IPPB3/423-617/10-2/JG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 3 września 2010 r. (data wpływu 6 września 2010 r.), uzupełnionym w dniu 19 listopada 2010 r. na wezwanie tut. Organu z dnia 8 listopada 2010 r. nr IPPB3/423-617/10-3/JG, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 września 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym. Wniosek został uzupełniony w dniu 19 listopada 2010 r. (data nadania 17 listopada 2010 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 8 listopada 2010 r. nr IPPB3/423-617/10-3/JG o udzielone pełnomocnictwo.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Bank świadczy usługi pośrednictwa finansowego. Usługi te są świadczone przez jednostki organizacyjne Centrali Banku, oddziały oraz inne placówki. W związku z przyjętą strategią rozwoju, Bank zawarł szereg umów najmu z firmami oraz osobami fizycznymi (dalej Wynajmującymi), na mocy których stał się najemcą lokali, w których rozpoczął prowadzenie działalności bankowej.

Zgodnie z zapisami umów najmu prace wykończeniowe niezbędne w celu dostosowania Przedmiotów Najmu (wynajętych lokali) do standardu placówek Banku, zostały przeprowadzone na koszt i odpowiedzialność Banku. Umowy najmu zawierają uregulowania, z których wynika, że po zakończeniu okresu najmu Bank jest zobowiązany zwrócić Wynajmującemu Przedmiot Najmu w stanie niepogorszonym w stosunku do stanu z daty wydania, z uwzględnieniem prac wykończeniowych, wykonanych przez Bank zgodnie z zapisami umowy najmu oraz przy uwzględnieniu zużycia wynikającego z normalnej eksploatacji. Dodatkowo zgodnie z zapisami umów Bankowi nie przysługuje prawo do zwrotu nakładów poczynionych na Przedmiot Najmu, natomiast Wynajmującemu nie przysługuje prawo do żądania usunięcia poczynionych nakładów.

Poniesione przez Bank nakłady inwestycyjne zostały zakwalifikowane jako osobny środek trwały - (tzw. inwestycja w obcym środku trwałym) podlegający amortyzacji w okresie co najmniej 10 lat. Z uwagi na fakt, że niektóre placówki Banku, uruchomione w wynajętych lokalach były, nierentowne, Bank zdecydował, iż z punktu widzenia interesów gospodarczych, koniecznym jest zamknięcie tych placówek i przeniesienie prowadzonej w nich działalności do innych, istniejących placówek Banku. W związku z tym następuje likwidacja inwestycji w obcym środku trwałym przed jej całkowitym umorzeniem dla celów podatkowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym, Bank może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu część niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym w świetle art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 5 i 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej Ustawa o p.d.o.p.).

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Banku, w przypadku rozwiązania umów najmu, niezamortyzowana część nakładów poniesionych na przystosowanie nieruchomości do własnych potrzeb stanowi koszty uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych enumeratywnie w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1, stanowić mogą koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami w tym służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednie, jak i pośrednie związane z uzyskanymi przychodami, a dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Wydatki Banku na przystosowanie wynajmowanych pomieszczeń do standardów prowadzenia działalności bankowej poniesione są w celu osiągnięcia przychodów. Nie podlega więc ocenie, czy wydatki na adaptację pomieszczeń są kosztem podatkowym, lecz jedynie, kiedy takim kosztem się stają.

Jeśli nastąpi postawienie danej inwestycji w obcym środku trwałym w stan likwidacji przed zrównaniem sumy odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową zgodnie z regulacjami dotyczącymi amortyzacji podatkowej, Bank nie jest uprawniony do dalszego rozpoznawania w rachunku podatkowym kosztów w postaci okresowych odpisów amortyzacyjnych od takiego środka trwałego. Zdaniem Banku, również w takiej sytuacji Bank powinien być uprawniony do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu w wysokości niezamortyzowanej wartości nakładów.

Ponadto w sytuacji, w której Bank po wypowiedzeniu umowy najmu pozostawia Inwestycję w obcym środku trwałym bez jej fizycznej likwidacji, zdaniem Banku, powstała strata również powinna stanowić koszt uzyskania przychodów. W sytuacji tej zastosowanie mieć powinien art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o p.d.o.p., który określa możliwość uznania za koszty podatkowe strat w środkach trwałych. Przepis ten odnosi się do zdarzeń pozostających poza normalną kontrolą jednostki, jakimi w przedmiotowej sytuacji są niewątpliwie ekonomiczne przyczyny leżące u podstaw prowadzonej restrukturyzacji, której efektem jest rezygnacja z prowadzenia działalności w wybranych oddziałach operacyjnych.

Dodatkowo należy wskazać, iż wydatki z tytułu wartości środka trwałego - inwestycji w obcym środku trwałym-w części niezamortyzowanej przez Bank nie zostały wymienione w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

W katalogu tym znajdują się jedynie wydatki z tytułu strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności - art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o p.d.o.p. Bank rezygnując z działalności w tych placówkach i przenosząc ją do placówek już działających nie zmienia rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej. Oznacza to, że utrata przydatności gospodarczej z innych przyczyn niż zmiana rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej skutkuje uznaniem straty związanej z likwidacją środka trwałego za koszt uzyskania przychodu. W przypadku Banku nastąpiła utrata przydatności inwestycji w obcym środku trwałym na skutek zaprzestania wykonywania przez Bank działalności gospodarczej w placówkach, które przynosiły straty.

Stanowisko prezentowane powyżej zostało potwierdzone w piśmie Ministerstwa Finansów skierowanym do Związku Banków Polskich 7 kwietnia 2005 r. (sygn. PB3/169- 8213-32/HS/05), w świetle którego:

"Zgodnie z powołanym także w piśmie przepisem art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych nie stanowi kosztu podatkowego jeśli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Oznacza to, że a contrario kosztem jest strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, w przypadku gdy likwidacja ta nie jest związana z utratą przydatności gospodarczej środka trwałego w wyniku zmiany rodzaju działalności. Biorąc pod uwagę, że pod pojęciem środków trwałych rozumie się również "inwestycje w obcych środkach trwałych" (art. 16a ust. 2 u.p.d.o.p.), to w konsekwencji wspomniany wyżej przepis art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. obejmuje nie tylko własne środki trwałe (art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p.), ale i inwestycje w obcych środkach trwałych."

W ocenie Banku jeśli inwestycja w obcym środku trwałym była choć przez krótki czas wykorzystywana w prowadzonej działalności gospodarczej, oznacza to, że cały wydatek na nią poczyniony jest związany z przychodami (chociażby tymi generowanymi w okresie, gdy inwestycja w obcym środku trwałym była używana). Ustawa o p.d.o.p. wprowadza zasadę stopniowego uwzględniania wydatków na środki trwałe w kosztach podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne. Nie przeczy to jednak istnieniu związku między przychodem a całością wydatku na wytworzenie/nabycie środka trwałego. W momencie likwidacji nie w pełni zamortyzowanego środka trwałego nie znika związek tego środka trwałego z działalnością podatnika i uzyskiwanymi przychodami.

Odpisy amortyzacyjne nie są bowiem rzeczywistym kosztem, któremu można przypisać realny związek z przychodami, lecz są jedynie sposobem na rozliczenie poniesionych wydatków jako kosztów podatkowych. Prawidłowość takiego podejścia potwierdzają liczne wyroki sądów (tak np. wyrok WSA we Wrocławiu z 14 marca 2008 r. I SA/Wr 1702/07, WSA w Gdańsku z 16 kwietnia 2009 r. I SA/Gd 194/09, WSA we Wrocławiu z 13 marca 2007 r. I SA/Wr 53/07, a także wyroki NSA z 26 czerwca 2009 r. II FSK 1187/08 oraz z 4 listopada 2008 r. II FSK 1035/07).

Podobne stanowisko zajął również WSA we Wrocławiu, który orzekł w dniu 13 lipca 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 546/10, że w świetle art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o p.d.o.p., strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeśli środki te utraciły przydatność gospodarczą z powodu innego aniżeli zmiana rodzaju działalności, może stanowić koszt uzyskania przychodu.

Jak podkreślił Sąd, niemożność dokonywania dalszych odpisów amortyzacyjnych za okres, w którym - z przyczyn obiektywnych - inwestycje w obcych środkach trwałych utraciły przydatność gospodarczą nie oznacza automatycznie, że wydatek przestaje spełniać przesłankę celowości.

Tym samym WSA we Wrocławiu potwierdził, że podatnik, który kieruje się zasadami racjonalności gospodarczej dokonał wypowiedzenia umowy najmu nieruchomości, ma prawo zaliczyć do kosztów podatkowych niezamortyzowaną część nakładów poniesionych w związku z dostosowaniem tej nieruchomości do swoich potrzeb.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...). Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Nie można jednocześnie twierdzić, iż na gruncie obowiązujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, istnieją przesłanki do stwierdzenia, że każdy wydatek poczyniony przez podmiot gospodarczy, w ramach prowadzonej działalności, należy uznać za koszt uzyskania przychodu, gdyż oznaczałoby to w praktyce, przerzucenie na Skarb Państwa, całego ryzyka związanego z przedsięwzięciem gospodarczym. Możliwość zakwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu, uzależnione jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich, występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu reguł należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż ten wydatek spodziewanego przychodu nie przysporzy.

