IPPB3/423-62/14-2/MC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 2 stycznia 2014 r. (data wpływu 13 stycznia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całej kwoty wydatków poniesionych na zapewnienie wyżywienia pracownikom odbywającym podróż służbową oraz całą kwotę wydatków zwróconych pracownikom odbywającym zagraniczną podróż służbową za przejazdy taksówkami, również w części przekraczającej kwoty diet i ryczałtów określonych w Rozporządzeniu - jest prawidłowe.

W dniu 19 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całej kwoty wydatków poniesionych na zapewnienie wyżywienia pracownikom odbywającym podróż służbową oraz całą kwotę wydatków zwróconych pracownikom odbywającym zagraniczną podróż służbową za przejazdy taksówkami, również w części przekraczającej kwoty diet i ryczałtów określonych w Rozporządzeniu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej: "Spółka" lub "Pracodawca") prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży produktów leczniczych. Z uwagi na charakter tej działalności zatrudnieni przez Spółkę pracownicy odbywają podróże służbowe, zarówno krajowe jak i zagraniczne.

Zgodnie zobowiązującym w Spółce regulaminom dotyczącym organizacji i rozliczania podróży służbowych (dalej: "Regulamin") pracownikom Spółki, za Czas podróży służbowej w kraju i poza jego granicami, przysługuje zwrot określonych kosztów, na warunkach i w wysokości określonej w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 201 3 roku w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. 201 3.167, dalej: Rozporządzenie").

Pracownik Spółki odbywający podróż służbową jest uprawniony do diety, która pokrywa zwiększone koszty wyżywienia, zgodnie z zasadami określonymi w Rozporządzeniu.

Zdarza się, że Spółka, zamiast wypłacać pracownikom diety, zapewnia im posiłki w tracie podróży służbowych. Wartość tych posiłków może w niektórych sytuacjach przekraczać kwoty diet określone w Rozporządzeniu. Pracownik, dla celów rozliczenia delegacji, jest zobowiązany do podania informacji, czy podczas podróży służbowej miał zapewniony posiłek oraz jaki to był posiłek (śniadanie, obiad, kolacja) bez względu na to czy z niego skorzystał. Na tej podstawie Spółka dokonuje obliczenia wysokości diety należnej oddelegowanemu pracownikowi, biorąc pod uwagę przepisy Rozporządzenia, z których wynika, że dieta w krajowej podróży służbowej podlega odpowiedniemu zmniejszeniu, jeżeli pracownikowi zostało zapewnione bezpłatne wyżywienie. Jeżeli natomiast Spółka zapewnia pracownikowi całodzienne bezpłatne wyżywienie w czasie podróży służbowej, wówczas pracownik taki nie otrzymuje już żadnej diety. W czasie podróży służbowych poza granicami kraju pracownicy Spółki korzystają z różnych form transportu, w tym m.in. z przejazdów taksówkami, np. z lotniska czy dworca do hotelu, jak również do miejsc wykonywania zadań służbowych, np. na konferencje czy spotkania służbowe. Taksówki są zamawiane tylko wtedy, gdy jest to uzasadnione brakiem możliwości skorzystania z innych środków komunikacji lub koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa pracownikom i przewożonym przez nich dokumentom. Zdarza się, że pracownicy ponoszą wydatki na ww. przejazdy taksówkami w kwocie wyższej niż wysokość przewidzianych w Rozporządzeniu ryczałtów przeznaczonych na pokrycie kosztów dojazdu z i do dworca, lotniska, portu morskiego. W takich przypadkach pracodawca zwraca pracownikom równowartość faktycznie poniesionych i udokumentowanych wydatków.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wartość posiłków zapewnionych pracownikom przez Spółkę w czasie podróży służbowych, w części przekraczającej kwoty diet określone w Rozporządzeniu, stanowi dla pracowników przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

2. Czy koszty przejazdów pracowników taksówkami podczas zagranicznych podróży służbowych, w części przekraczającej kwoty ryczałtów określone w Rozporządzeniu stanowią dla pracowników przychód podlegający opodatkowaniu.

3. Czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osoli prawnych całą kwotę wydatków poniesionych na zapewnienie wyżywienia pracownikom odbywającym podróż służbową oraz całą kwotę wydatków zwróconych pracownikom odbywającym zagraniczną podróż służbową za przejazdy taksówkami, również w części przekraczającej kwoty diet i ryczałtów określonych w Rozporządzeniu.

Niniejsza interpretacja dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych i stanowi odpowiedź na pytanie nr 3, w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (pytanie nr 1 i 2) została wydana odrębna interpretacja indywidualna.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów całą kwotę wydatków poniesionych na zapewnienie pracownikom odbywającym podróż służbową wyżywienia oraz całą kwotę wydatków zwróconych pracownikom odbywającym zagraniczną podróż służbową za przejazdy taksówkami również w części przekraczającej kwoty diet i ryczałtów określonych w Rozporządzeniu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej: "ustawa o p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów łub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Z analizy przepisów podatkowych wynika iż Spółka może zaliczyć określone wydatki do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem, że wydatki te: zostały poniesione przez Spółkę

* są definitywne (bezzwrotne),

* pozostają w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

* poniesione zostały w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* zostały właściwie udokumentowane,

* nie zostały wymienione w katalogu negatywnym, zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o p.d.o.p.

W kontekście powyższego nie ulega wątpliwości iż ponoszone przez Spółkę wydatki w związku z zapewnieniem wyżywienia pracownikom przebywającym w podróży służbowej oraz zwrot pracownikom kosztów poniesionych na przejazdy taksówkami w czasie zagranicznej podróży służbowej, mają związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą oraz są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów. Podczas podróży służbowej pracownicy realizują zadania związane z działalnością gospodarczą Spółki np. uzyskują informacje niezbędne do realizacji zadań, rozszerzają bazę klientów czy rozwijają współpracę z kontrahentami Spółki. Wymienione wydatki nie są zatem ponoszone na cele osobiste pracowników lecz są ściśle związane z działalnością gospodarczą Spółki.

Jednocześnie, art. 16 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. nie wyłącza z kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez pracodawcę na diety i inne należności związane z odbywaniem przez pracowników podróży służbowych. Ustawa o p.d.o.p. nie zawiera również żadnych ograniczeń kwotowych w tym zakresie, w szczególności brak jest wymogu zachowania ryczałtów wynikających z Rozporządzenia, jako warunku zaliczenia omawianych wydatków do kosztów uzyskania przychodów podatnika. Gdyby intencją ustawodawcy było wprowadzenie jakiegokolwiek ograniczenia w omawianym zakresie to znalazłoby to odzwierciedlenie w ustawie tak jak na przykład ma to miejsce na gruncie ustawy o p.d.o.f. (art. 23 ust. 1 pkt 52 tej ustawy przewiduje takie ograniczenie w odniesieniu do diet z tytułu podróży służbowych osób. prowadzących działalność gospodarczą i ich współpracowników). W konsekwencji, brak takiego wyłączenia oznacza możliwość pełnego zaliczenia wydatków na zapewnienie wyżywienia pracownikom przybywającym w podróży służbowej oraz kosztów przejazdów taksówkami w podróży zagranicznej do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem spełnienia wszystkich wymogów wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p.

Powyższy pogląd prezentowany jest także w orzecznictwie sądów administracyjnych. Tytułem przykładu warto wskazać na wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 1 kwietnia 2004 r. (sygn. akt I SA/Wr 2273/01) w którym Sąd stwierdził, że "Diety i inne należności za czas podróży służbowej wypłacone pracownikowi stanowią u pracodawcy zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. koszt uzyskania przychodu. Oczywiście warunkiem koniecznym jest istnienie związku pomiędzy przychodami firmy a odbywaną przez pracownika podróżą służbową. Kosztem uzyskania przychodu jest pełna kwota wypłaconych należności zarówno części objętej limitami, jak i w części je przekraczającymi".

Stanowisko to potwierdzają również organy podatkowe w licznych interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dn. 22 stycznia 2013 r., sygn.: IPPB3/423-885/12-2/GJ, zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, iż:" (...) wartość wypłacanych pracownikom diet z tytułu podróży krajowych w tym również w części przekraczającej kwotę określoną w Rozporządzeniu, będzie stanowiła dla Spółki koszty uzyskania przychodów w pełnej wysokości".

Z kolei w interpretacji indywidualnej z dn. 16 lutego 2012 r. sygn. IPPB3/423-987/11-3/GJ Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał za prawidłowe stanowisko, zgodnie z którym:" (...) wydatki ponoszone przez Centrum Handlowe w kwocie 46,00 zł na dobę w związku z podróżami służbowymi pracowników w tym koszty wyżywienia w czasie podroży zwracane pracownikom na podstawie przedłożonych dowodów zakupu, także ponad wysokość diet określonych w rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie podróży krajowych stanowią koszt uzyskania przychodów dla Spółki."

Podobne stanowisko wyraził także Dyrektor izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 27 września 2011 r., nr IPTPB3/423-112/11-2/IR a także Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 5 października 2011 r., nr IPPB5/423-744/11-2/RS: "(...) Jeśli pracownik odbywa podróż służbową, która jest związana z osiągnięciem przychodu Spółki, to dokonany pracownikowi zwrot kosztów całodziennego wyżywienia na podstawie przedłożonych faktur Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów (...). Wydatki poniesione przez Spółkę w związku ze zwrotem kosztów wyżywienia pracownikowi odbywającemu podróż służbową na podstawie przedłożonych faktur stanowią koszt uzyskania przychodów dla pracodawcy. (...) Należy jednocześnie zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, jak i prawidłowym udokumentowaniem. Należy zwrócić przy tym uwagę, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego. (...)"

Natomiast Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dn. 20 lipca 2011 r., sygn. ITPB3/423-334/11/PS, odniósł się do kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy wydatków poniesionych na przejazdy pracowników taksówkami w zagranicznej podróży służbowej, stwierdzając, że:" (...) wydatki poniesione przez Spółkę w związku z zagranicznymi podróżami służbowymi pracowników, a dotyczące przejazdów taksówkami, mogą być, co do zasady, rozpoznawane jako koszty podatkowe w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W odniesieniu do wydatków związanych z wyjazdami służbowymi pracowników należy podkreślić, że w katalogu przepisu art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawarto zakazu ani jakiegokolwiek ograniczenia co do możliwości zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Podobne stanowisko zostało wyrażone w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dn. 18 lipca 2012 r., sygn.: IPPB3/423-241/12-4/GJ.

Wobec powyższego zdaniem Spółki za prawidłowe należy uznać stanowisko, zgodnie z którym Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów całą kwotę wydatków poniesionych na zapewnienie pracownikom odbywającym podróż służbową wyżywienia, również w części przekraczającej kwoty diet określone w Rozporządzeniu, jak również pełną kwotę kosztów dotyczących przejazdów pracowników taksówkami w podróży zagranicznej, także w przypadku przekroczenia kwot ryczałtów wynikających z Rozporządzenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.