IPPB3/423-79/09-5/GJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2009 r. (data wpływu 16 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania umowy za umowę leasingu - jest prawidłowe.

W dniu 16 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych umów leasingu odnośnie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 30 października 2008 r. zawarto umowę dzierżawy, na podstawie której wydzierżawiający oddał Dzierżawcy samochody osobowe do używania i pobierania pożytków na czas określony tj. 3 lata. Dzierżawca zobowiązany jest do zapłaty wydzierżawiającemu miesięcznego czynszu. Czynsz został ustalony z zachowaniem rocznego limitu przejechanych kilometrów. W przypadku przekroczenia limitu kilometrów należność za nadprzebieg zostanie odrębnie wyliczona. W umowie zawarty jest zapis, ze odpisów amortyzacyjnych dokonuje wydzierżawiający. Koszty eksploatacji samochodów ponosi Dzierżawca. Wydzierżawiający ubezpiecza przedmiot dzierżawy a koszt ubezpieczenia jest uwzględniany w kwocie czynszu. Zabezpieczeniem wykonania umowy jest kaucja w wysokości 3-krotności czynszu miesięcznego, która podlega zwrotowi po zakończeniu umowy lub podlega zaliczeniu na wymagalne, a nie zapłacone zobowiązania. Umowa dzierżawy może zostać przedłużona na dalszy okres. Po upływie okresu podstawowego, na który umowa została zawarta, Dzierżawca ma prawo nabyć samochody za cenę określoną w załączniku do umowy. W umowie, ani w załącznikach do niej wydzierżawiający nie podał wartości początkowej tych samochodów, stąd brak możliwości ustalenia, czy jest spełniony warunek wymieniony w art. 17b ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych tj. czy suma ustalonych opłat pomniejszona o należny podatek od towarów i usług odpowiada co najmniej wartości początkowej samochodu. W związku z tym uznano, ze umowa ta nie spełnia warunków umowy leasingu i dla wydzierżawionych samochodów prowadzona jest ewidencja przebiegu pojazdu w celu określenia kosztów uzyskania przychodów.

W uzupełnieniu wniosku Spółka podała, że wydzierżawiający składając w dniu 12 lutego 2009 r. oświadczenie o wartości początkowej samochodów przesłał faktury, które świadczą, że samochody stanowią własność wydzierżawiającego.

W związku z powyższym zadano pytania:

Zdaniem Spółki w przypadku otrzymania oświadczenia od wydzierżawiającego określającego wartość początkową samochodów osobowych, będących przedmiotem umowy dzierżawy pozwoli na uznanie tej umowy nazwanej umową dzierżawy za spełniającą warunki umowy leasingu i odstąpienie od sporządzania ewidencji przebiegu pojazdu oraz uznanie wszystkich poniesionych kosztów za koszt uzyskania przychodów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Aby zawarta umowa mogła być uznana dla celów podatkowych za umowę leasingu operacyjnego, w szczególności aby mogła wywołać skutki podatkowe po stronie korzystającego w zakresie możliwości zaliczenia opłat ustalonych w umowie leasingu i wydatków ponoszonych w trakcie użytkowania przedmiotu leasingu do kosztów uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.):

Jeżeli umowa nie spełnia powyższych warunków łącznie, skutki podatkowe takiej umowy są takie same jak w przypadku umów najmu i dzierżawy. Zaliczenie w takiej sytuacji wydatków zarówno w zakresie czynszu płaconego wynajmującemu czy wydzierżawiającemu jak i opłat związanych z eksploatacją pojazdu przy uwzględnieniu limitu wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, następuje z uwzględnieniem generalnej zasady wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, obligującej istnienie związku przyczynowo-skutkowego wydatków z osiąganymi przychodami lub źródłem przychodu w celu jego zabezpieczenia lub zachowania. Prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w zakresie wydatków eksploatacyjnych związanych z użytkowaniem samochodów osobowych nie będących składnikiem majątku podatnika wymaga ponadto prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Gdy zaś umowa spełnia warunki, określone w ww. przepisie art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, korzystający ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z tytułu użytkowania samochodu osobowego zarówno opłaty wynikające z umowy a także wydatki eksploatacyjne.

W przedmiotowej sprawie umowy zawarte przez Spółkę były umowami dzierżawy, które nie wymagają dla swojej ważności określenia wartości oddawanych do używania i pobierania pożytków samochodów. Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu używania samochodów w granicach limitu określonego w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wymagało od Podatnika prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. W ocenie Organu przyjęcie obecnie przez Podatnika oświadczenia woli wydzierżawiającego, udokumentowanego fakturami nabycia samochodów w zakresie wartości początkowej oddanych do używania samochodów pozwoli Spółce na zbadanie, czy umowa będzie spełniać warunki umowy leasingu, a w konsekwencji na korzystanie przez Spółkę z przywilejów podatkowych określonych dla umowy leasingu odnośnie kosztów w postaci rat oraz wydatków eksploatacyjnych bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Należy jednak pamiętać, że skutki takiego oświadczenia nie rozciągają się na umowę, gdy umowa ta była umową dzierżawy nie spełniającą warunków określonych w art. 17b ust. 1 ustawy dla umowy leasingu.

Ustawodawca uzależnia prawo korzystającego do zaliczenia wydatków ponoszonych przez korzystającego w zakresie rat leasingowych i wydatków związanych z eksploatacją samochodów osobowych do kosztów uzyskania przychodów od spełnienia łącznie przez zawartą umowę warunków określonych w art. 17b ust. 1 ustawy. Z powyższego przepisu wynika, że ocena czy warunki umowy leasingu są spełnione, powinna być dokonana w momencie zawarcia umowy leasingu. Zdaniem Organu przyjęcie oświadczenia wydzierżawiającego spowoduje konieczność zbadania, czy umowę od tego momentu można potraktować jako umowę leasingu. A zatem należy sprawdzić, czy dalszy okres umowy stanowi co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji oraz, czy suma pozostałych rat, pomniejszona o podatek od towarów i usług odpowiada co najmniej wartości początkowej samochodu, określonej przez wydzierżawiającego. Jeżeli warunki te będą spełnione dopiero w tym momencie umowa stanie się umową leasingu podatkowego i od tego momentu można zaliczyć wydatki związane z tą umową do kosztów podatkowych bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Jeżeli wydzierżawiający (finansujący) w dniu spełnienia przez umowę warunków umowy leasingu operacyjnego korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock