IPPB3/423-425/13-4/PK1

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 13 maja 2013 r. (data wpływu 17 czerwca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 17 września 2013 r. (data wpływu: 20 września 2013 r.) na wezwanie organu z dnia 6 września 2013 r. nr. IPPB3/423-425/13-2/PK1 o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozliczania:

* przychodów podatkowych (pytanie oznaczone numerem pierwszym) - jest nieprawidłowe,

* kosztów uzyskania przychodów (pytanie oznaczone numerem drugim) - jest prawidłowe.

W dniu 17 czerwca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozliczania przychodów podatkowych oraz kosztów uzyskania przychodów. W związku ze stwierdzonymi brakami formalnymi w zakresie opisu stanu faktycznego organ pismem z dnia 6 września 2013 r. (data doręczenia:10 września 2013 r.) o nr IPPB3/423-425/13-2/PK1 wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. W dniu 17 września 2013 r. Wnioskodawca uzupełnił przedmiotowy wniosek (data wpływu: 20 września 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w ramach swojej działalności gospodarczej realizuje kompleksową obsługę szkód ubezpieczeniowych, na podstawie umowy zawartej z Ubezpieczycielem. Zgodnie z tą umową Wnioskodawca ma za zadanie utrzymać gotowość i realizować kompleksową obsługę likwidacji szkód. W zamian za co Ubezpieczyciel przekazuje część składki ubezpieczeniowej.

Z uwagi na potrzeby dokonywania wzajemnych rozliczeń między Ubezpieczycielem i Wnioskodawcą, Wnioskodawca w ww. umowie zobowiązał się do przesyłania, po zakończeniu kwartału kalendarzowego, danych do obliczenia, przez Ubezpieczyciela, wskaźnika szkodowości za dany kwartał kalendarzowy. Wysokość wynagrodzenia Wnioskodawcy jest kalkulowana w oparciu o składkę za ryzyko awarii i przypadkowego uszkodzenia, należną Ubezpieczycielowi od Ubezpieczonych, z uwzględnieniem kosztów Wnioskodawcy w zakresie obsługi likwidacji szkód, w tym serwisu. Przychód należny z tytułu usług ubezpieczeniowych rozliczany jest w czasie na okres, którego dotyczy ubezpieczenie i następuje w oparciu o metodę liniową lub o oszacowane wskaźniki szkodowości dla różnych kategorii sprzętu, jeżeli odpowiadają one bardziej stosunkowi kosztów do przychodów. Ponadto koszty napraw sprzętu ujmowane są w rachunku wyników w momencie wykonania naprawy.

W uzupełnieniu z dnia 17 września 2013 r. Wnioskodawca wskazał, iż w ramach swojej działalności gospodarczej współpracuje z Ubezpieczycielem w zakresie usługi likwidacji szkód ubezpieczeniowych. Ubezpieczyciel sprzedaje polisy ubezpieczeniowe za pośrednictwem partnerów np. sieci handlowych (dalej; punkty sprzedaży) klientom indywidualnym. Wyżej wymienione ubezpieczenia dotyczą głównie przedłużonej gwarancji na sprzęt elektroniczny i mechaniczny, a także ubezpieczeń od uszkodzenia lub kradzieży tego sprzętu. Ubezpieczenie jest wizualizowane w formie kart o formacie kart kredytowych. Wnioskodawca dostarcza te karty oraz wszelkie materiały marketingowe do punktów sprzedaży. W momencie sprzedaży ubezpieczenia punkt sprzedaży pobiera od klienta indywidualnego całą kwotę składki ubezpieczeniowej - składka brutto (może ona być finansowana w ramach np. kredytu ratalnego, którego dostarczycielem jest inna instytucja - np. bank). Na koniec okresu rozliczeniowego (z reguły na koniec miesiąca) punkt sprzedaży przekazuje Ubezpieczycielowi kwotę składki brutto pomniejszoną o swoje wynagrodzenie - to znaczy, że Ubezpieczyciel otrzymuje składkę netto. Na koniec miesiąca Ubezpieczyciel przekazuje Wnioskodawcy składkę netto ponmiejszoną o wynagrodzenie Ubezpieczyciela - są to środki pieniężne składające się na wynagrodzenie dla Wnioskodawcy. Przy czym klient indywidualny ma prawo odstąpić od umowy i w konsekwencji uzyskać zwrot wpłaconej składki w całości (jeżeli odstąpi w określonym ustawą terminie) lub proporcjonalnie (gdy odstąpienie nastąpi po określonym ustawą terminie).

Wnioskodawca księguje wpływające kwoty następująco; około 60% składki stanowiącej wynagrodzenie dla Wnioskodawcy stanowi rezerwę na pokrycie kosztów przyszłych napraw. Te środki pieniężne nie są trzymane na rachunku bankowym, ponieważ są wydawane na bieżące wydatki. Ponadto Wnioskodawca posiada gwarancję bankową dla Ubezpieczyciela, stanowiącą, iż w przypadku braku środków na pokrycie napraw, bank pokryje brakującą kwotę. W momencie wygaśnięcia polisy, Wnioskodawca i Ubezpieczyciel podliczają koszty napraw (likwidacji szkody) oraz wartość rezerwy na naprawy i dzielą się wynikiem po połowie (niezależnie czy jest to zysk czy strata) - to podliczenie następuje także w cyklu miesięcznym i dotyczy wszystkich polis, które w danym miesiącu wygasły. Tak więc administratorem rezerwy jest Wnioskodawca, jednakże ryzyko jest rozłożone pomiędzy Wnioskodawcę a Ubezpieczyciela.

Pozostała część składki stanowiącej wynagrodzenie dla Wnioskodawcy. czyli około 40% stanowi przychód Wnioskodawcy (marża Wnioskodawcy). Marża jest dzielona na dwie części i księgowana następująco: część marży (około 70%-80%) uznawana jest za wynagrodzenie Wnioskodawcy od usług związanych ze sprzedażą i uruchomieniem obsługi polisy (np. wprowadzenie polisy do systemu, koszt karty ubezpieczeniowej, itd.) - ten przychód rozpoznawany jest w momencie sprzedaży. Pozostała część marży Wnioskodawcy (20%-30%) uznawana jest za przychód Wnioskodawcy związany z procesem obsługi polisy. Przychód ten rozpoznawany jest liniowo w całym okresie trwania polisy.

W ocenie Wnioskodawcy przychód ma charakter definitywny, w tym sensie, że nie podlegają zwrotowi, a Spółka może swobodnie tymi środkami dysponować mają środki pieniężne, które stanowią 40% części składki netto przekazanej przez Ubezpieczyciela, pomniejszonej o wynagrodzenie Ubezpieczyciela.

Wnioskodawca rozpoznaje otrzymywane środki pieniężne jako przysporzenie majątkowe nie stanowiące przychodu podatkowego na gruncie art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) w momencie wpłynięcia składki na rachunek bankowy Wnioskodawcy w całej wysokości. Ponieważ prowadziłoby to do wypaczenia wyniku podatkowego i księgowego ze względu na uwzględnienie w wynagrodzeniu Wnioskodawcy wydatków z tytułu kosztów likwidacji szkody, które rozliczane są w okresie trwania umowy ubezpieczenia. Koszty z tytułu likwidacji szkód są potrącane przez Wnioskodawcę w dacie ich poniesienia tj. koszty napraw sprzętu są ujmowane w rachunku wyników w momencie wykonania naprawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy poprawne jest rozliczanie przychodów z tytułu usług ubezpieczeniowych w czasie na okres. którego dotyczy ubezpieczenie, w oparciu o metodę liniową lub o oszacowane wskaźniki szkodowości dla różnych kategorii sprzętu, jeżeli odpowiadają one bardziej stosunkowi kosztów do przychodów.

2. Czy poprawne jest ujmowanie kosztów napraw sprzętu w rachunku wyników w momencie wykonania naprawy.

Stanowisko Wnioskodawcy

Ad.1

W opinii Wnioskodawcy, aby zapewnić współmierność kosztów i przychodów, przychód z tytułu usług ubezpieczeniowych powinien być rozpoznawany do czasu trwania umowy ubezpieczenia według metody liniowej lub o oszacowane wskaźniki szkodowości dla różnych kategorii sprzętu, jeżeli odpowiadają one bardziej stosunkowi kosztów do przychodów. Rozpoznawanie przychodu z tego tytułu, w momencie wpłynięcia składki na rachunek bankowy Wnioskodawcy prowadziłoby do wypaczenia wyniku podatkowego i księgowego. Bowiem w wynagrodzeniu Wnioskodawcy uwzględniane są także wydatki z tytułu kosztów likwidacji szkody, które rozliczane są w okresie trwania umowy ubezpieczenia.

Wnioskodawca mając na względzie art. 12 ust. 3a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397) dalej w tekście: ustawa o CIT za datę powstania przychodu z tytułu usług ubezpieczeniowych uznaje dzień wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, jednak nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności. Jednakże uwzględnia także art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym do przychodów nie zalicza się ni. in. pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych. Wnioskodawca wykazuje przychód należny tytułu usług ubezpieczeniowych, w oparciu o metodę liniową lub o oszacowane wskaźniki szkodowości dla różnych kategorii sprzętu, jeżeli odpowiadają one bardziej stosunkowi kosztów do przychodów oszacowane wskaźniki szkodowości, rozkładając w czasie moment rozpoznania przychodu.

Ad. 2

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl art. 15 ust. 4 powołanej ustawy koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w łatach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c tego artykułu.

Zgodnie zaś z art. 15 ust. 4b ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

Z kolei na mocy art. 15 ust. 4c wyżej cytowanej ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w art. 15 ust. 4b pkt 1 albo pkt 2 ustawy o CIT. są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (art. 15 ust. 4d ustawy o CIT).

Biorąc pod uwagę również dyspozycje art. 15 ust. 4e tej ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu W przypadku braku faktury (rachunku) z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Tak więc odnośnie podatkowego momentu rozpoznania kosztów, na gruncie przepisów podatkowych kluczowe jest zaszeregowanie czy są to koszty bezpośrednio, czy inne niż bezpośrednio związane z przychodami.

Mimo, iż w ustawie terminy te nie zostały zdefiniowane, to jednak posługując się wykładnią językową, można stwierdzić, że:

Według Wnioskodawcy, pomiędzy kosztami związanymi ze świadczeniem przez Ubezpieczyciela na rzecz Ubezpieczonego usługi ubezpieczeniowej a przychodami podatkowymi Wnioskodawcy, występuje związek "inny niż bezpośredni". Bowiem koszty z tytułu likwidacji szkód są pośrednio związane z ogółem bieżącej działalności Wnioskodawcy a nie bezpośrednio z konkretnym przychodem z tytułu składki ubezpieczeniowej, gdyż nie warunkują one powstania tego przychodu a mogą być jedynie jego efektem, tj. efektem zawarcia umowy ubezpieczenia i świadczenia usługi likwidacji szkody w postaci naprawy sprzętu. Dlatego też koszty z tytułu likwidacji szkód są potrącalne przez Wnioskodawcę w dacie ich poniesienia tj. koszty napraw sprzętu są ujmowane w rachunku wyników w momencie wykonania naprawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe w zakresie pytania pierwszego. Odnośnie pytania drugiego stanowisko Wnioskodawcy zostało przez organ uznane za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania drugiego.

Odnosząc się natomiast do kwestii stanowiącej przedmiot wątpliwości interpretacyjnych w zakresie pytania pierwszego, a mianowicie rozliczenia przychodu podatkowego na zasadzie współmierności przychodów do kosztów ich uzyskania w sposób liniowy (względnie na podstawie oszacowanych wskaźników szkodowości) do czasu trwania umowy ubezpieczenia, organ interpretacyjny zauważa, iż stanowisko w powyższym zakresie nie znajduje podstawy prawnej. Zresztą Wnioskodawca ani w stanowisku przedłożonym do wniosku, ani tym bardziej w uzupełnieniu wniosku nie powołał żadnej podstawy prawnej w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej "ustawa o CIT"), z której wynikałoby, iż dozwolone jest rozliczanie przychodu stosowanie do okresu, jakiego przychód dotyczy. Organ interpretacyjny wskazuje, iż w przeciwieństwie do regulacji odnoszącej się do podatkowych kosztów uzyskania przychodów, w zakresie przychodu podatkowego nie ma regulacji pozwalającej na czasowe rozliczenie przychodu podatkowego. W odniesieniu do podatkowych kosztów uzyskania przychodów ustawodawca zawarł bowiem regulację w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, zgodnie z którą koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe ich określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Natomiast w odniesieniu do przychodów podatkowych zasadą jest rozpoznawanie przychodu w momencie jego otrzymania. Powyższe wynika jednoznacznie z brzmienia art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, na podstawie którego przychodami z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Przepis ten ustanawia zatem jako zasadę kasową metodę rozpoznania przychodu podatkowego, a zatem w momencie otrzymania środków pieniężnych. Oczywiście zasada ta w przypadku przychodów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej jest limitowana na rzecz metody memoriałowej (a zatem przychodem jest również przychód należny, choćby nie został jeszcze faktycznie otrzymany). Niemniej jednak, nawet powyżej wskazana metoda memoriałowego rozpoznania przychodu podatkowego nie podważa zasady, iż w istocie granicznym momentem do rozpoznania przychodu podatkowego jest wystawienie faktury lub też uregulowanie należności. Powyższe znajduje odzwierciedlenie w brzmieniu art. 12 ust. 3a. ustawy o CIT, który stanowi, iż za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3 (tekst jedn.: przy działalności gospodarczej, a z taką sytuacja mamy w niniejszej sprawie do czynienia #61630; przyp. organu), uważa się z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności. W konsekwencji w przypadku uregulowania należności, a co się z tym wiąże otrzymania środków pieniężnych powstaje u podatnika przychód podatkowy. Ustawodawca nie dozwala na rozłożenie przychodu w czasie pomimo otrzymania środków finansowych, które dla podatnika mają charakter definitywny, zatem nie podlegają zwrotowi.

Wyżej wskazane uwagi, w sposób jednoznaczny przesądzają o nieprawidłowości stanowiska Podatnika, zgodnie z którym w prawie podatkowym winna znaleźć zastosowanie rachunkowa zasada współmierności kosztów podatkowych do przychodów. Takowa zasada na gruncie ustawy o CIT nie występuje. Zasadą jest natomiast, iż otrzymanie definitywnego przysporzenia majątkowego skutkuje powstaniem przychodu podatkowego.

Nie oznacza to jednak, iż w realiach niniejszej sprawy cała kwota pieniędzy otrzymana przez Wnioskodawcę stanowiąca składkę netto pomniejszoną o wynagrodzenie Ubezpieczyciela będzie dla Wnioskodawcy stanowić przychód już w momencie jej wpływu na konto bankowe. Taka sytuacja wystąpi jedynie w odniesieniu do tej części składki, która stanowi marżę Wnioskodawcy (tekst jedn.: 40% składki netto). W tym przypadku Wnioskodawca w uzupełnieniu w sposób jednoznaczny wskazał, iż ta część składki nie podlega zwrotowi i Spółka może swobodnie tymi środkami dysponować. Ta część składki netto jest zatem tą częścią wynagrodzenia, która już w momencie wpływu środków pieniężnych staje się dla Wnioskodawcy przychodem należnym, nie podlegającym zwrotowi #61630; definitywnym, a zatem zgodnie z zasadami ogólnymi wyrażonymi w art. 12 ust. 1 pkt 1 oraz art. 12 ust. 3 i nast. winna zostać zaliczona w poczet przychodu podatkowego już w momencie otrzymania. W tym miejscu zauważyć należy, iż w odniesieniu do tej części składki, Wnioskodawca wskazuje, iż 70-80% tejże części składowej składki netto rozpoznawane jest już w momencie sprzedaży. Zatem respektowana jest w tej części przez Wnioskodawcę zasada rozpoznawania przychodu podatkowego w momencie jego otrzymania po uprzednim przesądzeniu jego definitywnego charakteru. Stąd też niezrozumiałe jest rozpoznawanie pozostałej części marży (20-30% tejże marży) na zasadzie liniowej w całym okresie trwania polisy. W tym przypadku również mamy do czynienia z definitywnym przysporzeniem, z zatem już w momencie otrzymania środków pieniężnych Wnioskodawca winien rozpoznać przychód podatkowy.

Reasumując, w odniesieniu do 40% składki netto przychód podatkowy, zdaniem organu, powstaje już w momencie wpływu środków pieniężnych, lub też w momencie uznania ich za należne Spółce, w sytuacji, gdy te środki pomimo obowiązku Ubezpieczyciela nie wpłyną w terminie wynikającym z umowy na rachunek Wnioskodawcy.

W odniesieniu natomiast do pozostałej części składki netto a mianowicie 60% tejże składki, trudno jest uznać, iż Wnioskodawca zobowiązany jest do wykazania przychodu podatkowego już w momencie wpływu środków pieniężnych. Jak bowiem wynika z uzupełnienia Wnioskodawcy, ta część wynagrodzenia nie posiada charakteru definitywnego, w tym sensie, iż kwota pieniędzy stanowiąca tę część składki należna jest Wnioskodawcy dopiero po dokonaniu podliczenia kosztów likwidacji szkody. Spółka wskazała w sposób wyraźny, iż kwota składająca się na 60% składki netto może ulec zmianie w wyniku podliczenia kosztów likwidacji szkody z wartością rezerw na ich naprawę, Powstała wówczas różnica stanowi zysk lub stratę Wnioskodawcy i Ubezpieczyciela, którzy razem dzielą się ryzykiem wynikającym z udzielanych polis. W powyższym zakresie w ocenie organu zastosowanie znajdzie regulacja art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT. Przepis ten stanowi, iż do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Wskazana regulacja stanowi, swoiste potwierdzenie zasady, iż tylko przysporzenie o charakterze definitywnym może zostać uznane za przychód podatkowy Wszelkie inne przysporzenia, które stanowią w istocie zaliczkę na poczet wykonywanych usług nie mogą stanowić przychodu podatkowego już w momencie otrzymania tych pobranych wpłat, czy też zarachowanych należności. Powyższe przysporzenia staną się przychodem podatkowym dopiero w momencie, gdy staną się dla Spółki definitywne, a zatem nie podlegające zwrotowi.

W konsekwencji, organ interpretacyjny, stoi na stanowisku, iż dopiero po podliczeniu różnicy pomiędzy kosztami likwidacji szkody a wartością otrzymanej rezerwy na naprawę szkody (tekst jedn.: kwoty składającej się na 60% składki netto) i przy uwzględnieniu powstałego w wyniku powyższego podliczenia ewentualnego zysku (straty) kwota środków pieniężnych stanowiąca 60% składki netto nabierze charakteru definitywnego. W tym dopiero momencie Spółka uzyska wiedzę na temat wysokości właściwego (definitywnego) przysporzenia majątkowego, które będzie należne Spółce nie zaś Ubezpieczycielowi, albowiem po wyżej wskazanym rozliczeniu nastąpi już przekazanie środków wynikających z tego rozliczenia na rzecz Ubezpieczyciela jako jego zysk w sytuacji nie wykorzystania przekazanych środków pieniężnych na likwidację szkód.

Reasumując, w ocenie organu, Spółka w zakresie 60% składki netto zobowiązana jest do rozpoznania przychodu podatkowego nie w momencie wpływu środków pieniężnych na rachunek bankowy, ale dopiero po rozliczeniu się z Ubezpieczycielem z wykonanych usług. Po takim rozliczeniu (czy to miesięcznym, czy też dotyczącym innego okresu wynikającego z umowy) ta część składki przestanie stanowić zaliczkę, a stanie się definitywnym wynagrodzeniem Wnioskodawcy, które winno znaleźć odzwierciedlenie w jego rachunku podatkowym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.