IPPB3/423-712/14-2/PK1

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 13 października 2014 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPB3/423-712/14-2/PK1

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 9 lipca 2014 r. (data wpływu: 14 lipca 2014 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* zasad określenia przychodu podatkowego ze sprzedaży znaku towarowego - jest nieprawidłowe,

* określenia kosztów uzyskania przychodów z tytułu zbycia znaku towarowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia przychodu podatkowego oraz kosztów jego uzyskania z tytułu zbycia znaku towarowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A. ("Wnioskodawca") ma siedzibę w Polsce, jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych ("CIT") oraz czynnym podatnikiem od towarów i usług ("VAT"). Wnioskodawca wytworzył znak graficzny w celu jego dalszej odsprzedaży. Znak graficzny został wytworzony przez grafika, na podstawie zlecenia złożonego przez Wnioskodawcę. Za wytworzenie znaku graficznego grafik otrzymał wynagrodzenie zgodnie z treścią zawartej między stronami umowy.

Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca wytworzył znak towarowy w celu jego dalszej odsprzedaży i nie planuje wykorzystywać znaku towarowego na cele związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą przez okres dłuższy niż rok, Wnioskodawca nie ujął znaku towarowego ewidencji wartości niematerialnych i prawnych jako autorskie prawa majątkowe oraz - konsekwentnie - nie będzie dokonywać amortyzacji znaku towarowego.

Znak towarowy jest wykorzystywany przez spółki należące do grupy kapitałowej, do której należy Spółka ("Grupa") w ograniczonym zakresie, tj. spółki z Grupy zamieszczają znak towarowy na papierze firmowym. Wykorzystanie znaku towarowego przez spółki z Grupy nie jest przedmiotem umowy między Spółką a spółkami z Grupy oraz Spółka nie otrzymuje z tego tytułu żadnego wynagrodzenia.

Wytworzony znak towarowy został przez Wnioskodawcę zgłoszony do Urzędu Patentowego. Po dokonaniu zgłoszenia, ale przed zarejestrowaniem znaku towarowego w Urzędzie Patentowym, Wnioskodawca dokona sprzedaży znaku towarowego na rzecz spółki z siedzibą na Cyprze ("CypCo").

CypCo nie jest podatnikiem CIT w Polsce, ani nie prowadzi w Polsce działalności poprzez zakład. CypCo jest podatnikiem podatku od wartości dodanej na Cyprze.

Zbycie przez Wnioskodawcę zgłoszonego, ale niezarejestrowanego, znaku towarowego nastąpi według ceny odpowiadającej wartości tego zgłoszonego, ale niezarejestrowanego znaku towarowego według wyceny dokonanej przez rzeczoznawcę majątkowego.

Wydatek poniesiony w związku z wykonaniem przez grafika znaku graficznego stanowiącego znak towarowy będzie jedynym wydatkiem poniesionym przez Wnioskodawcę na wytworzenie znaku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca prawidłowo ustalił przychód ze sprzedaży zgłoszonego, ale niezarejestrowanego, znaku towarowego na poziomie wartości ustalonej przez rzeczoznawcę majątkowego.

2. Czy Wnioskodawca prawidłowo ustalił koszt uzyskania przychodu na poziomie wydatku poniesionego na wytworzenie znaku (koszt usługi grafika).

3. Czy sprzedaż zgłoszonego, ale niezarejestrowanego, znaku towarowego podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT.

Przedmiotem rozstrzygnięcia w niniejszym postępowaniu jest odpowiedź na pytanie pierwsze i drugie dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie pytania trzeciego dotyczącego podatku od towarów i usług zostanie wydana odrębna interpretacja indywidualna.

Zdaniem Wnioskodawcy, (ad. 1) zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 j.t, dalej: "Ustawa CIT") przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Jak precyzuje art. 14 ust. 2 Ustawy CIT wartość rynkową, o której mowa powyżej, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Przed dokonaniem sprzedaży znak towarowy zostanie wyceniony przez rzeczoznawcę majątkowego.

Artykuł 14 ust. 3 Ustawy CIT wskazuje, że jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, organ podatkowy wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania, przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych.

Powyższe oznacza, że organ podatkowy w celu określenia rynkowej wartości prawa majątkowego opiera się na opinii biegłego. Jeżeli więc znak towarowy zostanie wyceniony przez rzeczoznawcę majątkowego, będącego biegłym w sprawie wyceny znaku towarowego, należy uznać, że wynik tej wyceny stanowi wartość rynkową indywidualnego znaku towarowego.

Podsumowując powyższe, jeżeli Wnioskodawca dokonana sprzedaży znaku towarowego na rzecz CypCo po cenie określonej w umowie równej wartości znaku towarowego wynikającej z wyceny dokonanej przez rzeczoznawcę majątkowego, Wnioskodawca uważa, że określenie przychodu ze sprzedaży znaku towarowego w tejże wartości jest zgodne z postanowieniami art. 14 ust. 1 i 2 Ustawy CIT. Zatem Wnioskodawca prawidłowo ustali przychód ze sprzedaży zgłoszonego, ale niezarejestrowanego, znaku towarowego na poziomie wartości ustalonej przez rzeczoznawcę majątkowego.

Ad. 2

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT kosztami uzyskania przychodów są - co do zasady - koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Wnioskodawca wytworzył znak towarowy w celu jego dalszej odsprzedaży, co oznacza, że koszt poniesiony na wytworzenie znaku towarowego, tj. koszt usługi grafika, zdecydowanie spełnia przesłankę określoną w wyżej wskazanym przepisie, z uwagi na jego poniesienie w celu osiągnięcia przychodu z planowanej sprzedaży znaku towarowego.

Z uwagi na fakt że Wnioskodawca wytworzy znak towarowy w celu jego dalszej odsprzedaży i nie planuje wykorzystywać znaku towarowego na cele związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą przez okres dłuższy niż rok, Wnioskodawca nie ujął znaku towarowego ewidencji wartości niematerialnych i prawnych jako autorskie prawa majątkowej. Znak towarowy nie stanowi wartości niematerialnej i prawnej w rozumieniu art. 16h ust. 1 Ustawy CIT z uwagi na fakt niespełnienia przesłanki dotyczącej przewidywanego okresu używania dłuższego niż 1 rok. Konsekwentnie - Wnioskodawca nie będzie dokonywać amortyzacji znaku towarowego (amortyzacji podlegają wartości niematerialne i prawne spełniające definicję z art. 16b ust. 1 Ustawy CIT).

Z uwagi na fakt że od znaku towarowego nie będą dokonywane odpisy amortyzacyjne oraz wydatek na wytworzenie znaku został poniesiony w celu wykreowania Konkretnego przychodu (znak towarowy wytworzony został w celu dalszej odprzedaży), koszt usługi grafika stanowi koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 4 Ustawy CIT, tj. koszt uzyskania przychodu bezpośrednio związany z przychodem i podlega potrąceniu w momencie osiągnięcia odpowiadającemu mu przychodu, tj. przychodu z tytułu sprzedaży znaku towarowego przez Wnioskodawcę.

Podsumowując powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na wytworzenie znaku towarowego, tj. koszt usługi grafika, będą stanowić koszt uzyskania przychodu ze sprzedaży znaku towarowego na rzecz CypCo w momencie osiągnięcia przychodu z tej sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego w zakresie pytania pierwszego uznaje się za nieprawidłowe. W odniesieniu do stanowisko Wnioskodawcy dotyczącego kosztów uzyskania przychodów, a zatem stanowiska przyporządkowanego do pytania drugiego organ podatkowy potwierdza jego prawidłowość.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, w odniesieniu do pytania drugiego, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się natomiast do kwestii związanej z określeniem przychodu podatkowego z tytułu sprzedaży znaku towarowego organ interpretacyjny podkreśla, iż sposób wykładni art. 14 ust. 1-3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, dalej "ustawa o CIT") nie jest prawidłowy. Zakłada on bowiem brak kompetencji organu podatkowego do szacowania przychodu podatkowego, w sytuacji gdy wycena przedmiotu sprzedaży dokonana została przez powołanego przez Spółkę rzeczoznawcę majątkowego. Należy mieć na uwadze, iż przepis art. 14 ustawy o CIT ma charakter kompetencyjny, w tym sensie, iż zawiera w sobie uprawnienie organu do szacowania przychodu w sytuacji ziszczenia się hipotezy normy prawnej w tym przepisie zawartej. Hipotezą powołanej normy pozwalającą organowi podatkowemu do określenia przychodu podatkowego jest z kolei sytuacja, gdy cena z tytułu zbycia rzeczy lub praw majątkowych bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw. W konsekwencji, gdy organ podatkowy uzna, iż cena odbiega i to znacznie, bez uzasadnionych powodów od ceny rynkowej będzie uprawniony do oszacowania przychodu podatkowego, zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 14 ust. 2 ustawy o CIT. Wskazany przepis stanowi, iż wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Przy czym, w sytuacji uznania, iż cena określona w umowie znacznie odbiega od wartości rynkowej organ podatkowy zobowiązany jest do wezwania strony umowy do zmiany wartości wskazanej w umowie lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. Dopiero zaś w razie nieudzielenia odpowiedzi na wezwanie, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych (vide art. 14 ust. 3 ustawy o CIT).

Całokształt powyższych regulacji wskazuje zatem na wyłączną kompetencję organu podatkowego do szacowania przychodu podatkowego. Przepis stanowi bowiem, iż przychód w razie spełnienia się hipotezy normy prawnej określa organ podatkowy, nie zaś inny podmiot chociażby spełniający warunki do bycia biegłym w sprawie. Natomiast okoliczność, iż wyceny dokonuje rzeczoznawca majątkowy może jedynie wzmacniać argumentację Spółki (podmiotu kontrolowanego pod kątem art. 14 ustawy o CIT), iż cena wykazana w umowie znacznie nie odbiega od wartości rynkowej. W konsekwencji, przedmiotowa wycena stanowi element materiału dowodowego gromadzonego w sprawie w odniesieniu do możliwości zastosowania art. 14 ust. 1 ustawy o CIT, którego ocena w ostatecznym rozrachunku należy do organu podatkowego. Co więcej, w ocenie organu opinia przekładana przez rzeczoznawcę majątkowego ma charakter opinii prywatnej, w której osoba podpisana wyraża swój pogląd co do okoliczności stanowiącej przedmiot tejże opinii. Inny jest natomiast charakter opinii biegłego powoływanego przez organ. Taka opinia ma charakter urzędowy, a co najważniejsze sporządzana jest przez bezstronny podmiot, do którego zastosowanie znajdują przepisy o wyłączeniu biegłego (vide: art. 197 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, Dz. U. z 2012 r. poz. 749, dalej "OP"). Powyższe wskazuje zatem, iż niedopuszczalne jest stawianie znaku równości pomiędzy opinią osoby prywatnej jaką jest rzeczoznawca majątkowy zatrudniony przez Spółkę, a opinią urzędową sporządzaną przez osobę powołaną przez urząd do pełnienia w sprawie roli biegłego.

Resumując, organ interpretacyjny stoi na stanowisku, iż wykładnia art. 14 ust. 1-3 ustawy o CIT przyznaje uprawnienie organowi podatkowemu do szacowania przychodu i tego uprawnienia nie przekreśla fakt sporządzenia opinii przez rzeczoznawcę majątkowego. Jej sporządzenie stanowi li tylko przejaw argumentacji Spółki, branej przez organ podatkowy pod uwagę, niemniej nie mającej dla organu podatkowego wiążącego charakteru.

Niezależnie od powyższego, organ interpretacyjny podkreśla, iż niniejsza interpretacja stanowi wykładnię przepisów art. 14 ust. 1-3 ustawy o CIT wskazującą, na wypływającą z tych unormowań zasadę zasadzającą się w istnieniu przy spełnieniu warunków w tych przepisach wskazanych uprawnienia organu podatkowego do szacowania przychodu podatkowego. Organ interpretacyjny nie wypowiada się przy tym co do właściwych sposobów dokumentowania nieodbiegania od ceny rynkowej, jak również dokumentowania przyczyn uzasadniających odbieganie ceny określonej w umowie od ceny rynkowej rzeczy i praw majątkowych podlegających zbyciu. Kwestie te stanowią bowiem jeden z elementów postępowania dowodowego w ramach którego to organ podatkowy (nie zaś organ interpretacyjny) będzie określać kompletność i zupełność materiału dowodowego co do przyjęcia danego założenia. Należy mieć na uwadze, iż w ramach postępowania interpretacyjnego wyłączona jest możliwość prowadzenia wyżej wskazanego postępowania, co znajduje swoje normatywne odzwierciedlenie w dyspozycji art. 14h OP.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl