IPPB3/423-79/14-3/DP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko #61485; przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2013 r. (data wpływu 27 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia wysokości kosztów uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży wierzytelności - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia wysokości kosztów uzyskania przychodów z tytułu sprzedaży wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Podstawowym przedmiotem działalności gospodarczej wnioskodawcy jest wynajem samochodów. Są to zarówno samochody osobowe, jak również samochody dostawcze. Specyfika prowadzonej działalności gospodarczej wymaga, żeby wynajmowane samochody były atrakcyjne dla Klientów. Zgodnie z zobowiązaniami ciążącymi na Spółce, a wynikającymi z umowy licencyjnej podpisanej przez Spółkę, Spółka używa do prowadzonej działalności pojazdy nie starsze niż 9 miesięcy od daty pierwszej rejestracji. W związku z powyższym, wnioskodawca w regularnych odstępach czasu dokonuje wymiany taboru wynajmowanych samochodów, kupując nowe samochody od dostawców i zobowiązując ich jednocześnie do odkupu sprzedanych na rzecz Spółki samochodów na ściśle określonych warunkach i w ściśle określonym terminie, tak aby zminimalizować ryzyko operacyjne związane z wartością samochodu po okresie użytkowania we flocie spółki. W taki sposób skonstruowany jest bowiem model biznesowy działania Spółki i dotyczy wszystkich zakupów flotowych.

W szczególności, w powyższym zakresie, wnioskodawca zawarł umowę z importerem samochodów. Na podstawie zawartej umowy, importer zobowiązał się, zarówno do sprzedaży samochodów, jak również do ich następnego odkupu po okresie używania przez wnioskodawcę. Odkup samochodów miał nastąpić w terminie oraz po cenie określonej w umowie. W przypadku gdyby importer nie dokonał odkupu samochodów na ww. warunkach, wnioskodawcy przysługiwałaby odszkodowanie w określonej wysokości.

Taka sytuacja miała miejsce w praktyce tj. importer nie odkupił sprzedanych wnioskodawcy samochodów i w związku z powyższym wnioskodawca naliczył odszkodowanie importerowi oraz wezwał go do zapłaty wyznaczając w tym celu odpowiedni termin. Pomimo upływu ww. terminu importer nie zapłacił żądanej kwoty. W związku z powyższym, w chwili obecnej, wnioskodawca rozważa sprzedaż ww. wierzytelności o zapłatę odszkodowania na rzecz podmiotu trzeciego.

Ww. transakcja tj. naliczenie odszkodowania oraz wezwanie importera do jego zapłaty miało miejsce w 2013 r. Ww. transakcja została również ujęta w księgach rachunkowych wnioskodawcy za 2013 r. W szczególności, wierzytelność o zapłatę odszkodowania została ujęta po stronie aktywów bilansu wnioskodawcy za 2013 r. Ujęcie nastąpiło w wartości nominalnej. Planowana sprzedaż wierzytelności o zapłatę odszkodowania nastąpi w 2014 r. Cena sprzedaży zostanie ustalona w wysokości równej wartości nominalnej sprzedawanej wierzytelności. Zdaniem wnioskodawcy w tym wypadku wartość nominalna wierzytelności będzie równa wartości rynkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku sprzedaży wierzytelności o zapłatę odszkodowania (wierzytelność własna nie rozpoznana jako przychód należny) wartość nominalna tej wierzytelności będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych.

Zdaniem Spółki, wartość nominalna wierzytelności o zapłatę odszkodowania będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów w przypadku oraz w momencie jej sprzedaży. Poniżej przedstawiamy szczegółowe uzasadnienie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 zd. 1 Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej zwana: UoPDOP i/lub Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z kolejnych przepisów, tj. w szczególności z art. 15 ust. 4, art. 15 ust. 4b, art. 15 ust. 4c, art. 15 ust. 4d UoPDOP, wynika, że koszty uzyskania przychodów dzielą się na dwie kategorie tj. tzw. koszty bezpośrednio związane z przychodami oraz inne tzw. koszty pośrednio związane z przychodami.

Z kolei przenosząc ww. definicję kosztów uzyskania przychodów na ww. podział kosztów uzyskania przychodów, należy stwierdzić, że koszty bezpośrednio związane z przychodami to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, w przypadku gdy przychód zostanie osiągnięty, natomiast koszty pośrednio związane z przychodami, to po pierwsze koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, w przypadku gdy mimo racjonalnych założeń przychód, nie zostanie osiągnięty oraz to po drugie koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W przypadku pierwszej z ww. kategorii kosztów tj. w przypadku kosztów bezpośrednio związanych z przychodami, zasadą jest, że stanowią one koszty uzyskania przychodów w momencie rozpoznania przychodów. Natomiast, w przypadku drugiej z ww. kategorii kosztów tj. w przypadku kosztów pośrednio związanych z przychodami, zasadą jest, że stanowią one koszty uzyskania przychodów jednorazowo w momencie poniesienia, chyba że dotyczą one okresu czasu dłuższego niż rok podatkowy, albowiem w takim wypadku będą one stanowiły koszty uzyskania przychodów okresu, którego dotyczą.

Ponadto, w orzecznictwie sądowym i doktrynie prawa podnosi się, że koszt w sensie podatkowym to jakiekolwiek uszczuplenia aktywów albo jakiekolwiek powiększenie pasywów. " (...) Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje użytego w art. 15 ust. 1 pojęcia "poniesienie". Stanowi tylko, że warunkiem uznania kosztu za koszt podatkowy jest jego poniesienie przez podatnika. Przez "poniesienie" kosztu należy w takim wypadku rozumieć zarówno poniesienie wydatku, jak i zakwalifikowanie faktycznie zrealizowanego odpisu lub innego zmniejszenia aktywów lub zwiększenia strat, (...) (Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 stycznia 2013 r. III SA/Wa 1762/12). " (...) Nie traci na znaczeniu definicja kosztów zawarta w ustawie o rachunkowości, która rozumie je jako uprawdopodobnione zmniejszenie w okresie sprawozdawczym korzyści ekonomicznych, o wiarygodnie określonej wartości, w formie zmniejszenia wartości aktywów albo zwiększenia wartości zobowiązań i rezerw, które doprowadzają do zmniejszenia kapitału własnego lub zwiększenia jego niedoboru w inny sposób niż wycofanie środków przez udziałowców lub właścicieli, (...)" (B. Dauter w pracy zbiorowej Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz 2007 r., Wrocław 2007 r., s. 379.)

Oczywiście tak zdefiniowany koszt będzie stanowił koszt uzyskania przychodów o ile będą spełnione kryteria opisane w: art. 15 ust. 1 zd. 1 UoPDOP tj. o ile koszt zostanie poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz ile w konkretnym przypadku nie będą miały miejsca wyłączenia opisane w art. 16 ust. I UoPDOP.

Przekładając ww. wywód prawny na opisane na wstępie zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że w omawianej sprawie będziemy mieli do czynienia z kosztem bezpośrednio związanym z przychodem tj. wartość nominalna wierzytelności będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów w momencie rozpoznania przychodów z tytułu jej odpłatnego zbycia.

Z tego punktu widzenia, należy bowiem stwierdzić, że wierzytelność o zapłatę odszkodowania stanowi prawo majątkowe, które może być przedmiotem obrotu.

A zatem, w przypadku podjęcia decyzji o zbyciu takiej wierzytelności, winien zostać rozpoznany przychód podatkowy. Przychód ten winien zostać rozpoznany w oparciu o art. 12 ust. 3a UoPDOP oraz art. 14 UoPDOP. Pierwszy z ww. przepisów reguluje moment rozpoznania przychodów podatkowych. Drugi z ww. przepisów reguluje wysokość rozpoznania przychodów podatkowych. Zgodnie z art. 12 ust. 3a UoPDOP, przychód podatkowy należy rozpoznać w momencie odpłatnego zbycia. Zgodnie z art. 14 UoPDOP, przychód podatkowy, w takiej sytuacji stanowi cena wynikająca z umowy, która bez uzasadnionej przyczyny nie odbiega od wartości rynkowej.

Ww. przychody są przychodami rozpoznawanymi na zasadach ogólnych. A zatem, podlegają pomniejszeniu o koszty uzyskania przychodów. W przypadku, gdy przedmiotem obrotu była wierzytelność uprzednio nabyta, to oczywiście koszty uzyskania przychodów stanowiłaby cena nabycia wierzytelności. W przedmiotowej sprawie, przedmiotem zdarzenia przyszłego będzie wierzytelność własna. W związku z powyższym kierując się ww. definicją kosztów w momencie zbycia wierzytelności o zapłatę odszkodowania będziemy mieli do czynienia z pomniejszeniem aktywów, które stanowi wartość nominalna tej wierzytelności.

