IPPB3/423-659/09-2/GJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Banku, przedstawione we wniosku z dnia 9 września 2009 r. (data wpływu 14 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów Ordynacji podatkowej w zakresie obowiązku naliczania odsetek za zwłokę - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów Ordynacji podatkowej w indywidualnej sprawie dotyczącej obowiązku naliczania odsetek za zwłokę w sytuacji zaliczenia nadpłaty na poczet zaległości podatkowych dotyczących tych samych okresów lub istnienia nadpłaty za okres wcześniejszy od okresu, w którym wystąpiła zaległość podatkowa.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Zgodnie z ustawą z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) oraz ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) Bank jest podatnikiem ww. podatków. Ponadto, zgodnie z ustawą z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) Bank pełni funkcję płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

W związku z powyższym Bank zobowiązany jest, w terminach przewidzianych w ww. ustawach do realizowania nałożonych na Bank zobowiązań publicznoprawnych i uiszczania na rachunek właściwych organów podatkowych kwoty należnych zobowiązań publicznoprawnych. W ramach prowadzonej przez Bank działalności, na podstawie weryfikacji dokumentów oraz przeprowadzonych przez Bank kontroli wewnętrznych jak również uwzględniając orzecznictwo mające wypływ na wykładnię przepisów prawa podatkowego Bank zobowiązany jest do przeprowadzania weryfikacji prawidłowości ustalenia wysokości zobowiązań publicznoprawnych oraz w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości w ustaleniu wysokości zobowiązania przygotowania i złożenia odpowiedniej korekty.

Korekty, do przygotowania których zobowiązany jest Bank, mogą powodować zarówno zmniejszenie jak i zwiększenie wysokości zobowiązań publicznoprawnych Banku. Tym samym możliwa jest sytuacja, w której w wyniku przeprowadzania korekt przez Bank w danym okresie rozliczeniowym wystąpi zaległość podatkowa a jednocześnie w ramach innego zobowiązania publicznoprawnego za ten sam lub wcześniejszy korygowany okres zostanie stwierdzona nadpłata w wysokości uiszczonego podatku przez Bank.

W związku z powyższym Bank wniósł o potwierdzenie, że:

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z treścią art. 5 ustawy - Ordynacja podatkowa za zobowiązanie podatkowe uznaje się wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego. Art. 59 § 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej stanowi, iż zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek zaliczenia nadpłaty lub zaliczenia zwrotu podatku. Zgodnie z art. 3 pkt 7 Ordynacji podatkowej, ilekroć w ustawie jest mowa o zwrocie podatku - rozumie się przez to zwrot różnicy podatku lub zwrot podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, a także inne formy zwrotu podatku przewidziane w przepisach prawa podatkowego.

Na mocy art. 72 § 1 Ordynacji podatkowej za nadpłatę uważa się kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku oraz podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej. Zgodnie z art. 73 § 1 nadpłata powstaje z dniem zapłaty przez podatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej oraz pobrania przez płatnika podatku nienależnego tub w wysokości większej od należnej.

Nadpłatą jest zarówno świadczenie podatkowe nadpłacone, jak i uiszczone nienależnie. Świadczenie jest nadpłacone, gdy podatnik jest zobowiązany do świadczenia z tytułu określonego podatku, lecz kwota faktycznie uiszczona jest wyższa od kwoty należnej. Ze świadczeniem nienależnym mamy do czynienia wtedy, gdy podatnik dokonuje wpłaty określonej kwoty pieniężnej, mimo, że nie jest do tego zobowiązany. Podatek jest uiszczony nienależnie, gdy podatnik wpłacił organowi podatkowemu określoną kwotę pieniężną, mimo, że nie był do tego zobowiązany (zarówno w momencie wpłaty, jak i na skutek zdarzeń, które zaszły po jej dokonaniu).

Ponieważ zgodnie z dyspozycją art. 73 § 1 Ordynacji podatkowej nadpłata powstaje z dniem zapłaty przez podatnika podatku nienależnego lub wysokości większej od należnej lub pobrania przez płatnika podatku nienależnego w wysokości większej od należnej, zdaniem Banku w przypadku równoległego istnienia w danym okresie zaległości publicznoprawnej oraz jednocześnie zaistnienia zdarzenia powodującego, iż podatek został zapłacony w wysokości wyższej od należnej de facto te dwie wielkości kompensują się wzajemnie a Bank nie korzysta w sposób nieuprawniony z funduszy, które powinny zostać przekazane w odpowiednim terminie na rzecz Skarbu Państwa. Art. 73 Ordynacji podatkowej nie odnosi się do "powstawania" nadpłaty jako stosunku prawnego, definiuje sposób wyznaczania terminów, od których płyną odsetki za zwłokę. Przepis ten zawiera określenie momentu, od którego oblicza się różne terminy, w szczególności odsetki za zwłokę. Nadpłata jako stosunek prawny powstaje z chwilą, gdy poprzez wpłaty należności podatkowej dochodzi do rzeczywistej rozbieżności między kwotą wpłaconą, a kwotę, która z mocy prawa lub z mocy wymiaru powinna być w danym momencie zapłacona.

Wskutek zaistnienia nadpłaty podatnik staje się wierzycielem w stosunku zobowiązaniowym, zaś organ podatkowy - dłużnikiem. Wskutek wymiaru nadpłaty staje się ona wymagalna. Nadpłata wymagalna podlega zaliczeniu lub zwrotowi. Zaliczenia i zwrotu nadpłaty organ podatkowy dokonuje z urzędu postanowieniem. Zaliczenie następuje z chwilą powstania nadpłaty, a nie z chwilą wydania decyzji stwierdzającej jej istnienie. Tym samym zaliczenie ma miejsce z dniem uiszczenia zawyżonego podatku, co oznacza w konsekwencji, że zwłoka w uiszczeniu zaległości, powodująca naliczenie odsetek, ustała z tymże dniem (wyrok NSA z 21 czerwca 2000 r., SA/Sz 655/99, POP 2002/3/78).

Artykuł 53 § 1 Ordynacji podatkowej stanowi, iż od zaległości podatkowych naliczane są odsetki za zwłokę. Funkcję odsetek za zwłokę można określić jako świadczenie odszkodowawcze za nieuprawnione korzystanie z cudzego kapitału. Powinny one kompensować szkody wierzyciela z tego tytułu. Jednak ich wysokość znacznie przewyższa wysokość odsetek ustawowych. Dlatego spełniają w stosunku do podatnika nie tylko funkcję odszkodowawczą i kompensacyjną lecz także represyjną. Jednocześnie, zgodnie z sentencją wyroku NSA "Odsetki za zwłokę w zapłacie należności podatkowych nie są zobowiązaniem podatkowym w rozumieniu art. 5 Ordynacji podatkowej. Jest to należność uboczna, ściśle związana z istnieniem zaległości podatkowej" (wyrok NSA z 15 grudnia 2000 r., SA/Sz 1444/99, Legali). W związku z powyższym w celu naliczania odsetek za zwłokę niezbędne jest przetrzymywanie kwot nienależnych przez osobę nieuprawnioną. Dodatkowo, powyższe stanowisko zostało potwierdzone wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 stycznia 2005 r. sygnatura III SA/Wa 616/04, gdzie Sąd pokreślił iż "ustalając podstawę i okres, za który naliczyć należy odsetki za zwłokę, organ podatkowy zobowiązany jest uwzględnić nadpłacone przez zobowiązanego podatki w taki sposób, aby wypełniona została odszkodowawcza funkcja odsetek za zwłokę i nie doszło do naruszenia konstytucyjnych zasad państwa prawnego oraz sprawiedliwości społecznej". Dodatkowo Sąd zaznaczył, iż "na byt zaległości podatkowych oraz naliczenie odsetek za zwłokę (...) mają wpływ tylko te działania, których efektem było rzeczywiste uzyskanie przez podatników nienależnych korzyści związanych z niezapłaceniem w przewidywanym terminie należnego zobowiązania podatkowego, bądź też otrzymaniem (rozdysponowaniem) nienależnej (zawyżonej) nadpłaty".

W przedstawionej przez Bank sytuacji bezspornie wynika, iż jeżeli w wyniku korekty wysokości zobowiązań publicznoprawnych powstaje sytuacja, w której Bank jest zarówno wierzycielem jak i dłużnikiem Skarbu Państwa we wskazanym okresie, to po stronie Banku w żaden sposób nie wystąpiło uzyskanie nienależnych korzyści w postaci przetrzymywania i dysponowania kapitałem.

W związku z powyższym, zdaniem Banku, podatnik, który działając zgodnie z dyspozycją art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej sporządzi korekty deklaracji podatkowych wskazując organom podatkowym okres i wartość zobowiązań publicznoprawnych, które w wyniku złożenia sporządzonych korekt doprowadziły do powstania odpowiednio nadpłaty oraz zobowiązania publicznoprawnego w poszczególnych rodzajach zobowiązań wobec Skarbu Państwa za wskazany okres, w sytuacji, w której za okres będący przedmiotem korekty istnieje nadpłata oraz zaległość podatkowa kompensująca się wzajemnie, nie będzie zobowiązany do uiszczenia odsetek za zwłokę, ponieważ nie wystąpiło żadne opóźnienie w uiszczeniu zobowiązań publicznoprawnych na rzecz Skarbu Państwa ani przysporzenia po stronie podatnika I płatnika. W związku z powyższym powstaje zobowiązanie i nadpłata wobec Skarbu Państwa, ale nie ma podstaw do stwierdzenia iż powstała zaległości wobec Skarbu Państwa, ponieważ podatnik nie uszczuplił wysokości środków pieniężnych, które obowiązany był do przekazania na rzecz Skarbu Państwa. Tym samym, w związku z brakiem uszczuplenia należności wobec Skarbu Państwa nie ma podstawy, od której powinny zostać naliczone odsetki za zwłokę. W tym miejscu Podatnik przedstawił tabelę, w której zilustrował powyższą sytuację. Jednocześnie Bank zaznaczył, iż szczególnym przypadkiem sporządzenia korekt skutkujących zmianą wysokości wartości zobowiązań publicznoprawnych są zmiany interpretacji podatkowych oraz orzecznictwa mających wpływ na wykładnię przepisów prawa podatkowego. Tym samym znacząca ilość przeprowadzanych korekt nie wynika z błędów leżących po stronie Banku, ale jest pochodną zmiany interpretacji podatkowych oraz orzecznictwa mających wpływ na wykładnię przepisów prawa podatkowego. Bank, działając w dobrej wierze ustała wartość zobowiązań publicznoprawnych z należytą starannością, w oparciu o obowiązujące przepisy prawa. Jednocześnie istnieje szereg zagadnień, które wywołują uzasadnione wątpliwości interpretacyjne, będące przedmiotem interpretacji i orzecznictwa. Bank ustalając wartości zobowiązań publicznoprawnych działa na podstawie obowiązujących przepisów i według swojej najlepszej wiedzy jednak, jeżeli uzyska informacje, które będą miały wpływ na konieczność odmiennego ujęcia zdarzeń gospodarczych przeprowadzi niezbędne korekty w celu ustalenia wartości zobowiązań podatkowych w wysokości wynikającej z obowiązujących przepisów prawa oraz otrzymanych interpretacji / orzeczeń. W przypadku przeprowadzenia przez Bank korekty, de facto nie wynikającej z winy Banku, będącej np. wynikiem zmiany momentu ujęcia w czasie wybranych zdarzeń gospodarczych przy jednoczesnym braku faktycznego uszczuplenia po stronie Skarbu Państwa naliczenie odsetek od zaległości podatkowych stałoby w jawnej sprzeczności z zasadami sprawiedliwości społecznej oraz naruszałoby konstytucyjne zasady państwa prawnego.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

Odpowiedź na pytanie w zakresie wystąpienia lub braku odsetek za zwłokę w przypadku istnienia u podatnika nadpłaty i zobowiązania za dany okres rozliczeniowy wymaga porównania terminów powstania nadpłaty i zobowiązania w celu ustalenia, czy zobowiązanie nie stało się zaległością podatkową, przed powstaniem nadpłaty. Jeżeli zobowiązanie powstanie przed powstaniem nadpłaty, do dnia powstania nadpłaty liczone są odsetki za zwłokę. Jeżeli zaś nadpłata powstanie w terminie wcześniejszym i podatnik złoży wniosek o zaliczenie jej na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych odsetki z uwagi na brak zaległości nie będą naliczane. Powyższe wynika z definicji zaległości podatkowej i wskazania przez ustawodawcę sytuacji prowadzących do powstania nadpłaty.

Z przymusowego charakteru podatku wynika obowiązek uiszczenia należności podatkowej w odpowiedniej wysokości oraz w oznaczonym terminie. Zgodnie z art. 21 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem:

Jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty (art. 21 § 2 ww. ustawy). Zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych, od osób fizycznych, podatku od towarów i usług powstają zgodnie z art. 21 § 1 pkt 1 t.j. z mocy przepisów prawa, w momencie zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania. Ustawy regulujące problematykę danego podatku określają terminy płatności, w jakich taki podatek powinien być uiszczony i tak, przykładowo w:

* podatku dochodowym od osób prawnych - termin płatności ustalony został na koniec trzeciego miesiąca następnego roku podatkowego - art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.),

* podatku od towarów i usług - termin płatności ustalony został na 25 dzień miesiąca następującego po miesiącu lub kwartale, w którym powstał obowiązek podatkowy - art. 103 ustawy o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.),

W przypadkach, gdy zobowiązanie podatkowe nie zostaje zrealizowane w terminie, dochodzi do powstania zaległości podatkowej. Zaległością podatkową zgodnie art. 51 Ordynacji podatkowej jest podatek niezapłacony w terminie płatności, a także niezapłacona w terminie płatności zaliczka na podatek. Powstanie zaległości podatkowej powoduje obowiązek naliczenia odsetek za zwłokę (art. 53 Ordynacji podatkowej). Obowiązek naliczania odsetek za zwłokę powstaje z mocy samego prawa, z faktu wystąpienia zaległości podatkowej. Zasadą jest, że odsetki za zwłokę naliczane są od dnia następującego po dniu upływu terminu płatności podatku, lub terminu, w którym płatnik był obowiązany dokonać wpłaty podatku na rachunek organu podatkowego. Należy jeszcze raz wyraźnie podkreślić, że obowiązek zapłaty odsetek powstaje na skutek powstania zaległości podatkowej, a więc niezapłacenia zobowiązania podatkowego w terminie. Jest to jedyny warunek określony w ustawie, którego wystąpienie jest wystarczające dla zasadnego naliczania odsetek za zwłokę. Ordynacja podatkowa nie formułuje innych przesłanek, od których uzależnia ich naliczenie.

Nadpłata podatku ma miejsce, gdy świadczenie podatkowe w świetle obowiązującego prawa nie powinno w ogóle mieć miejsca (świadczenie nienależne), albo świadczenie podatnika jest wyższe niż powinno to wynikać z przepisów obowiązującego prawa (świadczenie nadpłacone) co wynika z art. 72 § 1 Ordynacji podatkowej. Nadpłatą zgodnie z powołanym przepisem jest zarówno kwota podatku nadpłaconego, jak i nienależnie zapłaconego, a także kwota podatku nienależnie pobranego przez płatnika lub pobranego przez niego w kwocie wyższej od należnej. Istota nadpłaty sprowadza się do tego, że podatnik płaci wówczas, gdy nie musi tego robić (nie istnieje obowiązek podatkowy), albo płaci za dużo (kwota podatku zapłaconego przewyższa kwotę należną). W obu przypadkach świadczenie podatnika dokonane na rzecz wierzyciela podatkowego przewyższa to, czego wymaga od niego przepis prawa. Ta nadwyżka świadczenia ponad świadczenie obowiązkowe jest nadpłatą. W tym miejscu należy zauważyć, że kwota ta nie ma podstawy prawnej, nie wynika z zawartego w ustawie obowiązku świadczenia. Podatnik płaci więcej niż powinien nie dlatego, że jest taki obowiązek ustawowy, ale z innych przyczyn. Przyczyną powstania nadpłaty musi być zawsze przekonanie podatnika, że to, co płaci jest realizacją ciążącego na nim obowiązku podatkowego.

W przepisie art. 73 Ordynacji podatkowej określone zostały dwa równorzędne momenty powstania nadpłaty.

W przypadkach określonych w § 2 art. 73 Ordynacji podatkowej momentem powstania nadpłaty jest dzień złożenia:

Nadpłata powstaje w tych przypadkach nie z dniem dokonania wpłaty kwoty nienależnej lub wyższej od należnej, ale z dniem złożenia zeznania lub deklaracji. Nadpłata powstaje zatem po upływie okresu rozliczenia podatnika z organem podatkowym, które to rozliczenie dokonywane jest w zeznaniu lub w deklaracji.

Nadpłaty we wszystkich innych niż wyżej wymienione przypadkach powstają w dniu dokonania zapłaty (pobrania przez płatnika) podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej. Są to sytuacje określone w § 1 pkt 1-5 art. 73 Ordynacji podatkowej. Dzień faktycznego wpłacenia przez podatnika, płatnika, inkasenta, spadkobiercę i osobę trzecią należności w kwotach przekraczających ich wynikające z ustawy lub decyzji zobowiązania, uznany jest za dzień powstania nadpłaty.

Zasady postępowania podatnika (płatnika) w przypadku, gdy będąc zobowiązanym do samoobliczenia podatku zgodnie z art. 21 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, dokonał jego zawyżenia, ustawodawca zawarł w 75 § 2 pkt 1, a w odniesieniu do płatnika w art. 75 § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z art. 75 § 2 pkt 1 podatnik, którego zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób przewidziany w art. 21 § 1 pkt 1 może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty, jeżeli:

Zgodnie z art. 75 § 2 pkt 2 wniosek o stwierdzenie nadpłaty może również złożyć płatnik lub inkasent, jeżeli:

Wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty podatnicy i płatnicy zobowiązani do składania deklaracji, muszą złożyć ich korekty (art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej).

