IPPB3/423-86/13-2/PK1

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2013 r. (data wpływu 7 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów wydatków na obsługę prawną prowadzoną w celu obrony członków zarządu oraz osoby piastującej funkcje kierowniczą (dyrektora departamentu) - jest prawidłowe.

W dniu 7 lutego 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów wydatków na obsługę prawną prowadzoną w celu obrony członków zarządu oraz osoby piastującej funkcje kierowniczą (dyrektora departamentu).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 8 czerwca 2001 r. Bank S.A. (dalej: Bank) (poprzednia nazwa: Bank XXX.) udzielił kredytu na kwotę 2.700.000 EUR Spółce P. Sp. z o.o. reprezentowanej przez jedynego udziałowca Pana K. Kredyt Udzielony był na budowę parkingu wielopoziomowego (7 kondygnacji - 470 miejsc parkingowych).

Dnia 25 czerwca 2001 r. Strony podpisały aneks do ww. umowy kredytu podwyższając go do kwoty 2.950.000 EUR, z tym że ostatnia część kredytu (ostatnia transza) w wysokości 250.000 EUR miała być przekazana do P. Sp. z o.o. po ukończeniu inwestycji.

Na skutek stwierdzenia przez Bank licznych nieprawidłowości, w tym podwójnego fakturowania przez Generalnego Wykonawcę obiektu parkingu, Bank wstrzymał wypłatę ostatniej transzy. Od tego momentu rozpoczął się ostry spór, który trwał kilka lat pomiędzy Panem K. Prezesem Zarządu, jedynym udziałowcem reprezentującym P. Sp. z o.o., a Bank.

Bank został postawiony w stan oskarżenia, w którym Pan K., działając w imieniu P. Sp. z o.o. twierdził, że umowa omawianego kredytu jest nieważna z mocy prawa. Zgodnie bowiem z Kodeksem spółek handlowych, do ważności umowy kredytu zawartej w dniu 8 czerwca 2001 r. na mocy art. 230 k.s.h. potrzebna była uchwała Wspólników, wyrażająca zgodę na jej zawarcie. Natomiast, zdaniem otrzymującego kredyt - uchwała Wspólników z dnia 13 czerwca 2001 r. P. Sp. z o.o. - dotycząca omawianej umowy nie zawiera niezbędnej treści w sprawie wyrażenia zgody na jej podpisanie.

Zarzut ten okazał się nietrafny, z uwagi na to, że na chwilę zawierania umowy kredytu przez P. Sp. z o.o. spółka była reprezentowana przez jedynego członka zarządu, będącego jednocześnie jedynym Wspólnikiem tej spółki - Pana K. Wobec tego w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania treść art. 230 k.s.h. Liczne postępowania sądowe toczące się z powództwa P. Sp. z o.o. nie potwierdziły słuszności zarzutu nieważności omawianej umowy kredytu.

Pan K. nie dając w dalszym ciągu za wygraną, tym razem wniósł do Sądu Okręgowego subsydiarny akt oskarżenia datowany na dzień 28 października 2010 r. przeciwko trzem pracownikom Banku XXX, którzy w latach 2002-2004 pełnili funkcję Członków Zarządu Banku oraz Dyrektora Departamentu Kredytów Komercyjnych.

Zdaniem wnoszących akt oskarżenia (Pan K. oraz P. Sp. z o.o. w likwidacji) oskarżeni, jako uprawnieni do reprezentowania Banku XXX. działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali oszustwa w imieniu Bank XXX. w celu osiągnięcia korzyści majątkowych poprzez doprowadzenie Sądu Rejonowego do niekorzystnego rozporządzenia cudzym mieniem na skutek wprowadzenia tego Sądu w błąd. Wnoszący akt oskarżenia twierdzili w dalszym ciągu, że dokumenty przekazane do sądu zostały uzyskane przez Bank w drodze poświadczenia nieprawdy jako, że umowa kredytowa zawarta przez Bank ze Spółką P Sp. z o.o. w dniu 8 czerwca 2001 r. była nieważna na skutek niepodjęcia przez tę Spółkę odpowiedniej uchwały. Co za tym idzie szereg czynności zabezpieczających i egzekwujących roszczenie Banku miało być również dokonane bezprawnie.

Na marginesie warto wspomnieć, że akt oskarżenia został wniesiony do Sądu na podstawie art. 55 Kodeksu postępowania karnego, tj. na skutek dwukrotnego umorzenia postępowania przez organ prowadzący postępowanie przygotowawcze (Prokuraturę Rejonową), która to nie doszukała się znamion przestępstw w działaniach osób reprezentujących Bank w przedmiotowej sprawie.

Członkowie Rady Nadzorczej Bank uchwałą z dnia 10 września 2012 r., przyjmując tym samym do wiadomości wniesienie subsydiarnego aktu oskarżenia j.w., mając na uwadze interes Banku oraz ryzyko do pociągnięcia Banku do odpowiedzialności na podstawie przepisów ustawy z dnia 22 października 2002 r. - odpowiedzialności podmiotów zbiorowych, za czyny zabronione pod groźbą kary (tekst jedn.: Dz. U. z 201 2 r. poz. 768) - w razie wydania przez Sąd wyroku skazującego, upoważnili Zarząd Banku do podjęcia wszelkich środków prawnych, związanych z ochroną interesów Banku oraz osób, wobec których skierowano subsydiarny akt oskarżenia, także do podjęcia kroków prawnych przeciwko spółce P. Sp. z o.o. oraz osób ją reprezentujących.

Mając tego typu upoważnienie, Zarządu Banku zlecił Kancelarii Adwokackiej obronę pracowników Banku, oskarżonych w ramach ww. subsydiarnego aktu oskarżenia. Kancelaria po zakończeniu usługi w zakresie doradztwa prawnego wystawiła stosowną fakturę VAT na nabywcę, tj. Bank XXX.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki związane z zatrudnieniem Kancelarii Prawnej w celu obrony Członków Zarządu Banku oraz Dyrektora Departamentu Kredytów Komercyjnych można uznać jako koszt uzyskania przychodów dla Bank XXX....

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Zasadnym wydaje się twierdzenie, że Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatek w postaci opłacenia usług doradztwa prawnego na rzecz swoich pracowników, jako że w razie ich przegranej przed sądem sam Wnioskodawca zostanie pociągnięty do odpowiedzialności na podstawie ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 768 z późn. zm.), zwanej dalej również ustawą o odpowiedzialności.

Wydatek tym samym został poniesiony "w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów", tj. własnych interesów Banku jak również jego wizerunku i reputacji, o czym świadczy treść art. 7 ustawy o odpowiedzialności, tj.: "Wobec podmiotu zbiorowego sąd orzeka karę pieniężną w wysokości od 1000 do 5 000.000 złotych, nie wyższą jednak niż 3% przychodu osiągniętego w roku obrotowym, w którym popełniono czyn zabroniony będący podstawą odpowiedzialności podmiotu zbiorowego."

Pozostałe sankcje - określone zostały w art. 9 ustawy o odpowiedzialności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.