IPPB3/423-292/11-2/JB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 11 marca 2011 r. (data wpływu do tut. BKIP 21 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy strata z tytułu sprzedaży przez Spółkę przedawnionych wierzytelności handlowych, które uprzednio były zaliczone do przychodów należnych, stanowić będzie koszt podatkowy - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 marca 2011 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy strata z tytułu sprzedaży przez Spółkę przedawnionych wierzytelności handlowych, które uprzednio były zaliczone do przychodów należnych, stanowić będzie koszt podatkowy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej jako: Spółka lub Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą na rynku produktów żywnościowych. Przedmiotem działalności Spółki jest zarówno produkcja, jak i handel artykułami spożywczymi. Wnioskodawca wytwarza m.in. soki, napoje, przetwory z warzyw i owoców oraz dania gotowe. Spółka współpracuje zarówno z podmiotami polskimi, jak i zagranicznymi. Odbiorcami jej produktów są oprócz dużych sieci handlowych, także niezależni dystrybutorzy prowadzący działalność w zakresie handlu artykułami spożywczymi.

Spółce przysługują wobec jej kontrahentów wierzytelności z tytułu dostaw towarów. W praktyce często dochodzi do sytuacji, w których klienci nie regulują należności w terminie. W rezultacie, Spółka regularnie wchodzi w posiadanie wierzytelności handlowych, dla których upłynął termin płatności. Część z powyższych wierzytelności nie zostaje uregulowana w okresie, w którym biegnie termin ich przedawnienia, tym samym stając się wierzytelnościami przedawnionymi.

Wnioskodawca nie ma doświadczenia w zakresie dochodzenia wierzytelności, jego pracownicy nie dysponują specjalistyczną wiedzą w tej dziedzinie. Dlatego też uznał, iż obsługa przedmiotowych należności wiązałaby się dla niego ze sporymi trudnościami organizacyjnymi i byłaby rozwiązaniem nieefektywnym.

Wobec powyższego Spółka rozważa skorzystanie z pomocy podmiotu, który gotowy jest przejąć ciężar obsługi wierzytelności przedawnionych. Wnioskodawca zamierza dokonać cesji przedawnionych wierzytelności na rzecz tego podmiotu. Cena sprzedaży zostanie ustalona na poziomie wartości rynkowej wierzytelności, która jest niższa od wartości nominalnej. W rezultacie w wyniku sprzedaży Wnioskodawca poniesie stratę w wysokości różnicy pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a ceną sprzedaży. Należy dodać, że w przedmiotowym stanie faktycznym nie jest możliwe uniknięcie poniesienia straty na sprzedaży, co wynika nie tylko z charakteru rzeczonych wierzytelności, ale z samej istoty instytucji zbycia wierzytelności.

Zgodnie z obowiązującą w Spółce praktyką wszelkie należności z tytułu prowadzonej handlowej działalności gospodarczej są rozpoznawane, jako przychód należny w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o p.d.o.p.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy strata z tytułu sprzedaży przez Spółkę przedawnionych wierzytelności handlowych, które były uprzednio zaliczone do jej przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o p.d.o.p., stanowić będzie dla Spółki koszt podatkowy.

Stanowisko Wnioskodawcy

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przepisów ustawy o p.d.o.p. (tj. zgodnie z art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o p.d.o.p.) strata, która powstanie przy sprzedaży przedawnionych wierzytelności przysługujących Spółce wobec jej kontrahentów na rzecz podmiotu powiązanego, może zostać zaliczona przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z definicją kosztów podatkowych zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. Zgodnie z powyższym przepisem, oraz z opartym na nim stanowiskiem judykatury i doktryny prawa podatkowego, aby dany wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów spełnione muszą zostać łącznie następujące warunki:

W ocenie Wnioskodawcy, sprzedaż wierzytelności (w tym także przedawnionej wierzytelności handlowej) należy uznać za działanie podejmowane w celu uzyskania przychodu w postaci wynagrodzenia za zbywane wierzytelności. W powyższej sytuacji dojdzie do sprzedaży prawa majątkowego, którym niewątpliwie jest wierzytelność. Majątek Spółki zostanie bowiem uszczuplony o stanowiącą przedmiot transakcji należność wobec kontrahenta. Przychodem ze sprzedaży będzie suma otrzymana od nabywcy, natomiast kosztem podatkowym - wartość nominalna wierzytelności.

