IPPB3/4510-820/15-4/DP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 25 września 2015 r. (data wpływu 25 września 2015 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w sytuacji dokonania płatności na rzecz wydzierżawiającego w związku z przedterminowym rozwiązaniem umowy dzierżawy - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w sytuacji dokonania płatności na rzecz wydzierżawiającego w związku z przedterminowym rozwiązaniem umowy dzierżawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

R sp. z o.o. ("Wnioskodawca") jest polskim rezydentem podatkowym opodatkowanym od całości dochodów (przychodów) w Polsce. Wnioskodawca jest również zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT w Polsce. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą, w szczególności na sprzedaży towarów, w tym m.in. towarów spożywczych w sklepach samoobsługowych.

Wnioskodawca, jako dzierżawca zawarł ze spółką kapitałową, jako wydzierżawiającym ("Wydzierżawiający") umowę dzierżawy lokalu użytkowego ("Umowa Dzierżawy"). Umowa Dzierżawy została zawarta na czas określony, z możliwością przedterminowego rozwiązania stosunku dzierżawy tylko i wyłącznie w wypadkach enumeratywnie określonych w Umowie Dzierżawy. Umowa Dzierżawy nie przewiduje jej przedterminowego rozwiązania za jednostronnym wypowiedzeniem z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Z tytułu Umowy Dzierżawy Wnioskodawca uiszcza na rzecz Wydzierżawiającego czynsz dzierżawny. Lokal będący przedmiotem Umowy Dzierżawy ("Lokal") znajduje się w nieruchomości, która nie jest własnością Wydzierżawiającego - Wydzierżawiający zawarł, jako korzystający, umowę leasingu operacyjnego oraz umowę zobowiązującą do sprzedaży przedmiotu leasingu (dalej: "Umowa Leasingu") z dwiema spółkami jako finansującymi (dalej: "Finansujący").

Wnioskodawca wykorzystuje Lokal w prowadzonej działalności gospodarczej, tj. w Lokalu znajduje się sklep (hipermarket) należący do Wnioskodawcy. Z tytułu dokonywanej sprzedaży w Lokalu Wnioskodawca rozpoznaje przychody podatkowe pomniejszone o koszty ich uzyskania, stanowiące w szczególności wydatki związane z Lokalem (tekst jedn.: nie tylko czynsz dzierżawny, ale również koszty pracownicze, koszty zakupu towarów i usług, koszty związane z utrzymaniem Lokalu). Sprzedaż dokonywana w Lokalu generuje również obrót dla Wnioskodawcy stanowiący podstawę opodatkowania VAT.

Z biegiem czasu działalność gospodarcza Wnioskodawcy prowadzona w Lokalu stała się nieopłacalna i generuje istotne straty po stronie Wnioskodawcy. Wynika to z szeregu okoliczności niezależnych od Wnioskodawcy, w tym w szczególności ogólnej sytuacji gospodarczej w regionie, w którym znajduje się Lokal, zwiększenia konkurencji, ilości klienteli oraz lokalizacji Lokalu. W konsekwencji, z ekonomicznego punktu widzenia, kontynuowanie działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę w Lokalu stało się nieopłacalne i bezzasadne. Co istotne, w związku z trwaniem Umowy Dzierżawy, Wnioskodawca ponosi wydatki nie tylko związane z czynszem najmu, ale również wszelkie koszty dotyczące utrzymania nierentownego Lokalu i sklepu (hipermarketu), który się w nim znajduje (koszty pracownicze, administracyjne, usługowe, zaopatrzenia, itp.). Wszystkie te koszty łącznie istotnie przewyższają dochody Wnioskodawcy z Lokalu i naruszają płynność finansową Wnioskodawcy. W aktualnej sytuacji gospodarczej wysokość czynszu najmu jest dla Wnioskodawcy za wysoka. Z uwagi na wysokie koszty związane z Lokalem i niskie przychody kontynuowanie Umowy Dzierżawy naraża wręcz Wnioskodawcę na utratę płynności finansowej i wyrządzenie znacznej szkody. Sam Wnioskodawca znajduje się w trudnej sytuacji finansowej (co potwierdza jego ostatnie sprawozdanie finansowe) i w jego interesie jest eliminowanie nierentownych inwestycji.

Z tego względu, Dzierżawca postanowił porozumieć się z Wydzierżawiającym w sprawie przedterminowego rozwiązania Umowy Dzierżawy (przy jednoczesnym zakończeniu Umowy Leasingu przez Wydzierżawiającego). W drodze negocjacji i wzajemnych ustępstw, Wnioskodawca oraz Wydzierżawiający uzgodnili następujące rozwiązanie, korzystne dla obu stron:

* Wydzierżawiający porozumie się z Finansującymi w celu wcześniejszego zakończenia Umowy Leasingu i wykupu nieruchomości, w której położony jest Lokal; w związku z wcześniejszym zakończeniem Umowy Leasingu, Wydzierżawiający będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz Finansujących ceny sprzedaży przedmiotu leasingu (tekst jedn.: nieruchomości) oraz innych opłat związanych z zakończeniem tej umowy (dalej łącznie jako: "Cena Sprzedaży"),

* pod warunkiem, że dojdzie do wykupu Nieruchomości przez Wydzierżawiającego, Wydzierżawiający zgodzi się na wcześniejsze rozwiązanie Umowy Dzierżawy,

* w związku ze zgodą na rozwiązanie Umowy Dzierżawy, Wnioskodawca zapłaci na rzecz Wydzierżawiającego kwotę pieniężną, którą Wydzierżawiający będzie mógł wykorzystać na pokrycie zapłaconej części Ceny Sprzedaży (w tym części wydatków poniesionych na nabycie budynków, budowli i innych środków trwałych składających się na nieruchomość) (dalej: "Płatność").

W ocenie Wnioskodawcy, korzyścią Wydzierżawiającego z powyższej transakcji będzie przede wszystkim wykorzystanie otrzymanej Płatności na pokrycie zapłaconej części Ceny Sprzedaży, wykup Nieruchomości i zakończenie Umowy Leasingu zapewni Wydzierżawiającemu większą elastyczność w dysponowaniu Nieruchomością (np. nie będzie już wymagana zgoda Finansujących na szereg czynności dotyczących Nieruchomości lub Wydzierżawiającego). Ponadto, zmniejszone zostaną obciążenia administracyjne Wydzierżawiającego i związane z tym koszty (np. nie będzie już konieczne regularne przedstawianie Finansującym dokumentów wymaganych Umową Leasingu, utrzymywanie zabezpieczeń, itp.).

Z kolei, korzyścią Wnioskodawcy z powyższej transakcji będzie przedterminowe rozwiązanie Umowy Dzierżawy i ograniczenie strat z nią związanych (w tym czynszu dzierżawy, czy kosztów związanych z utrzymaniem Lokalu). Płatność dokonana na rzecz Wydzierżawiającego będzie bowiem istotnie niższa niż straty związane z ewentualnym kontynuowaniem Umowy Dzierżawy do czasu upływu podstawowego okresu jej trwania.

Wnioskodawca przewiduje, iż przyszła umowa pomiędzy Wnioskodawcą i Wydzierżawiającym, która zostanie zawarta w celu implementacji powyższych ustaleń (dalej: "Umowa") będzie wskazywać m.in. że:

* Płatność na rzecz Wydzierżawiającego dokonywana jest w związku z podjętymi przez niego działaniami i poczynionymi ustępstwami, w tym wyrażeniem zgody na rozwiązanie Umowy Dzierżawy,

* intencją Wydzierżawiającego (przyjętą do wiadomości przez Wnioskodawcę), jest wykorzystanie środków z otrzymanej Płatności na pokrycie zapłaconej części Ceny Sprzedaży,

* warunkiem wcześniejszego rozwiązania Umowy Dzierżawy jest wykup Nieruchomości przez Wydzierżawiającego i zakończenie Umowy Leasingu.

Co istotne, ze względów biznesowych, rozwiązanie Umowy Dzierżawy jest wzajemnie sprzężone z wykupem przez Wydzierżawiającego nieruchomości od Finansujących. Oznacza to, że wszystkie wymienione wyżej elementy są konieczne, aby transakcja się odbyła; w szczególności zgodnie ze wskazaniami Wydzierżawiającego zgłaszanymi w toku negocjacji możliwość wykupu nieruchomości umożliwia mu udzielenie zgody na rozwiązanie Umowy Dzierżawy. Bez wykupu nieruchomości i zakończenia Umowy Leasingu, Wnioskodawca nie wyrazi zgody na rozwiązanie Umowy Dzierżawy.

Wnioskodawca wskazuje, że, obie strony wystąpiły z wnioskami o indywidualne interpretacje podatkowe w zakresie konsekwencji VAT i CIT związanych z powyższą transakcją.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Płatność faktycznie dokonana przez Wnioskodawcę na rzecz Wydzierżawiającego w ramach uzgodnień stron, tj. w związku z m.in. wyrażeniem zgody na przedterminowe rozwiązanie Umowy Dzierżawy będzie stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, płatność faktycznie dokonana przez Wnioskodawcę na rzecz Wydzierżawiającego związku z m.in. wyrażeniem zgody na przedterminowe rozwiązanie Umowy Dzierżawy będzie stanowić koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy. Wynika to z następujących okoliczności.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ("Ustawa CIT"), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, za wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. W konsekwencji, wszelkie wydatki, które pozostają w bezpośrednim lub nawet tylko pośrednim związku ze źródłem przychodów podatnika, mogą zostać rozpoznane jako koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że nie zostały z nich wprost wyłączone (art. 16 ust. 1 Ustawy CIT) i podatnik udokumentował ich poniesienie. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny ("NSA") w wyroku z 29 czerwca 2011 r. (sygn. II FSK 260/10): "warunkiem uznania wydatku za koszt podatkowy jest jego poniesienie, istnienie związku między kosztem a uzyskaniem przychodów (zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów) oraz brak wyraźnego wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów". Co istotne, dla możliwości rozpoznania kosztu uzyskania przychodów istotny jest cel jego poniesienia, tj. cel osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W konsekwencji, jak wynika z przepisów Ustawy CIT i orzecznictwa sądów administracyjnych, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć te wydatki, które:

* zostały faktycznie poniesione przez podatnika,

* zostały poniesione celem osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (przez co rozumie się również, iż stanowią wydatki racjonalne i uzasadnione ekonomicznie),

* są definitywne, tzn. ich wartość nie została podatnikowi jakkolwiek zwrócona,

* pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* zostały właściwie udokumentowane,

* nie znajdują się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przepisy Ustawy CIT nie wyłączają z katalogu kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia w zamian za przedterminowe rozwiązanie umowy. W szczególności, w analizowanym zdarzeniu przyszłym nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Po pierwsze, Płatność jakiej ma dokonać Wnioskodawca zgodnie z przyjętym porozumieniem nie stanowi odszkodowania (czy kary umownej), lecz formę wynagrodzenia na rzecz Wydzierżawiającego, m.in. za udzielenie zgody na przedterminowe rozwiązanie Umowy Dzierżawy. Po drugie, nawet gdyby uznać Płatność za formę odszkodowania (rekompensaty) niewątpliwie nie jest ona wypłacana tytułem wskazanym w art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy CIT. Zapłata za przedterminowe rozwiązanie umowy nie stanowi bowiem odszkodowania z tytułu "wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług". Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 21 lipca 2011 r. (sygn. III SA/Wa 2735/10):

"kary umowne lub odszkodowania wypłacane z tytułów innych niż ściśle wymienione w przepisie w art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p, jeśli tylko mają związek z przychodem lub mają na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu, często zminimalizowanie straty, będą zawsze stanowić koszt uzyskania przychodów".

Zgodnie z przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca dokona Płatności na rzecz Wydzierżawiającego w związku z m.in. udzieleniem zgody na przedterminowe rozwiązanie Umowy Dzierżawy. Bez uzyskania takiej zgody Umowa Dzierżawy, która powoduje u Wnioskodawcy ogromne straty, będzie trwać nadal pogłębiając coraz trudniejszą sytuację ekonomiczną Wnioskodawcy, a Wnioskodawca będzie zobowiązany do ponoszenia kosztów z nią związanych do końca podstawowego okresu jej trwania. Celem zapłaty Wynagrodzenia jest zatem uwolnienie się Wnioskodawcy od niekorzystnego ekonomicznie stosunku prawnego, który z uwagi na zaistniałe okoliczności skutkuje istotnymi stratami po stronie Wnioskodawcy. Wnioskodawca zapłaci zatem Wynagrodzenie celem zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodów, którym jest prowadzona przez niego działalność gospodarcza doznająca ciągłego uszczerbku w związku z utrzymywaniem nierentownego Lokalu objętego Umową Dzierżawy. Wydatek ten będzie uzasadniony ekonomicznie, ponieważ Płatność dokonana przez Wnioskodawcę będzie istotnie niższa niż straty związane z kontynuowaniem Umowy Dzierżawy do czasu upływu podstawowego okresu jej trwania.

Jak zostało wskazane, w związku z trwaniem Umowy Dzierżawy, Wnioskodawca ponosi wydatki nie tylko związane z czynszem najmu, ale również wszelkie koszty dotyczące utrzymania nierentownego Lokalu i sklepu (hipermarketu), który się w nim znajduje. Wszystkie te koszty łącznie istotnie przewyższają dochody Wnioskodawcy z Lokalu i naruszają płynność finansową Wnioskodawcy. Z ekonomicznego punktu widzenia Wnioskodawcy nie opłaca się zatem kontynuować Umowy Dzierżawy. W konsekwencji, zapłata Wynagrodzenia i dzięki temu przedterminowe rozwiązanie Umowy Dzierżawy pozwoli Wnioskodawcy na uniknięcie ponoszenia dalszych strat i zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej. W wyroku z 9 listopada 2011 r., sygn. I SA/Wr 1385/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uznał, że: "rezygnacja z prowadzenia działalności w placówkach, a tym samym konieczność uiszczenia odstępnego, ma umożliwić wydatkowanie zaoszczędzonych kwot na inne obszary swojej działalności. Należy zatem uznać, że decydując się na zapłatę odstępnego i wcześniejsze rozwiązanie umów najmu Bank realizuje założenie ekonomicznej racjonalności podejmowanych działań ekonomicznych. Bank podejmując decyzję o rezygnacji z działalności i przeznaczeniu środków na inne obszary swojej działalności zabezpiecza źródło swoich przychodów". Czynności jakie zamierza podjąć Wnioskodawca są zatem racjonalne i uzasadnione gospodarczo, a w szczególności pozostają w związku ze źródłem przychodów Wnioskodawcy.