Jeżeli prawidłowość skorygowanego zeznania (deklaracji) nie budzi wątpliwości, organ podatkowy zwraca nadpłatę bez wydania decyzji stwierdzającej nadpłatę (art. 75 § 4 Ordynacji podatkowej).

Należy przy tym zaznaczyć, że sama korekta nie inicjuje postępowania w sprawie stwierdzenia nadpłaty. Powinien zostać złożony wniosek w tym zakresie.

Wystąpienie nadpłaty powoduje, że pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym powstają powiązania prawne, w których podatnik staje się wierzycielem w stosunku zobowiązaniowym, zaś organ podatkowy dłużnikiem. Wystąpienie nadpłaty nie daje podatnikowi pełnej swobody w dysponowaniu nią, gdyż określony został szczegółowy tryb postępowania w takiej sytuacji. Zgodnie z art. 76 Ordynacji podatkowej w pierwszej kolejności, kwota nadpłaty jest zaliczana z urzędu na poczet zaległości podatkowych (z odsetkami za zwłokę) i odsetek za zwłokę określonych w decyzji, o której mowa w art. 53a, oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a dopiero w razie ich braku podlegają zwrotowi z urzędu, chyba że podatnik złoży wniosek o zaliczenie nadpłaty w całości lub w części na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych.

Zgodnie z art. 76a § 2 Ordynacji podatkowej zaliczenie nadpłaty na poczet zaległości podatkowych podatnika następuje z dniem:

Odnosząc powyższe do zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej należy zauważyć, że Bank rozpatrując kwestię momentu powstania nadpłaty opiera się wyłącznie o przepis art. 73 § 1 Ordynacji podatkowej, który jak powiedziano wyżej dotyczy sytuacji gdy, podatnik uiszcza podatek w kwocie nienależnej lub wyższej od należnej w przekonaniu, że wpłacając ją realizuje ciążące na nim zobowiązanie do zapłacenia podatku. Podstawą powstania nadpłaty w przedmiotowej sprawie będą natomiast korekty wynikające z weryfikacji prawidłowości ustalenia wysokości zobowiązań publicznoprawnych. W momencie zapłaty przez Bank podatku, kwota tego podatku wynikająca z deklaracji była w jego ocenie prawidłowa.

Sam fakt, że podatek zapłacony w ustawowych terminach płatności został przez podatnika zawyżony, staje się znany organowi podatkowemu w momencie złożenia korekt deklaracji. Złożenie wniosków o stwierdzenie nadpłaty wymusza na organie podatkowym określone w art. 76 Ordynacji podatkowej działanie w zakresie zaliczenia nadpłaty na poczet zaległości podatkowych z dniem złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty (art. 76a § 2 pkt 2 Ordynacji).

A zatem gdy, za przeszłe okresy rozliczeniowe wystąpi zaległość podatkowa, której następstwem jest obligatoryjne naliczenie odsetek za zwłokę, a za wcześniejszy lub ten sam okres rozliczeniowy wystąpi nadpłata, będąca skutkiem złożenia w chwili obecnej wniosków o stwierdzenie nadpłaty wraz z korektami deklaracji, zaliczenie nadpłat na poczet zaległości podatkowych nastąpi zgodnie z art. 76a § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej z dniem złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty. W przedmiotowej sprawie zaliczenie nadpłaty na poczet zaległości podatkowych nie następuje z dniem powstania nadpłaty.

Dodatkowo organ zauważa, że jak już powiedziano wyżej, naliczanie odsetek następuje z mocy prawa w sytuacji niezapłacenia podatku w terminie. Każda sytuacja faktyczna istnienia zaległości podatkowej rodzi następstwa w postaci powinności świadczenia od niej odsetek za zwłokę. Wprawdzie Ordynacja podatkowa w art. 54 wskazuje wyjątki t.j. przypadki, w których odsetek za zwłokę nie nalicza się, ale nie występują one w niniejszej sprawie. Obowiązek naliczania odsetek od zaległości podatkowych nie jest wyłączony, gdy niezapłacenie podatku w terminie powstało nie z winy podatnika. Należy ponadto zauważyć, że ocena w tym zakresie dokonywana przez samego podatnika jest subiektywna.

Odnosząc się do wskazanych we wniosku wyroków sądowych, należy stwierdzić, że dotyczą innych stanów faktycznych i wydane zostały w oparciu o stan prawny obowiązujący w dacie zaistnienia tych stanów faktycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Banku w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.