IPPB3/423-230/10-5/JB

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 16 lipca 2010 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPB3/423-230/10-5/JB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2010 r. (data wpływu 19 kwietnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka jest uprawniona do zaliczenia w pełniej wysokości do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wynagrodzeniem z tytułu usługi factoringu, uzupełnionym w dniu 21 maja 2010 r. (data wpływu 24 maja 2010 r.) i w dniu 24 maja 2010 r. (data wpływu 26 maja 2010 r.), na podstawie wezwania organu podatkowego z dnia 12 maja 2010 r. o uzupełnienie braków formalnych wniosku, oraz w dniu 16 czerwca 2010 r.o dodatkowe informacje z zakresu stanu faktycznego, zgodnie z wezwaniem z dnia 15 czerwca 2010 r. - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka jest uprawniona do zaliczenia w pełniej wysokości do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wynagrodzeniem z tytułu usługi factoringu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Spółka jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży specjalistycznych urządzeń medycznych. W stosunku do niektórych klientów, na ich życzenie, Spółka oferuje odroczone terminy płatności za dostarczony sprzęt. W takiej sytuacji Spółka najczęściej odzwierciedla ten fakt w wyższej cenie produktu. W celu zachowania płynności finansowej Spółka korzysta jednocześnie z usług firmy faktoringowej (dalej: Faktor).

Zgodnie z ustaleniami zawartym w umowie faktoringowej, Spółka sprzedaje wierzytelność na rzecz Faktora w wysokości równej wartości należności od klienta (tekst jedn. w wartości brutto wynikającej z faktur wystawionych) pomniejszonej o ewentualne dokonane częściowe wpłaty od klienta. Podlegające zbyciu na rzecz Faktora należności zostały przez Spółkę uprzednio rozpoznane jako przychód należny w kwocie netto tj. bez uwzględnienia należnego podatku VAT.

W wyniku zawarcia umowy, przedmiotowe wierzytelności dochodzone są przez Faktora, który z tytułu świadczonej usługi wystawia na rzecz Spółki faktury za swoje usługi, przy czym wynagrodzenie Faktora liczone jest na zasadach prowizyjnych (ustalane według określonej stopy procentowej w stosunku do wartości zbywanych przez Spółkę wierzytelności).

Wskutek zawarcia umowy faktoringowej Faktor nabywa zatem wierzytelność wobec klienta, natomiast Spółka ma należność od Faktora w takiej samej kwocie oraz zobowiązanie do zapłaty na rzecz Faktora wynagrodzenia. W praktyce rozliczenie pomiędzy Spółką a Faktorem dokonywane jest częściowo poprzez przelew środków oraz częściowo poprzez potrącenie wzajemnych wierzytelności. W efekcie Spółka otrzymuje od Faktora należność za zbyte wierzytelności pomniejszoną o jej zobowiązanie do zapłaty za nabyte usługi faktoringu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka jest uprawniona do zaliczenia w pełnej wysokości do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wynagrodzeniem Faktora za świadczoną usługę faktoringu.

Z uzupełnienia do ww. wniosku wynika, że zawarte w pytaniu określenie w "pełnej wysokości", odnosi się do kwoty netto wydatków, poniesionych przez Spółkę w związku z realizacją usługi factoringu.

Stanowisko Wnioskodawcy

W opinii Spółki, mając na uwadze regulacje zawarte w art. 15 ust. 1 oraz 16 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., jest ona uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wynagrodzeniem Faktora za świadczoną usługę faktoringu w pełnej wysokości.

Wydatki Ponoszone z tytułu wynagrodzenia za usługi faktoringowe jako koszt uzyskania przychodów. Kosztami uzyskania przychodów, zgodnie z regulacją zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Mając na uwadze powyższe, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Zatem, do kosztów uzyskania przychodów należy zaliczyć wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź zabezpieczenie lub zachowanie ich źródła.

Co więcej, na gruncie ustawowych regulacji, kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Przedmiotowe stanowisko znajduje szerokie oparcie w orzecznictwie oraz stanowiskach prezentowanych przez władze podatkowe. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 14 grudnia 2009 r. (sygn. IPPB5/423-568/09-6/AS) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie którą wskazał, iż "aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), wartość poniesione go wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę, iż Spółka pokrywa koszt świadczonych przez Faktora usług, co więcej, przedmiotowy wydatek ma charakter definitywny, gdyż nie jest Spółce w żaden sposób zwracany oraz pozostaje w bezpośrednim związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, ponieważ zapewnia utrzymanie bieżącej płynności finansowej oraz każdorazowo jest dokumentowany fakturą jak również nie znajduje się w grupie wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1, Spółce przysługuje prawo do ujęcia go jako kosztu uzyskania przychodu.

Należy podkreślić, iż umowy nabywanie przez Spółkę usług faktoringowych służy finansowaniu jej działalności. Konieczność udzielania wydłużonych terminów płatności za sprzedawany przez Spółkę sprzęt medyczny wynika z sytuacji rynkowej, do której Spółka musi się dostosować. Klienci Spółki, którymi najczęściej są placówki medyczne, z reguły nie dysponują możliwościami sfinansowania jednorazowego nabycia sprzętu i bez odroczonego terminu płatności sprzętu tego by nie kupiły, bądź kupiły od innego dostawcy, który takie warunki by im zaproponował.

Z kolei proponowanie klientom odroczonych terminów płatności wymaga pozyskania przez Spółkę finansowania. Finansowanie takie może być uzyskane w różnych formach - w formie pożyczki lub kredytu, lub właśnie w formie faktoringu. W przypadku pożyczki lub kredytu kosztem Spółki byłyby odsetki i prowizja banku, natomiast w przypadku factoringu kosztem takim jest wynagrodzenie faktora. W każdym z powyższych przypadków koszt finansowania może być kosztem podatkowym.

Fakt, uprawnienia do zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków związanych z pozyskaniem finansowania był wielokrotnie potwierdzany w orzecznictwie oraz stanowiskach władz podatkowych. Przykładem może być stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, przedstawione w interpretacji indywidualnej z dnia 14 grudnia 2009 r., (sygn. lLPP5B/423-568/09-6/AS): "Należy zatem stwierdzić, że koszty związane z obsługą kredytu w postaci odsetek od kredytu oraz prowizji bankowych związanych z przedmiotowym kredytem, ponoszone przez Wnioskodawcę w toku prowadzonej działalności gospodarczej, stanowią dla Spółki koszty pośrednio związane z przychodami".

Pierwszy Mazowiecki Urząd Skarbowy w Warszawie w interpretacji z dnia 21 kwietnia 2006 r. (sygn. 1471/DPD2/423-12/06/AB/1) odnosząc się do momentu rozliczenia kosztu wskazał iż "w przypadku zapłaconej przez Spółkę prowizji faktoringowej momentem decydującym o możliwości zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest zatem moment dokonania wydatku, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wyłączonych przez art. 16 ust. 1 tej ustawy. W związku z powyższym, zdaniem Naczelnika tut. Urzędu, Spółka powinna rozpoznać koszt uzyskania przychodu z tytułu zapłaconej prowizji w momencie jej poniesienia (zapłacenia)".

Podobnie wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 17 grudnia 2007 r. (lBPB3/423-150/07/JD) "Wydatki Spółki w związku z realizacją umowy factoringu (prowizje na rzecz Faktora) będą poniesione w celu uzyskania przychodu, a zatem ich wartość będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w kwocie netto, gdyż zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług (...)".

Powyższe stanowiska odnoszą się co prawda do momentu rozliczenia kosztu, niemniej z ich treści wynika jednoznacznie, iż koszt usług faktoringowych może stanowić koszt podatkowy.

Zastosowanie art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy p.d.o.p.

Dodatkowo należy wskazać iż w przedstawionym stanie faktycznym nie będzie miała zastosowania regulacja art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o p.d.o.p., stanowiąca, iż kosztem podatkowym nie może być strata na sprzedaży wierzytelności, która nie była uprzednio zarachowana jako przychód należny. W ramach umowy z Faktorem Spółka nie generuje straty na zbyciu wierzytelności. Należność za zbytą wierzytelność jest bowiem równa wartości tej wierzytelności.

Jak Spółka wskazała w stanie faktycznym, jedynie z ustalonego między stronami sposobu rozliczenia wynika fakt, iż Spółka otrzymuje od Faktora kwotę mniejszą niż uzgodniona cena sprzedaży wierzytelności (co wynika z potrącenia z kwotą należności Spółki jej zobowiązania wobec Faktora). Niemniej, przyjęty sposób rozliczenia nie wpływa na faktyczną wysokość należności Spółki od Faktora oraz ekonomiczną treść transakcji.

Reasumując, biorąc pod uwagę przytoczone wyżej przepisy prawa, stanowiska władz podatkowych oraz pozostałe przedstawione argumenty, w przedmiotowej sytuacji, Spółka stoi na stanowisku, iż jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wynagrodzeniem Faktora za świadczoną usługę faktoringu w pełnej wysokości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl