IPPB3/4510-775/15-2/JBB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2014 r. poz. 851) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko #61485; przedstawione we wniosku z dnia 4 września 2015 r. (data wpływu 8 września 2015 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy odsetki od obligacji, których kwota obliczana będzie w sposób inny niż w oparciu o wprost wskazany współczynnik procentowy, stanowią koszty uzyskania przychodów w momencie ich zapłaty/kapitalizacji - jest nieprawidłowe.

W dniu 8 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy odsetki od obligacji, których kwota obliczana będzie w sposób inny niż w oparciu o wprost wskazany współczynnik procentowy, stanowią koszty uzyskania przychodów w momencie ich zapłaty/kapitalizacji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

a. Wnioskodawca jest osobą prawną (dalej: Emitent), prowadzącą działalności gospodarczą.

b. W celu pozyskania środków na sfinansowanie bieżącej działalności gospodarczej, Emitent zamierza dokonać emisji obligacji.

c. Z emisją obligacji wiązać się będzie obowiązek późniejszego ich wykupu, a także zapłaty odsetek, stanowiących wynagrodzenie obligatariuszy za udostępnienie środków finansowych. Warunki emisji obligacji nie będą przewidywać realizacji dyskonta przy wykupie obligacji.

d. Emitent planuje, że obligatariuszami będą podmioty niepowiązane z Emitentem. Obligacje mogą zostać również objęte przez podmioty powiązane.

e. 1 lipca 2015 r. wejdzie w życie nowa ustawa z 15 stycznia 2015 r. o obligacjach, dalej Ustawa z 15 stycznia 2015 r., uchylająca ustawę o obligacjach z dnia z 29 czerwca 1995 r. Jednym z nowych mechanizmów wprowadzonych przez tę ustawę jest umożliwienie określenia należnego obligatariuszom oprocentowania nie tylko w formie z góry określonej kwoty, ale także sposobu, w jaki oprocentowanie będzie określane.

f. Zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 1 Ustawy z 15 stycznia 2015 r., jeżeli przewidywane jest oprocentowanie obligacji, warunki ich emisji powinny zawierać wysokość oprocentowania obligacji lub sposób, w jaki będzie ono ustalone, a także datę od której będzie naliczane oraz termin, miejsce oraz sposób jego wypłaty - nazywane dalej w ww. ustawie jako "warunki wypłaty oprocentowania".

g. Po 1 lipca 2015 r. Emitent rozważa dokonanie emisji obligacji, w której wysokość oprocentowania obligacji określona zostanie - zgodnie z przepisami ww. ustawy - w sposób inny niż jako stała, z góry określona kwota odsetek. Sposób określenia wysokości oprocentowania opierać się będzie na pomiarze efektywności działalności prowadzonej przez emitenta.

h. Środki pieniężne pozyskane z emisji obligacji będą służyły zarówno finansowaniu bieżącej działalności Emitenta jak również inwestycji w nieruchomości komercyjne na rynku warszawskim, które planuje wynajmować, a także innym przedsięwzięciom gospodarczym. Przedsięwzięcia gospodarcze, inwestycje w nieruchomości jak również bieżąca działalność gospodarcza będą w przyszłości przynosić Emitentowi przychody.

i. Rozważane obecnie opcje obliczania takiego oprocentowania zakładają, iż będzie się ono składało z sumy dwu elementów: stałego (wyrażonego jako stawka rocznych odsetek) oraz zmiennego. Element zmienny byłby oparty na jednym z następujących mechanizmów: (i) obserwacji wzrostu wartości nieruchomości komercyjnych na rynku warszawskim (zgodnie z algorytmem opisanym w warunkach emisji), (ii) kalkulacji zysku Emitenta osiągniętego z danego przedsięwzięcia gospodarczego, obliczanego zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej, (iii) kalkulacji zysku Emitenta obliczonego w wariancie EBITDA, (iv) kalkulacji zdyskontowanej wartości przyszłych przychodów Emitenta z tytułu najmu nabytych przez niego nieruchomości komercyjnych. Możliwe jest także, iż zostaną wyemitowane obligacje o różnych wariantach obliczania oprocentowania, skierowane do różnych inwestorów - zależnie od ich preferencji.

j. W przypadku gdy element zmienny o którym mowa w pkt h) nie wystąpi bądź będzie posiadał wartość ujemną to oprocentowanie zostanie oparte jedynie o element stały (wyrażony jako stawka rocznych odsetek).

