IPPB3/423-644/13-2/GJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2013 r. (data wpływu 29 sierpnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia się zobowiązania spółki, w której Wnioskodawca jest komandytariuszem - jest prawidłowe.

W dniu 29 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia się zobowiązania spółki, w której Wnioskodawca jest komandytariuszem.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe

Spółka C. GmbH (dalej: Wnioskodawca) jest komandytariuszem w spółce L. Sp. z o.o. Sp. k. (dalej: Spółka), uprawnionym do udziału w zysku Spółki. W związku z tym Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego w Polsce od dochodu Spółki przypadającego na Wnioskodawcę.

Przedmiotem działalności Spółki jest prowadzenie handlu detalicznego w sieci sklepów wynajmowanych od innego podmiotu. Spółka nabywa towary od dostawców krajowych i zagranicznych.

Ze względu na charakter oraz rozmiar prowadzonej przez Spółkę działalności mają miejsce zdarzenia gospodarcze, których przebieg można opisać wg. poniższego schematu:

Spółka, po złożeniu zamówienia u dostawcy, otrzymała od kontrahenta dostawę towarów. Nie otrzymała jednak faktur za te towary. Spółka zaksięgowała zobowiązanie wobec tego kontrahenta za nabyte towary, na podstawie dowodów przyjęcia towaru do magazynu i zawartej z nim umowy lub obowiązujących warunków handlowych. Po upływie terminu przedawniania zobowiązania kontrahent z opóźnieniem - przesłał Spółce fakturę za przedmiotową dostawę, którą to fakturę Spółka zapłaciła. Zapłata została dokonana po przedawnieniu się zobowiązania. Spółka otrzymuje takie dostawy od polskich i zagranicznych dostawców.

Spółka zdecydowała się dokonać płatności z uwagi na dobro współpracy (np. w celu uzyskania korzystniejszych warunków cenowych w stosunku do przyszłych dostaw towarów od tego kontrahenta) oraz z uwagi na utrzymywanie reputacji wiarygodnego partnera na rynku. Fakt, że Spółka nie uchyla się od regulowania swoich zobowiązań, także po upływie terminu przedawnienia jest racjonalne i gospodarczo uzasadnione. Spółka ma zasadniczo stałych dostawców towarów i stara się realizować współpracę na dużą skalę z uwzględnieniem możliwości dostawcy. Duża skala oznacza liczne zamówienia i dostawy, na które mogą w jakiejś części nie zostać przekazane Spółce faktury od dostawcy. Celem Spółki jest utrzymanie ze swoimi dostawcami dobrych, długotrwałych relacji. W związku z tym, jeżeli okaże się, że dane zobowiązanie nie zostało zapłacone ze względu na brak faktury, to po dostarczeniu faktury może ono zostać uregulowane, nawet po upływie terminu jego przedawnienia. Unikanie płacenia zobowiązań może skutkować utratą zaufania dostawców do Spółki i w kolejnym etapie powodować brak wystarczających źródeł zaopatrzenia w towary bądź konieczność zakupu towarów po wyższych cenach. Sytuacje takie mogą się zdarzać również w przyszłości.

Podsumowując, Wnioskodawca zainteresowany jest uzyskaniem indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w opisanym powyżej stanie faktycznym, czyli w sytuacji gdy:

* Spółka otrzymała dostawę towaru,

* Spółka nie otrzymała faktury dokumentującej tą dostawę,

* Spółka zaksięgowała zobowiązanie wobec kontrahenta z tytułu tej dostawy na podstawie umowy / warunków współpracy,

* wykazany został koszt sprzedaży zakupionego towaru (jeżeli doszło do jego sprzedaży), powiązany z rozpoznanym przychodem ze sprzedaży tego towaru,

* Spółka zamierza zapłacić to zobowiązanie, także po upływie okresu przedawnienia zobowiązania Spółki,

