IPPB3/423-386/13-2/GJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2013 r. (data wpływu 29 maja 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych odnośnie momentu powstania przychodu oraz jego korekty - jest prawidłowe.

W dniu 29 maja 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe

Sp. z o.o. (Wnioskodawca lub Spółka) - spółka kapitałowa z siedzibą w Polsce, zawarła z bankiem z siedzibą w Polsce (Bank) umowę agencyjną dotyczącą organizacji finansowania zakupu towarów i usług kredytem bankowym oraz umów o kartę kredytową (Umowa). Na mocy Umowy, Spółka jako agent Banku, zawierała w imieniu Banku umowy o kartę kredytową. Zgodnie z Umową, Spółka była uprawniona do otrzymywania prowizji od zawartych i obsługiwanych za jej pośrednictwem umów o kartę kredytową (Prowizja). W zapisów Umowy wynika, że na Prowizję składają się następujące elementy: - prowizja od salda zadłużenia kart kredytowych wynikającego z dokonanych przez klientów transakcji gotówkowych i bezgotówkowych, co do których opóźnienia w zapłacie nie przekraczają 30 dni;

- prowizja obliczana jako udział w składce ubezpieczenia wymaganego od klienta w odniesieniu do transakcji gotówkowych i transakcji bezgotówkowych oraz transakcji stałych spłat od zawartych umów o kartę kredytową.

Mając na uwadze przyjęty system obliczania Prowizji, do określenia wysokości należnej Spółce Prowizji niezbędne było zatem ujawnienie przez Bank określonych danych dotyczących korzystania przez klientów Banku z kart kredytowych.

Zgodnie z Umową po otrzymaniu danych od Banku i uzgodnieniu z Bankiem wartości, na podstawie których określana jest wysokość Prowizji, Spółka wystawiała na rzecz Banku fakturę z tytułu Prowizji należnej za dany okres.

W dniu 24 listopada 2008 r. Bank wypowiedział Umowę z sześciomiesięcznym okresem wypowiedzenia, jednak nie wpłynęło to na realizację umów o karty kredytowe zawartych przed datą rozwiązania Umowy. Zgodnie z Umową Wnioskodawcy nadal należna jest Prowizja w związku z korzystaniem przez klientów Banku z kart kredytowych wydanych za pośrednictwem Spółki.

Po rozwiązaniu Umowy, strony zawarły jednak dodatkowo porozumienie, w którym potwierdziły fakt wypowiedzenia Umowy przez Bank, a także fakt zaprzestania finansowania przez Bank w okresie wypowiedzenia Umowy zakupu towarów i usług kredytem ratalnym oraz przy zastosowaniu umów o kartę kredytową. Jednakże, z uwagi na okres świąteczny, Bank wyraził zgodę na udzielanie przez Spółkę w jego imieniu kredytów ratalnych oraz zawieranie umów o kartę kredytową w grudniu 2008 r. do łącznej wartości 50.000.000 zł. Co ważne, w przedmiotowym porozumieniu strony Umowy zrzekły się, pod warunkiem zapewnienia przez Bank zaangażowania do ww. kwoty, wszelkich wzajemnych roszczeń, istniejących i przyszłych, wynikających z faktu m.in. wypowiedzenia Umowy.

Wnioskodawca uznał, że należy mu się wynagrodzenie z tytułu Prowizji po rozwiązaniu Umowy i wystąpił z takim roszczeniem do Banku. Bank odmówił jednak przekazania Spółce danych niezbędnych do obliczenia Prowizji należnej począwszy od 1 czerwca 2009 r. z tytułu kontynuowania umów o karty kredytowe, zawartych w okresie obowiązywania Umowy. Bank nie przekazał również Spółce informacji co do wysokości Prowizji należnej jej za ten okres oraz kolejne okresy. Zdaniem Banku, począwszy od 1 czerwca 2009 r., Prowizja nie była Spółce należna.

Biorąc pod uwagę brak możliwości dokładnego wyliczenia wysokości Prowizji we własnym zakresie oraz ustalenia okresu za jaki prowizja może być naliczana (brak kontroli przez jaki okres klient posiada kartę i z niej korzysta), a także odmowę przekazania Spółce danych niezbędnych do obliczenia kwoty Prowizji, Spółka na potrzeby wykazania przychodu na gruncie u.p.d.o.p. oszacowała wysokość należnej jej Prowizji za okres od 1 czerwca 2009 r. do 31 grudnia 2010 r. Na potrzeby szacunkowego wyliczenia przychodu, Spółka oszacowała szereg kluczowych wskaźników (przy uwzględnieniu historycznych trendów w ich zakresie), których wartości wpływają na ostateczną wartość Prowizji, tzn.:

* procent aktywacji kart wydawanych w zależności od tego, ile czasu upłynęło od wydania karty;

* procent rezygnacji z wydanych kart;

* procent kart aktywnych w ciągu miesiąca;

* wartość średniego salda na aktywnych kartach kredytowych.

Oszacowana wysokość Prowizji za ww. okres została ujęta przez Spółkę na fakturze wystawionej w grudniu 2010 r. i wykazana jako przychód w rozliczeniu p.d.o.p. za 2010 r. oraz jako obrót zwolniony z VAT w rozliczeniu za grudzień 2010 r. Spółka podkreśla, że kwoty te zostały przez Spółkę wykazane z ostrożności, w celu zapobieżenia powstaniu ewentualnej zaległości podatkowej.

Jednocześnie, na potrzeby wystąpienia z powództwem przeciwko Bankowi (z uwagi na niemożność polubownego rozstrzygnięcia sporu), Spółka dokonała oszacowania wysokości Prowizji za okres od 1 czerwca 2009 r. do 28 lutego 2010 r. Obliczenie zostało dokonane w oparciu o średnią wysokość Prowizji z okresu marzec - maj 2009 r., tj. z ostatnich trzech miesięcy, za które dokonywane były przez Bank płatności na rzecz Spółki. W dniu 28 stycznia 2013 r. Sąd Arbitrażowy przy Krajowej Izbie Gospodarczej w Warszawie (Sąd), uznając zasadność roszczenia Spółki, zasądził na rzecz Spółki kwotę z tytułu Prowizji (wraz z odsetkami) za powyżej wskazany okres. Wysokość zasądzonej na rzecz Spółki Prowizji nie została oparta na rzeczywistych danych, gdyż Bank nie przedstawił, ani Spółce ani Sądowi danych, które pozwoliłyby na precyzyjne określenie kwoty Prowizji przysługującej Spółce. W konsekwencji, Sąd oszacował wysokość wynagrodzenia należnego Spółce za poszczególne miesiące w okresie czerwiec 2009 r. luty 2010 r. Kwota Prowizji zasądzona przez Sąd wyrokiem z dnia 28 stycznia 2013 r. za powyższy okres jest niższa od kwoty oszacowanej przez Spółkę na potrzeby wystąpienia z powództwem (zasądzona kwota stanowi 47,5% kwoty z pozwu). Jako że sposób określenia Prowizji przez Sąd jest różny od metody oszacowania zastosowanej przez Spółkę, kwota wykazana przez Spółkę jako przychód za okres od 1 czerwca 2009 r. do 31 grudnia 2010 r. jest wyższa od kwoty Prowizji należnej Spółce zgodnie z wyrokiem Sądu (nawet biorąc pod uwagę fakt, że wyrok dotyczył okresu od 1 czerwca 2009 r. do 28 lutego 2010 r.). 11 marca 2013 r. Bank dokonał zapłaty na rzecz Spółki kwoty Prowizji ustalonej wyrokiem Sądu. Jednocześnie Bank, nie zgadzając się z wyrokiem Sądu, wniósł do Sądu Okręgowego skargę o uchylenie ww. wyroku. W konsekwencji, zasadność roszczenia Spółki wobec Banku oraz wysokość ewentualnej Prowizji należnej Spółce od Banku, w tym także określenie okresów, za które Prowizja jest należna, zostanie rozpatrzona przez Sąd Okręgowy. Bank wniósł także o odroczenie rozpoznania sprawy o stwierdzenie wykonalności zaskarżonego wyroku (nadanie mu klauzuli wykonalności). Zatem kwestia, czy świadczenie w postaci Prowizji jest Spółce należne, w jakiej wysokości oraz za jaki okres, nie została potwierdzona wyrokiem opatrzonym tytułem wykonawczym.

Zdaniem Spółki, posiada ona wobec Banku roszczenia z tytułu Prowizji w odniesieniu do kolejnych okresów rozliczeniowych po rozwiązaniu Umowy. Spółka nie wyklucza wystąpienia na drogę sądową w celu uzyskania Prowizji od Banku za kolejne okresy, jako że Sąd zasadniczo potwierdził zasadność roszczenia Spółki z tytułu Prowizji należnej po rozwiązaniu Umowy. Jednakże Sąd określił wysokość należnej Spółce Prowizji za poszczególne miesiące w okresie od 1 czerwca 2009 r. do 28 lutego 2010 r. w sposób degresywny, tj. za każdy kolejny okres rozliczeniowy wysokość zasądzonej Prowizji jest niższa, dochodząc do niewielkiej sumy za ostatni miesiąc okresu objętego wyrokiem. Może to sugerować, że zdaniem Sądu, za kolejne okresy rozliczeniowe Spółce nie będzie w ogóle przysługiwać Prowizja.

W kwietniu 2013 r. Spółka wystąpiła do Sądu Rejonowego z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej w zakresie zapłaty przez Bank Prowizji za okres od 1 marca 2010 r. do 28 lutego 2011 r. Trudno jednak przewidzieć, czy Bank udostępni dane niezbędne do określenia właściwej kwoty Prowizji należnej Spółce za kolejne okresy rozliczeniowe, a także - w przypadku braku zawarcia ugody - czy i w jakiej wysokości Sąd uzna za zasadne roszczenia Spółki wobec Banku z tytułu Prowizji za kolejne okresy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka powinna ująć Prowizję jako przychód:

2. Czy Spółka powinna wykazać Prowizję na potrzeby rozliczenia podatku VAT:

3. Jeśli tut. Organ uzna, że stanowisko przedstawione przez Spółkę w niniejszym wniosku w zakresie pytań 1 i 2 jest nieprawidłowe - Spółka prosi o wskazanie, w jaki sposób zobowiązana jest określić Prowizję na potrzeby rozliczeń w p.d.o.p. i podatku VAT po rozwiązaniu Umowy z Bankiem, zakładając, że Spółka nie otrzyma od Banku danych niezbędnych do wyliczenia wysokości należnej Spółce Prowizji, tj. w jakich okresach i w jakiej wysokości należy rozpoznać przychód w rozliczeniach p.d.o.p. i obrót w rozliczeniach VAT i przez jaki czas po rozwiązaniu Umowy.

4. Czy w przypadku uchylenia w przyszłości przez Sąd Okręgowy wyroku, w którym zasądzono na rzecz Spółki kwotę należnej Prowizji, Spółka będzie zobowiązana do skorygowania przychodu w rozliczeniu p.d.o.p. za okres, w którym przychód ten został wykazany pierwotnie, zgodnie ze stanowiskiem w zakresie pytania 1.

5. Czy w przypadku uchylenia w przyszłości przez Sąd Okręgowy wyroku, w którym zasądzono na rzecz Spółki kwotę należnej Prowizji, Spółka będzie zobowiązana do skorygowania obrotu zwolnionego z VAT w rozliczeniu VAT za okres, w którym obrót ten został wykazany pierwotnie, zgodnie ze stanowiskiem w zakresie pytania 2.

6. Czy w przypadku przedstawienia przez Bank danych niezbędnych do wyliczenia wartości Prowizji już po wydaniu w tym zakresie przez sąd wyroku (w odniesieniu do danego okresu), Spółka zobowiązana jest do wykazania jako przychód na gruncie p.d.o.p. Prowizji w wysokości wynikającej z danych otrzymanych od Banku, w rozliczeniu za okres, w którym dane te otrzyma.