k. Każdorazowo obligacje wyemitowane przez Emitenta będą posiadały stałe elementy w postaci rocznych stawek odsetek (np. 0,25%) jak również indywidualne elementy zmienne o zróżnicowanych wartościach i przedziałach, np. element zmienny w postaci wzrostu wartości nieruchomości komercyjnych na rynku warszawskim, będzie zależny od wartości tego wzrostu. Jeżeli wartość przekroczy określoną wartość progową, odsetki zostaną powiększone o dodatkową wartość zmienną np. w wysokości 0,25%. Podobny mechanizm znajdzie zastosowanie w przypadku kalkulacji zysku Emitenta. Jeżeli zysk Emitenta przekroczy pewną wartość progową to wysokość odsetek od obligacji zostanie powiększona o kolejną wartość zmienną, np. w wysokości 0,25%. Taki mechanizm zostanie zastosowany również do innych wartości zmiennych określonych w warunkach emisji obligacji.

I. Wyemitowane przez Emitenta obligacje nie będą obligacjami partycypacyjnymi, o których mowa w art. 19 obecnie obowiązującej ustawy o obligacjach z 29 czerwca 1995 r., jak i art. 18 Ustawy z 15 stycznia 2015 r. Nie będą bowiem dawały obligatariuszom prawa do uczestnictwa w zysku emitenta, rozumianym jako kategoria prawna i księgowa (definiowana przez przepisy kodeksu spółek handlowych oraz ustawy o rachunkowości).

W związku z powyższym opisem zdarzenia przyszłego zadano następujące pytanie:

Czy odsetki od obligacji, których kwota obliczana będzie przy użyciu mechanizmów opisanych w punkcie i) stanu faktycznego (tekst jedn.: w sposób inny niż w oparciu o wprost wskazany współczynnik procentowy), stanowią koszty uzyskania przychodów w momencie ich zapłaty/kapitalizacji.

Zdaniem Wnioskodawcy, odsetki od obligacji, których kwota obliczana będzie przy użyciu mechanizmów opisanych w punkcie i) stanu faktycznego, stanowią koszty uzyskania przychodów w momencie ich wypłaty/kapitalizacji.

Zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 1 Ustawy z 15 stycznia 2015 r., jeżeli przewidywane jest oprocentowanie obligacji, warunki ich emisji powinny zawierać wysokość oprocentowania obligacji lub sposób, w jaki będzie ono ustalone, a także datę od której będzie naliczane oraz termin, miejsce oraz sposób jego wypłaty - nazywane dalej w ww. ustawie jako "warunki wypłaty oprocentowania".

Podkreślić należy, że (odmiennie od obecnego stanu prawnego, tj. przepisów ustawy o obligacjach z 29 czerwca 1995 r.), w oparciu o powyższy przepis od 1 lipca 2015 r. możliwe jest ustalenie oprocentowania obligacji w inny sposób niż tylko w postaci określonego wskaźnika procentowego. Metodologia sposobu kalkulacji oprocentowania powinna zostać jednak opisana w takim przypadku w warunkach emisji obligacji.

W świetle przepisów Ustawy z 15 stycznia 2015 r. nie ma zatem przeszkód aby oprocentowanie planowanej emisji obligacji ustalone zostało zgodnie z rozważanymi przez Emitenta opcjami.

Zaznaczyć należy, iż wybór Emitenta co do sposobu obliczania oprocentowania obligacji nie zmienia faktu, iż z punktu widzenia Ustawy z 15 stycznia 2015 r., świadczenia należne obligatariuszowi należy traktować jak odsetki (stanowi to jeden z elementów warunków wypłaty oprocentowania). Charakter świadczenia wynikającego z obligacji (odsetki/oprocentowanie) nie ulega bowiem zmianie zależnie od przyjętej metody określenia wysokości należnego świadczenia z tytułu oprocentowania obligacji, tj. odsetek.

Zdaniem Emitenta sposób ustalenia oprocentowania (odsetek) według zakładanej metodologii (obejmującej element stały oraz zmienny, zależny od efektywności ekonomicznej działalności emitenta) pozwala emitentowi na ograniczanie ryzyka związanego z ponoszeniem kosztów finansowych. Wykorzystanie środków z emisji obligacji w celu finansowania działalności gospodarczej, który z założenia ma przynosić zyski, niewątpliwie ma związek z generowaniem przychodów podatkowych. Odsetki od obligacji jako wynagrodzenie z tytułu pozyskania finansowania na działalność gospodarczą mogą stanowić zatem koszty uzyskania przychodów Emitenta. Podstawą do ustalenia oprocentowania w ten sposób jest wyżej wskazany przez Emitenta art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy z 15 stycznia 2015 r.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis ten daje możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w art. 16 ust. 1, pod warunkiem, że związane są z prowadzoną działalnością a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość przychodów.

Przepisy ustawy o p.d.o.p. nie odnoszą się natomiast do samej metodologii ustalenia wynagrodzenia z tytułu realizacji określonego świadczenia. Strony stosunku zobowiązaniowego mogą zatem ustalić sposób kalkulacji należnego wynagrodzenia w dowolny sposób.

Dokonując kwalifikacji prawnej odsetek od obligacji, należy mieć również na uwadze art. 16 ust. 1 pkt 23 ustawy o p.d.o.p., w myśl którego, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na wykup obligacji, pomniejszonych o kwotę dyskonta. Ponoszone przez emitenta koszty wykupu obligacji w części dotyczącej należności głównej nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Wyłączenie to nie obejmuje jednak wydatków na zapłatę należności ubocznych, w tym odsetek wypłacanych obligatariuszowi przez Emitenta.

W przypadku odsetek od obligacji zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o p.d.o.p., zgodnie z którym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów naliczone odsetki, lecz niezapłacone albo umorzone od zobowiązań w tym również od pożyczek (kredytów). A contrario, odsetki od zobowiązań, w tym z tytułu emisji obligacji, stanowią koszty uzyskania przychodów w momencie faktycznej ich zapłaty lub kapitalizacji.

Ustawa o p.d.o.p. nie zawiera innych ograniczeń do zaliczenia odsetek od obligacji do kosztów uzyskania przychodu, które uzależniałyby kwalifikację podatkową odsetek od sposobu (podstawy) ich ustalenia. Dlatego też, skoro przepisy Ustawy z 15 stycznia 2015 r. dopuszczają możliwość ustalenia oprocentowania obligacji w oparciu o zrealizowany przez Emitenta zysk, to tak ustalone odsetki będą stanowić koszty uzyskania przychodu dla Emitenta w momencie faktycznej wypłaty lub kapitalizacji.

Dlatego też, skoro przepisy Ustawy z 15 stycznia 2015 r. dopuszczają możliwość ustalenia oprocentowania obligacji w oparciu o zrealizowany przez Emitenta zysk, to tak ustalone odsetki będą stanowić koszty uzyskania przychodu dla Emitenta w momencie faktycznej wypłaty lub kapitalizacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Od 1 lipca 2015 r. weszła w życie ustawa z dnia 15 stycznia 2015 r. o obligacjach (Dz. U. z 2015 r. poz. 238, dalej: ustawa o obligacjach). Przepisy nowej ustawy określają, że przy emisji obligacji, gdy przewidywane jest oprocentowanie, należy wskazać wysokość tego oprocentowania lub sposób w jaki będzie ona ustalana (art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy o obligacjach).

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca (Emitent) rozważa dokonanie emisji obligacji, w której wysokość oprocentowania obligacji zostanie określona w sposób inny, niż jako stała, z góry określona kwota odsetek. Sposób określenia wysokości oprocentowania opierać się będzie na pomiarze efektywności działalności prowadzonej przez Emitenta.

I tak, Emitent zakłada, że oprocentowanie będzie składało się z dwóch elementów (pkt i):

W przypadku gdy element zmienny nie wystąpi bądź będzie posiadał wartość ujemną to oprocentowanie zostanie oparte jedynie o element stały (wyrażony jako stawka rocznych odsetek).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.p.), do podatkowych kosztów uzyskania przychodu zaliczane są jedynie te wydatki, które zostały poniesione w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, i tylko te z nich, które nie zostały wyłączone przez samego ustawodawcę (tekst jedn.: nie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy). W art. 16 ust. 1 ustawodawca bowiem enumeratywnie wymienił wydatki, których nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów.

Obligacje są to papiery wartościowe emitowane w serii, w których emitent (wystawca) stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji (obligatariusza) i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia pieniężnego lub niepieniężnego (przede wszystkim wykupu obligacji). Świadczenie pieniężne emitenta polega na zobowiązaniu się do zwrotu nabywcy w ustalonym terminie określonej w dokumencie kwoty pieniężnej oraz zapłacenia za ten okres odsetek.

Dochodem z obligacji jest faktycznie otrzymana przez nabywcę, w momencie wykupu tych papierów wartościowych przez emitenta, kwota odsetek lub dyskonta. Istota tych papierów polega bowiem na tym, że emitent poprzez sprzedaż uzyskuje od nabywców określoną kwotę pieniężną (pewnego rodzaju pożyczkę), którą jest zobowiązany zwrócić w terminie oznaczonym na danym papierze wartościowym oraz zapłacić określoną kwotę dyskonta lub procent za korzystanie z pieniędzy nabywcy papieru wartościowego.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na wykup obligacji, pomniejszonych o kwotę dyskonta.

Przez dyskonto należy rozumieć różnicę pomiędzy wartością nominalną obligacji, a kwotą, za jaką obligacje zostały zakupione. Co do zasady, dyskonto odpowiada w swojej istocie odsetkom od zobowiązań.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów) z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), (...).

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 11 udpop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

W kontekście powyższych regulacji należy ustalić, czy oprocentowanie zmienne wypłacane obligatariuszowi ustalone w oparciu o:

* kalkulowany zysk Emitenta (obliczony w różnych wariantach);

* obserwację wzrostu nieruchomości komercyjnych na rynku warszawskim (zgodnie z właściwym algorytmem);

* kalkulacji zdyskontowanej wartości przyszłych przychodów Emitenta z tytułu najmu nabytych przez niego nieruchomości komercyjnych,

- należy rozumieć jako odsetki od pożyczki.

W prawie podatkowym brak jest definicji odsetek, również kodeks cywilny nie zawiera ustawowej definicji odsetek.

Natomiast w orzecznictwie polskim jak również w piśmiennictwie wypracowano definicję odsetek. Można przytoczyć taką definicję zawartą w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 1991 r. (III CZP 21/91. OSNC 1991, nr 10-12, poz. 121), która skądinąd na wiele lat ukształtowała spojrzenie polskiej cywilistyki na problematykę odsetek, gdzie stwierdzono, że "odsetki stanowią wynagrodzenie za używanie cudzych pieniędzy lub innych rzeczy zamiennych, płatne z reguły w rzeczach zamiennych tego samego rodzaju co dług główny, w stosunku do jego wysokości i czasu trwania używania".

Odsetki muszą być obliczane za pomocą stopy procentowej w stosunku do kapitału. Jeżeli wynagrodzenie za udostępnienie pieniądza przyjmuje inną formę - np. zależną od od zysku lub obrotu - wówczas nie mamy do czynienia z odsetkami, ale odrębną formą wynagrodzenia, dopuszczalnego na zasadzie swobody umów. Odsetki muszą dać się obliczyć poprzez proste pomnożenie stopy procentowej przez kwotę kapitału, bez uwzględniania żadnych dodatkowych okoliczności. W definicji odsetek pojawia się także zawsze czynnik czasu, który wpływa na wysokość stopy procentowej. Jeżeli strony zawierają umowę kredytu albo pożyczki, nader istotne znaczenie dla nich ma fakt, po jakim okresie nastąpi zwrot kapitału. Co do zasady, im dłużej trwa okres kredytowania, tym niższa stopa procentowa. Czas ma zatem w tym wypadku znaczenie ekonomiczne, pozwala bowiem wierzycielowi dokonać kalkulacji, oceny opłacalności przedsięwzięcia i określenia, jak dużej kwoty odsetek w stosunku do trwania zobowiązania zażądać od dłużnika. Jak wiadomo, technicznym wyrazem wielkości odsetek w stosunku do kwoty kredytu jest właśnie stopa procentowa.

Skoro oprocentowanie zmienne, oparte na jednym z 4 wariantów wymienionych we wniosku, nie jest uzależnione od kapitału pożyczki ani od poziomu stopy procentowej to nie spełnia ono definicji pojęcia odsetek od pożyczki. Wydatek ten nie stanowi zatem odsetek, a inną formę wynagrodzenia z tytułu emisji obligacji, ustaloną przez strony na za zasadzie swobody zawierania umów wynikającej z art. 353 (1) k.c., będącą zdaniem Wnioskodawcy oprocentowaniem obligacji, o którym mowa w art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy o obligacjach.

W tym miejscu organ zauważa, że przedstawiony przez Wnioskodawcę sposób ustalania oprocentowania z tytułu emisji obligacji nie podlega ocenie organu, w szczególności pod kątem zgodności z ustawą z dnia 15 stycznia 2015 r. o obligacjach. Stanowi on element stanu faktycznego, a dokładniej zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku o wydanie interpretacji. Jednakże należy podkreślić, że sama okoliczność nawet zgodnego z tą ustawą sposobu ustalania tego oprocentowania nie oznacza, że automatycznie będzie ono uznane za odsetki od pożyczki na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i będzie mogło stanowić koszt podatkowy.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Art. 16 u.p.d.o.p. zawiera zamknięty katalog kosztów (wydatków) nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów, co oznacza, że przy ustalaniu dochodu, stanowiącego podstawę opodatkowania, podatnik nie może zaliczyć do kosztów podatkowych, takich kosztów, które zostały enumeratywnie wymienione w tym przepisie. Konstrukcja tego unormowania została oparta na zasadzie jego negatywno-pozytywnego określenia. Wszystkie koszty wymienione w tym przepisie nie stanowią najczęściej kosztów podatkowych; jednakże po spełnieniu określonych warunków lub też w ramach konkretnie ustalonych limitów podatnik może niektóre z nich zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Z taką sytuacją mamy do czynienia m.in. w przypadku odsetek od pożyczek (kredytów) lub innych zobowiązań - ustawodawca uznał, iż co do zasady nie stanowią one kosztów uzyskania przychodów. Wyjątek w tym zakresie dotyczy jedynie odsetek, które zostały zapłacone lub skapitalizowane (art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a i art. 16 ust. 1 pkt 11, czy art. 16 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.p.).

Co do zasady, w prawie podatkowym obowiązuje nakaz wykładni ścisłej, a w szczególności zakaz wykładni rozszerzającej przepisów prawa podatkowego. Skoro wynagrodzenie z tytułu emisji obligacji, w postaci oprocentowania zmiennego, nie spełnia definicji odsetek od pożyczki w ogóle (gdyż nie zależy od wysokości udzielonej pożyczki oraz stopy procentowej) to wyklucza to definitywnie możliwość zastosowania wobec niego ww. przepisów art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Wobec czego możliwość zaliczenia wydatku z tytułu oprocentowania zmiennego do kosztów uzyskania przychodu zależy od spełnienia ogólnej zasady, wyrażonej w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., co oznacza, że wydatek z tytułu oprocentowania zmiennego może być kosztem uzyskania przychodów, ale tylko wtedy, gdy był poniesiony w celu uzyskania przychodów, a nie w innym celu.

Spółka (Emitent) ma ponieść koszty zapłaty wynagrodzenia (oprocentowania zmiennego) uzależnionego od jej zysku albo innych czynników jak np. obserwacji wzrostu wartości nieruchomości komercyjnych na rynku warszawskim, czy kalkulacji zdyskontowanej wartości jej przyszłych przychodów z tytułu najmu nabytych nieruchomości komercyjnych. Jak podaje we wniosku, będą one ponoszone w związku ze środkami pozyskanymi z emisji obligacji, przeznaczonymi na prowadzenie bieżącej działalności gospodarczej. Istnieje zatem bezpośredni związek pomiędzy tymi wydatkami a uzyskaniem przez Spółkę pożyczki (w drodze emisji obligacji).

Dodatkowo podkreślić należy, że zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 u.p.d.o.p. do przychodów nie zalicza się otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Z przepisu tego wyraźnie wynika, że środki pieniężne otrzymane przez podatnika tytułem pożyczki nie stanowią jego przychodu podatkowego. Wynika to ze zwrotnego charakteru pożyczek. Wobec tego należy uznać, że wydatki poniesione przez Spółkę na zapłatę wynagrodzenia zmiennego zależnego od różnych czynników (tekst jedn.: przyszłych zysków lub przychodów Emitenta, czy innych wskaźników związanych z rynkiem nieruchomości komercyjnych) nie spełniają warunku uznania ich za koszty uzyskania przychodu określonego w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., czyli poniesienia ich w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Wydatki te bezpośrednio wiążą się z uzyskaniem pożyczki, ich ponoszenie ma zatem na celu uzyskanie tego neutralnego podatkowo przysporzenia, a nie uzyskanie konkretnych przychodów (por. wyrok NSA z dnia 3 czerwca 2015 r. sygn. akt II FSK 3272/14, wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 czerwca 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 1384/14, wyrok NSA z dnia 2 sierpnia 2012 r., sygn. akt II FSK 42/11, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 12 sierpnia 2014 r., sygn. akt I SA/Gd 603/14, WSA w Szczecinie z 23 września 2010 r., sygn. akt. I SA/Sz 392/10).

Podsumowując, przedmiotowe wydatki z tytułu oprocentowania zmiennego ponoszone są w celu uzyskania finansowania w formie pożyczki (emisji obligacji), natomiast ani bezpośrednio, ani pośrednio nie służą celowi, jakim jest osiągnięcie przychodu podatkowego bowiem wynagrodzenie z tytułu emisji obligacji (pożyczki) nie jest uzależnione od kapitału pożyczonego Spółce, ale od jej zysku lub innych czynników jak np. wzrostu wartości nieruchomości komercyjnych na rynku warszawskim, czy kalkulacji zdyskontowanej wartości jej przyszłych przychodów z tytułu najmu nabytych nieruchomości komercyjnych. Tym samym nie mogą one stanowić kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.