Niezależnie od samej nierentowności Umowy Dzierżawy Lokalu (i prowadzonego w nim hipermarketu) sam Wnioskodawca znajduje się w trudnej sytuacji finansowej. W konsekwencji, w interesie Wnioskodawcy jest ograniczanie wydatków, a w szczególności tych pogłębiających jego stratę finansową, które mogą w dłuższej perspektywie ostatecznie pozbawić Wnioskodawcę źródła jego przychodów, którym jest prowadzona działalność gospodarcza. Dzięki dokonaniu Płatności i uzyskaniu zgody na przedterminowe rozwiązanie Umowy Dzierżawy, Wnioskodawca będzie mógł zaoszczędzone z czasem środki zainwestować w obszary dochodowe, tj. bardziej zyskowne (np. w rozwój innych lepiej rokujących punktów sprzedaży, czy spłatę bieżących zobowiązań związanych z działalnością gospodarczą). Ponadto, Wnioskodawca uwolni się od nierentownej inwestycji w Lokalu i w dłuższej perspektywie ograniczy straty finansowe. To zaś w sposób oczywisty wskazuje, że celem dokonania Płatności jest zabezpieczenie bądź zachowanie pozostałych obszarów działalności gospodarczej Wnioskodawcy stanowiących podstawowe źródło jego przychodów. W konsekwencji, zapłata Wynagrodzenia pozostaje w związku ze źródłem przychodów Wnioskodawcy i niewątpliwie stanowi racjonalny i uzasadniony ekonomicznie wydatek. Z tego względu, dokonanie Płatności stanowić będzie koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w ugruntowanej linii orzecznictwa sądów administracyjnych. Przykładowo, NSA w wyroku z 28 marca 2014 r., sygn. II FSK 1728/12 wskazał, że: "W procesie działań gospodarczych przedsiębiorca dąży bowiem nie tytko do maksymalizacji przychodów, ale i też ograniczania kosztów ich uzyskania, przy czym obie te wielkości muszą być ujmowane globalnie. Wydatki na odszkodowanie, takie jak w rozpatrywanej sprawie, mogą zatem stanowić koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. W analizowanej sprawie związek z przychodem może przejawiać się choćby w zaoszczędzeniu kwoty niezbędnej do uiszczenia czynszu czy także z innymi wydatkami związanymi z funkcjonowaniem nierentownych obiektów".

Również w wyroku z 17 kwietnia 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie o sygn. III SA/Wa 2320/14, stwierdził, że: "w dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości gospodarczej poniesienie pewnych wydatków (zapłata kary umownej czy odszkodowania w postaci tzw. "odstępnego", które to świadczenia nie zostały wyłączona z kosztów uzyskania przychodów, na mocy art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.p.) może ograniczyć straty, które zachwiałyby możliwością uzyskiwania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Wskazuje zatem na zabezpieczenie źródła przychodów, o jakim mowa w treści art. 15 ust. 1 u.p.d.p.". Z tego też względu, poniesienie przez Wnioskodawcę Wynagrodzenia będzie działaniem zmierzającym do zabezpieczenia źródła jego przychodów.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza ponadto:

* NSA w wyroku z 27 czerwca 2013 r., sygn. II FSK 2192/11,

* NSA w wyroku z 19 czerwca 2012 r., sygn. II FSK 2486/10,

* NSA w wyroku z 4 kwietnia 2012 r. sygn. akt II FSK 1365/10;

* NSA w wyroku z 17 stycznia 2012 r., sygn. II FSK 1365/10,

* Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 12 kwietna 2012 r., III SA/Wa 2349/11.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 23 czerwca 2014 r., nr IPPB3/423-57/11-6/14/S/PK1, przyznając rację podatnikowi, który twierdził, że "ustawa o CIT nie wyłącza możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wszelkich wydatków poniesionych w celu zmniejszenia straty, a więc wydatków, które w ostatecznym rozrachunku mają na celu zachowanie źródła przychodów. Utrzymanie placówek nierentownych jest bowiem działaniem szkodliwym dla Banku. W związku z tym zapłata odszkodowania jest ekonomicznie uzasadniona".

Zasadność zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków za wyrażenie zgody na przedterminowe rozwiązanie Umowy Dzierżawy potwierdził również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 4 grudnia 2008 r., nr IPPB3/423-1381/08-4/KB, który uznał, że "odszkodowanie zapłacone w związku z przedterminowym rozwiązaniem umowy najmu, można uznać za koszt uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zapłacone przez Spółkę przedmiotowe odszkodowanie w wysokości odpowiadającej rocznemu czynszowi za wynajem obiektu, pozostaje w związku pośrednim z uzyskiwanymi przychodami, gdyż w efekcie likwidacji sklepu generującego stratę, Spółka otworzyła pięć innych supermarketów, położonych w korzystniejszych lokalizacjach, a więc w efekcie Podatnik może oczekiwać osiągnięcia zysków ze sprzedaży w tych sklepach".

Tożsame stanowisko zostało potwierdzone na gruncie analogicznych stanów faktycznych przez:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 24 kwietnia 2014 r., nr ILPB3/423-30/11/14-S/EK,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 22 kwietnia 2014 r., nr ILPB3/423-88/11/14-S/KS,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 20 października 2010 r., nr IPPB3/423-462/10-2/JG,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 6 października 2009 r., nr ILPB3/423-532/09-2/DS.

Zdaniem Wnioskodawcy, w żaden sposób na powyższą konkluzję nie wpływa fakt, że kwota Płatności zostanie ewentualnie wykorzystana przez Wydzierżawiającego na pokrycie zapłaconej przez niego części Ceny Sprzedaży. Niewątpliwie bowiem, niezależnie od sposobu wykorzystania Płatności przez Wydzierżawiającego, jest ona warunkiem koniecznym rozwiązania Umowy Dzierżawy i, w konsekwencji, zmniejszenia strat Wnioskodawcy związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w Lokalu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.p.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Do kosztów podatkowych nie zalicza się sankcji cywilnoprawnych w formie kar umownych czy odszkodowań z tytułów wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ustawodawca kierował się w tym względzie zasadą, aby nie premiować działań sprzecznych z istotą umów, zagrożonych karami. Zgodnie z jego treścią, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

W przepisie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca wprost wyraża, jakiego rodzaju kary umowne i odszkodowania nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Są to kary czy odszkodowania wynikające z nienależytego wykonania zobowiązań.

Wskazane wyłączenie nie obejmuje zatem wydatków związanych z odpowiedzialnością wynikającą z innego rodzaju uchybień w wykonaniu zobowiązań niż wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, które mogą stanowić koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 tej ustawy, o ile spełniają przesłanki określone w tym przepisie.

Ze stanu faktycznego sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą, w szczególności na sprzedaży towarów w sklepach samoobsługowych. Jeden z takich sklepów prowadzony jest w lokalu, który jest dzierżawiony przez Wnioskodawcę od innego podmiotu (Wydzierżawiającego) na podstawie umowy dzierżawy. Z powodu braku opłacalności prowadzenia działalności w dzierżawionym lokalu Wnioskodawca planuje zrezygnować z tej działalności i rozwiązać zawartą umowę dzierżawy. Zerwanie umowy będzie możliwe w sytuacji, gdy Wnioskodawca wpłaci Wydzierżawiającemu uzgodnioną kwotę pieniężną. Zdaniem Wnioskodawcy, dokonana płatność na rzecz Wydzierżawiającego za zgodę na przedterminowe rozwiązanie umowy dzierżawy będzie stanowić po jego stronie koszt uzyskania przychodów. W jego opinii jest to ekonomicznie uzasadniony wydatek, którego celem jest uniknięcie dalszych strat związanych z prowadzeniem nieopłacalnej działalności w dzierżawionym lokalu. Powyższe, w opinii Wnioskodawcy, prowadzi do zachowania lub zabezpieczania źródła przychodów zgodnie z dyspozycją przepisu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Wnioskodawca wskazał również, że omawiany wydatek nie znajduje się w katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., gdyż nie jest to wydatek, o którym mowa w punkcie 22 tego przepisu.

W kontekście powyższych rozważań, stwierdzić należy, że opisana we wniosku płatność za przedterminowe rozwiązanie umowy dzierżawy nie mieści się w dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Płatność ta nie jest związana z wyrównaniem jakiejkolwiek szkody z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Przechodząc do oceny argumentacji Wnioskodawcy - w zakresie powiązania opisanego wydatku z osiąganiem przychodów - wskazać należy, iż koszty poniesione na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej to wydatki związane z samym funkcjonowaniem podmiotu jako całości. Do kosztów podatkowych można zaliczyć te koszty zachowania i zabezpieczenia przychodów, które są wynikiem gospodarczych potrzeb źródła przychodów, związanych z jego eksploatacją w sferze materialnej i organizacyjnej, tak aby utrzymać ciągłość tego źródła przychodu w znaczeniu zapewnienia podatnikowi możności osiągania z niego trwale zysków. Do tej grupy kosztów można zaliczyć wszelkie wydatki na ubezpieczenia, doradztwo, badania rynkowe, usługi księgowe, usługi prawne, wydatki na przekształcenia gospodarcze i wiele innych. Zatem koszty ponoszone w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, to koszty ponoszone w celu utrzymania w sprawności źródła przychodów, jego uchowania i uchronienia tak, aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości. To także koszty ponoszone w celu podtrzymania istnienia źródła przychodów, skutecznej realizacji przedsięwzięć, uczynienia źródła przychodów mocnym i trwałym, odpornym na działanie czynników obniżających jego sprawność.