7. Czy w przypadku przedstawienia przez Bank danych niezbędnych do wyliczenia wartości Prowizji już po wydaniu w tym zakresie przez sąd wyroku (w odniesieniu do danego okresu), Spółka zobowiązana jest do wykazania jako obrót w rozliczeniach VAT Prowizji w wysokości wynikającej z danych otrzymanych od Banku, w okresie rozliczeniowym, w którym zostanie wystawiona przez Spółkę faktura, nie później niż 7. dnia od otrzymania przez Spółkę od Banku danych niezbędnych do wyliczenia Prowizji.

Niniejsza interpretacja odnosi się do pytań w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych; w zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Spółki:

Ad. 1 Zdaniem Spółki, przychód z tytułu Prowizji zobowiązana jest ona wykazać w okresie rozliczeniowym, w którym otrzyma od Banku dane niezbędne do wyliczenia wysokości Prowizji. W sytuacji, jeśli Bank nie udostępni Spółce ww. danych, Spółka powinna wykazać przychód z tytułu Prowizji w okresie rozliczeniowym, w którym wydany jest wyrok Sądu określający wysokość należnej na rzecz Spółki Prowizji. Dopiero w razie zasądzenia na rzecz Spółki Prowizji (bądź przekazania danych przez Bank) możliwe jest uznanie, czy Prowizja jest w ogóle należna Spółce oraz za jakie okresy po rozwiązaniu Umowy jest ona Spółce należna. Regulacje u.p.d.o.p. nie zawierają definicji przychodu. W art. 12 tego aktu przewidziano jednak katalog zdarzeń, które powodują powstanie przychodu w rozumieniu u.p.d.o.p. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. "Przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 1 4, są w szczególności (...) otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe". W myśl natomiast art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p.: "Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont". Zdaniem Wnioskodawcy, Prowizja należna Spółce za pośrednictwo w zawieraniu umów o karty kredytowe, niewątpliwie stanowi przychód związany z działalnością gospodarczą Spółki, a zatem przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. Nie znajdą zatem zastosowania zasady określania przychodu wskazane w art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. Wynagrodzenie w postaci Prowizji powinno zostać zaliczone do przychodów Wnioskodawcy na podstawię art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. Należy zatem wskazać moment, w którym przychód z tytułu Prowizji może być uznany za należny Spółce. W tym celu konieczne jest odwołanie się do słownikowego rozumienia tego pojęcia. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego, "należny" to przysługujący, należący się komuś. Z kolei czasownik "należeć się" oznacza tyle co "być czyjąś własnością, przysługiwać komuś, stanowić dług, powinność, zapłatę" (Słownik Języka Polskiego PWN, pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1998). Znaczenie pojęcia przychód należny, które najbardziej odpowiada naturze stosunków ekonomicznych, wskazuje na rozumienie tego pojęcia jako "długu, zapłaty". Są to pojęcia prawa cywilnego, stąd też należy się odwołać do jego przepisów. Zgodnie z przepisem art. 353 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Istotą długu jest zatem obowiązek określonego w treści stosunku prawnego świadczenia dłużnika na rzecz wierzyciela. O powstaniu długu można mówić zatem dopiero od momentu powstania po stronie dłużnika obowiązku świadczenia na rzecz wierzyciela. Powstanie długu jest równoznaczne z powstaniem po stronie wierzyciela prawa podmiotowego w postaci wierzytelności. Zatem kwota należna powstaje wówczas, gdy po stronie dłużnika powstaje obowiązek świadczenia. Momentem powstania długu jest moment, w którym świadczenie staje się wymagalne, tj. wierzyciel może skutecznie domagać się od dłużnika spełnienia świadczenia. Biorąc pod uwagę brzmienie Umowy, należy uznać, że kwota Prowizji nie jest należna Spółce, dopóki nie będzie możliwe określenie jej wysokości. Jeśli bowiem nie jest możliwe ustalenie wysokości przychodu, nie można również mówić o jego powstaniu. Z Umowy wynika, że Spółka wystawić może fakturę na kwotę Prowizji po otrzymaniu danych z Banku i uzgodnieniu z Bankiem wartości, na podstawie których określana jest wysokość Prowizji. Spółka nie dysponuje danymi, na podstawie których mogłaby ustalić wysokość Prowizji, a tym samym wysokość przychodu na gruncie u.p.d.o.p. Danymi takimi dysponuje wyłącznie Bank. Nie jest możliwe określenie przez Spółkę właściwej wysokości przychodu w przypadku, gdy nie otrzyma ona danych od Banku. Nie ulega wątpliwości, że ustalenie przychodu w postaci Prowizji w drodze oszacowania, na podstawie danych z poprzednich miesięcy i prognoz z pewnością nie może być uznane za określenie przychodu w sposób trwały i definitywny. Co więcej, Spółka nie może również samodzielnie rozstrzygnąć w jakim okresie po rozwiązaniu Umowy Spółce w ogóle należna jest Prowizja. Kwestia ta może zostać ustalona w oparciu o dane uzyskane z Banku lub przez właściwy sąd. Należy przy tym zaznaczyć, że biorąc pod uwagę wniesienie przez Bank do Sądu Okręgowego skargi o uchylenie wyroku Sądu, może okazać się, że Prowizja w ogóle nie jest Spółce należna.

Pogląd, iż warunkiem powstania przychodu w rozumieniu u.p.d.o.p. jest jego definitywny, trwały i bezzwrotny charakter, potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych. Przykładowo Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 4 kwietnia 2012 r. (sygn. akt II FSK 1607/10) stwierdził, że: "Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają zaś tylko przysporzenia o charakterze definitywnym (trwałym) niepodlegające zwrotowi". Również w wyroku z 11 maja 2012 r. (sygn. akt II FSK 1938/10) Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, iż na gruncie u.p.d.o.p. przychód stanowi "trwałe, bezzwrotne / definitywne przysporzenie majątkowe".

W opisanym przypadku Wnioskodawcy, możliwe jest zatem określenie wysokości przychodu z tytułu Prowizji dopiero w momencie otrzymania od Banku danych, które pozwolą na ustalenie wysokości Prowizji. W razie natomiast braku uzyskania takich danych (co należy zakładać, biorąc pod uwagę postawę Banku w trakcie postępowania przed Sądem oraz wniesienie skargi do Sądu Okręgowego), Spółka powinna określić wysokość przychodu z tytułu Prowizji na podstawie wyroku Sądu, zasądzającego na jej rzecz Prowizję od Banku. Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie także w rozstrzygnięciach organów podatkowych. Przykładowo, zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach: "Przychód powstanie wówczas, gdy kwota należna (...) zostanie jednoznacznie ustalona. Kwota ta może wynikać zarówno z umowy jak i z przygotowanej przez strony kalkulacji lub bieżących ustaleń między stronami, w których dokonano wyceny odrębnych usług" (interpretacja indywidualna z 31 sierpnia 2010 r., sygn. IBPBI/2/423-1093/10/PP). Analogiczne stanowisko zaprezentował również Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacja indywidualnej z 18 marca 2008 r. (sygn. ILPB3/423-30/08-4/DS).

Także Dyrektor Izby Skarbowej Warszawie w interpretacji indywidualnej z 22 marca 2012 r. (sygn. IPPB3/423-1026/11-2/MS) potwierdził pogląd, że: "W porozumieniu strony uzgodnią wzajemne zobowiązania i określą okres rozliczeniowy, który będzie się kończył przed dniem zawarcia porozumienia. Dopiero jednak w momencie zawarcia porozumienia ukonstytuuje się i potwierdzi zgodny zamiar stron, co do wykonanej usługi. W związku z tym Spółka stoi na stanowisku, że przychód wynikający z porozumienia powinien być doliczony do przychodów podatkowych Spółki w momencie podpisania porozumienia, ponieważ nie można uznać, że był on należny przed podpisaniem porozumienia".

