IPPB3/423-372/13-2/EŻ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 26 kwietnia 2013 r. (data wpływu: 24 maja 2013 r.) w sprawie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 maja 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie detalicznej sprzedaży towarów. Pracownicy Wnioskodawcy w ramach wykonywania powierzonych im obowiązków służbowych odbywają podróże służbowe zarówno na terenie kraju jak i poza jego obszarem. Przeważnie pracownicy Spółki wykorzystują służbowe samochody, będące własnością Wnioskodawcy. Jednakowoż, w związku z różnego rodzaju sytuacjami mającymi miejsce w codziennej działalności, zdarzają się przypadki (awarie, kolizje, wypadki, przeglądy, konserwacje), iż niemożliwe jest korzystanie z samochodów służbowych. W takiej sytuacji Wnioskodawca wykorzystuje samochody osobowe wynajęte z wypożyczalni, samochody zastępcze z warsztatów naprawczych, ubezpieczalni.

W konsekwencji Wnioskodawca ponosi koszty związane z najmem środka transportu wykorzystywanego do prowadzenie działalności gospodarczej.

W związku z wyżej opisanym zdarzeniem przyszłym zadano następujące pytanie:

Czy dodatkowe koszty, które są związane z podróżą służbową ale nie dotyczą kosztów eksploatacji samochodu (np. opłaty parkingowe, opłaty za autostrady) będą mogły być traktowane jako koszty uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, zgodnie z ar. 15 ust. 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o CIT).

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty opłat za przejazd autostradami i opłat parkingowych stanowią koszty uzyskania przychodów na zasadach ogólnych bez zastosowania ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a ustawy o CIT. Zgodnie z przepisami art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, za wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT oraz, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Przy czym, kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, a także w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przyniosło przychody także w przyszłości.

Zdaniem Wnioskodawcy, bezsprzecznym pozostaje fakt, iż wszelkie wydatki ponoszone przez pracowników, w związku z odbywaniem podróży służbowej, które są następnie zwracane przez Wnioskodawcę są związane z uzyskiwaniem przez Wnioskodawcę przychodu. Dlatego, pierwszy z warunków uznania analizowanych wydatków za koszty uzyskania przychodu w opisanym stanie faktycznym został spełniony.

Wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, nie mogą jednak zostać uwzględnione w rachunku podatkowym, jeżeli zostały ujęte w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. W katalogu tym znajdują się m.in. wydatki dotyczące używania przez podatnika samochodów osobowych niestanowiących składników jego majątku. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a ustawy o CIT, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wydatki ponoszone na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika w celu odbycia podróży służbowej w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu. Powyższy przepis ma zastosowanie wyłącznie do wydatków na rzecz pracowników z tytułu podróży służbowych. Pracodawca jest obowiązany do zwrotu wydatków poniesionych przez pracowników w podróży służbowej na podstawie art. 775 Kodeksu pracy oraz przepisów wykonawczych, którym jest m.in. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju (dalej: Rozporządzenie). Zgodnie z § 3 Rozporządzenia, środek transportu właściwy do odbycia podróży określa pracodawca. Na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy. W takim przypadku pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów oraz stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu, ustalonej przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. Zdaniem Wnioskodawcy przepis art. 16 ust. 1 pkt 30 ustawy o CIT ma zastosowanie wyłącznie do kosztów związanych z kosztami przejazdu i eksploatacji samochodu (w tej kategorii mieszczą się m.in. koszty paliwa, nabycia płynu do spryskiwaczy itp.), natomiast koszty dodatkowe nie związane wprost z eksploatacją pojazdu nie powinny być ograniczone iloczynem wskazanym w ww. przepisie (tzw. kilometrówka). Wnioskodawca chciałby podkreślić, iż w zakresie prawa podatkowego obowiązuje nakaz stosowania wykładni językowej (literalnej) przepisów. Jak zaznaczył Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu do wyroku z dnia 27 listopada 1997 r. sygn. SA/Ł 2682/95: "(...) przy stosowaniu przepisów podatkowych powinna mleć zastosowanie ścisła wykładnia językowa wynikająca z treści przepisów podatkowych". Przepis art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a ustawy o CIT odnosi się do wydatków z tytułu "używania samochodów". Przepisy podatkowe nie definiują pojęcia "wydatków z tytułu używania samochodu", dlatego dokonując wykładni językowej znaczenia tego przepisu należy sięgnąć do słownikowego znaczenia, Zgodnie z definicją dostępną w Słowniku Języka Polskiego PWN, przez "wydatek" rozumie się "sumę, która ma być wydana" lub "sumę wydaną na coś", natomiast "używać" oznacza stosować coś, użytkować, posługiwać się czymś, robić z czegoś użytek" (Słownik Współczesnego Języka Polskiego pod. red. Bogusława Dunaja, Warszawa 1996,s. 1200 i 1262). Są to zatem wszelkie sumy wydane w związku z posługiwaniem się rzeczą, korzystaniem z rzeczy. Używanie samochodu ściśle wiąże się zatem z korzystaniem z jego funkcji, czyli z posługiwaniem się nim jako środkiem transportu. Używanie rzeczy ma bowiem miejsce wówczas, gdy rzecz jest faktycznie wykorzystywana, stosowana, czyniony jest z niej użytek. Z faktem tym związane są koszty, które są normalną i naturalną konsekwencją używania samochodu: wspomniane wcześniej paliwo, koszty ewentualnych napraw czy zużycia. W ocenie Wnioskodawcy koszty dodatkowe tj. opłaty za parking czy tez płatne autostrady nie są związane zużywaniem samochodu w ścisłym rozumieniu słownikowym przedstawionym powyżej. Wnioskodawca chciałby podkreślić, iż wystąpienie przywołanych powyżej kosztów jest uzależnione od tego czy chcemy skorzystać z odpłatnej usługi (przejazdu autostradą lub parkowania w płatnej strefie lub na parkingu strzeżonym). Jeśli z takiej usługi nie skorzystamy, tj. pracownik dotrze do celu drogami bezpłatnymi oraz będzie parkował poza strefą płatnego parkowania, wówczas pomimo "używania" samochodu takie koszty nie wystąpią. Dodatkowo biorąc pod uwagę treść Rozporządzenia zgodnie z którą zwracana pracownikowi kwota stanowiąca iloczyn przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr jest wyłącznie ryczałtowym zwrotem kosztów przejazdu, a zatem nie jest to zwrot innych wydatków związanych z przejazdem, np. opłat za autostradę i za parking. Nie są to bowiem koszty przejazdu. Zatem w przypadku przejazdu własnym samochodem stawka za kilometr pomnożona przez liczbę kilometrów stanowi swego rodzaju ekwiwalent za koszty przejazdu odzwierciedlający zużycie własnego samochodu (w którym mieści się zużycie paliwa i zużycie samochodu). Zatem opłaty za autostradę i za parking to inne udokumentowane wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, o których mowa w § 4 Rozporządzenia. Wypłacane są one na podstawie przepisów prawa pracy, zatem stanowią koszty uzyskania przychodów, gdyż do poniesienia tych wydatków zobowiązują pracodawcę przepisy prawa pracy. Mając powyższe na uwadze, koszty opłat za przejazd autostradą czy koszty płatnego parkowania nie mogą być uznane za koszty "z tytułu używania samochodu".

W konsekwencji, nie powinny podlegać ograniczeniom wynikającym z art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a ustawy o CIT. A zatem, jako koszty spełniające warunki z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, będą stanowić koszty uzyskania przychodów niezależnie od tego czy zmieszczą się w limicie tzw." kilometrówki" wynikającym z art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ustawy 1.

Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo - skutkowy.

Przy czym, kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, a także w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przyniosło przychody także w przyszłości.

Warunkiem podstawowym zaliczenia należności wypłaconych pracownikowi z tyt. podróży służbowej do kosztów uzyskania przychodów jest jej odbycie w celu osiągnięcia (zachowania lub zabezpieczenia) przychodów. Jeżeli ten warunek jest spełniony to kosztem uzyskania przychodów są należności wypłacone pracownikowi, jako zwrot kosztów odbytej podróży, a więc zarówno diety, jak i zwrot wydatków w formie ryczałtów lub faktycznie poniesionych.

Wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, nie mogą jednak zostać uwzględnione w rachunku podatkowym, jeżeli zostały ujęte w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. W katalogu tym znajdują się m.in. wydatki dotyczące używania przez podatnika samochodów osobowych niestanowiących składników jego majątku.

I tak:

* stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu;

* zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wydatki ponoszone na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika w celu odbycia podróży służbowej w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu.

Ww. przepisy ograniczają możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całości wydatków związanych z użytkowaniem samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika. Ograniczenie to wynika z określenia przez ustawodawcę limitu tych wydatków, wyznaczonego iloczynem liczby kilometrów faktycznego przebiegu i stawki za jeden kilometr. Zaliczenie ww. wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest ponadto uwarunkowane prowadzeniem przez podatnika ewidencji przebiegu pojazdu.

Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 5 zdanie 1 ww. ustawy przebieg pojazdu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30 i 51 tejże ustawy powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów w oparciu o art. 16 ust. 5 zdanie 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tylko prowadzenie ewidencji w powyższy sposób umożliwi sprawdzenie czy wykazane na jej podstawie wydatki związane z używaniem samochodów niestanowiących składników majątku podatnika spełniają przesłankę, o której stanowi art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Brak ewidencji przebiegu pojazdu lub prowadzenie tej ewidencji w sposób niepozwalający na stwierdzenie ww. warunków powoduje, iż wydatek poniesiony z tytułu używania samochodu osobowego, niestanowiącego składnika majątku podatnika, nie może zostać zaliczony w poczet kosztów uzyskania przychodów.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż pracownicy Spółki w ramach wykonywania powierzonych im obowiązków służbowych odbywać będą podróże służbowe na terenie kraju i poza jego obszarem. Przeważnie pracownicy Spółki wykorzystują służbowe samochody, będące własnością Wnioskodawcy. Jednakowoż, w związku z różnego rodzaju sytuacjami mającymi miejsce w codziennej działalności, zdarzają się przypadki (awarie, kolizje, wypadki, przeglądy, konserwacje), iż niemożliwe jest korzystanie z samochodów służbowych. W takiej sytuacji Wnioskodawca wykorzystuje samochody osobowe wynajęte z wypożyczalni, samochody zastępcze z warsztatów naprawczych, ubezpieczalni.

W konsekwencji Wnioskodawca ponosi koszty związane z najmem środka transportu wykorzystywanego do prowadzenie działalności gospodarczej.

Ponieważ ustawodawca nie definiuje pojęcia "wydatków z tytułu używania samochodu", należy się odwołać do słownika języka polskiego, w którym, przez "wydatek" rozumie się "sumę, która ma być wydana" lub "sumę wydaną na coś", natomiast "używać" oznacza "stosować coś, użytkować, posługiwać się czymś, robić z czegoś użytek" (Słownik Współczesnego Języka Polskiego pod. red. Bogusława Dunaja, Warszawa 1996, s. 1200 i 1262). Są to zatem wszelkie sumy wydane w związku z posługiwaniem się rzeczą, korzystaniem z rzeczy.

Przenosząc tę definicję na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przyjąć należy, iż będą to wszelkie wydatki niezbędne do wykorzystania samochodu dla potrzeb podatnika - podmiotu gospodarczego, takie jak: zakup paliwa, ogumienia i innych materiałów eksploatacyjnych, ubezpieczenia OC i AC, kosztów drobnych napraw i części zamiennych, przeglądów technicznych, opłat parkingowych oraz za przejazd autostradą, pod warunkiem ich zgodnego z przepisami udokumentowania.

Oznacza to konieczność podwójnego udokumentowania:

* ewidencją przebiegu pojazdu,

* dokumentami potwierdzającymi poniesione wydatki,

a zasadą jest, że do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć można kwotę niższą.

Zgodnie z treścią odpowiednio § 3 ust. 3 i ust. 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167), na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży krajowej lub podróży zagranicznej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy. W przypadkach, o których mowa w ust. 3, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1265 oraz z 2013 r. poz. 21). W myśl § 4 ust. 1 i ust. 2 ww. rozporządzenia, pracownikowi, który w czasie podróży krajowej lub podróży zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą, określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości. Wydatki, o których mowa w ust. 1, obejmują opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej.

Przytoczony wyżej art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a ustawy podatkowej limituje podatkowe rozliczenie wydatków z tytułu używania przez pracowników samochodów na potrzeby podatnika. Ustawodawca pojęciem "używania samochodów" objął wszelkie wydatki związane z odbywaniem podróży tym środkiem transportu, a nie tylko wskazywane koszty "zużywane przez pojazd" związane z paliwem, płynami technologicznymi czy zużyciem części konstrukcyjnych. Koszty używania pojazdu są bowiem pojęciem znacznie szerszym niż eksploatacja pojazdu. Pogląd taki, wynika z orzecznictwa sądów administracyjnych wyrażonego m.in. w wyroku WSA w Warszawie z dnia 5 lutego 2010 r., sygn. akt III SA/WA 1502/09, WSA we Wrocławiu z dnia 25 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 1203/10 oraz WSA w Poznaniu z dnia 9 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Po 626/10 oraz z dnia 8 kwietnia 2011 r., sygn. akt I SA/Po 913/10).

W kontekście przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, znajdzie zastosowanie powołany w treści wniosku art. 16 ust. 1 pkt 30 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika:

Powyższy przepis dotyczy bowiem wysokości kwot zwracanych pracownikowi, które to kwoty ustala się przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu lub w postaci miesięcznego ryczałtu pieniężnego na podstawie odrębnych regulacji. Sytuacja taka ma miejsce w przedmiotowej sprawie, gdyż Spółka wskazała, że to ona zwraca wydatki ponoszone przez pracowników Spółki wynajmującym samochody.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 24 października 2012 r., sygn. akt I SA/GL 289/12 zauważył, iż:

W konkluzji stwierdzić należy, że do wydatków z tytułu używania samochodu osobowego pracownika na potrzeby odbycia podróży służbowej zalicza się wszystkie wydatki poniesione w związku z używaniem tego pojazdu, a więc także opłaty za przejazd autostradą i opłaty parkingowe. Zaliczenie tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów ograniczone jest przez ustawodawcę limitem wynikającym z tzw. kilometrówki.

Jak również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 08.04.2011 sygn. akt I SA/Po 913/10, stwierdził, że:

Do wydatków z tytułu używania samochodu osobowego na potrzeby podatnika w celu odbycia podróży służbowej zalicza się zatem wszystkie wydatki poniesione w związku z korzystaniem z cudzej rzeczy, tj. także opłaty za przejazd płatną autostradą oraz opłat parkingowych.

W kontekście powyższego w wydanej interpretacji zasadnie organ wskazał, że Spółka nie ma podstaw do zaliczenia wskazanych opłat za przejazd płatną autostradą oraz opłat parkingowych do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych. Nie zasługuje zatem na uznanie stanowisko skarżącej, iż koszty z tytułu wydatków za używanie samochodów - związanych z podróżą służbową, mogą być rozliczane stosownie do art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Na tle art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a u.p.d.o.p. opłata za autostradę lub za parking wiąże się nierozerwalnie z używaniem samochodu. Również wydatki z tego tytułu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tylko do wysokości tzw. kilometrówki.

Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 7 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 1945/11 (utrzymującym w mocy wyrok I SA/Po 913/10 z dnia 08.04.2011.) wyjaśnił:

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, przedstawiony w skardze kasacyjnej sposób rozumienia spornego przepisu (art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a) u.p.d.o.p.) nie znajduje uzasadnienia w jego treści. Niewątpliwie sformułowanie, mówiące o wydatkach z tytułu używania samochodów - a o tym stanowi ten przepis - jest szersze znaczeniowo, niż postulowane w tej skardze koszty eksploatacji. Rację należy przyznać Ministrowi Finansów i sądowi pierwszej instancji, że obejmuje ono wszelkie wydatki, związane z korzystaniem z samochodu przez pracownika dla potrzeb podatnika, które ustawodawca zdecydował się zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko w tej ograniczonej, ustanowionej w tym przepisie szczególnej formule.

Reasumując, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zwrócone pracownikom wydatki z tytułu opłat za przejazd płatnymi autostradami oraz opłat parkingowych, pod warunkiem prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, w granicach wynikającego z niej limitu (art. 16 ust. 1 pkt 30 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.