobowiązania nad wartością przekazanego świadczenia. Z uwagi na to, że w tym wypadku świadczenia były równowartościowe to podstawa opodatkowania wyniosła "0". Tym samym w zaistniałej umowie datio in solutum nie można wprost stosować wykładni językowej art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT.

Ponadto zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 63 ustawy o CIT, kosztem podatkowym nie są odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, jeżeli:

* nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw

* dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub

* nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku,

* jeżeli przed dniem 1 stycznia 1995 r. zostały nabyte, lecz niezaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,

* oddanych do nieodpłatnego używania - za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania,

* nabytych w formie wkładu niepieniężnego, od tej części ich wartości, która nie została przekazana na utworzenie lub podwyższenie kapitału zakładowego spółki;

Przechodząc na grunt rozpatrywanej sprawy należy się odnieść do tego czy podatnik objęty jest zakresem powyższych przepisów.

Jak zostało już wcześniej wspomniane w ramach nabycia datio in solutum następuje wzajemna kompensata roszczeń. Oznacza to, że spółka nabyła prawo do klienteli za cenę własnej wierzytelności która przysługiwała spółce względem wspólników z tytułu udzielonych pożyczek w przeszłości. Dlatego też art. 16 ust. 1 pkt 63 ustawy o CIT nie może być stosowany w odniesieniu do nabytych odpłatne praw lub rzeczy.

Nabyte prawo do klienteli nie spełnia także kryterium określonego w art. 16 ust. 1 pkt 64 ustawy o CIT, który dotyczy odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej wartości niematerialnych i prawnych wniesionych do spółki albo spółki niebędącej osobą prawną, w postaci wkładu niepieniężnego, stanowiących równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how). Instytucja aportu (wkładu niepieniężnego) została określona w prawie spółek handlowych w sposób precyzyjny i oznacza prawo, rzecz lub zespół składników niem. i materialnych, które wnosi wspólnik do spółki celem objęcia udziałów w kapitale zakładowym lub udziałów w zysku spółki. W zaistniałej sytuacji wspólnicy wykonywali ciążące na nich świadczenia poprzez realizację innych (niż pierwotnie założonych) świadczeń. Dlatego też nie było podstaw aby spółka przyznała im w kapitale zakładowym nowe udziały lub aby zwiększeniu uległa wartość nominalna udziałów lub wysokość samego kapitału zakładowego. Inna była causa (powód) zdarzenia w postaci umowy datio in solutum.

Mając na względzie powyższe trzeba przyznać, że odpisy amortyzacyjne, które przysługiwały spółce wskutek wprowadzenia wartości niematerialnej i prawnej miały bezpośredni związek z wykonywaną działalnością gospodarczą. Wartość niematerialna i prawna (przedmiot umowy datio in solutum) służy obecnie do realizacji zleceń nabytych poprzez pozyskane uprzednio kontakty biznesowe. Związek otrzymanych od wspólników, kontaktów w kontrahentami i wzrostu przychodu jest ewidentny i niepodważalny. Podobną wykładnie przepisów prezentują organy podatkowe, przykładowo: Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 26 marca 2013 r. IPTPB3/423-470/12-8/KJ oraz z 27 czerwca 2013 r., IPTPB1/415-213/13-4/MAP.

Zdaniem wnioskodawcy, spółka postąpiła nieprawidłowo wyłączając z możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnej i prawnej w postaci prawa do klienteli, które w grudniu 2014 r. zostało nabyte przez spółkę. Dlatego też w opinii wnioskodawcy, spółka F. sp. z o.o. powinna była dokonywać zaliczenia do kosztów podatkowych tychże odpisów amortyzacyjnych od miesiąca następującego po miesiącu, w którym miało miejsce nabycie wartości materialnej i prawnej w postaci prawa do klienteli.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, w tym zakresie odstąpiono od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 - § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.