IPPB3/423-353/13-2/PK1

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 9 maja 2013 r. (data wpływu 13 maja 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy, w sytuacji, gdy rozwiązanie umowy nastąpiło z przyczyn niezależnych od Spółki, a Podatnik będzie kontynuował działalność gospodarczą - jest prawidłowe.

W dniu 13 maja 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy, w sytuacji, gdy rozwiązanie umowy nastąpiło z przyczyn niezależnych od Spółki, a Podatnik będzie kontynuował działalność gospodarczą.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Podstawową działalnością E S.A. (zwana dalej: Spółką, Wnioskodawcą lub Kupującym) jest krajowy i zagraniczny obrót energią elektryczną. W dniu 8 lutego 2008 r. Spółka zawarła z I S.A. (zwaną dalej: I lub Sprzedającym) Umowę Ramową EFET - dla Umów Sprzedaży Energii Elektrycznej (zwaną dalej: Umową Ramową).

Umowa Ramowa EFET to standardowy kontrakt dla dostaw energii elektrycznej w Europie przygotowany przez European Federation of Energy Traders (to organizacja zrzeszająca ponad 100 przedsiębiorstw handlujących energią elektryczną z 27 krajów Unii Europejskiej, utworzona w celu poprawy warunków handlu energią w Europie oraz w celu umożliwienia wymiany informacji pomiędzy uczestnikami rynku energii). Umowa Ramowa regulowała w szczególności kwestie związane z wszelkimi transakcjami, które w przyszłości miały być zawierane pomiędzy stronami tej Umowy Ramowej w związku z zakupem, sprzedażą, dostawami i odbiorem energii elektrycznej. Umowa Ramowa wraz z wszelkimi umowami sprzedaży energii elektrycznej (porozumieniami transakcyjnymi) zawartymi w okresie obowiązywania Umowy Ramowej i na jej podstawie, były traktowane jak jedna umowa.

Innymi słowy, postanowienia Umowy Ramowej stanowiły integralną część każdej umowy sprzedaży zawartej w związku i na podstawie Umowy Ramowej. Na podstawie zawieranych do Umowy Ramowej umów sprzedaży, Sprzedający zobowiązywał się do sprzedania i dostarczenia energii elektrycznej w umówionej ilości, zaś Kupujący zobowiązywał się do zakupu i odbioru umówionej ilości tej energii. Zamówiona przez Kupującego ilość energii elektrycznej była na podstawie umów sprzedaży dostarczana zgodnie z grafikami dostaw. Za dokonane dostawy energii elektrycznej I wystawiał w danym miesiącu faktury VAT zgodnie z warunkami określonymi w porozumieniach transakcyjnych (za okresy dekadowe lub miesięczne).

Z uwagi na zobowiązania Spółki względem ostatecznych odbiorców energii elektrycznej, porozumienia transakcyjne na dostawę energii elektrycznej określonej ilości, w postaci umów sprzedaży były przez strony Umowy Ramowej zatwierdzane ze znacznym wyprzedzeniem. Przykładowo, według stanu na marzec 2013 r. Spółkę i I łączyły porozumienia transakcyjne na dostawę określonej ilości energii elektrycznej w 2013 jak i w 2014 r.

W dniu 15 marca 2013 r. I skierował do Spółki pismo, w którym poinformował o braku możliwości zrealizowania dostaw energii elektrycznej wynikających z umów sprzedaży obejmujących okres od 16 marca 2013 r. do końca 4 kwartału 2014 r. W świetle powyższego, Spółka tego samego dnia złożyła Sprzedającemu oświadczenie o dokonaniu wcześniejszego rozwiązania umowy w trybie automatycznego rozwiązania umowy, o którym mowa w § 10 ust. 5 pkt c Umowy Ramowej. Tym samym, Umowa Ramowa (wraz z wszystkimi obowiązującymi umowami sprzedaży energii elektrycznej stanowiącymi integralną część Umowy Ramowej) została rozwiązana w dniu 15 marca 2013 r.

Zgodnie z § 11 Umowy Ramowej, w przypadku rozwiązania tej Umowy, także w trybie rozwiązania automatycznego, które nastąpiło w omawianym przypadku, Strona rozwiązująca Umowę Ramową zobowiązana była do obliczenia tzw. Kwoty Płatnej przy Rozwiązaniu. Kwota ta to suma (o wartości dodatniej lub ujemnej) wszystkich kwot rozliczeń należnych z tytułu wszystkich Umów Sprzedaży, oraz innych kwot płatnych przez którąkolwiek ze Stron Umowy Ramowej na rzecz drugiej strony na podstawie Umowy lub w związku z nią. Kwota Rozliczenia w odniesieniu do danej Umowy Sprzedaży, oznaczała kwotę odniesionych korzyści pomniejszoną o sumę strat i kosztów poniesionych przez Stronę rozwiązującą Umowę Ramową, w wyniku rozwiązania tej Umowy. Zgodnie z treścią Umowy Ramowej przez korzyści należało rozumieć kwotę równą aktualnej wartości wszelkich korzyści ekonomicznych odniesionych przez Stronę Rozwiązującą Umowę w wyniku rozwiązania Umowy Sprzedaży, o ile oczywiście takie korzyści Strona ta odniosła. Za koszty natomiast, zgodnie z Umową Ramową rozumiano wszelkie opłaty brokerskie, prowizje i inne koszty i wydatki poniesione na rzecz osób trzecich przez Stronę Rozwiązującą Umowę przy rozwiązywaniu umów zawartych w celu zabezpieczenia ryzyka związanego z jej zobowiązaniami lub przy zawieraniu nowych umów, zastępujących rozwiązaną Umowę Sprzedaży, w tym także koszty pomocy prawnej i inne koszty, rozsądnie poniesione przez Stronę Rozwiązującą Umowę w związku z rozwiązaniem danej Umowy Sprzedaży. Straty natomiast zgodnie z Umową Ramową oznaczały kwotę równą aktualnej wartości wszelkich strat ekonomicznych poniesionych przez Stronę Rozwiązującą Umowę w wyniku rozwiązania Umów Sprzedaży, o ile Strona poniosła takie straty.

W świetle tych postanowień Umowy Ramowej, Wnioskodawca dokonał obliczenia Kwoty Płatnej przy Rozwiązaniu, poprzez obliczenie wszystkich kwot korzyści związanych z Umowami Sprzedaży obowiązującymi począwszy od 16 marca 2013 r. do końca 2014 r. i odjęciu od tych kwot strat i kosztów. Uzyskana w ten sposób kwota okazała się być kwotą dodatnią, bowiem na skutek rozwiązania umów na dostawę energii elektrycznej z I, Spółka w szczególności aby móc zrealizować swoje zobowiązana względem odbiorców energii elektrycznej zmuszona została do zawarcia umów na dostawę tej energii z innymi dostawcami, które to umowy okazały się być korzystniejsze cenowo od umów jakie wiązały Spółkę z I. Tym samym, Spółka zobowiązana była do zapłaty Kwoty Płatnej przy Rozwiązaniu na rzecz I (według umówionej z I stawki procentowej) tytułem odszkodowania za rozwiązanie Umów Sprzedaży przed upływem terminu ich obowiązywania. W tym miejscu Wnioskodawca pragnie podkreślić, że gdyby przy obliczaniu Kwoty Płatnej przy Rozwiązaniu, okazało się, że kwota ta stanowi wartość ujemną tj. gdyby koszty i straty związane z rozwiązaniem Umów Sprzedaży przewyższyłyby kwotę korzyści z tym związaną, wówczas podmiotem zobowiązanym do zapłaty Kwoty Płatnej przy Rozwiązaniu (według umówionej stawki procentowej) jako odszkodowania za przedterminowe rozwiązanie Umów Sprzedaży, byłby I. Tym samym, w takiej sytuacji to Wnioskodawca otrzymałby odszkodowanie, które jednak jedynie w niewielkim stopniu zrekompensowałoby straty powstałe na skutek braku dostaw energii elektrycznej.

Wobec powyższego, w dniu 2 kwietnia 2013 r. Spółka i I zawarły Porozumienie, w którym Strony wskazały, iż "Zgodnie z § 10 ust. 3 lit. (c) oraz § 11 Umowy, biorąc pod uwagę Korzyści, pomniejszone o Koszty i Straty, jakle I SA odniosła i odniesie w przyszłości w związku z zakupem energii poza rozwiązaną Umową Ramową, Strony ustaliły wysokość Kwoty Płatnej przy Rozwiązaniu, na sumę 127.561,65 zł, co stanowi zobowiązanie I S.A. na rzecz I S.A.".

Wnioskodawca wskazuje, iż dokonał zapłaty tej kwoty na rzecz I przed datą sporządzenia niniejszego wniosku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych zapłacona przez Wnioskodawcę Kwota Płatna przy Rozwiązaniu, stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, Zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Zgodnie zatem z dyspozycją tego przepisu, Spółka ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem że:

W orzecznictwie sądów administracyjnych a także w licznych w tym zakresie interpretacjach przepisów prawa podatkowego wydawanych przez Ministra Finansów, podkreśla się niejednokrotnie, że kosztami podatkowymi są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika. Ponoszone koszty należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do źródła przychodów. Tym samym, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a oczekiwanym przychodem musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub mogło mleć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Jednocześnie, jak wyżej wskazano, wydatek taki nie może zawierać się w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodu, o którym stanowi art. 16 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. W ocenie Wnioskodawcy, powyższe oznacza wprost, iż wydatek który spełnia kryteria określone w art. 15 ust. 1 omawianej ustawy i nie został wyłączony z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1 tej ustawy jest kosztem podatkowym.

Zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o POOP nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. W ocenie Wnioskodawcy, takie brzmienie omawianego przepisu wskazuje, iż jest to katalog zamknięty, dotyczący jedynie zdarzeń spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej. "Wada" bądź "zwłoka" jest bowiem podstawową przyczyną eliminacji poniesionych wydatków na zapłatę kary bądź odszkodowania, z kosztów uzyskania przychodów. Tym samym, z kosztów uzyskania przychodów ustawodawca wyłączył jedynie odszkodowania i kary za wadliwe wykonanie umowy, a nie za jej rozwiązanie, co oznacza że wydatki poniesione na zapłatę odszkodowania za przedterminowe rozwiązanie Umowy Ramowej wraz z umowami sprzedaży stanowiącymi jej integralną część, nie mieszczą się w katalogu wydatków ujętych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o p.d.o.p. Tym samym, o ile poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na uiszczenie Kwoty Płatnej przy Rozwiązaniu spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów, o której mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. (a w ocenie Spółki, wydatki te spełniają tę definicję), to wydatki te stanowią koszt podatkowy Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy, w zaistniałym stanie faktycznym widoczny jest bardzo wyraźny związek pomiędzy poniesionym wydatkiem (zapłaconą na rzecz I Kwotą Płatną przy Rozwiązaniu) a zarówno osiągnięciem przez Wnioskodawcę przychodu jaki zabezpieczeniem źródła przychodów. Po pierwsze, skoro I oświadczył, że nie ma możliwości zrealizowania zamówionych dostaw energii elektrycznej począwszy od 16 marca 2013 r., a Spółka była zobowiązana do dokonywania w tym okresie dostaw energii na rzecz swoich odbiorców, to rozwiązanie umowy z I, umożliwiło Spółce zawarcie nowych umów z innymi dostawcami, co zapewniło Spółce możliwość kontynuacji dostaw energii dla swoich odbiorców, a tym samym uchroniło Spółkę od konieczności rozwiązania umów przychodowych dla Spółki.

Tym samym, dokonanie zapłaty Kwoty Płatnej przy Rozwiązaniu, będącej formą odszkodowania za rozwiązanie Umowy Ramowej, wprost powiązane jest z zabezpieczeniem przez Spółkę źródła przychodów. Po drugie, zawarcie nowych umów na dostawy energii elektrycznej dla Spółki przez nowych dostawców, okazało się korzystniejsze finansowo dla Spółki w porównaniu z Umowami Sprzedaży zawartymi uprzednio z I na ten sam okres, co wprost zwiększy przychody Spółki. Tu podkreślenia wymaga, że właśnie gdyby te nowe umowy nie okazały się korzystniejsze to w rzeczywistości Spółka nie byłaby zobowiązana do wypłaty na rzecz I odszkodowania w postaci określonego procenta Kwoty Płatnej przy Rozwiązaniu, bo zamiast wartości dodatniej Kwota ta miałaby wartość ujemną, wobec czego do zapłaty odszkodowania zobowiązany byłby I.

Powyższe oznacza, że skoro Spółka miała interes gospodarczy w rozwiązaniu umowy z I (w związku z brakiem możliwości zrealizowania dostaw energii elektrycznej w umówionej wielkości, co spowodowałoby brak możliwości zrealizowania przez Spółkę dostaw tej energii dla jej odbiorców), dzięki rozwiązaniu tej umowy Spółka zawarła korzystniejszą finansowo umowę z nowym dostawcą co wprost przełoży się na wyższe przychody Spółki ze sprzedaży tej energii zakupionej od nowego dostawcy, oraz faktycznie Spółka poniosła ten wydatek (został on już zapłacony na konto I), a Kwota Płatna przy Rozwiązaniu stanowi rodzaj odszkodowania nie wymienionego w art. 16 ust. 1 ustawy o POOP, to cała wartość Kwoty Płatnej przy Rozwiązaniu Umowy stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p.

Na marginesie Spółka wskazuje, iż przykładowo Pierwszy Mazowiecki Urząd Skarbowy w Warszawie w interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 27 marca 2006 r. (sygn. akt. 1471/DPDI/423-132/05/SG) przyznał podatnikowi prawo dla ujęcia w kosztach uzyskania przychodów, zapłaconej kary z tytułu rozwiązania umowy najmu, uznając argumentację, iż dzięki rozwiązaniu tej umowy podatnik odzyskał pełną możliwość dysponowania przedmiotem najmu i mógł dzięki temu dokonać jego sprzedaży, osiągając tym samym przychód. Koszt jest zatem w takim wypadku związany z przychodem, nie z umowy którą rozwiązano, ale z umowy zawartej dzięki rozwiązaniu tej poprzedniej umowy. W ocenie Wnioskodawcy, opisany w niniejszym wniosku stan faktyczny, choć dotyczący umów na dostawę energii elektrycznej a nie umów najmu, jest jednak analogiczny do tego, który badał ww. organ podatkowy.

W ocenie Wnioskodawcy, podobny stan faktyczny analizował także Naczelny Sąd Administracyjny. Istota sporu interpretacyjnego dotyczyła tego, czy kara umowna z tytułu rozwiązania umowy leasingu operacyjnego samochodu osobowego przed upływem okresu leasingu jest kosztem uzyskania przychodów spółki, która leasingowany samochód wykorzystywała na potrzeby członka zarządu, odwołanego następnie z funkcji. NSA podkreślił, że oceniając dany wydatek pod katem kosztu podatkowego uwzględniać również należy logiczny ciąg zdarzeń wywołujących określone działania podatnika, tj. zawarcie umowy, zmiana uwarunkowań gospodarczych, przyczyny rozwiązania (odstąpienia) umowy, skutkujące zapłatą kary (odszkodowania), konsekwencje finansowe takiej decyzji i ich wpływu na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. W wyroku z dnia 17 stycznia 2012 r. NSA (sygn. akt: II FSK 1365/10) stwierdził wyraźnie, iż "W piśmiennictwie prawniczym, podobnie jak w orzecznictwie sądowym wyrażany jest pogląd, że podatnik płacąc karę umowną lub odszkodowanie, nie działa w celu uzyskania przychodów (...) Poglądów tych co do zasady podzielić nie można. Po pierwsze w większości wyrażane one były w innym stanie prawnym, tj. przed nowelizacją art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., która weszła w życie od 1 stycznia 2007 r. Po drugie w określonych sytuacjach faktycznych kara umowna lub odszkodowanie może mieć związek z przychodem nie mówiąc już o związku z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. (...) Po trzecie nie zawsze wykonanie istniejącego zobowiązania poprzez zapłacenie kary umownej lub odszkodowania będzie wiązało się z zmniejszeniem dochodu (...). Innymi słowy z ekonomicznego punktu widzenia zerwanie umowy leasingu i zapłacenie kary umownej było korzystniejsze zarówno dla podatnika (osiągnął dochód większy niż możliwy do osiągnięcia w razie kontynuowania umowy leasingu), jak i dla Skarbu Państwa (od wyższego dochodu podatnik zapłaci wyższy podatek). Po czwarte przyjęcie poglądu, że kara umowna lub odszkodowanie ze swej istoty nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów, czyniłoby regulację zawartą w art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. zbędną, bowiem skoro określony zbiór nie jest kosztem podatkowym na podstawie art. 15 ust. 1, to nieracjonalnym jest uznawanie poszczególnych elementów tego zbioru za koszt i wyłączanie go z tego zbioru na podstawie innego przepisu - art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. (...). Reasumując powyższe rozważania należy przyjąć, że w określonym stanie faktycznym, spełniającym przesłanki określone w art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. kara umowna może być uznana za koszt uzyskania przychodów. W niniejszej sprawie kara umowna z tytułu odstąpienia od urnowy leasingu te przesłanki spełnia".

W ocenie Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym zachodzą analogiczne przesłanki jak w przytoczonej powyżej sprawie, rozpatrywanej przez NSA. Poniesiony przez Spółkę koszt w postaci Kwoty Płatnej przy Rozwiązaniu, rozumianej jako pewien procent dodatniej wartości korzyści (po odjęciu kosztów i strat związanych z rozwiązaniem umowy), jest:

Podobne stanowisko zaprezentował NSA w roku 2012 (NSA z 19 czerwca 2012 r. sygn. akt. II FSK 2486/101, NSA z 3 października 2012 r. sygn. akt II FSK 2597111).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W niniejszej sprawie rozpoznaniu organu podlegała kwestia zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów odszkodowania z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy na dostawy energii elektrycznej. W ocenie organu interpretacyjnego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe, w tym sensie, iż dopuszcza możliwość ujęcia wyżej wskazanych wydatków w kosztach uzyskania przychodów. Bez znaczenia w niniejszej sprawie jest powoływanie się w części motywacyjnej na uzasadnienie sądów administracyjnych, które zakładają możliwość zaliczenia kar umownych czy też odszkodowań do kosztów uzyskania przychodów, wiążąc powyższą możliwość głównie z racjonalnością, w tym z ekonomiczną opłacalnością uiszczenia kary umownej (odszkodowania).

W ocenie organu interpretacyjnego, wskazana przesłanka nie może zostać uznana za wystarczającą. Konieczne jest bowiem wykazanie wszystkich przesłanek zakreślonych w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej: "ustawa o CIT"), w tym w szczególności wykazanie związku poniesionego wydatku ze źródłem przychodu, jego zachowaniem albo zabezpieczeniem. Związek ten nie może jednak polegać na unicestwieniu źródła przychodów¬ #61630; z uwagi na jego nieopłacalność #61630; albowiem trudno jest wówczas wykazać jakikolwiek związek poniesionego wydatku ze źródłem przychodów. W ocenie organu sama racjonalność działań podejmowanych przy prowadzeniu działalności gospodarczej, która zakłada zaprzestanie działalności w ramach konkretnego źródła przychodów przy jednoczesnej ekspektatywie zwiększenia całości przychodów danego podmiotu gospodarczego, nie znajduje podstaw normatywnych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Należy mieć bowiem na uwadze, iż zachowanie czy też zabezpieczenie źródła przychodów musi być rozumiane przez pryzmat prewencyjnych działań podatnika, których celem jest uchronienie źródła przed jego unicestwieniem.

Mając powyższe na uwadze, organ interpretacyjny, oceniając przedłożony stan faktyczny nie dopatrzył się u Wnioskodawcy działań, które w wyniku przedterminowego rozwiązania umowy na dostawy energii elektrycznej skutkowałyby unicestwieniem konkretnego, definiowalnego źródła przychodów. Świadczenie usług przez Wnioskodawcę związanych z obrotem energią elektryczna nie zostanie zaprzestane. Dojdzie jedynie do zmiany kontrahenta Spółki, co w konsekwencji zapewni dalsze funkcjonowanie źródła przychodów. Co więcej działanie Podatnika, jest niezależne od jego woli. Wypowiedzenie umowy nastąpiło bowiem przez I #61630; dotychczasowego kontrahenta Spółki. Podatnik, w obliczu powyższego, chcąc zapewnić prowadzenie działalności gospodarczej w ramach źródła przychodów zmuszony był do zawarcia umów z innymi podmiotami. W ocenie organu przedmiotowe rozwiązanie umowy wiążące się z koniecznością uiszczenia odszkodowania wypełnia przesłanki do uznania poniesionego wydatku, za podatkowy koszt uzyskania przychodu albowiem wydatek ten nakierowany jest na zachowanie źródła przychodów, jakim jest obrót energią elektryczną. Reasumując, w niniejszej sprawie dochodzi jedynie do zmiany kontrahentów Spółki, nie zaś do unicestwienia konkretnych źródeł przychodów, co skutkuje uznaniem, iż stanowisko Wnioskodawcy, pomimo wyżej wskazanej różnicy w wynikającej z przytoczenia orzecznictwa sądów administracyjnych, jest prawidłowe.

Jedynie na marginesie organ interpretacyjny zwraca uwagę, iż stanowisko Wnioskodawcy odnośnie braku możliwości zastosowania w niniejszym stanie faktycznym normy z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT jest w pełni prawidłowe. W konsekwencji podzielając argumentację zwartą we wniosku odnośnie wyżej wskazanego zakresu organ interpretacyjny przyjmuje ją za własną, co czyni zbędnym potrzebę opatrywania stanowiska odnośnie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT w uzasadnienie prawne (art. 14c § 1 zdanie 2 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.