Konsekwentnie, to wartość nominalna wierzytelności o zapłatę odszkodowania będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów jako koszt bezpośrednio związany z przychodami z tytułu jej sprzedaży. Koszt ten winien zostać rozpoznany w momencie rozpoznania przychodu tj. w momencie zbycia wierzytelności o zapłatę odszkodowania tj. w przypadku zdarzenia przyszłego objętego niniejszym wnioskiem w 2014 r.

Za prawidłowością powyższego rozumowania przemawia również interpretacja art. 16 ust. 1 pkt 39 UoPDOP. Niniejszy przepis dotyczy zasad rozpoznawania jako kosztu uzyskania przychodów różnicy pomiędzy wartością nominalną wierzytelności oraz ceną jej zbycia w przypadku gdy wartość nominalna wierzytelności jest wyższa niż cena jej zbycia (strata z tytułu zbycia wierzytelności). Z powyższego przepisu wynika bowiem, że w przypadku jeżeli wierzytelność została rozpoznana jako przychód należny w rozumieniu art. 12 ust. 3 UoPDOP to koszt uzyskania przychodów stanowi nawet wartość nominalna wierzytelności przekraczająca cenę zbycia. Wnioskując z ww. przepisu a contrario w przypadku jeżeli wierzytelność nie została rozpoznana jako przychód należny to wartość nominalna zbywanej wierzytelności również będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów, ale tylko do limitu, który wyznacza cena zbycia zbywanej wierzytelności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka ma zamiar zbyć na rzecz podmiotu trzeciego wierzytelności z tytułu odszkodowania należnego Spółce od kontrahenta. Wierzytelności te będą przysługiwać Spółce z tytułu niedotrzymania przez kontrahenta warunków wiążącej go umowy. W opinii Wnioskodawcy, kosztem podatkowym możliwym do rozpoznania w związku z uzyskaniem przychodu ze sprzedaży wskazanych wierzytelności będzie ich wartość nominalna.

Powyższe stanowisko Wnioskodawca wywodzi m.in. z analizy przepisu art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.p.). Zdaniem Wnioskodawcy z treści wymienionego przepisu wynika, że "w przypadku jeżeli wierzytelność została rozpoznana jako przychód należny w rozumieniu art. 12 ust. 3 UoPDOP to koszt uzyskania przychodów stanowi nawet wartość nominalna wierzytelności przekraczająca cenę zbycia". W opinii Organu podatkowego stanowisko Spółki jest w całości nieprawidłowe. Z treści przywołanego przepisu w żaden sposób nie wynika, że wartość zbywanej wierzytelności może być kosztem uzyskania przychodów z tytułu jej sprzedaży. Art. 16 ust. pkt 39 stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów "strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny". Cytowany przepis przesądza jedynie o tym, że strata związana ze zbyciem wierzytelności nie może być kosztem podatkowym, oprócz sytuacji w której wierzytelność została uprzednio zarachowana jako przychód należny (art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p.). Omawiana norma wyjaśnia więc tylko kwestię, kiedy strata związana ze zbyciem wierzytelności może albo nie może być kosztem podatkowym. Nie reguluje ona natomiast żadnych innych uprawnień czy też obowiązków na gruncie prawa podatkowego, w szczególności w przepisie tym ustawodawca nie wypowiada się co do tego jak należy ustalać koszt uzyskania przychodu w przypadku zbycia wierzytelności, w tym wierzytelności "własnej". Przeprowadzony przez Wnioskodawcę wywód co do zakresu stosowania przepisu art. 16 ust. 1 pkt 39 należy traktować jako wykładnię zbyt daleko idącą (rozszerzającą) i całkowicie nieuprawnioną. Z tego przepisu w żaden sposób nie wynika, że każdorazowo wartość zbywanej wierzytelności jest kosztem podatkowym. Takiego sposobu rozumowania nie da się pogodzić z zastosowaną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych systematyką. Wnioskodawca pomija w ten sposób konieczność uprzedniego sprawdzenia czy poniesiony wydatek spełnia wymogi zawarte w przepisach ogólnych dotyczących rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów. Swoje prawo wywodzi on z przepisu szczególnego, w którym przesądza się jedynie o tym, kiedy strata ze zbycia wierzytelności nie może lub może być kosztem podatkowym. W tym miejscu warto przytoczyć wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 lutego 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 2851/13, w którym czytamy: "Zasadnym jest przywołanie w tym miejscu poglądu wyrażonego przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku wydanym w składzie siedmiu sędziów z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11 (dostępny na orzeczenia.nsa.gov.pl), że przepisy art. 16 stanowiące samodzielną podstawę zaliczania określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, są jednocześnie przepisami o charakterze wyjątkowym. Warunkuje to jednocześnie określony sposób ich wykładni. Przede wszystkim nie można ich interpretować w sposób rozszerzający. Zgodnie z ogólnie przyjętymi dyrektywami wykładni nie jest dopuszczalne interpretowanie ich poprzez wnioskowania prawnicze (wnioskowanie z przeciwieństwa, wnioskowane z analogii, jak również argumentum a minori ad maius oraz argumentum a minori ad maius)".

O wysokości kosztów podatkowych nie stanowią także, powołane przez Wnioskodawcę, przepisy art. 15 ust. 4 i nast. u.p.d.o.p., gdyż są to przepisy określające moment rozpoznania kosztu, który w myśl ustawy za koszt uzyskania przychodów może być w ogóle uznany.

W tym stanie rzeczy, dokonanie właściwej oceny stanowiska Spółki wymaga przede wszystkim analizy ogólnych przepisów prawa podatkowego regulujących zasady ustalania kosztów podatkowych. Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Wydatki ponoszone przez podatników podlegają więc zaliczeniu do kosztów podatkowych, jeżeli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, czyli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągane przez podatnika przychody oraz mają one związek z prowadzoną działalnością.

Warunkiem zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest również to, aby dany wydatek nie był zawarty w katalogu wydatków zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Przywołana regulacja wskazuje, iż o wystąpieniu kosztu podatkowego możemy mówić po spełnieniu następujących przesłanek:

* występuje faktyczne - co do zasady - poniesienie wydatku,

* poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* wydatek nie może znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Oceniając stanowisko Spółki pod kątem ogólnych reguł rozpoznawania kosztów, wskazać należy, że za koszt podatkowy nie może być uznana wartość nominalna wierzytelności należnej z tytułu naliczonego odszkodowania (w przypadku sprzedaży po cenie niższej od nominalnej ograniczona na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. do wysokości przychodu uzyskanego z tej sprzedaży). Po pierwsze należy wyjaśnić, że Spółka nie poniosła w omawianej sytuacji wydatku w kwocie odpowiadającej wartości nominalnej wierzytelności, a jak wcześniej podkreślono kosztem uzyskania przychodów, w myśl generalnej reguły zawartej w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., może być wyłącznie koszt poniesiony. Mając na uwadze powyższe jako nieprawidłowe należy potraktować stanowisko Spółki, która przez "poniesienie wydatku" rozumie zmniejszenie wartości posiadanych aktywów poprzez przeniesienie na inny podmiot praw w postaci opisanej we wniosku wierzytelności. Nieprawidłowość tej argumentacji wynika przede wszystkim z tego, że omawiana transakcja sprzedaży wierzytelności nie wiąże się z faktycznym uszczupleniem majątku Spółki, ani też z poniesieniem przez Spółkę określonych wydatków. Spółka pierwotnie nalicza wysokość odszkodowania, co wiąże się z pojawieniem się w jej majątku prawa w postaci wierzytelności odpowiadającej naliczonej kwocie, a następnie ujmuje w swoich księgach taką wierzytelność w kwocie odpowiadającej naliczonej należności. Organ pragnie podkreślić, że w tym momencie do poniesienia żadnych wydatków nie dochodzi, gdyż nie jest to wierzytelność, która przykładowo została nabyta od innego podmiotu za określoną cenę (taki przykład podaje Spółka i prawidłowo wskazuje, że kosztem może być wydatek poniesiony na zakup wierzytelności) lub powstała w wyniku udzielenia finansowania w określonej kwocie innemu podmiotowi. Moment "powstania" wierzytelności jest neutralny podatkowo również od strony przychodów, gdyż wierzytelności z tytułu odszkodowania należnego od kontrahenta są rozpoznawane w rachunku podatkowym dopiero w momencie zapłaty - art. 12 ust. 3e u.p.d.o.p. Następnie dochodzi do zbycia tych wierzytelności za określoną cenę na rzecz innego podmiotu. W opinii organu podatkowego stan majątkowy Spółki w tym momencie powiększa się o uzyskaną ze sprzedaży cenę. Nie towarzyszy jednak temu poniesienie żadnego wydatku. Nie może być bowiem uznane za poniesienie wydatku ustalenie wartości nominalnej wierzytelności. W ten sposób Wnioskodawca nie uszczupla swojego majątku.

