IPPB3/423-598/11-2/GJ - CIT w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot wypłaconych na rzecz członków rodziny zmarłego pracownika w związku z wypadkiem przy pracy oraz kosztów sądowych i zastępstwa procesowego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 11 lipca 2011 r. (data wpływu 22 lipca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot wypłaconych na rzecz członków rodziny zmarłego pracownika w związku z wypadkiem przy pracy oraz kosztów sądowych i zastępstwa procesowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych z związku ze śmiertelnym wypadkowi przy pracy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Spółka prawa handlowego (Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie wytwarzania i dystrybucji wyrobów mięsnych produkowanych w kilku oddziałach na terenie kraju. W dniu 1 września 2007 r. w jednym z zakładów Wnioskodawcy doszło do indywidualnego wypadku przy pracy, ze skutkiem śmiertelnym. Rodzina Pracownika wytoczyła przeciwko Wnioskodawcy powództwo, domagając się przyznania odszkodowania oraz renty. Na podstawie wyroku sądowego, Wnioskodawca zobowiązany został do zapłaty odszkodowania. Mocą kolejnych wyroków sądowych, odszkodowanie zostało zmniejszone, łącznie z odsetkami od dotychczas zasądzonych kwot odszkodowania. Sąd zmienił wyrok odstępując od przyznania renty jednak przyznał zadośćuczynienie z tytułu poniesionej krzywdy przez członka rodziny. Jednocześnie Sąd uznał argumentację dotyczącą przyczynienia się zmarłego do wypadku poprzez świadomie dokonaną zamianę z innym pracownikiem pomimo zbyt krótkiego odpoczynku po poprzednim dniu pracy oraz poruszania się w miejscu niedozwolonym, ze zbyt wysoką prędkością. W związku z tym Sąd zmniejszył przyznane świadczenia o 10% w porównaniu do odniesionej szkody i krzywdy przez członka rodziny.

Podstawą prawną obowiązku wypłaty odszkodowania, zadośćuczynienia, (wcześniej renty) jest - na podstawie ustaleń poczynionych w wyroku Sądu - zasada ryzyka wynikająca z art. 435 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 444 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którą podmiot prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu wyrządzoną własnemu pracownikowi przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, jak również zobowiązany jest do wypłacania poszkodowanemu stosownej renty, jeśli ten utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo zwiększyły się jego potrzeby i zmniejszyły widoki na przyszłość.

Zdaniem Sądu, nie można było stwierdzić działania siły wyższej, co oznacza, że wypadkowi można było zapobiec. Śledztwo dotyczące wypadku, prowadzone przez właściwą Prokuraturę Rejonową zostało umorzone z uwagi na brak ustawowych znamion czynu zabronionego. Prokuratura wytoczyła proces karny Dyrektorowi Zakładu, który został ukarany karą grzywny. Jednocześnie w toku postępowania nie stwierdzono by przedmiotowy wypadek był wynikiem wyłącznej winy pokrzywdzonego, jak i osób trzecich, za które Wnioskodawca odpowiadać nie mógł.

Z związku z powyższym, Wnioskodawca chce zakwalifikować, dla celów podatkowych, zasądzone przez Sąd kwoty po wypłaceniu jako koszty uzyskania przychodów. Jednocześnie, kwalifikację taką chce zastosować również w stosunku do ewentualnie zasądzonych, miesięcznych świadczeń rentowych, a także do ustawowych odsetek od tych kwot zasądzonych wyrokiem Sądu jak i do kosztów zastępstwa procesowego.

W związku z powyższym zadano pytanie:

Czy poniesiony wydatek w postaci wypłaty zasądzonego odszkodowania, zadośćuczynienia, z odsetkami, a w przypadku ewentualnego kolejnego powództwa renty oraz poniesione w związku z koszty sądowe i zastępstwa procesowego stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko Spółki:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia - koszty pośrednie. Wskazać należy, iż z treści art. 16 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkowej składki ubezpieczeniowej w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy. Zauważyć należy jednak, iż przepis ten odnosi się wyłącznie do jednorazowego odszkodowania uregulowanego w ustawie z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz. 1673 z późn. zm.), w której określono rodzaje i zasady przyznawania jednorazowych świadczeń z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.