W ocenie organu interpretacyjnego, niedopuszczalna jest teza, że rozwiązanie umowy dzierżawy lokalu, w którym była prowadzona działalność gospodarcza, dzięki której były osiągane przez Wnioskodawcę przychody ma na celu zabezpieczenie/zachowanie źródła przychodów. Organ interpretacyjny stoi bowiem na stanowisku, iż koszty związane z zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodów to wydatki ponoszone na ogólne funkcjonowanie działalności gospodarczej, które z racji swojej niedookreśloności nie można powiązać bezpośrednio lub też nawet pośrednio z konkretnym przychodem. W konsekwencji przychylając się do stanowiska Spółki, odnośnie konieczności całościowego rozpatrywania źródła przychodów generowanego działalnością gospodarczą Podatnika, do kosztów związanych z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów można zaliczyć jedynie te wydatki, które odnoszą się do tego źródła jako całości. W ocenie organu trudno uznać, iż przedmiotowe wydatki odnoszą się do całokształtu działalności gospodarczej Podatnika, co nadawałoby im charakter wydatków "ogólnych". Wręcz przeciwnie mają one charakter jednostkowy, albowiem wiążą się jedynie z pewnym konkretnym źródłem osiąganego przez Wnioskodawcę przychodu. W konsekwencji podnoszone we wniosku uzasadnienie odnośnie racjonalności łączonej w istocie przez Spółkę z opłacalnością podjęcia konkretnej decyzji biznesowej, nie dotyczy całokształtu funkcjonowania Spółki. Dotyczy jedynie pewnego wycinku tejże działalności związanego z generowaniem przychodów z lokalu, którego dzierżawa ma zostać rozwiązana. Reasumując, stwierdzić należy, iż ponoszona przez Wnioskodawcę płatność nie może być rozumiana abstrakcyjnie, co umożliwiałoby wiązanie jej z ogólnym funkcjonowaniem podmiotu gospodarczego, lecz winna podlegać indywidualnej ocenie, nakazującej wiązanie jej z przychodem generowanym w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej w dzierżawionym lokalu. Źródłem konieczności zapłaty wskazanej wskazanej kwoty pieniężnej jest bowiem konkretny stosunek prawny (tekst jedn.: umowa dzierżawy), nie zaś abstrakcyjna konstrukcja "ogólnej działalności gospodarczej podmiotu". Stosunek obligacyjny, będący podstawą roszczenia o zapłatę określonej kwoty indywidualizuje przedmiotową należność, przekreślając tym samym możliwość nadawania jej ogólnego charakteru.

Jak bowiem wskazuje się w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (cytat)"Nie wszystkie zatem wydatki związane z działalnością gospodarczą podatnika, nawet gdy są racjonalnie i ekonomicznie uzasadnione, stanowią koszty uzyskania przychodów. Pogląd przeciwny, zgodnie z którym do kosztów podatkowych zalicza się wszelkie koszty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (z wyłączeniem wymienionych w art. 16 u.p.d.o.p.), jest zbyt daleko idący i abstrahuje od wskazanego w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. celu poniesienia kosztu. W rezultacie nie znajduje oparcia w treści tego przepisu. Uprawnione jest bowiem przyjęcie założenia, że gdyby zamiarem ustawodawcy było uznanie za koszty uzyskania przychodów wszelkich kosztów ponoszonych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej, nadałby temu przepisowi takie właśnie brzmienie." (NSA w wyroku z dnia 28 stycznia 2015 r., sygn. akt II FSK 3197/12).

Podkreślenia wymaga, iż cel rozumiany jako chęć minimalizacji strat nie może być utożsamiany z pojęciem "zabezpieczenia źródła przychodów". Jak bowiem orzekł WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. akt I SA/Po 1369/08, " (...) zapłaty przedmiotowej kary umownej w celu uniknięcia konieczności poniesienia większych wydatków nie można uznać za "działanie w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów" w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Podzielić tutaj należy pogląd organu podatkowego wyrażony w zaskarżonej interpretacji, zgodnie z którym sama chęć zapobieżenia jeszcze większej stracie niż zapłacona kara umowna, która mogłaby wystąpić w przypadku realizacji inwestycji, nie przesądza jeszcze, że jest to działanie w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów".

Wnioskodawca co prawda wskazuje, iż poniesienie wydatku ma na celu minimalizację strat z tytułu nierentownej działalności prowadzonej w lokalu handlowym i wycofanie się z obowiązku opłacania czynsz dzierżawnego. Niemniej argument ten w ocenie organu nie uzasadnia związku wydatku z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Przyjmuje się bowiem, iż "Treść art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. nie obejmuje swą dyspozycją działań o charakterze negatywnym, tj. zmierzających do ograniczenia straty, lecz wyłącznie działania o charakterze pozytywnym zmierzające do uzyskania przychodu ewentualnie do zachowania lub zabezpieczenia jego źródeł (por. wyroki NSA: z dnia 4 grudnia 2014 r., II FSK 2704/12; z dnia 20 lipca 2011 r., II FSK 460/10). Działanie polegające na wypłacie odszkodowania w celu uniknięcia przyszłych roszczeń, w stanie faktycznym sprawy nie spełnia przesłanki ani działania w celu osiągnięcia przychodu ani w celu zabezpieczenia lub zachowania jego źródeł, określonej w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., zatem ocena prawna przedstawiona w skardze kasacyjnej i piśmie z dnia 5 grudnia 2014 r. jest nieprawidłowa." (vide: wyrok NSA z dnia 11 grudnia 2014 r., sygn. akt II FSK 2695/12).

W tym miejscu warto również powołać wyrok NSA z dnia 7 lutego 2013 r., sygn. akt II FSK 1243/11 dotyczący zapłaty odszkodowania z tytułu rozwiązania wiążących strony umów, gdzie Sąd uznał (cytat): "Przechodząc do prawnopodatkowej oceny przedstawionego przez skarżącego stanu faktycznego należy w pierwszym rzędzie podzielić, niesporny pomiędzy stronami, pogląd, że art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. wyłączający z kosztów podatkowych kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług nie obejmuje swym zakresem wyłączenia kar umownych i odszkodowania z tytułu odstąpienia od umowy (rozwiązania umowy).

Kwestię ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu należy natomiast rozważać wyłącznie w oparciu o art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Stosownie do tego przepisu kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Zatem warunkiem zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych jest wykazanie jego związku ze spodziewanymi przychodami, jakkolwiek przychody te nie muszą zostać zrealizowane, ewentualnie, że celem poniesienia kosztów jest zachowanie lub zabezpieczenie źródeł przychodów. Odnosząc to do analizowanego stanu faktycznego nie można racjonalne powiązać wydatków poniesionych na wypłatę odszkodowania na mocy zawartej ugody z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy z przychodami, jakie Spółka zamierza osiągnąć w przyszłości bądź z zachowaniem lub zabezpieczeniem przychodów. Nawet w przypadku, gdy odstąpienie od umowy miało na celu zapobieżenie wystąpieniu straty lub jej ograniczenie taki związek nie zachodzi i dlatego wypłacone z tego tytułu odszkodowanie czy też kara umowna nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Z analizy treści tego przepisu wynika, że nie obejmuje on swoją dyspozycją działań "negatywnych" zmierzających do ograniczenie straty lecz wyłącznie działania o charakterze pozytywnym zmierzające do uzyskania przychodu ewentualnie do zachowania lub zabezpieczenia jego źródeł. Należy podkreślić, że w orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalony jest pogląd, iż kary umowne i odszkodowania będące następstwem niewykonania umowy bądź odstąpienia od niej nie stanowią kosztów uzyskania przychodu właśnie ze względu na brak przesłanki działania w celu osiągnięcia przychodu (zabezpieczenia lub zachowania jego źródeł), określonej w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., (por. np. wyroki NSA: z dnia13 grudnia 1996 r. sygn. akt I SA/Łd 2683/95; z dnia 30 listopada 2006 r. sygn. akt II FSK 1388/05 oraz z dnia 20 lipca 2011 r. sygn. akt II FSK 460/10 publ.: http://cbois.nsa.gv.pl). Podobne stanowisko prezentowane jest również w piśmiennictwie (por.; L. Błystak, B. Dauter, E. Madej, A. Mudrecki, M. Niezgódka - Medek, R. Pęk, J. Zubrzycki. Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz 2006. Oficyna wydawnicza Unimex, str. 488 i nast.). Podkreśla się przy tym, że obrocie gospodarczym występują przypadki, w których strona zmuszona jest odstąpić od umowy, aby zapobiec stracie mogącej wyniknąć z jej wykonania, ale jest to ryzyko związane z podejmowanymi przedsięwzięciami gospodarczymi i ryzyka tego nie można przenosić, przy użyciu przepisów podatkowych, na Skarb Państwa." Podobne tezy zawarte są również w następujących orzeczeniach: wyrok NSA z dnia 20 lipca 2011 r. (sygn. akt II FSK 460/10), wyrok WSA w Poznaniu z dnia 9 listopada 2010 r. (sygn. akt I SA/Po 748/10), wyrok WSA w Poznaniu z dnia 2 września 2010 r. (sygn. akt I SA/Po 436/10).

Z powyższego jasno zatem wynika, że działanie polegające na ograniczeniu uszczuplenia majątku Spółki i ograniczenia dalszych strat nie stanowi wystarczającej podstawy do uznania, iż mamy do czynienia z zabezpieczeniem źródła przychodów.

Należy przy tym podkreślić, iż organ nie kwestionuje sensu ekonomicznego poniesionego wydatku, czy też racjonalności podejmowanych przez przedsiębiorcę decyzji gospodarczych i ich efektywności, bada natomiast celowość wydatku w granicach wyznaczonych przez art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. czy konkretny wydatek został poniesiony w związku dążeniem do osiągnięcia przychodu (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła).

Mając powyższe na uwadze, wydatki na rozwiązanie umów najmu są poniesione w celu wycofania się Wnioskodawcy z zawartych umów i jako nie spełniające przesłanek wymienionych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Bez znaczenia w rozpoznawanej sprawie pozostaje zatem fakt, braku podlegania przedmiotowych wydatków pod normę prawną zawartą w art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p.

Dodatkowo podnieść należy, iż w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca poniósł ryzyko gospodarcze decydując się na zawarcie takiej umowy, której zapisy (w świetle cywilistycznej zasady swobody umów) nie przyznawały prawa do przedterminowego rozwiązania z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Wnioskodawca nie zastrzegł sobie takiego prawa, przez co jest zobowiązany opłacać czynsz nawet wtedy, gdy działalność w lokalu przestaje być opłacalna i generuje większe koszty niż osiągany przychód. Jak wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie, poniesienia kosztów stanowiących efekt podjętego ryzyka gospodarczego podatnik nie można sobie rekompensować za pomocą przepisów podatkowych. Nie wszystkie bowiem wydatki związane z działalnością gospodarczą, nawet ekonomicznie uzasadnione, stanowią koszty uzyskania przychodów. W przeciwnym wypadku każde ryzyko związane z prowadzeniem działalności gospodarczej można by przenosić przy użyciu przepisów podatkowych na Skarb Państwa poprzez pomniejszanie dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania (por. wyrok NSA z dn.12 marca 1999 r. sygn. akt I SA/Po 1362/98 wyrok NSA z 30 listopada 2006 r. sygn. akt II FSK 1388/05; wyrok NSA w Krakowie z 18 maja 1995 r. sygn. akt SA/Kr 1768/94).

Jednocześnie wskazać należy, iż w toku niniejszego postępowania ocenie organu podlegał całokształt argumentacji podatnika, w tym powołane we wniosku orzeczenia sądów administracyjnych oraz interpretacje indywidualne. Organ podkreśla jednak, że rozstrzygnięcia te wydane zostały w indywidualnych sprawach innych podatników. Rozstrzygnięcia te wiążą strony postępowania w konkretnej sprawie. Jest to o tyle zrozumiale, że aby w ogóle móc stwierdzić, że przytoczona sprawa jest identyczna, w stosunku do sprawy Wnioskodawcy, należałoby dokładnie znać stan faktyczny porównywanej sprawy, co jest niemożliwe. Porównując jednak fragmenty orzeczeń przytoczonych przez Wnioskodawcę z jego sprawą stwierdzić należy, że sprawy te odnoszą się do kwestii zapłaty kar umownych oraz odszkodowań, podczas gdy w niniejszej sprawie jest mowa o dokonaniu "Płatności" w zamian za zgodę na przedterminowe rozwiązanie umowy. W takim układzie pamiętać należy, że wyroki sądów administracyjnych oraz interpretacje indywidualne, co do zasady nie stanowią źródła prawa powszechnego. Wydając interpretację indywidualną organ podatkowy zobligowany jest do działania w oparciu o przepisy prawa, o czym stanowi art. 120 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej. Powyższe jest zgodne z argumentacją Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyrok z dnia 20 r., sygn. II FSK 731/13, który zauważył, że: "Wynikający z art. 14c § 1 o.p. obowiązek przedstawienia oceny stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny nie oznacza konieczności dokonywania oceny innych interpretacji oraz orzeczeń sądów administracyjnych, przywołanych przez zainteresowanego dla wzmocnienia prezentowanej przez niego argumentacji (zob. wyrok NSA z dnia 1 marca 2013 r., II FSK 2980/12)."

Mając powyższe na uwadze, uzasadnienie organu, poparte orzecznictwem sądowym (tekst jedn.: prawomocnym rozstrzygnięciami sądów administracyjnych), stanowi pogłębioną i kompletną odpowiedź na argumentację Wnioskodawcy, wskazującą przyczyny dla których organ uznał prezentowane we wniosku stanowisko za nieprawidłowe.

Końcowo organ podatkowy podkreśla, że w niniejszej interpretacji dokonał oceny stanowiska przedstawionego we wniosku w zakresie ustalenia, jaki wpływ na osiągnięcie przychodu (bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła tego przychodu) po stronie Wnioskodawcy będzie miało dokonanie płatności na rzecz Wydzierżawiającego w celu uzyskania jego zgody na przedterminowe rozwiązanie umowy dzierżawy. Organ nie może natomiast oceniać wpływu dokonania przedmiotowej płatności na korzyści, jakie uzyska w ten sposób Wydzierżawiający, gdyż nie ma to żadnego związku z przychodem Wnioskodawcy, a wręcz przeciwnie dotyczy przychodów innego podmiotu. Niezrozumiałym zatem jest argument przedstawiony we wniosku, w którym Wnioskodawca wśród korzyści z realizacji planowanego zdarzenia przyszłego wymienia korzyść po stronie Wydzierżawiającego w postaci uzyskania pewnej kwoty na pokrycie części ceny wykupu nieruchomości obejmującej lokal, który Wnioskodawca dzierżawi. Taka korzyść w żaden sposób nie wiąże się z osiąganiem przychodów przez Wnioskodawcę. Wątek ten mógłby jedynie podlegać ocenie po zapoznaniu się z wartością ceny wykupu nieruchomości oraz porównaniu tej ceny z wysokością płatności za rozwiązanie umowy. Ustalenie tej płatności na zbyt wygórowanym poziomie w stosunku do ceny wykupu nieruchomości przez Wydzierżawiającego może świadczyć z kolei o braku racjonalności w działaniu Wnioskodawcy, który w ten sposób weźmie na siebie ekonomiczny ciężar wykupu nieruchomości przez Wydzierżawiającego. Takie działanie nie może być natomiast utożsamiane z chęcią minimalizacji strat własnych. Tak ocena nie może jednak być dokonana w trybie postępowania interpretacyjnego ze względu na brak możliwości przeprowadzenia postępowania dowodowego zmierzającego do ustalenia właściwych intencji stron uczestniczących w opisanych we wniosku zdarzeniach gospodarczych. Takie czynności są zastrzeżone dla postępowania podatkowego i tylko w tym trybie mogą być przeprowadzone.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.