IPPB3/423-417/13-2/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 6 czerwca 2013 r. (data wpływu 10 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodu - jest prawidłowe.

W dniu 10 czerwca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i prowadzi księgi rachunkowe. Działalność gospodarcza prowadzona przez podatnika polega na sprzedaży detalicznej obuwia i akcesoriów w wyspecjalizowanych sklepach na terenie całego kraju. Aktualna sieć handlowa liczy ponad 30 sklepów. Towary handlowe są produkowane w Chinach, transportowane drogą morską do Polski, a po ich odprawie importowej przez zewnętrzną firmę logistyczną dostarczane do poszczególnych sklepów. Towar jest dostarczny przez firmę logistyczną w oryginalnych opakowaniach zbiorczych producenta. Kartony są oznakowane etykietami zawierającymi dane o zawartości i zaklejone taśmą producenta. Obowiązkiem przyjmującego dostawę jest kontrola ilości dostarczonych kartonów, kontrola zabezpieczeń opakowań zbiorczych, kontrola zgodności zawartości opakowania zbiorczego z etykietą oraz kontrola jakości towarów. Sprzedaż prowadzona jest w lokalach handlowych znajdujących się w galeriach handlowych. W sklepach towary są przechowywane i eksponowane na regałach w celu ich sprzedaży w systemie samoobsługi. Towar handlowy już na etapie jego ekspozycji w celu sprzedaży może zostać zakwalifikowany jako niezdatny do sprzedaży z powodu stwierdzonych wad jakościowych. Dodatkowo sprzedane towary handlowe są zwracane do sklepu w wyniku reklamacji jakościowych zgłaszanych przez kupujących. Część zwróconych towarów posiada wady nienaprawialne i jest kwalifikowana jako towar niezdatny do sprzedaży. Towary zakwalifikowane jako niezdatne do sprzedaży na etapie ekspozycji lub w związku z reklamacją klientów podlegają okresowej likwidacji poprzez ich fizyczne przecięcie oraz utylizację poprzez wyrzucenie do pojemników do segregacji odpadów znajdujących się na terenie danego centrum handlowego, co potwierdza sporządzony na tą okoliczność protokół likwidacji zawierający nr dokumentu, datę jego sporządzenia, wskazanie sklepu, opis powodu i sposobu likwidacji, wykaz likwidowanych towarów umożliwiający ich pełną identyfikację, podpisy członków komisji likwidacyjnej, w tym kierownika salonu, dyrektora regionalnego oraz członków komisji. Protokoły likwidacji podlegają ewidencji i zaksięgowaniu w systemie magazynowym i finansowo-księgowym podatnika jako pozostałe koszty operacyjne pod datą sporządzenia protokołu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszty z tytułu likwidacji niezdatnych do sprzedaży towarów poprzez ich fizyczne przecięcie oraz wyrzucenie do pojemników do segregacji odpadów znajdujących się na terenie danego Centrum handlowego stanowią koszty uzyskania przychodów w momencie ich ujęcia w księgach rachunkowych, czyli pod datą sporządzenia protokołu likwidacji.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych "kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1". Z kolei w negatywnym" katalogu wyjątków od ogólnej zasady kwalifikacji kosztów podatkowych zawartym w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy nie zawarto regulacji odnoszącej się do strat w środkach obrotowych, w tym kwalifikacji do kosztów podatkowych strat z tytułu likwidacji towarów handlowych. Tym samym, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów; Ponoszone koszty podlegają ocenie pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, albo zabezpieczenie źródła przychodów. Przy czym zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być potraktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w przywołanym przepisie art. 15 ust. 1 nie wymaga wskazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu. Jako koszty uzyskania przychodów mogą być rozpatrywane zarówno koszty bezpośrednio jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami. Te pierwsze dają się powiązać z konkretnie określonym przychodem podatnika, natomiast te drugie wiążą się z całokształtem działalności prowadzonej przez podatnika i ogólnie określonymi przychodami osiąganymi z tytułu prowadzenia tej działalności. Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącane w dacie ich poniesienia. Z kolei - zgodnie z art. 15 ust. 4e powołanej ustawy - za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zdaniem podatnika, koszty z tytułu likwidacji towarów handlowych, które powstały w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, zostały udokumentowane protokołem likwidacji, dotyczą towarów zakwalifikowanych jako niezdatne do sprzedaży oraz utylizowanych poprzez ich fizyczne przecięcie oraz wyrzucenie do pojemników do segregacji odpadów znajdujących się na terenie danego centrum handlowego stanowią koszty pośrednie prowadzenia działalności handlowej i jako takie stanowią koszty uzyskania przychodów w momencie ich sporządzenia protokołu likwidacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16.

Wśród wymienionych w negatywnym katalogu kosztów, ujętym w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Oznacza to, iż co do zasady straty te, jako związane z prowadzoną działalnością, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być jednak każdorazowo oceniane w aspekcie:

* całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,

* okoliczności, które spowodowały powstanie straty,

* udokumentowania straty,

* podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.

Przyjmuje się, iż dla celów podatkowych tylko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot można uznać za zdarzenie, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Należy podkreślić, iż jedynie straty w środkach obrotowych powstałe w trakcie normalnego, racjonalnego działania podatnika, ze szczególnym uwzględnieniem dochowania należytej staranności w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. Każdy przypadek straty w środkach obrotowych, należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych towarzyszących sprawie i oceniać pod kątem całokształtu działalności prowadzonej przez Podatnika. Możliwość uznania strat w środkach obrotowych za koszty uzyskania przychodów wymaga także odpowiedniego ich udokumentowania w sposób nie budzący wątpliwości.

W stanie faktycznym przedstawionym we wniosku Spółka dokonała utylizacji towarów (obuwie), które okazały się niezdatne do sprzedaży z powodu stwierdzonych wad jakościowych oraz towarów nienaprawialnych zwróconych w wyniku reklamacji. Towary ww. zakwalifikowane jako niezdatne do sprzedaży na etapie ekspozycji lub w związku z reklamacją klientów podlegają okresowej likwidacji poprzez ich fizyczne przecięcie oraz utylizację poprzez wyrzucenie do pojemników do segregacji odpadów znajdujących się na terenie danego centrum handlowego. Do utylizowanych towarów Spółka sporządzoną protokół likwidacji zawierający numer dokumentu, datę jego sporządzenia, wskazanie sklepu, opis powodu i sposobu likwidacji, wykaz likwidowanych towarów umożliwiający ich pełną identyfikację, podpisy członków komisji likwidacyjnej, w tym kierownika salonu, dyrektora regionalnego oraz członków komisji. Protokoły likwidacji podlegają ewidencji i zaksięgowaniu w systemie magazynowym i finansowo-księgowym Podatnika jako pozostałe koszty operacyjne pod datą sporządzenia protokołu.

Wobec powyższego, jeżeli działania Spółki związane z utylizacją towarów są naturalną konsekwencją racjonalnego działania i dochowania należytej staranności w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej - wówczas istnieje możliwość uznania za koszty uzyskania przychodów wartości utylizowanych towarów i ujęcia ich w księgach rachunkowych w momencie sporządzenia protokołu likwidacji, przy prawidłowym ich udokumentowaniu.

Podkreślenia wymaga przy tym, iż to na Podatniku spoczywa ciężar dowodu odnośnie wykazania należytej staranności i racjonalności podjętych działań. Podatnik powinien posiadać dokumentację potwierdzającą powody braku możliwości sprzedaży towaru oraz uzasadniające ich likwidację. Brak uzasadnionej przyczyny utylizacji towarów stwarza sytuację, w której ich wartość nie będzie stanowiła kosztu uzyskania przychodu. To na Podatniku bowiem ciąży obowiązek udowodnienia okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.