Rozumowanie Spółki prowadzi do niedającego się zaakceptować wniosku: każde zbycie składnika majątku prowadzi do poniesienia kosztu, gdyż wyzbycie się majątku prowadzi do jego uszczuplenia. Można zatem zadać pytanie: Co będzie kosztem w przypadku zbycia np. nieruchomości - wydatek na jej nabycie czy jej wartość nominalna... W podejściu Spółki powinna to być wartość nominalna zbywanego prawa własności do nieruchomości bo o taką wartość następuje uszczuplenie majątku w związku ze sprzedażą. Oczywiście stanowisko takie jest błędne. To nie wartość sprzedawanego składnika majątkowego wyznacza koszt uzyskania przychodów przy jego sprzedaży. Koszt ten generują natomiast faktycznie poniesione wydatki na pozyskanie tego składnika majątkowego przez podmiot dokonujący jego sprzedaży. Tę samą zasadę należy stosować do sytuacji opisanej we wniosku, co prowadzi do wniosku, że nie może generować kosztu podatkowego sama czynność sprzedaży wierzytelności, których uzyskanie przez Spółkę nie wiąże się z poniesieniem wydatków.

Idąc za argumentacją Spółki należałoby natomiast rozważyć inną sytuację, w której omawiane wierzytelności "znikają" z majątku dłużnika nie poprzez ich sprzedaż a poprzez spłatę wierzytelności przez dłużników. Spytać zatem należy, czy w takiej sytuacji, gdy wierzytelność już wygaśnie, podatnik ma również prawo do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu w wysokości wartości tej wierzytelności. Nie ulega wątpliwości, że takie rozliczenie podatkowe nie może mieć miejsca. Oczywiste jest, że w przypadku spłaty wierzytelności przez dłużnika Spółka osiągnęłaby przychód w wysokości faktycznie uzyskanej i nie poniosłaby żadnych kosztów. Dlaczego więc w sytuacji zbycia wierzytelności, w której de facto również dochodzi do zaspokojenia roszczenia Spółki z tytułu należnych odszkodowań, tyle tylko, że roszczenia te zaspokaja nie pierwotny dłużnik lecz nabywca wierzytelności (ewentualnie w niższej kwocie niż wartość wierzytelności, ale taka sytuacja może wystąpić także, gdy dłużnik nie spłaci wierzytelności w całości) wartość nominalna wierzytelności ma stanowić koszt podatkowy. Zdaniem organu, podany przykład najlepiej obrazuje nieprawidłowość stanowiska Spółki, że kosztem poniesionym może być wartość powstałej wierzytelności

Podsumowując, stwierdzić należy, że określenie wartości nominalnej zbywanej wierzytelności nie może być w momencie jej sprzedaży uznane za poniesienie wydatku uprawniające do rozpoznania kosztów podatkowych. Przedmiotowa wierzytelność powstała w wyniku skorzystania przez Spółkę z uprawnień wynikających z umowy zawartej z kontrahentem. Naliczone temu kontrahentowi odszkodowanie wynika z przyjętych na siebie obowiązków przez dostawcę samochodów. Wnioskodawca nie wskazał jednak wydatków, których poniesienie wiąże się z wykreowaniem przedmiotowej wierzytelności. Nie został również wskazany żaden wydatek poniesiony w momencie ich sprzedaży, a więc nie doszło do wypełnienia wszystkich przesłanek przewidzianych w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., który to przepis znajduje zastosowanie do sytuacji Wnioskodawcy.

Odnosząc się do powołanego we wniosku wyroku sądowego i użytej w nim argumentacji należy wskazać, że wyrok ten został wydany w indywidualnej sprawie innego podatnika i nie jest wiążący dla organu wydającego niniejszą interpretację. Rozpatrując każdy kolejny wniosek Organ podatkowy ma przede wszystkim za zadanie dokonać oceny argumentacji podatnika zawartej we wniosku. W przypadku odmiennego zdania Organ wskazuje na jakiej podstawie i w świetle jakich przepisów stanowisko wnioskodawcy nie jest prawidłowe, co dokonane zostało powyżej. Oprócz tego organ podatkowy podkreśla, że cytowane orzeczenie odnosi się do zupełnie innej sytuacji niż opisana we wniosku. Sąd ocenił bowiem sytuację podatnika, który rozpoznaje koszty podatkowe pomimo tego, że płatności dokonał inny podmiot.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.