IPPB3/423-498/10-2/JG - Zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych od modułów przeznaczonych do wytworzenia budynków.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2010 r. (data wpływu 23 lipca 2010 r.), uzupełnionym w dniu 3 września 2010 r. oraz w dniu 5 listopada 2010 r. na wezwanie tut. organu z dnia 24 sierpnia 2010 r. nr oraz z dnia 20 października 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych od modułów - jest prawidłowe.

W dniu 23 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych od modułów. Wniosek został uzupełniony w dniu 3 września 2010 r. (data nadania 31 sierpnia 2010 r.) na wezwanie tut. organu z dnia 24 sierpnia 2010 r. (skutecznie doręczone w dniu 26 sierpnia 2010 r.) o dokumenty, z których wynika sposób reprezentacji Spółki, tj. KRS. Następnie, na kolejne wezwanie tut. organu z dnia 20 października 2010 r. (skutecznie doręczone w dniu 27 października 2010 r.), wniosek został uzupełniony w dniu 5 listopada 2010 r. (data nadania 2 listopada 2010 r.) poprzez dokładne opisanie zdarzenia przyszłego, określenie jakie usługi będzie świadczyć Wnioskodawca, wskazanie Klasyfikacji Środków Trwałych przedmiotu leasingu, wskazanie przepisów prawa podatkowego będących przedmiotem interpretacji, sprecyzowanie pytania w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz przedstawienie własnego stanowisko w sprawie.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka SA prowadzi działalność w zakresie leasingu modułów. Zgodnie z interpretacją GUS (w załączeniu) niezależnie od tego, czy moduły są pojedynczym obiektem, czy też służą, po ich zmontowaniu, do wytworzenia budynku, takiego jak: przedszkole, nadal traktowane są jako ruchomości.

Spółka SA zamierza stosować zgodnie z art. 32 ustawy o rachunkowości amortyzację na okres trwania umowy leasingu modułów, niezależnie czy są one przeznaczone do wytworzenia budynku czy też są pojedynczym obiektem nie będącym budynkiem w sensie prawa budowlanego.

W piśmie z dnia 2 listopada 2010 r. (data wpływu 5 listopada 2010 r.) Wnioskodawca w następujący sposób uzupełnił zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zamierza zawierać umowy leasingu lub wynajmu modułów, których jest producentem. Umowy będą zawierane na okres dostosowany do potrzeb klienta tj. na okres krótszy od jednego roku lub wieloletni, w tym na okresy przekraczające 10 lat. Umowa, na podstawie której moduły są przekazywane klientowi, określa te moduły przez zamieszczenie w umowie szczegółowego projektu wykonawczego sporządzonego przez uprawnionego architekta lub w umowie firma zobowiązuje się wykonać projekt i wówczas po akceptacji projektu wykonanego przez architekta moduł zdefiniowany jest z punktu widzenia technicznego. Projekt sporządzony jest bądź jako projekt wykonawczy konkretnego modułu, bądź jako zestaw modułów do montażu w gotowy obiekt. Obiekty, które są montowane z modułów, to cała paleta obiektów budowlanych począwszy od jednomodułowych kiosków (handlowych, dozoru, punktów poboru opłat na autostradach, handlowych, magazynowych, myjni samochodowych, stacji bazowych dla telekomunikacji GSM, stacji nawigacyjnych dla lotnisk itp.) a skończywszy na wielomodułowych i wielopiętrowych obiektach (przedszkola, szkoły, szpitale, hotele, domy mieszkalne itp.).

Moduł wykonany przez Spółkę generalnie składa się z: 1. Konstrukcji nośnej (wykonanej ze stali, betonu, laminatów, drewna bądź technologii mieszanych) umożliwiającej wielokrotne przenoszenie modułu i montowanie w różnych konfiguracjach nawet do kilku pięter, 2. Przegród osłonowych zewnętrznych (wykonanych z betonu, laminatów, drewna, technologii warstwowych, itp.) będących głównie izolacją zewnętrzną od czynników środowiska, przed którymi ma osłaniać, 3. Przegród wewnętrznych (jw.), 4. Okien i drzwi, 5. Instalacji (według potrzeb np.: prądowej, wodnej, gazowej, itp.).

Moduł posiada następujące cechy użytkowe: 1. Moduł jest samonośny i przystosowany do wielokrotnego montażu/demontażu oraz magazynowania i wielokrotnego transportu, 2. Moduł może być montowany bez fundamentu lub ustawiany na przygotowanym fundamencie, 3. Moduły są wysoce elastyczne z punktu widzenia użytkowego (moduł przygotowany dla określonych potrzeb może być stosunkowo łatwo przystosowany do innych celów, np. moduł biurowy może w innej lokalizacji być wartownią, elementem przedszkola lub hotelu itp.).

Wnioskodawca zamierza świadczyć usługi: 1. leasingu operacyjnego modułów (według klasyfikacji 77.39.12), 2. wynajmu modułów (według klasyfikacji 77.39.12).

W umowie zostanie określone, że przedmiotem jest jedna z powyższych usług dotycząca określonej w umowie liczby modułów wykonanych zgodnie z projektem na podany w umowie okres. Umowa będzie przygotowana według wzorów stosowanych powszechnie dla tego typu usług przez firmy profesjonalnie zajmujące się takimi usługami (Spółka korzysta w porozumieniu z tymi instytucjami z wzorów umów opracowanych przez instytucje finansowez nią współpracujące). Podkreślenia wymaga fakt, że przedmiotem leasingu nie jest gotowy zmontowany obiekt ale moduły, które leasingobiorca może zmontować w dowolny lub z góry przewidziany w umowie sposób. Montaż modułów jest dokonywany przez klienta na podstawie innej umowy często zawieranej z innym niż wnioskodawca podmiotem.

Według pisma będącego odpowiedzią na pytanie do Urzędu Statystycznego: ". moduły przestrzenne wyposażone w instalacje wewnętrzne oraz stałe elementy wyposażenia, niezwiązane w sposób trwały z gruntem, wykorzystywane np. jako zaplecze socjalno - gospodarcze, obiekty biurowe, pomieszczenia mieszkalne, magazyny itp. mieszczą się w grupowaniu: KŚT grupa 8 rodzaj 806 - kioski, budki, baraki, domki campingowe itp...". W taki też sposób Spółka klasyfikuje moduły. Klienci Spółki na podstawie odrębnych umów montują moduły w gotowe obiekty, które po zmontowaniu klasyfikowane są niekiedy odmiennie, bowiem po zmontowaniu dostarczonych przez nas modułów i postawieniu ich na fundamencie stają się one budynkami według Klasyfikacji Środków Trwałych grupa 01. Użytkownik przekształca moduły w gotowy obiekt, do którego stosuje się niekiedy (bo nie zawsze) inny sposób zaklasyfikowania, sprawiający, że zmontowane moduły są nieruchomością. Urząd statystyczny udzielił stosownej interpretacji znając opisany powyżej stan faktyczny. Ponieważ nie ma żadnych wątpliwości, że moduły do czasu ich zamontowania na fundamencie należy klasyfikować jako: KŚT grupa 8 rodzaj 806 - kioski, budki, baraki, domki campingowe itp. oraz nie ma żadnych wątpliwości, że po zmontowaniu na fundamencie klasyfikowane powinny być jako grupa 01. Natomiast po rozmontowaniu ponownie należy stosować pierwotną klasyfikację. W tej sprawie Wnioskodawca nie ma wątpliwości i dlatego zrezygnował z sugerowanej przez Izbę drogi zmierzającej do kolejnego uściślania klasyfikacji z GUS.

Wnioskodawca wskazuje, że w związku z faktem, że będące przedmiotem jego umowy z klientem moduły będące środkiem trwałym klasyfikowanym jako KŚT grupa 8 rodzaj 806 - kioski, budki, baraki, domki campingowe itp. (ruchomość) mogą być wykorzystane przez klienta do zmontowania obiektu spełniającego kryteria środka trwałego klasyfikowanego jako grupa 01 (nieruchomość), przy czym Wnioskodawca zazwyczaj jest poinformowany o zamiarze klienta wykorzystania modułów w opisany sposób lecz nie zawsze i niekiedy nie zna przeznaczenia docelowego modułów i nie wie, że zostaną one zmontowane w sposób powodujący powstanie środka trwałego o innej klasyfikacji niż jako KŚT grupa 8 rodzaj 806 - kioski, budki, baraki, domki campingowe itp., to występuje wątpliwość według jakich stawek amortyzacyjnych ma dokonywać odpisów przekazanych w leasingu lub wynajmie modułów. Czy ma dokonywać amortyzacji według stawek przewidzianych dla KŚT grupa 8 rodzaj 806 - kioski, budki, baraki, domki campingowe itp. czy stawek właściwych dla obiektu, który został zmontowany z modułów przez klienta tj. stawek właściwych dla grupy 01. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 17a w związku z art. 16 i art. 16a do 16m wskazuje, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje finansujący według stawki stosowanej przez niego dla będącego przedmiotem umowy środka trwałego. Jednak powstaje wątpliwość, czy nie należy zastosować stawek amortyzacji właściwych dla klienta, bowiem w rzeczywistości po zmontowaniu modułów w obiekt o charakterze nieruchomości (gdyby go amortyzował klient) stosowane byłyby inne stawki, a nadto same moduły niejako ulegają przekształceniu i mogą powstawać wątpliwości, czy nadal mogą być klasyfikowane według pierwotnej klasyfikacji, czy już według klasyfikacji właściwej dla nieruchomości. Dodatkowo należy podkreślić, że wnioskodawca nie zawsze będzie wiedział jak klient zmontuje moduły i czy po ich montażu nadal będą klasyfikowane jako KŚT grupa 8 rodzaj 806 kioski, budki, baraki, domki campingowe itp. czy też już jako nieruchomość. W takim przypadku wnioskodawca nie miałby wyjścia i musiałby stosować własne stawki amortyzacji. Ponadto, tak jak wskazano, obiekty zmontowane z modułów po okresie, na który zawarto umowę mogą być zdemontowane i wtedy ponownie staną się środkami trwałymi opisanymi numerem KŚT grupa 8 rodzaj 806 - kioski, budki, baraki, domki campingowe itp. W takim przypadku, o ile wnioskodawca nie stosowałby stawki właściwej dla modułów a nie obiektów zmontowanych z modułów, występowałyby kolejne problemy interpretacyjne. Wnioskodawca wskazuje także, że ustalenie właściwej stawki ma konsekwencje także dla stosowania przepisów art. 17 w związku z art. 17c w związku z art. 17a do 17b przy określaniu dochodu ze sprzedaży modułów korzystającemu po upływie okresu, na który zawarto umowę leasingu lub wynajmu. Przyjęcie właściwej stawki amortyzacyjnej ma skutek dla wyliczenia należnego podatku dochodowego zarówno w okresie trwania umowy jak i po tym okresie przy sprzedaży modułów korzystającemu lub wykorzystaniu ich do innych celów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Spółka wnosi o udzielenie interpretacji, że dla potrzeb ustalenia kosztów leasingu należy stosować stawkę zgodną z klasyfikacją GUS dla modułów, tj. ilorazu wysokości wartości modułu przez ilość miesięcy na które została zawarta umowa.

W piśmie z dnia 2 listopada 2010 r. (data wpływu 5 listopada 2010 r.) Wnioskodawca w następujący sposób sprecyzował pytanie dotyczące wniosku:

Czy dla potrzeb ustalenia wysokości podatku dochodowego wnioskodawca wynajmujący moduły lub je przekazujący do korzystania klientowi na podstawie umowy leasingu ma stosować stawki amortyzacji właściwe dla modułów, tj. KŚT grupa 8 rodzaj 806 - kioski, budki, baraki, domki campingowe itp. wskazane w pozycji 08 Wykazu Rocznych Stawek Amortyzacji czy stawki właściwe ze względu na sposób wykorzystania i montażu modułów przez klienta np.: w razie zmontowania modułów przez klienta w obiekt o charakterze nieruchomości stawki wskazane w pozycji 01 Wykazu Rocznych Stawek Amortyzacji.

Stanowisko Spółki.

Zdaniem Spółki, istotna w tym przypadku jest klasyfikacja środka trwałego, jakim jest moduł, a nie jego przeznaczenie i funkcja jaką w konsekwencji montażu spełnia. Nawet w przypadku, jeżeli po zmontowaniu moduły stają się zgodnie z prawem budowlanym budynkiem, to należy stosować stawki amortyzacji zgodnie z treścią umowy pierwotnej, jaką jest leasing ruchomości. Sytuacja jest analogiczna jak w przypadku wielkogabarytowych linii technologicznych, które mimo, że są zmontowane trwale z obiektem, a nawet posiadają fundamenty i rozbudowaną instalację, zgodnie z KŚT traktowane są jako maszyny i urządzenia - ruchomości. W przypadku modułów mogą one być w dowolnym momencie rozmontowane i wykorzystane w innym celu niż cel zastosowany przez leasingobiorcę, np. możliwe jest wydzielenie części modułów jako tymczasowego zaplecza budowy, punktów dozoru, punktów handlowych.

W piśmie z dnia 2 listopada 2010 r. (data wpływu 5 listopada 2010 r.) Wnioskodawca w następujący sposób sprecyzował własne stanowisko w sprawie:

Wnioskodawca uważa, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 9 ust. 1 nakłada obowiązek na podatnika stosowania przepisów o amortyzacji zawartych w art. 16a do 16m, a nie na klientów podatnika i w związku z powyższym powinien on stosować stawki amortyzacji zgodnie z przyjętą przez niego klasyfikacją środka trwałego, a nie klasyfikacją stosowaną przez jego klientów bez względu na sposób wykorzystania tego środka trwałego przez klienta. Nadto zgodnie z art. 16i stawki dla modułów powinny być stosowane przez podatnika według Wykazu Rocznych Stawek dla KŚT grupa 8 rodzaj 806 - kioski, budki, baraki, domki campingowe zgodnie z klasyfikacją ustaloną dla modułów przez GUS. Zgodnie z art. 16ł stawki amortyzacji podatnik ustala proporcjonalnie do okresu wynikającego z umowy z klientem pod warunkami opisanymi w art. 16i oraz 16m. Zgodnie z art. 17c, jeżeli wartość hipotetyczna przy zastosowaniu stawki amortyzacji dla modułów według Wykazu Rocznych Stawek dla KŚT grupa 8 rodzaj 806 - kioski, budki, baraki, domki campingowe jest niższa od rzeczywistej ceny sprzedaży, to nie określa się wartości modułów według cen rynkowych. Podatnik (wnioskodawca) nie może stosować stawek amortyzacji wynikających z faktycznego wykorzystania modułów przez jego klienta, nawet jeżeli wie i akceptuje wykorzystanie wynajmowanych lub leasingowanych przez klienta modułów do zmontowania ich w obiekt opisany z Wykazu Rocznych Stawek dla KŚT grupa 1.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Natomiast art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Uwzględniając, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, w którym następuje odwołanie się do symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych, należy stwierdzić, że rozwinięcie zakresu przedmiotowego środków trwałych wskazanych w art. 16a ust. 1 ww. ustawy ma miejsce w Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy osiedla, zespoły komputerowe itp.

Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając na względzie powyższe, przypomnieć należy, iż organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego.

Ponadto, aby składniki majątku wymienione w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika, muszą spełniać następujące warunki:

* przewidywany okres ich używania musi przekraczać jeden rok - o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,

* muszą stanowić własność lub współwłasność podatnika - amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

* muszą być kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,

* muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą lub ich oddaniem do używania na podstawie umowy leasingu, najmu lub dzierżawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka jest właścicielem modułów i prowadzi działalność w zakresie leasingu operacyjnego tych modułów oraz wynajmu modułów (wg klasyfikacji 77.39.12). Spółka wskazuje, że moduły te są pojedynczym obiektem, lecz po ich zmontowaniu mogą służyć do wytworzenia budynku, takiego jak np. przedszkole. Jednocześnie Spółka podkreśla, że przedmiotem leasingu (wynajmu) nie jest gotowy zmontowany obiekt ale moduły, które leasingobiorca może zmontować w dowolny lub z góry przewidziany sposób. Spółka dokonała klasyfikacji tych modułów w oparciu opinię wydaną przez Urząd Statystyczny w Łodzi, zgodnie z którą ". moduły przestrzenne wyposażone w instalacje wewnętrzne oraz stałe elementy wyposażenia, niezwiązane w sposób trwały z gruntem, wykorzystywane np. jako zaplecze socjalno - gospodarcze, obiekty biurowe, pomieszczenia mieszkalne, magazyny itp. mieszczą się w grupowaniu: KŚT grupa 8 rodzaj 806 - kioski, budki, baraki, domki campingowe itp...".

Zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Natomiast, na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przepis art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (stanowiącego załącznik nr 1 do ustawy) i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się przez ściśle określony czas na skutek przyjęcia wysokości stawki amortyzacyjnej wynikającej z ww. Wykazu.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek ten lub wartość wprowadzono do ewidencji, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 16h ust. 1 ww. ustawy). Suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Dla potrzeb ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisów amortyzacyjnych, od składników majątku trwałego wprowadzonych do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych można dokonywać, zgodnie z art. 16h ust. 4 tej ustawy:

* w równych ratach co miesiąc, z uwzględnieniem podwyższenia lub obniżenia stawek amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16i;

* w równych ratach co kwartał, z uwzględnieniem podwyższenia lub obniżenia stawek amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16i;

* jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem podwyższenia lub obniżenia stawek amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16i.

Wysokość rocznego odpisu amortyzacyjnego uzyskuje się poprzez pomnożenie wartości początkowej środka trwałego oraz ww. stawki amortyzacyjnej. Wysokość miesięcznego albo kwartalnego odpisu ustala się poprzez podzielenie rocznego odpisu odpowiednio przez 12 lub 4.

Reasumując powyższe wyjaśnienia, stwierdzić należy, że wskazane w opisie zdarzenia przyszłego składniki majątkowe - moduły, podlegać będą amortyzacji, według stawek określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, jako odrębne środki trwałe, a właściwa stawka amortyzacyjna, wg Klasyfikacji Środków Trwałych, dla grupy (pozycji) 08 rodzaj 806 - kioski, budki, baraki, domki kempingowe - niezwiązane trwale z gruntem, wynosi 10%.

Jednocześnie należy podkreślić, iż niniejsza interpretacja stanowi odpowiedź na sprecyzowane pytanie Spółki zawarte w uzupełnionym wniosku, nie odnosi się natomiast do poruszanych przez Spółkę zagadnień dotyczących późniejszej sprzedaży przedmiotowych modułów. Dodatkowo, Organ wydający interpretację, pragnie zauważyć, iż powołany we własnym stanowisku przez Spółkę przepis art. 16ł ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania, gdyż dotyczy on odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych otrzymanych do odpłatnego korzystania, zgodnie z umowami zawartymi na podstawie przepisów o komercjalizacji i prywatyzacji, jeżeli z tych umów wynika prawo zakupu tych środków albo wartości przez korzystającego za cenę ustaloną w umowach, co w przedmiotowej sprawie nie ma miejsca.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.