IPPB3/423-929/12-2/GJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 7 listopada 2012 r. (data wpływu 12 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 12 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe

Spółka S.A. (dalej: "Spółka") w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawiera, w szczególności, umowy leasingu operacyjnego i finansowego. Spółka oddaje klientom do korzystania i pobierania pożytków środki transportu, maszyny, sprzęt komputerowy i inne. W ramach prowadzonej działalności Spółki oferuje także w odniesieniu do przedmiotów leasingu usługi zarządzania flotą samochodową tzw. usługi CFM (car feet management).

Spółka rozważa zawarcie z towarzystwem ubezpieczeniowym (dalej jako "TU") umowy ubezpieczenia AC tzw. pojazdów flotowych (samochody) z franszyzą integralną określoną na ustalonym poziomie kwotowym oraz franszyzą redukcyjną również o określonym poziomie kwotowym. W przypadku takiej polisy odpowiedzialność ubezpieczyciela została ograniczona wysokością franszyzy integralnej (do jej wartości TU nie uczestniczy w procesie likwidacji szkody) i franszyzy redukcyjnej (udział własny ubezpieczonego w szkodzie). Oznacza to, że szkoda do wartości franszyzy integralnej i franszyzy redukcyjnej jest naprawiana przez ubezpieczonego (Spółkę) bez wypłaty kwoty odszkodowania przez TU. Oznacza to, że koszty naprawy pojazdu są pokrywane ze środków własnych Spółki jako właściciela pojazdu. Natomiast w przypadku szkody przekraczającej kwotę franszyzy integralnej ubezpieczyciel gwarantuje w ramach polisy ochronę ubezpieczeniową, tj. pokrycie kosztów usunięcia powstałej szkody w ramach wypłaty odszkodowania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy z uwagi na fakt, że koszt naprawy szkody do wysokości franszyzy integralnej i franszyzy redukcyjnej jest pokrywany bezpośrednio przez właściciela pojazdu i tym samym nie dochodzi do wypłaty odszkodowania przez TU wydatki związane z usunięciem szkody stanowią dla właściciela pojazdu koszt uzyskania przychodów na mocy przepisów art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 50 u.p.d.o.p.

Zdaniem Spółki, wydatki związane z naprawą szkody do wysokości franszyzy integralnej i franszyzy redukcyjnej ponoszone bezpośrednio przez właściciela pojazdu bez wypłaty odszkodowania spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów zawartą w przepisach art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. i jako takie stanowią koszty uzyskania przychodu. W ocenie Spółki, w opisanym stanie faktycznym nie mają zastosowania ograniczenia wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 50 u.p.d.o.p.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 15 u.p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Powyższa definicja kosztów uzyskania przychodów prowadzi do wniosku, że kosztami uzyskania przychodów są wydatki spełniające następujące warunki:

(i) zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, lub

(ii) zostały poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

(iii) nie są wydatkami wymienionymi w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Musi zatem istnieć związek przyczynowo skutkowy pomiędzy poniesionym wydatkiem a osiągniętym przychodem wskazujący, że poniesienie wydatku miało wpływ na powstanie przychodu lub zachowanie źródła przychodów. Dodatkowo, wydatki takie nie mogą być wymienione w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów wskazanym w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Cel ponoszenia wydatków oznacza, że koszt podatkowy musi mieć związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Ponadto wydatek musi mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów albo na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Warunkiem zatem zakwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów jest ich celowe poniesienie przez podatnika aby osiągnąć przychody, przy czym nie jest konieczne wykazanie zależności między wydatkiem, a powstaniem lub powiększeniem konkretnego, mierzalnego przychodu.

W konsekwencji ponoszenie wydatków w celu osiągnięcia przychodów nie przesądza automatycznie o wystąpieniu w każdej sytuacji związanego z nimi, ujawnionego w sposób konkretny przychodu. Może się zdarzyć, iż mimo ekonomicznie uzasadnionych działań nie dojdzie do powstania lub zwiększenia przychodów. Istotne jest to, aby wydatki były poniesione celem uzyskania przychodu lub z zamiarem zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Definicja kosztów uzyskania przychodów zawarta w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. potwierdza, że do kategorii tej należą nie tylko wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, ale także wydatki pozostające w związku pośrednim min. ponoszone w celu zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów (działalności firmy).

Na takie rozumienie przepisów art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. wskazuje także orzecznictwo sądów administracyjnych, m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 stycznia 2006 r., sygn. akt I SA/Wr 1631/04 stwierdził, że "celowy charakter mają nie tylko te wydatki, które mogą mieć bezpośredni wpływ na uzyskanie przychodu, ale również te wydatki, które pośrednio wpływając na wysokość przychodu związane są np. z samym funkcjonowaniem podatnika".

Mając powyższe na uwadze w ocenie Spółki wydatki związane z utrzymaniem przedmiotów leasingu, które są zaliczane do majątku Spółki, w tym koszty ubezpieczenia AC oraz koszty napraw stanowią koszty uzyskania przychodów, gdyż są to koszty mające związek z przychodami Spółki. Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie m.in. w piśmie Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 grudnia 2008 r., nr ILPB3/423-55/08-2/MC, piśmie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 4 stycznia 2007 r., nr 1401/BP-I/4230Z-129/06/ER, w którym organ podatkowy odnosząc się do ponoszenia przez podatnika kosztów w związku z zapisem o franszyzie redukcyjnej stwierdził, że skoro ponoszone przez podatnika wydatki pośrednio są związane z uzyskiwanymi przychodami z działalności gospodarczej i nie ma zastosowania żaden przepis z art. 16 u.p.d.o.p. wyłączający omawiane wydatki z kosztów uzyskania przychodów to należy uznać, że wydatki stanowią, że wypłata spornych odszkodowań stanowi koszty uzyskania przychodów w oparciu o zapisy art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 50 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

Dokonując literalnej interpretacji przepisów art. 16 ust. 1 pkt 50 u.p.d.o.p. należy dojść do wniosku, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych uzależnia możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z remontem powypadkowym pojazdów od objęcia samochodu ubezpieczeniem dobrowolnym AC. W odniesieniu do tego rodzaju wydatków warunkiem koniecznym zaliczenia tych kosztów do kosztów uzyskania przychodów jest aby: (i) naprawa dotyczyła samochodu, (ii) samochód jest objęty ubezpieczeniem dobrowolnym.

W przypadku ubezpieczenia AC z franszyzą integralną oraz franszyzą redukcyjną bez wątpienia samochody są objęte ubezpieczeniem dobrowolnym a jedynie odpowiedzialność ubezpieczyciela została ograniczona wysokością franszyzy integralnej i franszyzy redukcyjnej (udział własny). A zatem zostały spełnione warunki określone w art. 16 ust. 1 pkt 50 u.p.d.o.p. umożliwiające zaliczenie ponoszonych przez ubezpieczonego wydatków na usunięcie szkody powypadkowej do kosztów uzyskania przychodów. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji z dnia 15 września 2008 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, nr ILPB3/423-362/08-2/KS, w której organ podatkowy stwierdził, że poniesione w związku z remontem pojazdów objętych dobrowolnym ubezpieczeniem AC, w przypadku gdy suma ich nie przekroczy określonej kwoty i ubezpieczenie nie zostanie wypłacone, będzie można uznać za koszty uzyskania przychodów.

Należy w tym miejscu podkreślić, że ograniczenie odpowiedzialności ubezpieczyciela do wysokości franszyzy integralnej i franszyzy redukcyjnej nie może zostać zrównane z rezygnacją z dochodzenia roszczenia przez ubezpieczonego. Ubezpieczony nie rezygnuje z dochodzenia wypłaty odszkodowania, które mu przysługuje w ramach zawartej umowy ubezpieczenia lecz wypełnia postanowienia umowy i dokonuje naprawy z własnych środków finansowych w ramach franszyzy redukcyjnej i franszyzy redukcyjnej. Zawarcie umowy ubezpieczenia dobrowolnego w ramach produktu powszechnie oferowanego na rynku ubezpieczeniowym nie może być utożsamiane z sytuacją podmiotu, który w ogóle nie posiada ubezpieczenia dobrowolnego.

Podsumowując, w stanie faktycznym opisanym powyżej, Spółka stoi na stanowisku, iż koszty napraw powypadkowych samochodów objętych ubezpieczeniem dobrowolnym AC ponoszone przez właściciela pojazdu w ramach franszyzy integralnej i franszyzy redukcyjnej stanowią koszty uzyskania przychodu na mocy art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 50 u.p.d.o.p.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock