IPPB3/423-851/11-2/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 1 września 2011 r. (data wpływu 12 września 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasady wyliczenia miesięcznych zaliczek, o których mowa w art. 25 ust. 1 - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasady wyliczenia miesięcznych zaliczek, o których mowa w art. 25 ust. 1.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z o.o. jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka zajmuje się sprzedażą produktów i towarów, prowadzi księgi rachunkowe zgodnie z ustawą o rachunkowości. Zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości Spółka ma zamiar ewidencjonować koszty zgodnie z zapisami art. 17 ust. 2 pkt 4 ustawy o rachunkowości tj. w sposób polegający na odpisywaniu w koszty wartości produktów gotowych i towarów na dzień ich zakupów, w momencie ich wytworzenia, połączonym z ustaleniem stanu tych składników aktywów, jego wyceny oraz korekty kosztów o wartość tego stanu, nie później niż dzień bilansowy.

W związku z tym, w polityce rachunkowości spółka zamierza przyjąć:

Księgi rachunkowe prowadzone zgodnie z ustawą o rachunkowości z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są podstawą do obliczenia podatku dochodowego oraz miesięcznych zaliczek. Zatem z przyjętą polityką rachunkowości sporządzaną w oparciu o ustawę o rachunkowości wystarczające jest dokonanie spisu z natury tylko na dzień bilansowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka do wyliczenia miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych może przyjąć metodę wyceny określoną w polityce rachunkowości i w przedstawionym stanie faktycznym, tj.

* sporządzać Spis z natury materiałów i towarów tylko na koniec roku, tj. nie sporządzać remanentu na koniec miesiąca i

* zaliczki za poszczególne miesiące ustalać uwzględniając koszty materiałów i towarów bez korygowania o zmianę stanu magazynu na koniec każdego miesiąca.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 9 ust. 1, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z ustawą o rachunkowości, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Dopuszcza na odpisywanie w koszty wartości materiałów i towarów na dzień ich zakupu lub produktów gotowych w momencie ich wytworzenia. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie podają częstotliwości dokonywania remanentu.

Wobec powyższego zdaniem Spółki, jeśli w przyjmowanej polityce rachunkowości spółki przyjęto metodę ewidencji kosztów określoną w art. 17 ust. 2 pkt 4 ustawy o rachunkowości, to dokonywanie korekty kosztów na podstawie spisu z natury sporządzanego na koniec roku podatkowego jest wystarczające dla ustalenia miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych, oraz rocznego rozliczenia podatku.

Powyższe stanowisko podzielił Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacjach indywidualnych. z dnia 31 grudnia 2008 r. - sygnatura ILPB1/415-8190/08-2/IM, z dnia 2 maja 2011 r.- sygnatura ILPB11/415-138/11-2/AO. W interpretacji z 02.05.2011 czytamy " (...) A zatem, o ile Wnioskodawca prowadzi księgi rachunkowe prawidłowo, tj. zgodnie z przepisami wskazanej powyżej ustawy o rachunkowości, to księgi te będą stanowiły podstawę dla ustalenia dochodu z prowadzonej działalności, przy czym dochód ten winien być zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczane uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów (...)."

W ocenie Spółki, spis z natury sporządzany raz w roku na dzień 31 grudnia umożliwia ustalenie dochodu w sposób określony w art. 9 ust. 1 i art. 25 ust. 1. Ponieważ zgodnie z art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów muszą być bezpośrednio związane z przychodami osiąganymi w danym roku podatkowym, to sporządzana raz w roku (na 31 grudnia) w oparciu o spis z natury korekta kosztów pozwala na wyłączenie kosztów nie związanych z przychodami danego roku podatkowego i jest to wystarczające do wyliczenia miesięcznych zaliczek.

W związku z powyższym organ podatkowy stwierdza, co następuje:

Artykuł 9 ust. 1 Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011, nr 74, poz. 397 z późn. zm., Dalej: ustawa o p.d.o.p.) nakłada na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami - tj. w szczególności z uwzględnieniem zasad wyznaczonych przez ustawę z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009, Nr 152 poz. 1223 z późn. zm.) w sposób zapewniający możliwość określenia wysokości dochodu (bądź ewentualnie straty), podstawy opodatkowania oraz w konsekwencji wysokości należnego podatku. Przepis ten stanowi jednocześnie normatywną podstawę obowiązku prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zapewniającej możliwość obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych stosownie do przepisów art. 16a-16m ustawy o p.d.o.p. Zasady ustalania wyniku finansowego na podstawie prawa bilansowego znacząco różnią się od zasad ustalania podstawy opodatkowania w podatku dochodowym. Obie grupy unormowań - bilansowe oraz podatkowe - służą innym celom. Ustawa o rachunkowości i reguły ustalania wyniku finansowego nie mogą przesądzać o wysokości podstawy opodatkowania. W związku z tym ustawodawca w art. 9 ustawy o p.d.o.p., mimo iż z jednej strony przewidział konieczność prowadzenia ewidencji rachunkowej stosownie do prawa bilansowego, to z drugiej strony wskazał, że powinna ona być prowadzona w taki sposób, aby możliwe było określenie wysokości należnego do zapłaty podatku z wykorzystaniem tej ewidencji. To, że art. 9 zawiera odesłanie do odrębnych przepisów (ustawy o rachunkowości) nie oznacza, ze zasady tam określone (np. dotyczące sposobu ustalania kosztów) można wprost przenosić na grunt podatkowy bo przecież przepis mówi jasno - w sposób zapewniający możliwość określenia wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odnoszą się do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego podkreślić należy, zgodnie z art. 25 ust. 1, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 1b, 2a, 3-6a oraz art. 21 i 22, są obowiązani wpłacać na rachunek urzędu skarbowego zaliczki miesięczne w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące.

Z powołanych powyżej przepisów jednoznacznie wynika, że ustalając miesięczne zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych podatnik w pierwszej kolejności zobowiązany jest do prawidłowego obliczenia dochodu osiągniętego od początku roku, który stanowi podstawę ustalenia wysokości podatku należnego.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., stanowi iż przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty (...). Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (ust. 2 art. 7).

Szczególnie istotnym jest zatem prawidłowe ustalenie wartości przychodów podatkowych, tj. zgodnie z art. 12 oraz kosztów ich uzyskania, o których mowa w art. 15 ustawy o p.d.o.p.

Artykuł 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zatem prawidłowe ustalenie dochodu oznacza zaliczenie do kosztów podatkowych tylko kosztów poniesionych w celu osiągnięcia przychodów. Zasada ta obowiązuje także w przypadku ustalania zaliczek na podatek w ciągu roku - tzn. że koszty zakupu lub wytworzenia towarów i produktów gotowych, które na razie nie przyczyniły się do osiągnięcia przychodów-bo nie było sprzedaży tych towarów - nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów przy ustalaniu zaliczek. Przyjęcie stanowiska Spółki oznaczałoby ze w ciągu roku można by zaliczać do kosztów uzyskania przychodów także te z nich, które po zakończeniu roku i sporządzeniu spisu inwentaryzacyjnego takimi kosztami nie będą.

Jednocześnie organ podatkowy pragnie zaznaczyć, że nie może odnieść się do poglądów zaprezentowanych w powołanych przez Spółkę interpretacjach indywidualnych o sygnaturach ILPB1/415-8190/08-2/IM z dnia 31 grudnia 2008 r. oraz ILPB11/415-138/11-2/AO z dnia 2 maja 2011 r., ponieważ nie były one możliwe do zidentyfikowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.