IPPB3/423-824/09-2/KK - Określenie kosztów uzyskania przychodów spółki w ramach zawieranych umów leasingu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2009 r. (data wpływu 23 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 listopada 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka w ramach prowadzonej działalności zawiera umowy leasingu jako finansujący. Zgodnie z postanowieniami zawartymi w umowach leasingu, klient zobowiązany jest do ubezpieczenia na własny koszt przedmiotu leasingu. W tym celu klient za pośrednictwem agenta ubezpieczeniowego zawiera z zakładem ubezpieczeń umowę ubezpieczenia przedmiotu leasingu.

W terminie wymagalności zapłaty przez klienta składki ubezpieczeniowej, Spółka zamierza zapłacić tę składkę za klienta, działając za jego zgodą wyrażoną na piśmie, w celu wstąpienia w prawa wierzyciela. Kwotę równą kwocie zapłaconej agentowi ubezpieczeniowemu Spółka otrzyma od klienta, w ustalonym z nim, późniejszym terminie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na zapłatę wymagalnego zobowiązania klienta z tytułu składki ubezpieczeniowej, natomiast otrzymana od niego kwota stanowiąca równowartość poniesionego wydatku, nie będzie stanowić przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Zdaniem Spółki, wydatek na zapłatę zobowiązania za klienta nie będzie stanowić dla Spółki kosztu uzyskania przychodów, ponieważ w tym przypadku znajdzie zastosowanie art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. b) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę innych zobowiązań, w tym z tytułu udzielonych gwarancji i poręczeń.

Zdaniem Spółki, powołany przepis dotyczy, między innymi, zapłaty zobowiązania za inny podmiot. Wskazuje na to wymienienie wprost w tym przepisie zapłaty zobowiązań wynikających z gwarancji i poręczeń. Otóż w przypadku, gdy dochodzi do realizacji gwarancji lub poręczenia, gwarant lub poręczyciel zasadniczo spłaca zobowiązanie za inny podmiot. Wydatek taki, a więc wydatek na zapłatę zobowiązania za inny podmiot, nie może stanowić dla gwaranta lub poręczyciela kosztu uzyskania przychodów, bowiem stanowi zapłatę innego zobowiązania w rozumieniu powołanego przepisu.

Ze względu na fakt, że powołany przepis zawiera otwarty katalog zobowiązań, których zapłata nie stanowi kosztu uzyskania przychodów, a zapłatę zobowiązania wynikające z gwarancji i poręczeń wymienione zostały tytułem przykładu, zdaniem spółki, zapłata zobowiązania za inny podmiot, nawet jeżeli nie wynika z gwarancji lub poręczenia, nie będzie mogła stanowić kosztu uzyskania przychodów. W związku z powyższym, Spółka nie będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku na zapłatę za klienta jego wymagalnego zobowiązania z tytułu składki ubezpieczeniowej.

Natomiast otrzymana od klienta równowartość wydatku poniesionego na zapłatę jego zobowiązania, nie będzie stanowić dla Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu, bowiem zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

W odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od spełnienia następujących warunków:

W myśl art. 12 ust. 1 przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz 14 są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Za przychody związane z działalnością gospodarczą i działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka w ramach prowadzonej działalności zawiera umowy leasingu jako finansujący. Zgodnie z postanowieniami zawartymi w umowach leasingu, klient zobowiązany jest do ubezpieczenia na własny koszt przedmiotu leasingu. W terminie wymagalności zapłaty przez klienta składki ubezpieczeniowej, Spółka zamierza zapłacić tę składkę za klienta, działając za jego zgodą wyrażoną na piśmie, w celu wstąpienia w prawa wierzyciela. Kwotę równą kwocie zapłaconej agentowi ubezpieczeniowemu Spółka otrzyma od klienta, w ustalonym z nim, późniejszym terminie.

Wnioskodawca uzasadniając swoje stanowisko wskazuje, iż wydatek który ponosi z tytułu zapłacenia składki ubezpieczeniowej za przedmiot leasingu, jest zapłatą za klienta jego wymagalnego zobowiązania. W związku z powyższym wskazuje, iż w tym przypadku znajdzie zastosowanie art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę innych zobowiązań, w tym z tytułu udzielonych gwarancji i poręczeń.

Organ podatkowy odnosząc się do stanowiska Wnioskodawcy pragnie wskazać, iż powyższy przepis powinien być interpretowany systemowo z uwzględnieniem wszystkich punktów tego artykułu. Z treści art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) do lit. e) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, iż do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków na spłatę pożyczek i kredytów, spłatę innych zobowiązań z tytułu udzielonych poręczeń i gwarancji, związane z przekazaniem przez bank funduszowi sekurytyzacyjnemu albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych środków pochodzących ze spłat kredytów i pożyczek, a także wydatków na umorzenie kapitałów pozostających w związku z utworzeniem, nabyciem, powiększeniem lub ulepszeniem źródła przychodów. W przepisie tym wymieniono więc wydatki związane z korzystaniem z kapitału własnego i kapitałów zewnętrznych, a nie wszelkie zobowiązania podatnika.

Wydatki na spłatę innych zobowiązań w tym z tytułu udzielonej gwarancji lub poręczenia, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, natomiast nie można tych wydatków utożsamiać z wydatkami, które mają charakter kosztów uzyskania przychodów, a zatem są ponoszone w celu uzyskania przychodów. W tej części przepisu jest mowa o wydatkach na spłatę takich zobowiązań, które można określić jako akcesoryjne (zawisłe) względem długu głównego, takie jak poręczenia oraz gwarancje bankowe.

W przedmiotowej sprawie zapłata przez Wnioskodawcę składki ubezpieczeniowej za przedmiot leasingu nie stanowi spłaty zobowiązania, o którym mowa w ww. przepisie. W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

Organ pragnie wskazać, iż zgodnie z przepisem art. 17a pkt 1 ww. ustawy przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Finansujący w celu zabezpieczenia swoich interesów zgodnie z postanowieniami zawartymi w umowach leasingu, zobowiązuje korzystającego do ubezpieczenia na własny koszt przedmiotu leasingu. Jednocześnie przedmiot leasingu przez cały czas trwania okresu leasingu, bez względu na jego rodzaj, pozostaje wyłączną własnością finansującego.

Biorąc powyższe pod uwagę, koszty ubezpieczenia przedmiotu leasingu pokrywane przez finansującego, które zostaną mu zwrócone przez korzystającego są związane ze świadczoną przez leasingodawcę usługą leasingu a zatem z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz osiąganym z tego tytułu przychodem. Dlatego też Wnioskodawca powinien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione w związku z opłaceniem składek na ubezpieczenie samochodu. Natomiast zwrócona przez korzystającego kwota stanowiąca równowartość zapłaconej przez Spółkę składki zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a a contrario ustawy będzie stanowiła przychód dla Spółki, w takiej wartości jaka uprzednio została zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.