* roszczenie zapłaty z tytułu dostawy uległo przedawnieniu,

* Spółka spłaca zobowiązanie po otrzymaniu faktury od kontrahenta. Zapłata jest dokonywana po upływie okresu przedawnienia się zobowiązania Spółki.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał pytania:

1. Czy w opisanym powyżej stanie faktycznym, czyli w sytuacji gdy zobowiązanie Spółki z tytułu zakupu towarów ulega zgodnie z odpowiednimi przepisami przedawnieniu, a Spółka zamierza zgodnie z opisanym w stanie faktycznym podejściem uregulować to zobowiązanie, czyli Spółka nie zamierza korzystać z przysługującego jej prawa uchylenia się od zapłaty zobowiązania, Wnioskodawca zobowiązany jest do wykazania - w związku z przysługującym mu prawem do udziału w zysku Spółki, w odpowiedniej części - przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT, z tytułu przedawnionego zobowiązania.

2. W przypadku odpowiedzi pozytywnej na pytanie 1 (czyli w przypadku uznania, że Wnioskodawca jest obowiązany do rozpoznania przychodu), czy zapłata przedawnionego zobowiązania przez Spółkę jest kosztem podatkowym dla Wnioskodawcy - w związku z jego udziałem w zysku Spółki, w odpowiedniej części, w momencie dokonania zapłaty.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1 Zdaniem Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym, czyli w sytuacji gdy zobowiązanie Spółki z tytułu zakupu towarów ulega - zgodnie z odpowiednimi przepisami - przedawnieniu, a Spółka zamierza - uregulować to zobowiązanie, czyli Spółka nie zamierza korzystać z przysługującego jej prawa uchylenia się od zapłaty zobowiązania, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wykazania - w związku z przysługującym mu prawem do udziału w zysku Spółki, w odpowiedniej części - przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT, z tytułu przedawnionego zobowiązania.

A. istotą przychodu podatkowego jest osiągnięcie konkretnego i definitywnego przysporzenia, a w przypadku przedawnienia zobowiązanie nadal istnieje, Spółka jest zobowiązana je uregulować, przedawniona wierzytelność może być cedowana, może być przedmiotem potrącenia; w związku z przedawnieniem nie powstaje więc definitywne przysporzenie dla dłużnika (Spółki),

B. jest to więc sytuacja inna niż np. w zobowiązaniach podatkowych, gdzie przedawnienie zobowiązania prowadzi do jego wygaśnięcia,

C. definitywne przysporzenie powstaje dopiero w momencie podniesienia przez dłużnika zarzutu przedawnienia zobowiązania i uchylenia się od jego zapłaty podobnie jak w przypadku zwolnienia dłużnika z długu i przyjęcia tego zwolnienia przez dłużnika (umorzenie zobowiązania),

D. przedawniona należność nie stanowi kosztu podatkowego, więc rozwiązanie w zakresie przychodu powinno być symetryczne - samo przedawnienie nie powinno powodować przychodu podatkowego,

E. przepisy ustawy o CIT nie przewidują momentu uzyskania takiego przychodu,

F. od 2013 r. Spółka, niezależnie od swojego podejścia w kwestii regulowania zobowiązań za dostawy, zobligowana jest do terminowej zapłaty za zobowiązanie pod rygorem dotkliwych sankcji podatkowych i cywilnoprawnych.

Jak zostało to wskazane w stanie faktycznym, przychód podatkowy jest rozpoznawany w związku ze sprzedażą przez Spółkę nabytych towarów. Rozpoznawanie przychodu po raz drugi w związku z przedawnieniem się zobowiązania za nabycie towarów byłoby nieracjonalne.

Poniżej Wnioskodawca przedstawia szczegółową argumentację we wskazanych kwestiach.

A. Brak definitywnego przysporzenia, trwałość zobowiązania pomimo przedawnienia

Definicja przychodu - wymóg definitywnego przysporzenia

Pojęcie przychodów jest jednym z podstawowych pojęć podatku dochodowego. Pojęcie to nie zostało jednak zdefiniowane w ustawie o CIT. Jego rozumienie kształtowane jest jednak przez szereg przepisów oraz przez fakt, że podatek dochodowy jest podatkiem bezpośrednim od przyrostu majątkowego. Kluczową zatem przesłanką wystąpienia przychodu jest osiągnięcie wymiernego przysporzenia o charakterze definitywnym. Wskazuje na to szereg orzeczeń sądowych.

W wyroku z 14 maja 1998 r. (sygn. SA/SZ 1305/97) NSA orzekł, że " (...) Z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem - jako źródłem dochodu - jest tylko ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Otrzymanymi pieniędzmi lub wartościami pieniężnymi są zatem w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy tylko takie wartości, które powiększają aktywa majątkowe podatnika, a więc takie którymi może on rozporządzać jak własnym."

Zgodnie z wyrokiem NSA z 27 listopada 2003 r. (III SA 3382/02)"do przychodów zaliczyć można tylko takie wartości, które określają definitywny przyrost majątku podatnika".

Przychodami są zatem wszelkie definitywne przysporzenia majątkowe podatnika, które powiększają jego majątek w tym znaczeniu, że powodują zwiększenie jego aktywów lub zmniejszenie jego zobowiązań w sposób trwały (a nie tymczasowy), a jednocześnie nie są jedną z kategorii wymienionych w art. 12 ust. 4 ustawy o CIT, ani nie są wyłączone z opodatkowania na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy o CIT. Teza ta utrwalona jest w orzecznictwie - również najnowszym (cytat za: Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, red. Aleksandra Obońska, Adam Wacławczyk, Agnieszka Walter, Rok wydania: 2013, Wydawnictwo: C.H. Beck).

Artykuł 12 ust. 1 ustawy o CIT należy rozumieć zatem w ten sposób, że przychodem staje się każde definitywne przysporzenie majątkowe podatnika, a okoliczności wymienione w tym przepisie mają charakter przykładowego wymienienia, które i tak muszą spełnić przesłankę definitywnego przysporzenia majątkowego, aby spowodować powstanie przychodu (np. nie każde umorzenie zobowiązania powoduje powstanie przychodu, jedynie zwolnienie z długu pod tytułem darmym powoduje powstanie przychodu). Dodatkowo, w przepisie tym wymienione są również takie okoliczności, które same w sobie przysporzenia majątkowego nie powodują, ale powodują powstanie przychodu podatkowego ze względu na to, że stanowią dla celów podatku dochodowego od osób prawnych koszt uzyskania przychodów (np. wartość należności umorzonych lub odpisanych jako nieściągalne w tej części, od której dokonane odpisy aktualizujące zostały uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów).

Idea przedawnienia - trwałość zobowiązania mimo przedawnienia - brak przysporzenia

Instytucja przedawnienia uregulowana została w art. 117-125 Kodeksu cywilnego (dalej:k.c.). Zgodnie z art. 117 § 1 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu, przy czym po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże, zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne (§ 2).

Istota przedawnienia polega zatem na tym, że po upływie określonego w ustawie terminu, ten przeciwko komu kieruje się roszczenie (dłużnik) może uchylić się od jego zaspokojenia. Skutkiem tego roszczenie przedawnione nie gaśnie, a jedynie nie będzie mogło być przymusowo zrealizowane (zobowiązanie staje się niezaskarżalne). Sąd bowiem oddali powództwo uprawnionego w razie upływu terminu przedawnienia, gdy dłużnik podniesie zarzut przedawnienia (por. wyrok SN z 12 lutego 2010 r., sygn. II UK 181/09). Niezmiernie istotny da analizowanego zagadnienia jest fakt, że owo oddalenie powództwa uprawnionego, skutkujące brakiem możliwości zastosowania przymusu w celu skłonienia dłużnika do powinnego zachowania (zapłaty zobowiązania), dokonuje się li tylko na zarzut pozwanego (dłużnika), zgłoszony we właściwym terminie. Jak zostało to wskazane w stanie faktycznym, Spółka w żadnym wypadku takiego zarzutu nie podnosi i nie zamierza podnosić. Roszczenie przedawnione nie korzysta wprawdzie z pełnej ochrony, ale nadal jest prawnie istniejące, tyle, że przekształca się w tzw. zobowiązanie niezupełne, które nie może być zasądzone przymusowo wyegzekwowane. Pozycja wierzyciela ulega więc osłabieniu, ale - do czasu podniesienia zarzutu przedawnienia - w samej konstrukcji zobowiązania nic się zmienia. Znajduje to przede wszystkim wyraz w tym, że dłużnik który po upływie terminu przedawnienia spełnił świadczenie, nie może następnie żądać jego zwrotu, chociażby nie był świadomy upływu terminu przedawnienia i związanych z tym skutków prawnych. Spełnił on bowiem należne w świetle prawa zobowiązanie. Roszczenia przedawnione mogą być także przedmiotem potrącenia (art. 502 k.c.) oraz - wedle panującego poglądu - odnowienia (art. 506 k.c.) i ugody (art. 917 k.c.).

Mając na względzie powyższe, należy stwierdzić, że mimo przedawnienia zobowiązanie nadal istnieje i dłużnik ma obowiązek je wykonać, natomiast wierzyciel nie może już dochodzić przymusowego jego wykonania. Z uwagi więc na fakt że dłużnik mimo przedawnienia zobowiązania, powinien to zobowiązanie wypełnić, jego korzyść majątkowa nie ma jeszcze charakteru trwałego w momencie upływu terminu przedawnienia.

Z art. 508 k.c. wynika, że zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. W efekcie zwolnienia dłużnika z całości lub części długu następuje u niego trwały przyrost majątku. Wygaśnięcie zobowiązania oznacza zmniejszenie lub zlikwidowanie zobowiązania pieniężnego, skutkiem czego jest wystąpienie po stronie dłużnika określonej korzyści.

Samo przedawnienie zobowiązania nie powoduje zatem powstania przychodu po stronie dłużnika. Potwierdza to interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 17 stycznia 2012 r., sygn. ILPB2/415-1015/11-5/WM, w której Dyrektor uznał że samo przedawnienie zobowiązania do spłaty pożyczki pracowniczej nie kreuje przychodu dla pracownika, a przychód powstanie dopiero w momencie zwolnienia z długu.

B. Inna sytuacja zobowiązań podatkowych

Dla porównania warto wskazać, że inaczej jest w przypadku zobowiązań podatkowych. Te bowiem - zgodnie z art. 59 § 1 pkt 9 Ordynacji podatkowej - wygasają w całości lub w części wskutek przedawnienia. Upływ terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego wyznacza więc granicę czasową poza którą niemożliwą staje się egzekucja zobowiązania podatkowego, a jego dobrowolne uiszczenie powoduje powstanie nadpłaty. Można się zatem zgodzić, że przedawnienie zobowiązań podatkowych kreuje trwałe przysporzenie dla podatnika, a zatem jego przychód. O ile zatem umorzone zobowiązanie podatkowe nie stanowi zasadniczo przychodu na mocy art. 12 ust. 4 pkt 6 ustawy o CIT, o tyle przedawnione zobowiązanie podatkowe będzie stanowiło przychód podatkowy.

C. Definitywne przysporzenie - przychód może powstać w przypadku umorzenia zobowiązania lub uchylenia się od zapłaty zobowiązania przedawnionego

Jak zostało to wskazane powyżej, przychód wystąpi jedynie w przypadku definitywnego przysporzenia. Jak zostało to również szczegółowo opisane, sam fakt przedawnienia zobowiązania nie kreuje takiego definitywnego przysporzenia.

Dla porównania warto wskazać, że w przypadku zobowiązań, takie definitywne przysporzenie powstaje w sytuacji zwolnienia z długu, czyli umorzenia zobowiązania. Warto jeszcze raz wskazać, że zgodnie z art. 508 k.c. zwolnienie z długu jest skuteczne jeśli dłużnik je przyjmie. W wyniku zwolnienia z długu (umorzenia zobowiązania) przestaje ono istnieć, dłużnik otrzymuje więc trwałe przysporzenie.

Jeśli chodzi o zobowiązania przedawnione, trwałe przysporzenie wystąpi zdaniem Wnioskodawcy dopiero jeśli dłużnik skorzysta z faktu przedawnienia skutecznie uchyli się od jego zapłaty Jeżeli natomiast jak to ma miejsce w opisanym stanie faktycznym dłużnik zamierza zobowiązanie zapłacić, nawet pomimo faktu jego przedawnienia, o żadnym przysporzeniu nie może być mowy.

D. Moment uznania przedawnionej należności za koszt podatkowy - konieczność utrzymania symetrii z przychodem podatkowym

Warto również zaznaczyć, że - zgodne z art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, kosztem podatkowym nie są wierzytelności odpisane jako przedawnione.

Biorąc pod uwagę wskazane powyżej uwagi dotyczące charakteru zobowiązań przedawnionych warto wskazać, że przedawnionego roszczenia można dochodzić przed sądem, a w przypadku braku zarzutu ze strony pozwanego można dochodzić tego roszczenia skutecznie. Ma to wpływ na prawidłową interpretację wskazanego przepisu art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, który nie mówi o wierzytelnościach przedawnionych, ale takich, które są odpisane jako przedawnione (por.: Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, red. Aleksandra Obońska, Adam Wacławczyk, Agnieszka Walter, Rok wydania: 2013, Wydawnictwo: C.H. Beck). Sam fakt przedawnienia należności nie wpływa zatem w żaden sposób na możliwość rozpoznania tej należności jako kosztu podatkowego. Dopiero odpisanie należności przedawnionej, które powinno wynikać z faktu i odzwierciedlać fakt braku możliwości dochodzenia danej należności może skutecznie wpływać na zasady rozpoznania takiej należności za koszt podatkowy.

Dokładnie tak samo powinno być w przypadku przedawnionego zobowiązania, czyli po stronie przychodowej. Sam fakt przedawnienia zobowiązania nie powinien wpływać w żaden sposób na konieczność rozpoznania tego zobowiązania jako przychodu podatkowego. Dopiero skuteczne uchylenie się od zapłaty powinno kreować konieczność rozpoznania takiego zobowiązania jako przychodu podatkowego (co przemawia za tym, aby odpis na wierzytelność przedawnioną był również kosztem podatkowym).

E. Moment rozpoznania przychodu

Warto również wskazać, że w przypadku uznania przedawnionego zobowiązania za przychód podatkowy należałoby określić moment powstania tego przychodu. W opinii Wnioskodawcy przychód taki byłby związany z działalnością gospodarczą (art. 12 ust. 3 ustawy o CIT). Datę powstania takiego przychodu określają przepisy art. 12 ust. 3a-3e ustawy o CIT. Przewidują one m.in. następujące momenty powstania przychodu:

* dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi,

* dzień wystawienia faktury,

* dzień uregulowania należności,

* dzień otrzymania zapłaty.

Żaden z powyższych momentów nie mógłby zostać zastosowany w odniesieniu do przedawnienia się zobowiązania, co przemawia za tym, że sam fakt przedawnienia nie powinien powodować powstania przychodu podatkowego.

F. Ustawowe sankcje za brak płatności

Należy również zwrócić uwagę, że od 2013 r. Spółka, niezależnie od swojego podejścia w kwestii regulowania zobowiązań za dostawy, zobligowana jest do terminowej zapłaty za zobowiązanie pod rygorem dotkliwych sankcji podatkowych i cywilnoprawnych. Zgodnie bowiem z art. 15b ustawy o CIT, w przypadku braku płatności zobowiązania w określonych terminach podatnik zobowiązany jest do korekty (pomniejszenia) kosztów podatkowych związanych z danym zobowiązaniem. Dopiero późniejsza zapłata zobowiązania uprawnia do zwiększenia kosztów podatkowych. Ponadto, obowiązująca od 28 kwietnia 2013 r. ustawa z 28 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych również nakłada istotne sankcje za brak płatności w ustalonych terminach, także w przypadku gdy nie została dostarczona faktura. Przepisy te zatem stanowią dodatkowy argument za tym, aby zobowiązania, nawet po ich przedawnieniu były regulowane, co jest zbieżne z opisaną powyżej polityką Spółki w tym zakresie.

Podsumowując, wszystkie powyższe argumenty, w szczególności fakt, że przedawnienie zobowiązania nie powoduje jego wygaśnięcia, wręcz przeciwnie zobowiązanie ciągle istnieje i dłużnik (Spółka) zobowiązany jest i zamierza je zapłacić, w konsekwencji Spółka nie otrzymuje żadnego przysporzenia, przemawiają za tym, że w przedstawionych okolicznościach przedawnienie zobowiązania nie kreuje przychodu podatkowego dla Wnioskodawcy.

Ad. 2. W przypadku uznania przez organ podatkowy, że Wnioskodawca jest obowiązany do rozpoznania przychodu), zapłata przedawnionego zobowiązania przez Spółkę jest kosztem podatkowym Wnioskodawcy - w związku z jego udziałem w zysku Spółki, w odpowiedniej części, w momencie dokonania zapłaty.

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłata przedawnionego zobowiązania stanowić będzie - niezależnie od art. 15b ust. 4 ustawy o CIT - koszt podatkowy w sytuacji, jeśli wcześniej rozpoznany zostanie przychód związany z przedawnieniem się tego zobowiązania.

Jak zostało to wskazane powyżej, zdaniem Wnioskodawcy w momencie przedawnienia zobowiązania w przedstawionym stanie faktycznym nie powstaje przychód podatkowy o ile Spółka nie podniesie faktu przedawnienia przed sądem i nie osiągnie w związku z tym definitywnego przysporzenia. W takim przypadku zapłata przedawnionego zobowiązania nie będzie stanowić kosztu podatkowego.

W przypadku jednak uznania przez organ podatkowy, że Wnioskodawca jest obowiązany do rozpoznania przychodu w związku z samym faktem przedawnienia się zobowiązania, zapłata przedawnionego zobowiązania przez Spółkę powinna być kosztem podatkowym. Podobnie, jeśli Spółka podniosłaby przed sądem fakt przedawnienia i rozpoznała w związku z tym przychód podatkowy, a następnie (pomimo wyroku sądowego) i tak zapłaciłaby takie zobowiązanie, to byłoby ono kosztem podatkowym.

Rozpoznanie kosztu podatkowego w związku z zapłatą zobowiązania wynika zatem w tym przypadku z faktu wcześniejszego rozpoznania przychodu w związku z przedawnieniem. Sytuację tą można zatem porównać do rozpoznania kosztu podatkowego w przypadku zbycia rzeczy nabytych nieodpłatnie. W przypadku takiego zbycia kosztem jest wartość rozpoznanego wcześniej przychodu (art. 15 ust. 1 ustawy o CIT).

Warto w omawianym kontekście wskazać, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a i b ustawy o CIT za koszt podatkowy nie uważa się wydatków na spłatę:

W opinii Wnioskodawcy przepis ten nie znajdzie zastosowania w omawianej sytuacji z tego względu, że - jak zostało to wskazane powyżej zasadność rozpoznania kosztu podatkowego w związku z zapłatą przedawnionego zobowiązania wynika z wcześniejszego rozpoznania przychodu w związku z przedawnieniem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się w zakresie pytania nr 1 za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

W związku z powyższym odnoszenie się do stanowiska Spółki w zakresie pytania nr 2 jest bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w opisanym stanie faktycznym/w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.