IPPB3/423-661/09-3/GJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 28 września 2009 r. (data wpływu 30 września 2009 r.), uzupełnionym na wezwanie organu z dnia 23 października 2009 r. pismem z dnia 28 października 2009 r. (data wpływu 2 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie pyt. 2 tj. powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń - jest prawidłowe.

W dniu 30 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jako Finansujący zamierza zawierać z kontrahentami (dalej: Korzystający) umowy leasingu, zgodnie z którymi Korzystający zobowiązywałby się ubezpieczyć przedmiot leasingu. W umowie ubezpieczenia (polisie) jako podmiot ubezpieczony wskazany byłby Finansujący (jako właściciel pojazdu), natomiast podmiotem ubezpieczającym (tj. stroną umowy ubezpieczenia) byłby Korzystający. Możliwość zawarcia umowy ubezpieczenia na rzecz osoby trzeciej wynika wprost z przepisu art. 808 § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym ubezpieczający może zawrzeć umowę ubezpieczenia na cudzy rachunek. Rozwiązanie, w którym Korzystający byłby zobowiązany do zawarcia umowy ubezpieczenia przedmiotu leasingu, wynika z faktu, że taka umowa ubezpieczenia zabezpiecza Korzystającego przed negatywnymi konsekwencjami finansowymi w przypadku utraty lub uszkodzenia przedmiotu leasingu. W przypadku bowiem utraty lub zniszczenia przedmiotu leasingu, Korzystający jest zobowiązany do spłaty wszystkich (zaległych i przyszłych) rat leasingowych (art. 7095 § 3 Kodeksu cywilnego). Zawarcie umowy ubezpieczenia przedmiotu leasingu sprawia, że zagrożenie spłaty wszystkich rat leasingowych zostanie zredukowane do wartości stanowiącej różnicę pomiędzy wymagalną sumą zaległych i przyszłych rat leasingowych a kwotą uzyskanego przez Spółkę odszkodowania z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia przedmiotu leasingu. W przypadku zaś uszkodzenia przedmiotu leasingu zawarcie umowy ubezpieczenia zapewnia Korzystającemu łatwiejsze wywiązanie się z jego umownego obowiązku utrzymywania przedmiotu leasingu w należytym stanie (art. 7097 § 1 Kodeksu cywilnego), poprzez zapewnienie środków na przywrócenie przedmiotu leasingu do stanu poprzedniego.

W umowie leasingu Korzystający zobowiązywałby się ubezpieczyć przedmiot leasingu za pośrednictwem brokera wskazanego w umowie. Przed zawarciem umowy ubezpieczenia przez brokera Korzystający wskazywałby, którą ofertę z tych przedstawionych mu przez brokera wybiera. W przypadku braku wyboru, to broker byłby uprawniony do samodzielnego wyboru oferty i wykupienia polisy w imieniu Korzystającego (upoważnienie do dokonania takiego wyboru zawarte byłoby już w umowie leasingu). Korzystający - jako ubezpieczający - zobowiązany byłby do zapłaty składki bezpośrednio do ubezpieczyciela. W umowie leasingu Korzystający wyraziłby zgodę na to, aby w razie nieopłacenia przez niego składki w określonym terminie, składkę zapłacił Finansujący w celu wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela na podstawie art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem Spółka miałaby roszczenie do Korzystającego o zwrot zapłaconej składki.

Alternatywnym w stosunku do tego przewidzianego w art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego rozwiązaniem jest poręczenie przez Spółkę w umowie leasingu lub w umowie łączącej Spółkę z ubezpieczycielem (umowie generalnej regulującej ubezpieczanie przedmiotów leasingu) za zobowiązanie Korzystającego wynikające z umowy ubezpieczenia. W razie nieopłacenia składki, Spółka - jako poręczyciel - dokonywałaby płatności na rzecz ubezpieczyciela a następnie na podstawie art. 518 § 1 pkt 1 Kodeksu cywilnego dochodziła jej zwrotu od Korzystającego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Przedmiotem niniejszej interpretacji są przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (pyt. nr 2); w zakresie podatku od towarów i usług oraz podatku od czynności cywilnoprawnych zostaną wydane odrębne interpretacje.

Stanowisko Spółki:

Umowa ubezpieczenia zawarta pomiędzy ubezpieczycielem a Korzystającym, w wyniku której ubezpieczonym jest Finansujący, nie rodzi po stronie Finansującego skutków prawnych w postaci powstania przychodu podatkowego, do momentu faktycznej wypłaty odszkodowania na rzecz Finansującego; Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) - dalej ustawa o CIT - przychód podatkowy stanowi wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez zakłady budżetowe, gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych, spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie. Zdaniem Wnioskodawcy, sytuacja w której to Finansujący jest podmiotem uprawnionym do uzyskania odszkodowania w przypadku zaistnienia zdarzeń określonych w umowie ubezpieczenia zawartej pomiędzy ubezpieczycielem a Korzystającym, nie skutkuje po stronie Finansującego powstaniem przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Samo wskazanie w polisie Finansującego jako podmiotu uprawnionego do otrzymania odszkodowania nie wiąże się jeszcze z uzyskaniem jakiegokolwiek świadczenia. Należy wskazać, iż w większości wypadków do wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia na rzecz Finansującego nigdy nie dojdzie. Umowa ubezpieczenia służy przede wszystkim zabezpieczeniu interesu Korzystającego. Obowiązek spłaty na rzecz Finansującego wszystkich rat leasingowych - powstający w razie utraty przedmiotu leasingu - zostaje bowiem, w przypadku zawarcia umowy ubezpieczenia, zredukowany do wartości stanowiącej różnicę pomiędzy wymagalną sumą zaległych i przyszłych rat leasingowych a kwotą uzyskanego przez Finansującego odszkodowania z tytułu ubezpieczenia. W razie zaś uszkodzenia przedmiotu leasingu umowa ubezpieczenia ułatwia Korzystającemu wywiązanie się z obowiązku utrzymania przedmiotu leasingu w należytym stanie (art. 7097 § 1 Kodeksu cywilnego), poprzez zapewnienie środków na przywrócenie przedmiotu leasingu do stanu poprzedniego. Podsumowując więc, samo zawarcie przez Korzystającego umowy ubezpieczenia, z tytułu której uprawnionym do otrzymania odszkodowania jest Finansujący, nie skutkuje powstaniem przychodu podatkowego po stronie Finansującego. Przychód ten powstanie po stronie Spółki dopiero w momencie faktycznej wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, 09-402 Płock, ul. 1 Maja 10.