Zdaniem Wnioskodawcy, bez wpływu na powyższy wniosek pozostaje ewentualna kwalifikacja Prowizji jako przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 3c u.p.d.o.p., zgodnie z którym: "Jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku". Nawet jeśli bowiem uznać, że wynagrodzenie z tytułu Prowizji stanowi przychód z tytułu usług rozliczanych w okresach rozliczeniowych, o którym mowa w powyższym przepisie, to z uwagi na brak możliwości ustalenia przez Spółkę jego wysokości po zakończeniu danego okresu rozliczeniowego, nie można uznać, że przychód ten powstaje w momencie określonym w art. 12 ust. 3c u.p.d.o.p., tj. w ostatnim dniu danego miesiąca. Spółka nie posiada również informacji, w którym okresie Prowizja przestanie jej przysługiwać. Ponadto, z uwagi na toczący się spór między Wnioskodawcą i Bankiem nie jest pewne, czy Prowizja w ogóle zostanie uznana za należną Spółce po rozwiązaniu Umowy i za jaki okres. Zatem określenie przez Wnioskodawcę wysokości przychodu z tytułu Prowizji możliwe jest dopiero w momencie otrzymania od Banku odpowiednich danych. W razie natomiast braku uzyskania takich danych, Spółka powinna określić wysokość przychodu z tytułu Prowizji na podstawie wyroku Sądu, zasądzającego na jej rzecz Prowizję od Banku. Przychód w tak ustalonej wysokości Spółka powinna wykazać w rozliczeniu p.d.o.p. za okres, w którym otrzyma od Banku dane niezbędne do wyliczenia wysokości Prowizji, bądź - w razie braku otrzymania od Banku danych niezbędnych do wyliczenia Prowizji - w okresie rozliczeniowym, w którym wysokość Prowizji zostanie zasądzona na rzecz Spółki (tekst jedn.: w rozliczeniu p.d.o.p. za okres, w którym wydany jest wyrok Sądu zasądzający Prowizję). Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza również wysokość Prowizji określonej w wyroku zasądzającym Prowizję na rzecz Spółki za część spornego okresu. Sposób wyliczenia Prowizji przez Sąd nie pokrywa się bowiem z metodą oszacowania zastosowaną przez Spółkę, stąd też kwota wykazana przez Spółkę jako przychód za okres od 1 czerwca 2009 r. do 31 grudnia 2010 r. nie pokrywa się z kwotą należną Spółce zgodnie z wyrokiem Sądu (nawet biorąc pod uwagę fakt, że wyrok dotyczył okresu od 1 czerwca 2009 r. do 28 lutego 2010 r.). Nie można uznać, że Spółka powinna wykazywać przychód z tytułu Prowizji w okresach rozliczeniowych, których Prowizja dotyczy, bez wiedzy co do wysokości tego przychodu oraz czy Prowizja za dany okres będzie w ogóle należna Spółce. Obowiązek szacowania przez podatnika wysokości przychodu nie wynika w żaden sposób z regulacji u.p.d.o.p. Regulacje u.p.d.o.p. nie wskazują też żadnych metod oszacowania takiego przychodu. Dokonanie wykładni regulacji u.p.d.o.p., która nakazywałaby Spółce oszacowanie przychodu z tytułu Prowizji i rozpoznanie go w okresie rozliczeniowym, którego Prowizja dotyczy, niewątpliwie stanowiłoby nieuprawnioną interpretację na niekorzyść podatnika. Byłoby to niezgodne z zasadą in dubio pro tributario, ugruntowaną w orzecznictwie sądów administracyjnych, zgodnie z którą nie jest możliwe dowolne interpretowanie wątpliwości wynikających z przepisów na niekorzyść podatnika. Zasada ta wypływa z przepisu art. 121 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 - tekst jednolity z późn. zm.), zgodnie z którym postępowanie podatkowe powinno być prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych. Wnioskodawca podkreśla, że również po otrzymaniu informacji co do wysokości Prowizji (tekst jedn.: po otrzymaniu od Banku danych niezbędnych do jej wyliczenia bądź zasądzenia kwoty Prowizji przez Sąd) nie byłoby uzasadnione wykazanie przychodu z tytułu Prowizji w poszczególnych okresach rozliczeniowych, z którymi Prowizja jest związana, gdyż obowiązek podatkowy powstaje dopiero w okresie, w którym wysokość przychodu należnego jest Spółce znana. W takim wypadku, Spółka na podstawie uzyskanych informacji co do wysokości należnego jej przychodu, powinna wykazać przychód na bieżąco tj. za okres rozliczeniowy, w którym najwcześniej możliwe było ustalenie w sposób trwały i definitywny wysokości przychodu Spółki. Obowiązek wykazywania przychodu wstecz wiązałby się w takim przypadku z powstaniem po stronie podatnika zaległości podatkowej (i koniecznością uiszczenia odsetek za zwłokę), mimo braku winy po stronie podatnika i w związku z okolicznościami niezależnymi od podatnika.

W konsekwencji, przychód z tytułu Prowizji Spółka zobowiązana jest wykazać w okresie rozliczeniowym, w którym otrzyma od Banku dane niezbędne do wyliczenia wysokości Prowizji. W sytuacji, jeśli Bank nie udostępni Spółce tych danych, Spółka powinna wykazać przychód z tytułu Prowizji w okresie rozliczeniowym, w którym Sąd wyda wyrok zasądzający na rzecz Spółki określoną kwotę Prowizji.

Ad. 3 Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest przedstawione powyżej stanowisko w zakresie pytania 1 i 2, iż w sytuacji, jeśli Bank nie udostępni Spółce danych niezbędnych do ustalenia wysokości Prowizji oraz okresu jej przysługiwania, Spółka powinna wykazać przychód z tytułu Prowizji w okresie rozliczeniowym, w którym wysokość Prowizji zostanie zasądzona przez Sąd na rzecz Spółki. Na potrzeby rozliczenia podatku VAT, w razie braku otrzymania od Banku danych niezbędnych do wyliczenia Prowizji, Spółka powinna wykazać Prowizję w okresie rozliczeniowym, w którym wysokość Prowizji, określona przez Sąd, zostanie zasądzona na rzecz Spółki.

Ad. 4 W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku uchylenia w przyszłości przez Sąd Okręgowy wyroku, w którym zasądzono na rzecz Spółki kwotę należnej Prowizji, Spółka będzie zobowiązana do skorygowania przychodu w rozliczeniu p.d.o.p. za okres, w którym przychód ten został wykazany pierwotnie, zgodnie ze stanowiskiem w zakresie pytania 1. Oznaczałoby to bowiem, że zasądzona kwota prowizji ostatecznie nie jest należna Wnioskodawcy, a zatem niesłuszne było wykazanie z tego tytułu przychodu.

Ad. 6 Zdaniem Spółki, w przypadku przedstawienia przez Bank danych niezbędnych do wyliczenia wartości Prowizji już po wydaniu w tym zakresie przez sąd wyroku (w odniesieniu do danego okresu), Spółka zobowiązana będzie do przyjęcia na potrzeby wykazania jako przychodu w rozliczeniach p.d.o.p. wartości Prowizji określonej na podstawie danych otrzymanych od Banku. Jedynie bowiem wysokość Prowizji ustalona w oparciu o te dane jest kwotą faktycznie należną Spółce na podstawie Umowy. Wartość ta byłaby przy tym precyzyjna, gdyż nie została określona na podstawie oszacowania, lecz rzeczywistych danych dotyczących korzystania przez klientów Spółki z kart kredytowych. Tak określona wysokość stanowiłaby zatem przychód należny Spółce w rozumieniu analizowanych powyżej regulacji u.p.d.o.p. Przychód Spółka powinna rozpoznać zgodnie z zasadami wskazanymi przez Wnioskodawcę w stanowisku własnym w zakresie pytania nr 1 - tj. w rozliczeniu za okres, w którym Spółka otrzyma od Banku dane niezbędne do wyliczenia wysokości Prowizji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego - w zakresie pyt. nr 1, 4 i 6 uznaje się za prawidłowe; w związku z powyższym pytanie nr 3 uznaje się za bezprzedmiotowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w opisanym we wniosku stanie faktycznym /wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock