IPPB3/423-920/11-4/JD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 17 października 2011 r. (data wpływu 20 października 2011 r.), uzupełnionym w dniu 22 grudnia 2011 r. na wezwanie tut. Organu z dnia 9 grudnia 2011 r., nr IPPB3/423-920/11-2/JD, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego - jest prawidłowe.

W dniu 20 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży materiałów budowlanych. W związku z prowadzoną działalnością Spółka zakupiła samochód osobowy, wykorzystywany wcześniej na podstawie umowy wynajmu długoterminowego. Wartość brutto faktury VAT dokumentującej zakup samochodu wynosi: 71.783,61 zł.

Zamiarem Spółki jest wykorzystywanie tego samochodu przez okres 11 miesięcy od daty zakupu do celów prowadzonej działalności gospodarczej. Po jedenastu miesiącach użytkowania Spółka zamierza sprzedać samochód. W związku z zamiarem użytkowania samochodu przez okres krótszy niż jeden rok Spółka nie uznała go za środek trwały (nie wprowadziła do ewidencji środków trwałych).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, zakupiony samochód nie odpowiada definicji środka trwałego zapisanej w art. 3 ust. 1 pkt 15) ustawy o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. ze względu na przewidywany okres użytkowania krótszy niż 1 rok, w rezultacie samochód ten, nie będąc środkiem trwałym, nie będzie podlegał amortyzacji w odniesieniu do art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r.

Zdaniem Spółki wartość brutto wg faktury zakupu pomniejszonej o VAT odliczony w kwocie 6.000,00 zł należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dacie poniesienia, traktując ten wydatek jako poniesiony na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku, niezaliczanych do środków trwałych, a wykorzystywanych do prowadzonej działalności gospodarczej, w odniesieniu do art. 16 ust. 1 pkt 52) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r.

Zdaniem Spółki wydatki ponoszone na eksploatację pojazdu: paliwo, części zamienne, usługi serwisowe, ubezpieczenia i inne związane bezpośrednio z użytkowaniem samochodu mogą być zaliczone w dacie poniesienia do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. gdyż są to koszty poniesione w związku z prowadzoną działalnością a także służą zachowaniu jak najlepszego stanu technicznego samochodu.

W piśmie z dnia 16 grudnia 2011 r. (data wpływu 22 grudnia 2011 r.), złożonym na wezwanie tutejszego Organu z dnia 9 grudnia 2011 r., Spółka uzupełniła wniosek w następujący sposób:

Stan faktyczny.

Zakupiony samochód osobowy służy do następujących czynności związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą:

* podróże służbowe do oddziałów Spółki, wykonywane w ramach nadzoru, kontroli i zarządzania jednostkami organizacyjnymi Spółki,

* podróże służbowe związane z rozmowami handlowymi z kontrahentami Spółki,

* przewóz materiałów informacyjnych i reklamowych na prezentacje Spółki i jej produktów,

* przewóz środków trwałych i wyposażenia niezbędnego podczas prezentacji Spółki i jej produktów.

Własne stanowisko w sprawie.

Zdaniem Spółki zakupiony samochód osobowy nie podlega amortyzacji, ponieważ nie spełnia warunku (przewidywany okres użytkowania dłuższy niż 1 rok) zawartego w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 52) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. wydatek na zakup samochodu osobowego nie będącego środkiem trwałym i jednocześnie wykorzystywanego do celów prowadzonej działalności gospodarczej Spółki nie może zostać zakwalifikowany jako wydatek nie stanowiący kosztów uzyskania przychodów.

Spółka uznała, że wydatek na zakup samochodu osobowego jest kosztem uzyskania przychodów w dacie poniesienia, biorąc pod uwagę powyższe stwierdzenia, że wydatek ten nie jest zaliczany do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne i nie jest też zakwalifikowany jako wydatek nie stanowiący kosztów uzyskania przychodów.

Wydatek na zakup samochodu jest kosztem innym niż koszty bezpośrednio związane z przychodami potrącalnym w dacie poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. A zatem wydatek na zakup samochodu Spółka uznała za koszt uzyskania przychodów w dniu ujęcia kosztu w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) - dalej: u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania źródła tego przychodu, przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla ich osiągnięcia.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p., amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie natomiast z art. 16d ust. 1 u.p.d.o.p., podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Jeśli Spółka przyjmie założenie, że nabyty lub wytworzony we własnym zakresie samochód osobowy o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł będzie użytkowany przez niego w okresie krótszym niż rok. Wówczas pojazd nie spełnia kryteriów, by zaliczyć go do środków trwałych, a wydatek poniesiony na jego nabycie lub wytworzenie można zaliczyć jednorazowo w ciężar kosztów.

Należy jednak mieć na uwadze, że w sytuacji, gdy okaże się, że faktyczny okres używania samochodu przekroczy rok - Spółka jest zobowiązana, na podstawie art. 16e u.p.d.o.p., w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

Gdy różnica, o której mowa w pkt b), jest wyższa od kosztów w danym miesiącu, nierozliczona nadwyżka pomniejsza koszty w następnych miesiącach (art. 16e ust. 3 u.p.d.o.p.).

Podejmując decyzję o tym, że nabyty samochód osobowy będzie użytkowany krócej niż rok, Spółka powinna być świadoma konsekwencji, które wystąpią przy zmianie tej decyzji. W takiej bowiem sytuacji Spółka:

* zobowiązana jest do zapłaty odsetek,

* nie może stosować degresywnej metody amortyzacji,

* nie może podwyższyć stawki amortyzacyjnej z tytułu używania samochodu bardziej intensywnie albo z tytułu używania samochodu o szczególnej sprawności technicznej,

* nie może podwyższyć stawki amortyzacyjnej, mimo że wykorzystuje w swej działalności samochód używany albo ulepszony.

Natomiast odnosząc się do wydatków na eksploatację pojazdu, tj. paliwo, części zamienne, usługi serwisowe oraz związane z ubezpieczeniem obowiązkowym oraz dobrowolnym samochodu, należy stwierdzić, że mogą być one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Jednak w przypadku samochodów osobowych przepisy podatkowe (art. 16 ust. 1 pkt 49 u.p.d.o.p.), ograniczają kwotę wydatkowaną na ubezpieczenie dobrowolne (AC - ustalane od wartości samochodu) podlegającą zaliczeniu do kosztów podatkowych. Wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów ustala się w proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 euro, przeliczana na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez NBP z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia, do wartości samochodu przyjętej do celów ubezpieczenia.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny, a także powołane wcześniej przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, że Spółka ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku na samochód osobowy w wartości brutto wg faktury VAT (pomniejszonej o przysługujący Spółce do odliczenia podatek naliczony VAT zgodnie z odrębnymi przepisami) oraz wydatków na eksploatację tego samochodu.

Dla celów podatku dochodowego od osób prawnych istotne jest właściwe określenie momentu potrącalności kosztów. Zasady podatkowego rozpoznawania momentu potrącalności wydatków stanowiących w myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów regulują przepisy art. 15 ust. 4 i 4a-4h ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepisy te różnicują ten moment w zależności od tego czy koszty można bezpośrednio powiązać z przychodem czy też nie ma takiej możliwości.

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę wynika, że Spółka kupiła samochód osobowy dla celów prowadzonej działalności gospodarczej i ze względu na planowany okres użytkowania tego samochodu krótszy niż rok nie wprowadziła go do ewidencji środków trwałych. Zakupiony samochód służy do: odbywania podróży służbowych do oddziałów Spółki oraz związanych z rozmowami handlowymi z kontrahentami Spółki, przewozu materiałów informacyjnych i reklamowych na prezentacje Spółki i jej produktów, a także przewozu środków trwałych i wyposażenia niezbędnego podczas prezentacji Spółki i jej produktów.

Zważywszy na powyższe, należy stwierdzić, że jest to wydatek pośrednio związany z działalnością gospodarczą Spółki, ponieważ nie ma możliwości przypisania tego wydatku do konkretnego przychodu osiągniętego w konkretnym okresie sprawozdawczym. Tym samym zakup samochodu osobowego (nie wpisany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych) powinien być traktowany na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych, dla potrzeb ustalenia właściwego momentu jego potrącalności, jako koszt uzyskania przychodu inny niż bezpośrednio związany z przychodami.

Z uwagi na okoliczność, iż wydatków na zakup samochodu osobowego oraz wydatków na jego eksploatację nie można powiązać bezpośrednio z przychodami Spółki, ich zaliczenie do kosztów podatkowych następuje na podstawie przepisu art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że koszty uzyskania przychodów są potrącalne w dacie ich poniesienia (...). Definicja dnia poniesienia kosztów uzyskania przychodów zawarta jest w art. 15 ust. 4e ustawy. W myśl tego przepisu za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W świetle powyżej powołanych przepisów ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych (a nie zaksięgowanie dokumentu potwierdzającego poniesienie wydatku) określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. (tekst jedn. Dz. U. Nr 121, poz. 591 z późn. zm.) o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Koszt podatkowy powstaje zatem w dniu, na który koszt został prawidłowo ujęty w księgach rachunkowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie określa terminów do dokonywania odpowiednich czynności związanych z prowadzeniem ksiąg rachunkowych. W art. 9 ustawy została jedynie zawarta norma, iż podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami. Należy zatem przyjąć, iż przepis art. 15 ust. 4e cyt. ustawy odsyła, w tym zakresie, do odpowiednich przepisów ustawy o rachunkowości. Jeżeli więc przepisy rachunkowe pozwalają zaewidencjonować dany wydatek w ciężar kosztów w danym dniu to dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodów jest dzień, na który Spółka ujęła wydatek w księgach na podstawie faktury lub rachunku, przy uwzględnieniu wszystkich zasad obowiązujących przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych, m.in. zasady memoriału tj. przypisywania kosztu do okresu, którego dotyczy, oraz obowiązku prowadzenia ksiąg na bieżąco, chronologicznie i systematycznie. Wydatki te będą zatem kosztem uzyskania przychodów, w tej samej dacie w jakiej wykazane zostaną jako koszt pod względem rachunkowym (obciążą wynik finansowy Spółki)

Natomiast odnosząc się do powołanego we własnym stanowisku przez Spółkę przepisu art. 16 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy stwierdzić, iż przepis ten w przedmiotowej sprawie nie będzie mieć zastosowania. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku podatnika, nie zaliczanych do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów działalności prowadzonej przez podatnika, lecz służą osobistym celom pracowników i innych osób albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą podatnika. Przepis ten stanowi o wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na składniki majątku podatnika, które są używane dla celów prywatnych przez pracowników lub inne osoby albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą podatnika. Mógłby natomiast mieć on zastosowanie, gdyby warunki wymienione w tym przepisie, znalazły potwierdzenie w stanie faktycznym.

Reasumując, za prawidłowe należało uznać stanowisko Spółki, że wydatek na zakup samochodu osobowego, jak również wydatki na jego eksploatację (wymienione we wniosku) będą kosztem uzyskania przychodów w dacie poniesienia w dniu ujęcia kosztu w księgach rachunkowych zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 4d w związku z art. 15 ust. 1 pkt 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.