Z art. 16a ust. 1 ww. ustawy wynika, że środkami trwałymi są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

* maszyny, urządzenia i środki transportu,

* inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1. Do środków trwałych na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy zaliczane są ponadto przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych. Zgodnie z art. 15 ust. 6 tejże ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet pomimo ich poniesienia w celu osiągnięcia przychodów nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Uzasadniając własne stanowisko, Bank powołując się na art. 16 ust. 1 pkt 5 i pkt 6 tej ustawy, stwierdza, iż w przedmiotowej sprawie przepisy te znajdą zastosowanie, poprzez uznanie niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym pozostałej w wyniku rozwiązania umowy najmu za stratę podatkową.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Stosownie, zaś do treści art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że skoro w stanie faktycznym wniosku nie zachodzą wszystkie okoliczności, o których mowa w hipotezie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 5 i pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to przepis ten nie znajduje w stanie faktycznym zastosowania i nie może być podstawą oceny, czy poniesione przez Spółkę straty na "inwestycjach w obcych środkach trwałych" stanowią podatkowe koszty uzyskania przychodów, czy też nie.

Zdaniem tut. Organu, ww. przepisy, nie znajdują w przedmiotowej sprawie zastosowania, również z tego względu, że nie można zaakceptować stanowiska, że niezamortyzowana wartość inwestycji w obcym środku trwałym stanowi stratę w tym środku wynikającą z likwidacji tego środka, w sytuacji rozwiązania umowy najmu.

Za błędne, należy uznać, twierdzenie Spółki, iż na gruncie przepisu art. 15 ust. 1 ustawy, istnieje możliwość ujmowania przez podatnika po stronie kosztów podatkowych wszystkich strat w majątku, wykorzystywanym w prowadzonej działalności, które są normalnym następstwem jej prowadzenia, niezależnie od ich podłoża i przyczyn powstania (np. rozwiązanie umowy) za wystarczające do uznania odpisów amortyzacyjnych za koszty uzyskania przychodów. Tak szerokie ujęcie byłoby nieuprawnione w świetle podstawowej wykładni przepisów prawa podatkowego, jaką jest wykładnia językowa. Zgodnie z definicją słownikową (Uniwersalny słownik języka polskiego, tom 3, PWN, Warszawa 2003 r.), "strata to mimowolny, niechciany ubytek czegoś, co się posiadało, poniesiona szkoda, to co się przestało posiadać"; w przypadku planowanego rozwiązania umowy przed zakończeniem amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym, nie można mówić o poniesionej stracie, gdyż w żadnej mierze nie jest to zdarzenie mimowolne.

Likwidacja natomiast, zgodnie z "Uniwersalnym słownikiem języka polskiego", to "zniesienie, usunięcie lub rozwiązanie czegoś". Wnioskując z tej definicji, nie dojdzie również do likwidacji środka trwałego rozumianej, jako jego faktyczna likwidacja np. w formie demontażu poniesionych nakładów (z czynności tej sporządza się protokół fizycznej likwidacji, który oznacza zakończenie procesu likwidacji środka trwałego). Nakłady poczynione przez Bank, przełożone na konkretny wymiar materialny w postaci modernizacji budynków (lokali) wykorzystywanych w prowadzonej przez Bank działalności, pozostały w stanie nienaruszonym w budynku (lokalu) należącym do wynajmującego. W ocenie Organu tylko fizyczna likwidacja środka trwałego daje podstawę do zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Okoliczność rozwiązania umowy najmu nie jest okolicznością niezależną od woli przedsiębiorcy, który ma do czynienia z umowami, których zawarcie oraz warunki są całkowicie zależne od woli zawierających je stron. Ponadto Spółka miała wpływ na takie skonstruowanie postanowień umowy (nawet zawarte już umowy można renegocjować), by jej interesy znalazły pełną ochronę, choćby w postaci możliwości dochodzenia roszczeń za poczynione nakłady, na podstawie Kodeksu cywilnego. Zwłaszcza, że akt ten zawiera konkretne uregulowania w tej sprawie, tj. na podstawie art. 676 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według własnego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Dlatego też, w ocenie tutejszego Organu, rozwiązanie umowy cywilnoprawnej za obopólną zgodą stron umowy, nie może być traktowane na równi ze zdarzeniami wykluczającymi dalsze użytkowanie środka trwałego następującymi z wyłączeniem woli i świadomości przedsiębiorcy. Są to całkowicie odmienne przyczyny zaprzestania użytkowania środka trwałego i nie można stawiać pomiędzy nimi znaku równości.

W związku z powyższym to, że wydatek został poniesiony nie przesądza, iż niezamortyzowana część wartości inwestycji w obcym środku trwałym stanowi koszt podatkowy, na podstawie art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 6 lub w związku z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W okresie użytkowania wynajętego lokalu związek wydatku z osiąganym przez Bank przychodem niezaprzeczalnie istniał, lecz po rozwiązaniu umowy brak tego związku przesądza o tym, iż Wnioskodawca nie ma prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym z uwagi na fakt, że nieumorzona wartość nie będzie spełniała generalnej zasady wynikającej z treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. istnienia racjonalnego związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionymi kosztami a uzyskanymi przychodami, gdyż lokale te nie będą już wykorzystywane w jej działalności gospodarczej.

Reasumując, Bank nie ma prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym z uwagi na fakt, że wydatek ten nie będzie spełniał generalnej zasady wynikającej z treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. istnienia racjonalnego związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionymi kosztami a uzyskanymi przychodami, gdyż budynki (lokale) te nie będą już wykorzystywane w jego działalności gospodarczej. Należy zauważyć, że istotę i cel przewidzianej w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych instytucji amortyzacji środków trwałych stanowi zrekompensowanie podatnikowi utraty wartości tych środków trwałych (inwestycji w obcym środku trwałym) w wyniku zużycia, związanego z bieżącym użytkowaniem. Tak ujęta instytucja amortyzacji w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych została w całości oparta na pozytywnej regulacji prawnej, określającej jej elementy konstrukcyjne, a także przesłanki i ogólne zasady jej stosowania. Jednym z tych elementów jest wartość początkowa środka trwałego, a zatem ustalona w sposób wskazany w przepisach i przyjęta a priori kwota, stanowiąca stały punkt odniesienia dla dokonywanych odpisów amortyzacyjnych, w tym m.in. dla ich wysokości, która nie może być w sposób swobodny modyfikowana przez podatnika. W niniejszej sprawie nastąpiło zaprzestanie użytkowania środka trwałego (inwestycji w obcym środku trwałym), a tym samym przestała istnieć możliwość dokonywania dalszych odpisów amortyzacyjnych.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądowych, należy podkreślić, iż co do zasady orzeczenia sądowe nie stanowią źródła prawa i wiążą strony postępowania w konkretnej, indywidualnej sprawie. Ponadto, należy zauważyć, że w orzecznictwie sądów administracyjnych dotyczącym tematyki będącej przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, nie istnieje ukształtowana linia orzecznicza (por. wyroki przeciwne do podanych we wniosku: wyrok WSA w Poznaniu z 11 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Po 105/10 oraz wyrok NSA z 5 stycznia 2010 r., sygn. akt II FSK 1269/08). W wyroku z dnia 5 stycznia 2010 r., sygn. akt II FSK 1269/08, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że: "Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 tej ustawy zawierającą ogólną zasadę kształtowania kosztów uzyskania przychodów, ponoszone przez osoby prawne wydatki mogą być zaliczone do tych kosztów uzyskania przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Wydatki o charakterze inwestycyjnym, w tym i inwestycje w obcych środkach trwałych wyłączone zostały co prawda z kosztów uzyskania przychodów. Wydatki te stają się jednak kosztem uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne. Aby jednak wydatek taki mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, pomiędzy tym wydatkiem a osiągniętym przychodem musi istnieć związek. Zmiana i rozwiązanie umów najmu spowodowały natomiast skutek w postaci braku związku pomiędzy poniesionymi przez skarżącą spółkę wydatkami inwestycyjnymi a jej przychodami. W świetle art. 16 ust. 1 pkt 5 oraz art. 15 ust. 1 ustawy podatkowe| nie ma więc podstaw by w takich przypadkach uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów nie zamortyzowanej części nakładów inwestycyjnych w obcych środkach trwałych. Jej rozwiązanie nie powoduje więc straty w środkach trwałych, w wyniku czego jej kwotę nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów."

Wskazane, zaś przez Wnioskodawcę pismo Ministra Finansów, jak wynika z jego treści, nie stanowi urzędowej interpretacji prawa podatkowego, zawiera jedynie opinię Ministerstwa Finansów dotyczącą zagadnień związanych z podatkiem dochodowym od osób prawnych, zgłaszanych przez sektor bankowy. W związku z czym nie może stanowić podstawy udzielanych interpretacji co do zakresu stosowania prawa podatkowego w indywidualnych sprawach podatników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz stanu prawnego obowiązującego w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.