Ustawa powyższa używa pojęcia jednorazowego odszkodowania w dwóch znaczeniach:

* jako jednorazowe odszkodowanie dla pracownika, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu oraz

* jako jednorazowe odszkodowanie dla członków rodziny zmarłego pracownika lub rencisty (art. 6 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy)

Ustawa ta przewiduje ponadto możliwość przyznania tzw. "renty z tytułu niezdolności do pracy - dla ubezpieczonego który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej (art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć które nastąpiło w związku z pracą:

* podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych,

* podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia,

* w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

Za chorobę zawodową natomiast uważa się chorobę określoną w art. 235 § 1 Kodeksu pracy (art. 4 ww. ustawy).

Podkreślić należy, że wypadek przy pracy może stanowić czyn niedozwolony w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) W Tytule VI Księgi Trzeciej określone zostały zasady odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym oraz świadczenia zmierzające do naprawienia szkody. Świadczeniami przysługującymi w takiej sytuacji są m.in. kwota pieniężna jako zadośćuczynienie z tytułu doznanej krzywdy oraz tzw. renta uzupełniająca. Na gruncie prawa cywilnego rozróżnia się szkodę majątkową i szkodę niemajątkową. W przeciwieństwie do szkody na mieniu szkoda na osobie obejmuje uszczerbki wynikające z uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia pozbawienia życia, a także naruszenia innych dóbr osobistych. Zasady naprawienia szkody regulują przepisy art. 444 § 1 i art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego. Pracownicy, którzy doznali uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, oprócz świadczeń określonych w ustawie z dnia 30 października 2002 r. mogą domagać się przyznania od pracodawcy świadczeń uzupełniających oraz kwoty pieniężnej jako zadośćuczynienia z tytułu doznanej krzywdy. Na podstawie art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Natomiast w myśl art. 444 § 2 powyższej ustawy, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Art. 445 § 1 kodeksu cywilnego stanowi natomiast, iż w przypadkach przewidzianych w art. 444 tej ustawy sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Reasumując, przedstawione wyżej definicje "jednorazowego odszkodowania", "wypadku przy pracy", "choroby zawodowej" wskazują że pojęciom tym nadano ścisłe znaczenie. Skoro więc przepis art. 16 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych używa wspomnianych pojęć, oznacza to, iż przepis ten odnosi się jak wspomniano powyżej wyłącznie do jednorazowego odszkodowania uregulowanego w powołanej powyżej ustawie z dnia 30 października 2002 r., nie natomiast do odszkodowań wypłacanych przez pracodawców na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego. W konsekwencji, przedmiotowe wydatki w postaci zadośćuczynienia, odszkodowania oraz renty należy poddać analizie w zakresie postanowień przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wskazać należy, iż nie każdy wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, to wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania (zabezpieczenia) źródła przychodów. Jednak wydatki poniesione przez Spółkę z tytułu odszkodowania, zadośćuczynienia i (ewentualnie renty) wiążą się bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, jako wydatki będące konsekwencją wypadków przy pracy.

Przedmiotowe wydatki są konsekwencją zatrudnienia pracowników ("wydatki pracownicze"), dotyczą całokształtu działalności gospodarczej, a obowiązek ich poniesienia wynika wprost z przepisów prawa (art. 444-446 Kodeksu cywilnego). Przez fakt, iż Spółka wywiązuje się z ciążących na niej obowiązków w sytuacji, gdy pracownicy ulegną wypadkom przy pracy, pozostałe zatrudnione w Spółce osoby mają pewność, że w podobnej sytuacji również nie zostaną pozbawione należnych im świadczeń. Tym samym tego rodzaju wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika pośrednio przyczyniają się do uzyskiwania przychodów. W konsekwencji wydatki związane z prowadzonym przeciwko Spółce postępowaniem sądowym, poniesione przez rodzinę poszkodowanego, która wniosła pozew przeciwko Spółce również mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie bowiem z art. 98 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 z późn. zm.) strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Reasumując, wypłacane przez Spółkę na rzecz członków rodziny zmarłego i zasądzone wyrokiem sądu kwoty:

* tytułem zadośćuczynienia w oparciu o art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego,

* tytułem odszkodowania w oparciu o art. 444 § 1 kodeksu cywilnego wraz z ustawowymi odsetkami,

* ewentualnie comiesięcznej renty w wysokości XXX zł w oparciu o art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego, jak również

* tytułem zwrotu kosztów sądowych, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) - dalej u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Warunkiem koniecznym pozwalającym zakwalifikować dany wydatek do kosztów podatkowych jest zatem poniesienie go w jednym z celów wymienionych w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. oraz braku tego wydatku w katalogu wydatków (art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.) wyłączonych z kosztów podatkowych.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.p., nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra.

Wypadek przy pracy został zdefiniowany w ustawie z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322 z późn. zm.), która w art. 3 ust. 1 określa tym mianem nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

* podczas wykonywania lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności albo poleceń przełożonych,

* podczas wykonywania lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia,

* w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

W następstwie wypadków przy pracy pracownikowi przysługują świadczenia, wypłacane z tzw. ubezpieczenia wypadkowego. Świadczenia wypadkowe wypłacane są pracownikom, którzy doznali uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku przy pracy. Jeżeli pracownik zmarł wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej jednorazowe odszkodowanie przysługuje członkom rodziny.

Odpowiedzialność odszkodowawcza pracodawcy ma charakter uzupełniający, można się domagać jej realizacji dopiero po uzyskaniu świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego wypłacanego przez ZUS. Podstawą roszczeń pracowników są przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny - k.c. (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z art. 444 i 445 k.c. roszczenia mogą obejmować:

* zwrot kosztów leczenia, mającego związek z wypadkiem przy pracy

* przyznanie renty wyrównawczej

* zadośćuczynienie za doznaną krzywdę spowodowaną wypadkiem.

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie zgadzając się ze Spółką, że odszkodowanie, zadośćuczynienie z odsetkami oraz koszty sądowe i zastępstwa procesowego związane z powództwem wytoczonym Spółce przez rodzinę zmarłego wskutek wypadku przy pracy pracownika nie zostały wymienione w katalogu wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy, w szczególności nie ma zastosowania ww. wymieniony art. 16 ust. 1 pkt 16 ustawy, należy mając na uwadze definicję kosztu podatkowego określoną w ww. art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustalić, czy na gruncie niniejszej sprawy, wystąpi związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy wypłatą powyższych kwot a uzyskaniem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów Spółki.

W ocenie organu, powyższych wydatków Spółki na rzecz rodziny zmarłego pracownika nie można uznać za poniesione w celu osiągnięcia przychodu. Celem ich zapłaty nie jest uzyskanie przychodu, lecz zwolnienie się z zobowiązania, wynikającego z wyroku sądowego. Zobowiązanie to jak wskazała Spółka jest następstwem szkody, podlegającej naprawieniu na podstawie przepisów kodeksu cywilnego. Ale szkoda ta nastąpiła na skutek zdarzenia, któremu można było zapobiec. W opisie stanu faktycznego Spółka podała za wyrokiem sądowym, "nie można było stwierdzić działania siły wyższej, co oznacza, że wypadkowi można było zapobiec". Chociaż Pracodawcy nie można było zarzucić w tym zakresie czynu zabronionego, czego dowodem było umorzenie śledztwa dotyczącego wypadku prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową, to niemniej Prokuratura wytoczyła proces karny Dyrektorowi Zakładu, który został ukarany karą grzywny.

Należy uznać, że wydatki na odszkodowanie/zadośćuczynienie oraz inne wydatki związane z prowadzonym przeciwko Spółce postępowaniem sądowym nie stanowią wydatków poniesionych w celu uzyskania przychodów. Wnioskowanie Spółki, że tego rodzaju wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika pośrednio przyczyniają się do uzyskiwania przychodów, bowiem przez fakt, że Spółka wywiązuje się z ciążących na niej obowiązków w sytuacji, gdy prawnicy ulegną wypadkom przy pracy, pozostałe zatrudnione w Spółce osoby mają pewność, że w podobnej sytuacji również nie zostaną pozbawione należnych im świadczeń należy uznać za nieprawidłowe. Spółka jako pracodawca jest przede wszystkim obowiązana na podstawie art. 15 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm) zapewnić pracownikom bezpieczne i higieniczne warunki pracy. I pewność w tym względzie powinni mieć pracownicy. W sytuacji zaś wypadku przy pracy, gdy stosowne świadczenia zostały zasądzone przez sąd, obowiązkiem pracodawcy jest wykonanie wyroku sądowego. Celem więc zapłaty świadczeń jest zwolnienie się ze zobowiązania określonego w wyroku. Tym celem nie jest ani uzyskanie przychodu, ani też zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. A zatem w ocenie Organu brak jest związku powyższych wydatków, mających charakter odszkodowań cywilnoprawnych, z bieżącymi lub przyszłymi przychodami Spółki. Również ich poniesienie nie powinno być traktowane jako mające na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Podobne stanowisko podnoszone jest w literaturze przedmiotu, gdzie się wskazuje, że "Jeżeli nawet odszkodowania wiążą się pośrednio z prowadzoną działalnością, to jednak celem ich zapłaty nie jest uzyskania przychodu, lecz zwolnienie się z zobowiązania"; "zapłacone odszkodowania nie tylko nie przynoszą przychodów, ale wręcz zmniejszają stan posiadania" (Babiarz S., Błystak L., Dauter B., Gomułowicz A., Pęk R., Winiarski K. - Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz 2011 r., str. 558, Oficyna Wydawnicza "UNIMEX", Wrocław 2011).

Wobec niespełnienia kryteriów kosztu podatkowego określonych przez ustawodawcę w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydatków w postaci odszkodowania, zadośćuczynienia wraz z odsetkami oraz kosztów sądowych i zastępstwa procesowego Spółka nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Odnośnie kolejnej ewentualnej renty, organ zauważa, że w opisie stanu faktycznego Spółka wskazała, że "Rodzina Pracownika wytoczyła przeciwko Wnioskodawcy powództwo, domagając się przyznania odszkodowania i renty. (...) Sąd zmienił wyrok odstępując od przyznania renty; jednak przyznał zadośćuczynienie z tytułu poniesionej krzywdy przez członka rodziny." Kwestię kwalifikacji ewentualnej renty Spółka poruszyła w pytaniu oraz w uzasadnieniu swojego stanowiska. Organ zauważa, że z przepisów Ordynacji podatkowej w zakresie interpretacji indywidualnych (art. 14b § 3) wynika, że wnioskujący o wydanie interpretacji indywidualnej jest zobowiązany do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Podany we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe stanowi jedyną faktyczną podstawę wydawanej przez organ interpretacji. Organ wydając interpretację indywidualną dokonuje oceny stanowiska wnioskodawcy i przedstawia jej uzasadnienie prawne, a w przypadku oceny negatywnej wskazuje stanowisko prawidłowe wraz z uzasadnieniem prawnym (art. 14c § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższa uwaga uzasadnia brak odniesienia się organu do kwestii ewentualnej renty, która nie była elementem stanu faktycznego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym/ w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock