IPPB3/423-449/14-2/EŻ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. Poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2014 r. (data wpływu 22 kwiecień 2014 r.) w sprawie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

* w części dotyczącej zaliczenia opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu do pośrednich kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe;

* w części dotyczącej rozliczenia korekty kosztów z tytułu opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów i ich korekty dotyczących użytkowania wieczystego gruntu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W grudniu 2009 r. Prezydent Miasta działając w imieniu Skarbu Państwa wypowiedział Wnioskodawcy wysokość dotychczasowej opłaty za użytkowanie wieczyste gruntu, na którym położona jest siedziba Wnioskodawcy. Nowa opłata miała obowiązywać począwszy od 1 stycznia 2010 r. Wnioskodawca odwołał się od powyższej decyzji Prezydenta Miasta ustanawiającej opłatę za użytkowanie wieczyste w kwocie blisko 300% większej niż w roku 2009. W toku postępowania odwoławczego została sporządzona wycena gruntu dokonana przez biegłego sądowego, z której wynika, iż uważa on podwyżkę za zasadną do pewnej wysokości tj. w kwocie niższej niż wynikająca z podwyżki doręczonej Wnioskodawcy przez Prezydenta miasta. Z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy (przewlekłe procedury administracyjne i sądowe) postępowanie w sprawie niezasadnego podwyższenia opłat za użytkowanie wieczyste jeszcze się nie zakończyło. Wnioskodawca przewiduje, że wyrok w sprawie może zapaść w maju lub czerwcu bieżącego roku. Do dnia dzisiejszego Wnioskodawca zgodnie z ustawą o gospodarce nieruchomościami płaci oraz zalicza do kosztów uzyskania przychodów opłatę w kwocie obowiązującej w 2009 r. tj. przed podwyżką. Wnioskodawca nie może wykluczyć, że zapadnie niekorzystny dla niego wyrok. W związku, z tym będzie zobowiązany do uregulowania różnicy opłat za użytkowanie wieczyste wynikającej z wyroku sadu. Sprawa ta obejmie następujące lata podatkowe Wnioskodawcy: 2010, 2011, 2012, 2013 i 2014.

Do dnia otrzymania prawomocnego wyroku sądowego Wnioskodawca nie ma podstaw prawnych do opłacania podwyższonej opłaty za użytkowanie wieczyste. A contrario Prezydent Miasta także nie może wszcząć egzekucji w tym zakresie. Decyzja o podwyżce nie jest prawomocna i nie wiadomo w jakiej wysokości opłata ta zostanie ustalona przez sąd. Oznacza to, że w dniu księgowania opłat za użytkowanie wieczyste opłaty za użytkowanie wieczyste były płacone w prawidłowej wysokości.

Kwoty opłat za użytkowanie wieczyste nie zwiększają wartości początkowej inwestycji (amortyzowanej nieruchomości). Posiadana nieruchomość nie jest przeznaczona na sprzedaż ani najem, a jest wykorzystywana do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

Wnioskodawca zamierza w bieżącej deklaracji rozliczyć zasądzoną podwyżkę opłat za użytkowanie wieczyste dotyczące zamkniętych lat podatkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym, dla celów podatku CIT opłata za użytkowanie wieczyste i jej podwyżka po otrzymaniu prawomocnego wyroku sądowego stanowi koszt pośredni czy bezpośredni. Jak należy dokonać korekty tych kosztów.

2. Czy Wnioskodawca może rozliczyć zasądzoną przez sąd podwyżkę opłaty za użytkowanie wieczyste za lata 2010, 2011, 2012, 2013 i 2014 w bieżącym okresie rozliczeniowym.

3. jeśli odpowiedź na pytanie 2 jest negatywna, jak Wnioskodawca powinien udokumentować zmiany w kosztach spółki w zatwierdzonych już sprawozdaniach finansowych za lata ubiegłe. Czy powinien złożyć korekty CIT-8 za powyższe lata.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1 Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Przytoczona powyżej regulacja wskazuje, iż podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT oraz wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła pozyskiwania przychodu.

W związku z powyższym, kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów (zachowania albo zabezpieczenia), przy czym dany wydatek nie może być wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, tj. w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

W ustawie CIT wyróżnia się zatem dwie kategorie kosztów uzyskania przychodu - koszty bezpośrednie i koszty inne niż bezpośrednie, zwane potocznie kosztami pośrednimi.

Koszty bezpośrednie to takie koszty, które można powiązać wprost z konkretnym przychodem. Natomiast koszty pośrednie to koszty, których nie da się przypisać do konkretnego przychodu. Związane są one z ogółem generowanych przychodów lub tylko z funkcjonowaniem podmiotu, nie mając wpływu na generowane przychody (tzw. koszty poniesione w celu utrzymania lub zabezpieczenia źródła przychodów). Podział powyższy ma przede wszystkim istotne znaczenie dla momentu ujęcia tych kosztów w rozliczeniu podatku CIT.

Co do zasady koszty bezpośrednie potrącane są w okresie, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Jeżeli koszty te zostały poniesione zgodnie z ustawą CIT za dzień poniesienia kosztu uważa się ujęcie wydatku w ewidencji księgowej, w okresie późniejszym niż odpowiadający im przychód (w kolejnym roku podatkowym) tj. po sporządzeniu sprawozdania finansowego lub złożenia zeznania CIT-8, to wówczas stanowią koszty uzyskania przychodów w okresie późniejszym. Natomiast koszty pośrednie stanowią koszty uzyskania przychodu w momencie poniesienia.

W myśl. art. 15 ust. 4d ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia (...).

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów stosownie do art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, z zastrzeżeniem ust. 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 lutego 2010 r., nr. IPPB3/423-829/09-2/k.k.: "W celu właściwego ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów podatnik powinien prawidłowo rozpoznać sposób powiązania kosztów z przychodami. Opłata za wieczyste użytkowanie gruntu jest kosztem, którego związek z uzyskiwanymi przychodami jest pośredni. Wydatek ten ponoszony jest w związku z samym faktem posiadania prawa do korzystania z gruntu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Tym samym stanowi on więc inny niż bezpośrednio związany z przychodem koszt uzyskania przychodów."

Ad. 2. Korekta kosztów za lata ubiegłe

Korekta kosztów bezpośrednich

W zależności więc od uznania określonego wydatku za koszt bezpośrednio powiązany z przychodami bądź wykazujący z nimi pośredni związek, zdaniem organów należało zastosować:

* dla korekt dotyczących kosztów bezpośrednich - reguły opisane w art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy o CIT;

* dla korekt dotyczących kosztów innych niż bezpośrednio powiązane z przychodami zasady wynikające z art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o CIT.

Oznaczało to, że korekta kosztów bezpośrednio związanych z przychodem, dotycząca danego roku podatkowego, powinna zostać uwzględniona w tym samym roku podatkowym.

Natomiast faktura dotycząca zakończonego roku, ujęta w księgach rachunkowych pod datą przypadającą przed dniem sporządzenia sprawozdania finansowego, ale nie później niż w dniu złożenia zeznania podatkowego, powinna zostać rozliczona w roku podatkowym, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie. Faktury korygujące ujęte w księgach rachunkowych pod datą przypadającą po tych terminach, korygowały koszty roku bieżącego, czyli roku w którym wpłynęły do podatnika.

Korekta kosztów pośrednich

Z kolei korekta kosztów pośrednich powinna być dokonana na bieżąco, odpowiednio w roku podatkowym w którym ujęto fakturę korygującą, jako zmniejszającą koszt w księgach rachunkowych. Stanowi to konsekwencję zasady, że pośrednie koszty uzyskania przychodów są potrącalne w dacie ich poniesienia (por. art. 15 ust. 4d ustawy o CIT), a dniem poniesienia jest natomiast dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Takie stanowisko przedstawił m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji nr IPTPB3/423-268/12-2/PM oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 12 czerwca 2012 r., sygn. ILPB3/423-..../12-2/MS.

Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 lutego 2010 r., nr. IPPB3/423-829/09-2/k.k.: "Biorąc powyższe pod uwagę, zaległa opłata za wieczyste użytkowanie gruntu za lata 2003-2009 jako koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodem, może zostać zaliczona przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów w momencie jej faktycznego poniesienia (zaksięgowania) w myśl art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jeżeli więc Spółka zaległą opłatę za wieczyste użytkowanie gruntu za lata 2003-2009 w całości ujęła (zaksięgowała) w księgach rachunkowych roku 2009 to przedmiotowe wydatki mogą zostać zaliczone przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów tego właśnie roku podatkowego."

Podsumowując tę część wniosku, dla celów podatku CIT opłata za użytkowanie wieczyste i jej podwyżka za lata 2010, 2011, 2012, 2013, 2014 po otrzymaniu prawomocnego wyroku sądowego stanowi koszt pośredni w rozumieniu ustawy o CIT. Wnioskodawca będzie mógł dokonać korekty tych kosztów w roku otrzymania wyroku sądowego uznającego za zgodną z prawem podwyżkę tych opłat.

Ad. 3.

Jeśli odpowiedź na pytanie 2 jest negatywna, jak Wnioskodawca powinien udokumentować zmiany w kosztach spółki w zatwierdzonych już sprawozdaniach finansowych za lata ubiegłe. Czy powinien złożyć korekty CIT-8 za powyższe lata.

Ustawa o rachunkowości obliguje jednostkę do wyjaśnienia błędu w informacji dodatkowej sprawozdania finansowego. Przyznając się do popełnienia błędu w latach ubiegłych, jednostka powinna zamieścić informację na temat (art. 5.8 KSR 7):

* rodzaju popełnionego błędu,

* kwotę korekty dotyczącej roku bieżącego i każdej korekty dotyczącej lat ubiegłych,

* kwotę korekty dotyczącej okresów wcześniejszych od okresów uwzględnionych w danych porównawczych.

Korekta błędu w sprawozdaniu powoduje konieczność korekty podatku dochodowego za lata, których dotyczy. W konsekwencji Wnioskodawca będzie mógł wystąpić do urzędu skarbowego z wnioskiem stwierdzenie nadpłaty ze względu na podwyższenie kosztów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego

* w części dotyczącej zaliczenia opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu do pośrednich kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe;

* w części dotyczącej rozliczenia korekty kosztów pośrednich - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej: "ustawa o p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów, pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem, a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Nie w każdym oczywiście wypadku związek ten jest wyraźny, co powoduje, iż każdą sytuację należy oceniać odrębnie. Ustawa o p.d.o.p. nie uzależnia uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu od skutku w postaci powstania lub powiększenia konkretnego przychodu lub jego zachowania oraz zabezpieczenia. Należy podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, który ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów. W związku z tym, może się zdarzyć, że podatnik ponosi określony koszt, który ma niewątpliwy związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, jednak nie spowoduje on powstania lub powiększenia przychodów.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Prezydent Miasta w 2009 r. wypowiedział Spółce dotychczasową wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej i zaproponował nową począwszy od roku 2010. Nowa opłata znacznie przewyższała starą. Sprawa trafiła na drogę sądową. Postępowanie w powyższej sprawie jeszcze się nie zakończyło. Wnioskodawca płaci oraz zalicza do kosztów opłatę w kwocie obowiązującej w 2009 r. Wnioskodawca nie może wykluczyć, że zapadnie wyrok dla niego niekorzystny i będzie zobowiązany do uregulowania różnicy opłat za użytkowanie wieczyste wynikającej z wyroku sądu. Sprawa dotyczy 2010, 2011, 2012, 2013 i 2014 r.

Wątpliwości Spółki dotyczą zaliczenia opłaty za wieczyste użytkowanie do kosztów pośrednich lub bezpośrednich oraz rozliczenia korekty (zasądzonej podwyżki) tych kosztów za lata 2010, 2011, 2012, 2013 oraz 2014.

Ustawa o p.d.o.p. przewiduje dwie kategorie kosztów:

* koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami,

* koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanym przychodem to wydatki, których poniesienie przyczynia się wprost do osiągnięcia konkretnych przychodów składających się na całość przychodów osiąganych przez podatnika w roku podatkowym. Należą do nich koszty określonego rodzaju działalności prowadzonej przez podatnika, także koszty związane z konkretnymi transakcjami składającymi się na tę działalność. W przypadku kosztów o takim charakterze ustawodawca postanowił, iż:

* koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c (art. 15 ust. 4 ustawy o p.d.o.p.),

* koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

* sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzenia takiego sprawozdania, albo

* złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

* są potrącane w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4b ustawy o p.d.o.p.),

* koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c ustawy o p.d.o.p.).

Pośrednie koszty uzyskania przychodów to natomiast takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Kwestię potrącalności pośrednich kosztów uzyskania przychodów regulują przepisy art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o p.d.o.p.

Stosownie do pierwszej z ww. regulacji, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o p.d.o.p., za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Koszty opłaty za wieczyste użytkowanie gruntów spełniają ogólną zasadę wymienioną w art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i nie zostały wymienione w katalogu negatywnym - art. 16 tejże ustawy. Nie ulega wątpliwości, że wskazane we wniosku wydatki z tytułu opłaty za wieczyste użytkowanie gruntów, ponoszone są w związku z prawidłowym funkcjonowaniem i prowadzeniem przedsiębiorstwa. Wobec tego mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Poniesienie tych wydatków wynika z faktu posiadania majątku przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Wydatki te należy więc klasyfikować jako element obowiązkowych kosztów stałych. Omawiane wydatki nie są bezpośrednio związane z określonymi przychodami, dlatego też należy zaliczyć je do tzw. pośrednich kosztów uzyskania przychodów. Należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że opłata za wieczyste użytkowanie - jak i jej podwyżka - stanowi koszt pośredni w rozumieniu ustawy o p.d.o.p.

Przepisy ustawy o p.d.o.p. nie określają szczególnych zasad dokonywania korekt wysokości kosztów uzyskania przychodów. Nie może budzić wątpliwości, iż bez względu na to czy poniesiony koszt ma charakter kosztu bezpośredniego, czy też kosztu pośredniego fakt dokonania jego korekty nie zmienia momentu poniesienia i potrącenia kosztu, a jedynie jego wysokość. Korekta wielkości kosztu powinna być zatem zawsze rozliczona w okresie rozliczeniowym, w którym koszt został już ujęty w ewidencji księgowej, z uwzględnieniem zasad potrącalności wynikających z przepisów ustawy o p.d.o.p.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż korekta kosztów uzyskania przychodów dotycząca wydatków ponoszonych przez Spółkę w latach 2010 - 2014 z tytułu opłat za wieczyste użytkowanie gruntu - zasądzona przez sąd - powinna być odniesiona do momentu, w którym koszty te zostały potrącone, należy zatem dokonać korekty kosztów wstecz w latach podatkowych, których koszt dotyczy. Nie ma więc racji spółka twierdząc, że będzie mogła dokonać korekty tych kosztów w roku otrzymania wyroku sądowego uznającego za zgodną z prawem podwyżkę tych opłat.

Wnioskodawca będzie mógł wystąpić o zwrot nadpłaconego podatku dochodowego od osób prawnych, składając skorygowane zeznania CIT-8 za lata poprzednie.

Natomiast odnośnie części pytania nr 3 dotyczącego udokumentowania zmiany w kosztach Spółki w zatwierdzonych już sprawozdaniach finansowych, należy zauważyć, że ta cześć pytania dotyczy norm zawartych w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330). Zakres postępowania interpretacyjnego wyznaczony jest treścią art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm., dalej "OP"), zgodnie z którym Minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Treść powołanego przepisu nakazuje przyjąć, iż przedmiotem interpretacji indywidualnej mogą być tylko przepisy prawa podatkowego, nie zaś unormowania zawarte w ustawach, które nie określają zasad opodatkowania (np. w ustawie o rachunkowości). Powyższe potwierdza także treść art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych. Dlatego też organ podatkowy wydający interpretacje indywidualne nie ma kompetencji do wypowiadania się co do sposobu prowadzenia ewidencji rachunkowej i informacji zawartych w sprawozdaniach finansowych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.