IPPB3/423-494/10-2/GJ - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów pierwszej raty leasingowej wynikającej z umowy leasingu operacyjnego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2010 r. (data wpływu 27 lipca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów pierwszej raty leasingowej - jest prawidłowe.

W dniu 27 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów pierwszej raty leasingowej wynikającej z umowy leasingu operacyjnego, którą zawarła Spółka.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W maju 2010 r. Spółka zawarła umowę leasingu operacyjnego samochodu ciężarowego o wartości 169.312,30 zł Na okres 3 lat. Opłata wstępna zgodnie z umową wynosi 0 zł. Pierwsza rata miesięczna za czerwiec 2010 r. stanowi wartość 75.721,51 zł, a pozostałe raty miesięczne są zmienne i wynoszą od 2.500 do 2.700 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy pierwsza rata leasingowa wynikająca z harmonogramu opłat w wysokości 75.721,51 zł jest kosztem uzyskania przychodów, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Spółki, pierwsza rata leasingowa powinna zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w momencie jej poniesienia. Jest to opłata, która nie warunkuje wydania przedmiotu leasingu. Mimo, że jej wartość przewyższa wysokość pozostałych rat, może stanowić koszt podatkowy bezpośrednio w momencie poniesienia.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) nie zawiera wykazu wydatków, które przesądzają o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Sposób, w jaki należy rozliczyć koszty uzyskania przychodów zwłaszcza te, które odnoszą się nie tylko do roku podatkowego, w jakim zostały poniesione, ale i do lat następnych, jest uzależniony od tego, czy dany wydatek można zakwalifikować do kosztów bezpośrednio czy pośrednio związanych z przychodami.

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4 ustawy).

W myśl zaś art. 15 ust. 4d ustawy koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ustawy).

Umowa leasingu operacyjnego, aby wywoływała na gruncie prawa podatkowego skutki m.in. w postaci uprawnienia korzystającego do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat ponoszonych przez niego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania przedmiotu leasingu musi spełniać warunki określone w art. 17b ustawy. Wówczas raty leasingowe opłacane przez korzystającego jako dotyczące ściśle określonego czasu, nie przekraczającego roku podatkowego są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo, w dacie ich poniesienia.

To jak są ukształtowane prawa i obowiązki stron umowy leasingu, zależy od ich uznania, byleby treść lub cel umowy nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) tej umowy, ustawie oraz zasadom współżycia społecznego. Wynika to z zasady swobody umów. Umowa leasingu należy do umów nazwanych, umożliwiającej korzystanie z cudzej rzeczy w określony sposób, uregulowanej w Kodeksie Cywilnym. Kodeks stworzył tylko ogólne przepisy, chroniące interesy obydwu stron umowy leasingu, strony jednak w ramach tych przepisów mogą dowolnie kształtować swoje prawa i obowiązki. Wysokość rat leasingowych jest również ustalana indywidualnie w zależności od wysokości opłaty wstępnej, czasu trwania umowy i rodzaju przedmiotu leasingu. Należy jednak podkreślić, że bez względu na nazewnictwo w przypadku, gdy pierwsza rata (czynsz inicjalny, opłata wstępna) warunkuje zawarcie umowy leasingu, ma charakter opłaty bez której nie dojdzie do podpisania umowy, na gruncie przepisów prawa podatkowego, winna być rozliczana w czasie. Gdy zaś pierwsza rata nawet, jeśli w sposób istotny różni się od pozostałych tzn. jest od nich dużo wyższa, poniesiona już po zawarciu umowy i dostarczeniu przedmiotu leasingu do używania, ma status raty, zaliczanej do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w dacie jej poniesienia.

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy, organ uznaje, że w zawartej w maju umowie leasingu i przyjęciu do używania samochodu ciężarowego, pierwsza rata leasingowa za czerwiec ma status raty bieżącej, miesięcznej, zatem stanowi koszt podatkowy w momencie jej poniesienia.

A zatem w świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock