IPPB3/423-220/10-2/JG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2010 r. (data wpływu 19 kwietnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów dotyczących odpisów amortyzacyjnych leasingowanych samochodów osobowych, uzupełnionym w dniu 21 maja 2010 r. na wezwanie tut. organu z dnia 10 maja 2010 r. nr IPPB3/423-220/10-3/JG - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów dotyczących odpisów amortyzacyjnych leasingowanych samochodów osobowych. Wniosek został uzupełniony w dniu 21 maja 2010 r. (data nadania 19 maja 2010 r.) na wezwanie tut. organu z dnia 10 maja 2010 r. nr IPPB3/423-220/10-3/JG o dokument (wypis z KRS) potwierdzający umocowanie osób, które podpisały pełnomocnictwo dla pana Jerzego S. do reprezentowania osoby prawnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

M. sp. z o.o. jest przedsiębiorcą którego głównym przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej jest działalność leasingowa.

Jednym z rodzajów działalności leasingowej prowadzonej przez M. sp. z o.o. jest nabywanie samochodów osobowych a następnie oddawanie ich do używania korzystającym na warunkach określonych w umowie kwalifikowanej na gruncie ustaw o podatkach dochodowych jako umowy leasingu tzw. operacyjnego (art. 17b u.p.d.p.).

M. sp. z o.o. pozostaje właścicielem samochodów osobowych oddawanych w tzw. leasing operacyjny i wykazuje je w ewidencji środków trwałych, stanowiącej podstawę do naliczania odpisów amortyzacyjnych. M. sp. z o.o. zamierza dokonywać amortyzacji samochodów w ten sposób, że odpisy amortyzacyjne będą w całości zaliczane w koszty uzyskiwania przychodów do momentu, gdy łączna suma odpisów amortyzacyjnych zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zrówna się z kwotą 20.000 euro, przeliczoną na złotówki, według kursu średniego euro ogłaszanego przez NBP z dnia przekazania danego samochodu do używania. Od tego momentu, dokonywane odpisy amortyzacyjne nie będą w całości uznawane przez M. sp. z o.o. za koszty uzyskania przychodów. W ten sposób suma odpisów amortyzacyjnych dla amortyzowanych przez Spółkę samochodów, zaliczonych do kosztów uzyskania przychodu, nigdy nie przekroczy równowartości w złotych sumy 20.000 euro przeliczonej według kursu średniego euro ogłaszanego przez NBP z dnia przekazania tego samochodu do używania

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy M. sp. o.o. może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych, będących własnością M. sp. z o.o., oddanych do używania korzystającemu na podstawie umowy leasingu, w taki sposób, że odpisy amortyzacyjne będą w całości zaliczane do kosztów uzyskania przychodów do momentu, gdy łączna suma odpisów amortyzacyjnych zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zrówna się z kwotą w złotych 20.000 euro, przeliczoną według kursu średniego euro ogłaszanego przez NBP z dnia przekazania tego samochodu do używania na podstawie umów leasingu, po czym następnie dokonywane odpisy amortyzacyjne nie będą uznawane za koszty uzyskania przychodów.

Stanowisko Spółki.

Podstawowym elementem konstrukcji kosztów uzyskania przychodów przewidzianym w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. jest zasada, zgodnie z którą kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów za wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Z przepisu tego wynika zatem, że kosztu uzyskania przychodu nie będą stanowić koszty (wydatki) wymienione w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. w sposób enumeratywny, nawet jeśli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zaniechania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Katalog zawarty w treści art. 16 u.p.d.o.p. obejmuje zatem te wydatki, które kwalifikują się co do zasady do kosztów uzyskania przychodu zdefiniowanych w art. 15 u.p.d.o.p., ale do kosztów tych zaliczone być nie mogą w zakresie lub części odpowiadającej ograniczeniom (kwotowym, jakościowym) w tym przepisie określonym.

W świetle przepisów cyt. ustawy bezspornym jest, iż w przypadku nabycia przez podatnika samochodu, który wprowadzony zostanie do ewidencji środków trwałych, z jednej strony wydatki poniesione na jego nabycie nie są zaliczane do kosztu uzyskania przychodu jednorazowo, z drugiej zaś samochód ten jako środek trwały podlega amortyzacji. Odpisy amortyzacyjne stanowią zaś koszty uzyskania przychodu (art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p.), jeżeli dokonywane są zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem przywoływanego art. 16. Źródłem wątpliwości leżących u podstawy złożenie niniejszego wniosku nie jest stwierdzenie, oparte na treści art. 16 ust. 1 pkt 4 u.p.d.p., iż odpisy amortyzacyjne od wartości samochodu osobowego przewyższającej równowartość 20.000 euro nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, lecz sposób dokonywania tych odpisów amortyzacyjnych, do których powyższe kwotowe ograniczenie nie znajduje zastosowania.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p., za koszty uzyskania przychodu nie uważa się odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość kwoty 20.000 euro, przeliczonej na złote według kursu średniego euro, ogłaszanego przez NBP z dnia przekazania samochodu do użytkowania.

W opinii Spółki z analizy wskazanych powyżej przepisów wynika, że odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia samochodu osobowego, w części ustalonej od wartości samochodu stanowiącej 20.000 euro, stanowić będą koszty uzyskania przychodu. Do takiego wniosku prowadzi wnioskowania a contrario, czyli wnioskowanie z przeciwieństwa.

Z brzmienia przywołanego przepisu wynika, że ustawodawca nie sprecyzował w jaki sposób podatnik powinien dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Oznacza to, że podatnik ma do wyboru dwie możliwości. Może stosunkowo rozdzielać odpisy amortyzacyjne i do kosztów uzyskania przychodu zaliczać jedynie część tych odpisów w całym okresie amortyzacji, ale może również do chwili gdy suma łączna dotychczasowych odpisów nie przekroczy równowartości 20.000 euro zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne w całości, a późniejszych odpisów nie uznawać za koszty uzyskania przychodu. W ocenie Spółki, zastosowanie zarówno jednej jak i drugiej metody należy uznać za prawidłowe, a wybór metody pozostaje tutaj wyłącznie po stronie podatnika.

Należy bowiem zauważyć, iż wskazana w omawianym przepisie górna granica odpisów amortyzacyjnych dla samochodów osobowych stanowi jeden z wyjątków od generalnej zasady zaliczania odpisów amortyzacyjnych w koszty uzyskania przychodu wyrażonej w art. 15 ust. 6 u.p.d.p. Wskazane ograniczenie, jako wyjątek od tej zasady, nie powinno być interpretowane rozszerzająco, czyli w inny sposób niż w zakresie tej górnej granicy. Z tego też względu, w świetle cytowanego przepisu nie znajduje, zdaniem Spółki, uzasadnienia formułowanie dodatkowych ograniczeń prawa do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów tego rodzaju odpisów amortyzacyjnych. W szczególności przepis ten nie wprowadza ograniczenia w postaci wartości początkowej od której dokonywane są odpisy amortyzacyjne, a także zarówno w zakresie częstotliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych i stawki amortyzacyjnej.

Mając powyższe na uwadze, za prawidłowe należy, zdaniem Spółki, uznać stanowisko, zgodnie z którym odpisy amortyzacyjne od samochodów osobowych, będących własnością M. sp. z o.o., oddanych do używania korzystającemu na podstawie umowy leasingu, mogą być w całości zaliczane do kosztów uzyskania przychodów do momentu, gdy łączna suma odpisów amortyzacyjnych zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zrówna się z kwotą w złotych 20.000 euro, przeliczoną według kursu średniego euro ogłaszanego przez NBP z dnia przekazania tego samochodu do używania na podstawie umów leasingu, po czym następnie dokonywane odpisy amortyzacyjne nie będą uznawane za koszty uzyskania przychodów. Za przedstawionym powyżej stanowiskiem, przemawia także gramatyczna wykładnia art. 16 ust. 1 pkt 4 u.p.d.p. Literalne brzmienie tego przepisu nie pozwala bowiem w szczególności na przyjęcie, iż jedyną możliwą do zastosowania metodą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest proporcjonalne ustalenie wysokości części każdego odpisu, która odpowiada wartości samochodu nieprzekraczającej równowartości 20.000 euro i zaliczanie tylko tak ustalonej części w koszty uzyskania przychodów. Należy również zauważyć, że w przedmiotowym przepisie ustawodawca posługuje się stwierdzeniem, że: "Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, (...)". W ocenie Spółki, gdyby ustawodawca miał zamiar powyższe ograniczenie stosować do każdego odpisu amortyzacyjnego posłużyłby się słowem "odpis" - a zatem użyłby liczby pojedynczej, wskazując tym samym, iż chodzi o każdy - począwszy od pierwszego - odpis dokonywany przez podatnika. Użycie liczby mnogiej w ocenie Spółki w sposób wyraźny wskazuje, iż ustawodawca odnosił się do sumy dokonanych odpisów amortyzacyjnych.

Należy zaznaczyć, że analogiczne, do przedstawionego powyżej, stanowisko, zaprezentował także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, w wyroku z dnia 9 grudnia 2009 r. (sygn. akt I SA/Po 814/09). Spółka w pełni podziela argumenty i stwierdzenia zawarte w uzasadnieniu tego wyroku, traktując je jak swoje własne. Podkreślenia wymaga, iż zgodnie z treścią art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. - Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 z późn. zm., dalej "Ordynacja podatkowa"), minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne). Zdaniem Spółki interpretacje indywidualne wydawane na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej, podobnie jak i interpretacje ogólne wydawane przez Ministra Finansów, mają na celu ujednolicenie prawa podatkowego oraz pogłębienie zaufania do organów podatkowych. Z tego też względu Minister Finansów (działając poprzez organ upoważniony - Dyrektora Izby Skarbowej) winien, zdaniem Spółki, uwzględniać orzecznictwo sądów, w tym również cytowany wyrok, już w interpretacji indywidualnej wydawanej w związku ze złożeniem niniejszego wniosku. Skoro bowiem orzecznictwo sądowe stanowi jedną z samoistnych przesłanek do zmiany z urzędu wydanej interpretacji indywidualnej, to logiczną i oczywistą konsekwencją takiej właśnie woli ustawodawcy, powinien być obowiązek po stronie organu upoważnionego, uwzględniania tegoż orzecznictwa w postępowaniu prowadzonym w celu wydania takiej interpretacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...). W myśl powyższego przepisu, zasadniczo każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu powinien być uznany za koszt uzyskania tego przychodu, chyba że został wymieniony w katalogu kosztów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 tej ustawy.

Wyrażenie "w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia" zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ww. ustawy, oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, iż poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie "w celu" należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy, w szczególności przychodu, a dążenie podatnika ma przymiot "celowości", jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo - skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo, np. osiągnięcie przychodu.

W artykule 17a-17l ww. ustawy ustawodawca uregulował sposób rozliczenia umów leasingu w podatku dochodowym od osób prawnych. Przepisy te tworzą kompleksową regulację, zebraną w osobny rozdział 4a: "Opodatkowanie stron umowy leasingu". Z treści art. 17a pkt 3 wynika, że ilekroć w rozdziale jest mowa o odpisach amortyzacyjnych rozumie się przez to odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m z uwzględnieniem art. 16.

Środki trwałe służą osiąganiu przychodów przez wiele lat, w związku z czym ustawodawca zdecydował, że związane z nimi wydatki powinny być również rozliczane w dłuższym okresie czasu. Stąd wydatki na ich nabycie, wytworzenie lub ulepszenie - stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - nie stanowią kosztu uzyskania przychodów, ale koszt taki stanowi ich zużycie mierzone amortyzacją (art. 15 ust. 6 tej ustawy).

Zatem, jeżeli Wnioskodawca dokonuje zakupów samochodów osobowych, których wartość przewyższa równowartość 20.000 euro i jednocześnie stanowią one środki trwałe, to odpisów amortyzacyjnych dokonuje się wg ogólnych zasad określonych w art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ogólne zasady określone w powyżej powołanych przepisach stanowią m.in., iż zgodnie z art. 16h ust. 1 powołanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek ten lub wartość wprowadzono do ewidencji, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór. Suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do przepisu art. 16i ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji samochodu można dokonywać metodą liniową (podstawową) - stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 20% rocznie. W przypadku zastosowania tej metody środek trwały jest amortyzowany równomiernie przez cały okres jego użytkowania. Z wykorzystaniem tej metody podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych (art. 16h ust. 4 ww. ustawy):

* w równych ratach co miesiąc albo

* w równych ratach co kwartał albo

* jednorazowo na koniec roku podatkowego.

Wysokość rocznego odpisu amortyzacyjnego uzyskuje się poprzez pomnożenie wartości początkowej środka trwałego oraz 20% stawki amortyzacyjnej. Wysokość miesięcznego albo kwartalnego odpisu ustala się poprzez podzielenie rocznego odpisu odpowiednio przez 12 albo 4.

Jak wynika z powyżej powołanych przepisów amortyzacji samochodów osobowych dokonuje się od ich wartości początkowej, a suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, m.in. wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 4. Ponadto w przypadku zastosowania metody liniowej (jedynej możliwej przy amortyzacji samochodu osobowego) środek trwały musi być amortyzowany równomiernie przez cały okres jego użytkowania.

W oparciu o art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego EURO ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania. Zgodnie z przywołanym przepisem Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu nie przewyższającej równowartości 20.000 euro.

W ocenie organu podatkowego, dokonywanie przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych samochodów osobowych w taki sposób, że odpisy amortyzacyjne będą w całości zaliczane w koszty uzyskania przychodów aż do chwili, gdy łączne odpisy amortyzacyjne zaliczane w koszty uzyskania przychodów zrównają się z kwotą w złotych 20.000 euro, przeliczoną według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania, po czym następnie dokonywane odpisy amortyzacyjne nie będą uznawane za koszty uzyskania przychodów jest nieprawidłowe. Stanowisko organu podatkowego oparte jest na literalnym brzmieniu analizowanego przepisu art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy, w którym ustawodawca reguluje, iż do kosztów podatkowych nie zalicza się odpisów amortyzacyjnych "w części ustalonej od wartości samochodu (...)". W rozumieniu słownikowym "część" oznacza "jeden z elementów, na które dzieli się całość, pewną ilość z całości", a "w części" oznacza "do pewnego stopnia, częściowo" (por. internetowy Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl). W związku z powyższym, podatnik może zaliczyć do kosztów podatkowych tylko tę część odpisu, która liczona jest od wartości początkowej nieprzekraczającej równowartości 20.000 euro. Omawiany przepis odnosi się do każdorazowego odpisu amortyzacyjnego dokonywanego przez podatnika (obejmującego maksymalnie okres roku podatkowego), a nie do ich sumy. Stanowisko podatnika byłoby prawidłowe, jeżeli w analizowanym przepisie ustawodawca nie użyłby zwrotu "w części ustalonej".

Za absolutnie nieuprawnione, należy również uznać, stanowisko Spółki, iż przepis art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wprowadza ograniczenia w postaci wartości początkowej od której dokonywane są odpisy amortyzacyjne, a także w zakresie częstotliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych i stawki amortyzacyjnej. Jak wynika z powyżej powołanych przepisów amortyzacji samochodów osobowych dokonuje się od ich wartości początkowej, a suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, m.in. wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 4. Ponadto w przypadku zastosowania metody liniowej (jedynej możliwej przy amortyzacji samochodu osobowego) środek trwały musi być amortyzowany równomiernie przez cały okres jego użytkowania.

W związku z tym, należy uznać, za nieprawidłowe stanowisko Spółki, że odpisy amortyzacyjne mogą być w całości zaliczane w koszty uzyskania przychodów aż do chwili, gdy łączne odpisy amortyzacyjne zaliczane w koszty uzyskania przychodów zrównają się z kwotą w złotych 20.000 euro, przeliczoną według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania, po czym następnie dokonywane odpisy amortyzacyjne nie będą uznawane za koszty uzyskania przychodów.

Spółka zobowiązana jest zatem, do ustalenia jaka część każdego odpisu amortyzacyjnego dotyczy wartości samochodu nieprzekraczającej równowartości 20.000 euro i tylko tę część zaliczyć do kosztów podatkowych. Pozostała część odpisu, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się do powołanego we wniosku wyroku sądowego, należy zwrócić uwagę na fakt, iż wyroki sądowe, co do zasady nie stanowią źródła prawa i wiążą strony postępowania w konkretnej indywidualnej sprawie. Zdarza się, że w sprawach podobnych lub tożsamych zapadają odmienne rozstrzygnięcia. Organ wydając interpretację indywidualną dokonuje wykładni rozumienia konkretnego przepisu prawa podatkowego na tle przedstawionego przez samego zainteresowanego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) w jego indywidualnej sprawie. Ponadto trudno uznać jednostkowy i nieprawomocny wyrok za utrwaloną linię orzeczniczą.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.