Celem sprzedaży jest zminimalizowanie straty poniesionej w wyniku nieuregulowania należności przez dłużnika w wyznaczonym terminie. Transakcja ma uzasadnienie ekonomiczne, gdyż sprzedając należności Spółka poniesie mniejsze koszty niż samodzielnie jej dochodząc. Strata poniesiona w związku ze sprzedażą zdaniem Wnioskodawcy, może zostać zaliczony do kosztów podatkowych Spółki, nie mieści się bowiem w katalogu wyłączeń wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o p.d.o.p.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o p.d.o.p., została zarachowana jako przychód należny.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p., za przychody związane z działalnością gospodarczą i działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W konsekwencji należy uznać, że art. 16 ust. 1 pkt 39 nie stoi na przeszkodzie zaliczeniu do kosztów podatkowych straty z tytułu odpłatnego zbycia przedawnionej wierzytelności, o ile wierzytelność ta została uprzednio zarachowana jako przychód należny.

Mając na uwadze powyższy przepis jak również fakt, iż Spółka zarachowała przedmiotowe wierzytelności jako przychód należny, zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o p.d.o.p., Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu zbycia na rzecz podmiotu powiązanego przedawnionych wierzytelności handlowych.

Spółka pragnie zwrócić uwagę na fakt, iż przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o u.p.d.o.p. nie różnicuje wierzytelności na przedawnione nieprzedawnione. Jedynym kryterium pozwalającym zaliczyć stratę z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów jest to czy wierzytelność ta została uprzednio zarachowana jako przychód należny.

Powyższe potwierdza m.in. wyrok WSA z 26 marca 2004 r. "W myśl przepisu art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu sprzedaży wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 została zarachowana jako przychód należny. Przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 wyłącza z kosztów uzyskania przychodów straty poniesione z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności. Od tych skutków jednak można się uwolnić, jeżeli podatnik wcześniej zaliczył należność z wierzytelności na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do przychodów związanych z działalnością gospodarczą. Wówczas taką stratę z odpłatnego zbycia wierzytelności można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Jedyną zatem przesłanką, od której spełnienia zależy możliwość zaliczenia do kosztów straty ze sprzedaży wierzytelności jest jej uprzednie zaliczenie do przychodów należnych."

Wyrok ten nie dotyczył wprawdzie bezpośrednio sprzedaży wierzytelności przedawnionych, jednak wskazuje on na sposób wykładni art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o p.d.o.p. Zgodnie z wykładnią WSA, podzielaną również przez Wnioskodawcę, jedynym kryterium dla zaliczenia do kosztów podatkowych straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności jest to, czy wierzytelność ta została uprzednio zaliczona do przychodów należnych podatnika. W przypadku Spółki, wierzytelności które mają być przedmiotem transakcji, zostały uprzednio zaliczone do przychodów należnych w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o p.d.o.p.

W przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o p.d.o.p., zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. W myśl tego przepisu wierzyciel nie będzie mógł przykładowo uznać przedawnionej wierzytelności za nieściągalną i po odpowiednim udokumentowaniu nieściągalności zaliczyć jej do kosztów uzyskania przychodów. Wspomniany przepis wykluczając możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych wierzytelności po upływie jej przedawnienia nie ma jednak zastosowania w innych stanach faktycznych niż wskazany w ustawie.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o p.d.o.p. nie obejmuje swym zakresem sprzedaży wierzytelności przedawnionych. W takim bowiem przypadku należy sięgnąć po przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o p.d.o.p. jako jedyny, który ogranicza możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów strat z tytułu sprzedaży wierzytelności.

W opinii Wnioskodawcy zamiarem ustawodawcy było umożliwienie podatnikom zaliczania do kosztów uzyskania przychodów strat z tytułu zbycia wierzytelności pochodzących z działalności gospodarczej, które co do zasady wykazywane są jako przychody należne zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o p.d.o.p. Ustawodawca nie przewidział dodatkowych ograniczeń dla zaliczania w poczet kosztów podatkowych strat poniesionych na zbywanych wierzytelnościach. Zakresy przepisów art. 16 ust. 1 pkt 20 i art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o p.d.o.p. są rozłączne i dotyczą odmiennych rodzajowo sytuacji, mianowicie odpisania jako przedawnionych wierzytelności i sprzedaży wierzytelności. Tym samym nieprawidłowe jest ograniczanie prawa do uznawania za koszty uzyskania przychodów strat ze sprzedaży wierzytelności w oparciu o art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o p.d.o.p.

Należy zauważyć, iż wskazane w art. 16 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów stanowią wyjątek od generalnej definicji kosztów podatkowych wskazanej w art. 15 ust. 1 ustawy i jako wyjątek nie powinny być interpretowane rozszerzająco. Wszelka wykładnia rozszerzająca byłaby wykładnią contra legem i prowadziłaby do rezultatów sprzecznych z intencją ustawodawcy.

Ponadto Spółka chciałaby zwrócić uwagę na fakt, iż zgodnie z instytucją przedawnienia zdefiniowaną w art. 117 do 125 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.; dalej jako: "k.c"), ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się z korzystania z zarzutu przedawnienia. Oznacza to, iż upływ terminu przedawnienia nie oznacza wygaśnięcia wierzytelności jako takiej. Przedawnione roszczenie nie wygasa tylko zamienia się w zobowiązanie niezupełne (naturalne). Oznacza to, iż jeżeli w przypadku dochodzenia przedawnionej wierzytelności nie dojdzie do wniesienia przez dłużnika zarzutu przedawnienia, zobowiązanie naturalne z mocy prawa z powrotem przekształca się w zaskarżalne roszczenie. Innymi słowy, do chwili podniesienia takiego zarzutu przez dłużnika status wierzytelności na skutek upływu przedawnienia nie ulega żadnej zmianie. Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma zatem żadnych podstaw, aby strata na takiej sprzedaży nie miała stanowić kosztu uzyskania przychodu.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, strata, która powstanie przy sprzedaży przedawnionej wierzytelności handlowej, może, zdaniem Wnioskodawcy, zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, w myśl art. 15 ust. 1.

W odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

Na wstępie Organ zauważa, że zagadnienie przedstawione we wniosku, a mianowicie możliwość rozpoznania jako kosztu podatkowego straty z tytułu sprzedaży przedawnionych wierzytelności, było już przedmiotem rozpatrywania przez tut. Organ podatkowy na podstawie wniosku Spółki z dnia 28 lipca 2009 r., w efekcie czego wydana została interpretacja indywidualna z dnia 27 października 2009 r. nr IPPB3/423-498/09-4/JB, doręczona Spółce w dniu 3 listopada 2009 r. Organ uznał w niej za nieprawidłowe stanowisko w zakresie uwzględnienia przez Spółkę w kosztach uzyskania przychodu strat z tytułu sprzedaży wierzytelności przedawnionych.

Na powyższą interpretację została złożona w dniu 19 stycznia 2010 r. skarga do sądu administracyjnego. W dniu 13 kwietnia 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wydał postanowienie o pozostawieniu skargi bez rozpoznania z uwagi na braki formalne, tj. brak opłaty.

Rozpatrując ponowny wniosek w tożsamej sprawie, w tym samym stanie prawnym, organ podatkowy, aby prawidłowo wykonać obowiązek nałożony na niego w art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej w zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy, może odnosząc się tylko raz do takiego stanowiska, podtrzymać stanowisko zawarte w wydanej już interpretacji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Na podstawie art. 16 przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny.

Jak wynika z treści złożonego wniosku sprzedawane wierzytelności były uprzednio zaliczone przez Spółkę do przychodów należnych. Mając na względzie treść art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy u.p.d.o.p., strata poniesiona w efekcie ich sprzedaży (wnioskodawca przewiduje, że wartość rynkowa będzie niższa od wartości nominalnej) mogłaby stanowić koszt podatkowy. Jednakże na przeszkodzie temu stoi treść art. 16 ust. 1 pkt 20 u.p.d.o.p., który stanowi, że za koszty uzyskania przychodów nie uważa się wierzytelności odpisanych jako przedawnione, a jak podano we wniosku, sprzedawane wierzytelności są przedawnione w rozumieniu Kodeksu cywilnego (chociaż mogą być dalej dochodzone wskutek nie podniesienia przez dłużnika zarzutu przedawnienia roszczenia).

W ocenie organu podatkowego, przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 u.p.d.o.p. ogranicza zaliczenie do kosztów wierzytelności, które stały się przedawnione na gruncie Kodeksu cywilnego.

Przedawnienie zobowiązania jest instytucją prawa cywilnego. Istotą tej instytucji jest utrata przez wierzyciela prawa dochodzenia roszczenia na skutek upływu terminu. W razie bowiem zgłoszenia roszczenia przez wierzyciela, po upływie ustawowego terminu, dłużnik może się bronić zarzutem jego przedawnienia. Roszczenie przedawnione nie wygasa, jednakże wierzyciel nie może żądać jego przymusowego wykonania. Zagadnienia dotyczące przedawnienia roszczeń regulują przepisy art. 117-124 Kodeksu cywilnego. Należy zwrócić uwagę, że o przedawnieniu wierzytelności nie stanowi fakt dokonania odpowiedniego zapisu w księgach rachunkowych, ale spełnienie przesłanek, o których mowa w przepisach kodeksu cywilnego (ogólne terminy przedawnienia zostały określone w art. 118 k.c.). Kwalifikacji wierzytelności jako przedawnionej nie zmienia możliwość dochodzenia przedawnionego roszczenia, wynikająca z art. 117 § 2 i art. 411 pkt 3 Kodeksu cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego nie można bowiem utożsamiać przedawnienia roszczenia z jego wygaśnięciem. Przedawnienie roszczenia majątkowego następuje w terminach określonych przez prawo cywilne, natomiast możliwości w zakresie dochodzenia przedawnionego roszczenia na drodze sądowej istnieją nadal pod warunkiem braku zrzeczenia przez dłużnika z korzystania z zarzutu przedawnienia. Jeżeli zatem dłużnik zrzeknie się korzystania z zarzutu przedawnienia roszczenie nadal podlega dochodzeniu.

Należy zwrócić uwagę, że przesłanki uznające wierzytelności za przedawnioną są niezależne od dalszej możliwości jej dochodzenia. Fakt, że wierzyciel nadal może dochodzić swoich roszczeń nie oznacza, że wierzytelności ta nie jest przedawniona. A zatem, powyższy wywód, który jest tożsamy z wywodem Spółki, w zakresie dalszego dochodzenia wierzytelności, nie zmienia jednak okoliczności, że dana wierzytelność jest przedawniona, co w przedmiotowej sprawie jest poza sporem.

Nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że zakresy przepisów art. 16 ust. 1 pkt 20 i art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o p.d.o.p. są rozłączne i dotyczą odmiennych rodzajowo sytuacji, mianowicie odpisania jako przedawnionych wierzytelności i sprzedaży wierzytelności.

Wprawdzie w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. ustawodawca nie dokonuje podziału wierzytelności na przedawnione lub nie, niemniej taki podział w ustawie istnieje i aby skorzystać z uprawnienia, jakie daje art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p., należy najpierw zbadać, czy dana wierzytelność spełnia warunek określony w art. 16 ust. 1 pkt 20 u.p.d.o.p., a dokładniej nie mieści się w tym przepisie. Przepisy ustawy czyta się łącznie. Skoro w art. 16 ust. 1 pkt 20 u.p.d.o.p. wskazano, że wierzytelności przedawnione nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu, to logiczną konsekwencją tego zapisu jest brak możliwości zaliczenia tych wierzytelności do kosztów podatkowych na podstawie kolejnego przepisu, tj. art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. Straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy, aby mogły być uznane za koszt uzyskania przychodów nie mogą dotyczyć wierzytelności przedawnionych, co wynika z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy.

Ponadto, organ zwraca uwagę, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przewidują określone "preferencje" w postaci możliwości zaliczenia tzw. "trudnych" wierzytelności do kosztów podatkowych, czy to poprzez prawo do zaliczenia w ich ciężar wierzytelności nieściągalnych (a nawet już samych odpisów aktualizujących czy rezerw) przy spełnieniu ustawowych przesłanek uprawdopodobnienia czy udokumentowania ich nieściągalności, czy też właśnie poprzez uznanie za koszt straty z tytułu sprzedaży wierzytelności, jednakże dotyczy to sytuacji, w których podatnik wykazuje aktywność w dochodzeniu wierzytelności, tzn. podejmuje działania określone w art. 16 ust. 2 i 2a u.p.d.o.p. i gromadzi wymagane dokumenty, czy też rezygnuje z jej dochodzenia i znajduje nabywcę wierzytelności. Ta aktywność powinna leżeć w interesie podatnika.

Przyjęcie interpretacji przedstawionej przez Spółkę prowadziłoby do obciążana Skarbu Państwa skutkami niepodejmowania działań w celu wyegzekwowania wierzytelności (jak ma to miejsce w omawianej sprawie, gdyż sama Spółka wskazuje, iż nie podejmuje działań w celu odzyskania wierzytelności, bo nie ma w tym zakresie doświadczenia, jej pracownicy nie dysponują specjalistyczną wiedzą, i w związku z tym obsługa przedmiotowych należności wiązałaby się dla Spółki ze sporymi trudnościami organizacyjnymi i byłaby rozwiązaniem nieefektywnym) i w konsekwencji doprowadzenia do przedawnienia wierzytelności, które bez względu na to czy podatnik podejmuje starania w celu jej odzyskana (także poprzez sprzedaż przed upływem terminu przedawnienia) czy pozostaje bierny to i tak staną się kosztami podatkowymi.

Podsumowując, straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aby mogły być uznane za koszt uzyskania przychodów nie mogą dotyczyć wierzytelności przedawnionych.

Odnosząc się do nieoznaczonego sygnaturą ani nazwą sądu wyroku WSA z dnia 26 marca 2004 r. należy zauważyć, że (jak zresztą odnotował sam wnioskodawca) nie dotyczył on sprawy sprzedaży wierzytelności przedawnionych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.