IPPB3/423-22/09-2/GJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 20 stycznia 2009 r. (data wpływu 21 stycznia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów podatkowych kwoty na podstawie zawartej ugody i momentu jej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 21 stycznia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów podatkowych kwoty na podstawie ugody i momentu zaliczenia jej do kosztów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest jedną z największych korporacji przemysłu naftowego w Europie Środkowo-Wschodniej. Działalność Spółki koncentruje się na produkcji i sprzedaży produktów ropopochodnych - głównie paliw. Funkcjonowanie na tak konkurencyjnym rynku wymaga od Spółki nieustannego rozwoju, poszerzania oferty, zdobywania nowych rynków zbytu, konsekwentnego zwiększania skali prowadzonej działalności oraz podnoszenia jej efektywności. Poza umacnianiem pozycji lidera na krajowym rynku paliwowym, od końca lat 90-tych strategia Spółki obejmowała również ekspansję na rynki innych państw Europy Środkowo-Wschodniej i konsekwentne budowanie pozycji regionalnej (międzynarodowej). Wejście na zagraniczne rynki było kluczowe dla dalszego rozwoju koncernu i wynikało z szeregu uwarunkowań jak m.in. chęć pozyskania nowych rynków zbytu oraz dążenie do umocnienia pozycji przetargowej - głównie w relacji z dostawcami kluczowych surowców. Ponadto, ekspansja oznaczała wyższą efektywność działalności wynikającą z tzw. korzyści skali oraz zmniejszenie ryzyka prowadzonej działalności poprzez jej dywersyfikację rynkową Jednym z zasadniczych (strategicznych) kierunków ekspansji obranych przez Spółkę był rynek paliwowy Republiki Czeskiej. Praktyczna możliwość realizacji obranej strategii ograniczała się w zasadzie do przejęcia koncernu U - podówczas wiodącego producenta i sprzedawcy paliw na rynku czeskim, którego większościowym akcjonariuszem był rząd czeski. Zakup U, posiadającego na terenie Czech zarówno rafinerie jak i sieć stacji benzynowych oznaczałby dla Spółki uzyskanie korzyści, o których mowa powyżej. Należy jednocześnie zaznaczyć, iż teoretycznie alternatywna strategia polegająca na budowie pozycji Spółki w oparciu o samodzielną ekspansję na rynku czeskim (nie opartą o przejęcie U), z oczywistych względów nie miała uzasadnienia ekonomicznego (zbyt duże nakłady w stosunku do czasu ich zwrotu).

Pierwszy przetarg na akcje koncernu U ogłoszony w 2002 r. nie doprowadził do jego prywatyzacji. Gdy w 2004 r., władze czeskie ponownie przystąpiły do procedury przetargowej, ówczesny zarząd Spółki dostrzegł możliwość zrealizowania obranej strategii i przystąpił do przetargu na zakup większościowego pakietu akcji U (oferowany pakiet kontrolny obejmował 62,99% akcji spółki holdingowej oraz mniejszościowe pakiety w niektórych spółkach zależnych). Do przetargu przystąpili również główni konkurenci Spółki działający na rynku Europy Środkowo-Wschodniej (tj. koncerny paliwowe z Niemiec oraz Węgier). Fakt ten stanowił dodatkowy czynnik decydujący o wadze i istocie realizacji planu przejęcia U, jako że sytuacja, w której U zostałby przejęty przez konkurentów Spółki mogłaby realnie zagrozić jej pozycji w regionie, a w dłuższej perspektywie również na rynku polskim. Można bowiem zakładać, iż rynek polski mógłby się stać atrakcyjnym kierunkiem ekspansji dla koncernu paliwowego, który po przejęciu U bez wątpienia umocniłby swoją pozycję w Europie Środkowo-Wschodniej. Przegrana w przetargu mogła oznaczać dla Spółki nie tylko ograniczenie nowych źródeł przychodów, ale również poważne ryzyko dla źródeł już istniejących. Jednym z istotnych i kluczowych czynników wpływających na możliwość wygranej w przetargu na zakup akcji U była okoliczność, iż prawo pierwokupu w stosunku do jednej ze spółek zależnych U (rafinerii) przysługiwało holenderskiej spółce paliwowej (dalej Kontrahent). Kolidowało to z planami Spółki zakładającymi przejęcie całości U i ewidentnie obniżało jego przydatność dla realizacji przedstawionej wyżej strategii Spółki.

W świetle istniejących okoliczności, Spółka podjęła działania mające na celu objęcie planowaną transakcją możliwie dużo aktywów U i zawarła z Kontrahentem umowę, w której Kontrahent zobowiązał się powstrzymać od realizacji przedmiotowego prawa pierwokupu w stosunku do jednej ze spółek - córek U (rafinerii) w zamian za zobowiązanie się Spółki do umożliwienia Kontrahentowi nabycia części stacji benzynowych należących do innej spółki holdingu U (oczywiście pod warunkiem wygrania przetargu przez Spółkę).

W konsekwencji Spółka nabyła większościowy pakiet akcji U. Zgodnie z regulacjami wspólnotowymi dla skuteczności przejęcia czeskiego koncernu wymagana była zgoda organu antymonopolowego tj. Departamentu ds. Konkurencji przy Komisji Europejskiej. Komisja wyraziła odpowiednią zgodę w kwietniu 2005 r., przez co spełnił się ostatni z warunków skuteczności nabycia U przez Spółkę.

Po przejęciu U przez Spółkę - Kontrahent zwrócił się do Spółki o wykonanie zawartej wcześniej umowy. Jednakże przeprowadzona analiza i wycena aktywów U pokazała, że ich sprzedaż po ustalonej wcześniej cenie byłaby dla Spółki w dłuższej perspektywie bardziej kosztowna niż pierwotnie zakładano. W związku z powyższym, zarząd Spółki odmówił wykonania umowy, podejmując jednocześnie działania zmierzające do renegocjacji ustalonych uprzednio warunków.

Spór trafił ostatecznie do Londyńskiego Sądu Arbitrażowego, co wobec argumentów prawnych Kontrahenta (co zostało potwierdzone opiniami prawnymi ekspertów) - nieuchronnie oznaczało nałożenie na Spółkę wysokich kar umownych. Dążąc do ograniczenia kosztów związanych z realizacją umowy zawartej z Kontrahentem - Spółka przystąpiła do próby polubownego rozwiązania sporu, mając jednocześnie na uwadze zachowanie całości przejętych aktywów U (łącznie ze stacjami benzynowymi), które pośrednio stanowiły bazę przyszłych potencjalnych strumieni przychodów Spółki. Proces negocjacji doprowadził ostatecznie do zawarcia porozumienia w sprawie. Kontrahent zrzekł się wszelkich roszczeń względem majątku nabytego przez Spółkę w ramach prywatyzacji U, a w zamian Spółka zobowiązała się zapłacić odszkodowanie oczywiście w kwocie istotnie niższej od tej, którą według ocen i opinii ekspertów musiałaby zapłacić w przypadku kontynuowania sporu przed londyńskim arbitrażem. Podsumowując, należy stwierdzić, że przejęcie kontrolnego pakietu udziałów w U oraz niewykonanie umowy z Kontrahentem w zakresie sprzedaży części stacji benzynowych skutkowało następującymi korzyściami:

* obniżenie kosztów poprzez wprowadzenie wspólnej polityki w zakresie logistyki, marketingu, polityki surowcowej (tj. dywersyfikacja dostaw, wzmocnienie pozycji przetargowej w negocjacjach z dostawcami ropy, negocjowanie korzystniejszych cen surowca),

* pozyskanie nowych rynków zbytu m.in. na produkty ropopochodne i petrochemikalia sprzedawane na rynek czeski poprzez spółki zależne U mające na tamtejszym rynku ugruntowaną pozycję rynkową

* sprzedaż ropy do spółek U.

* promowanie marki V na rynku czeskim m.in. poprzez sieć stacji benzynowych,

* przychody związane z wprowadzaniem opłat licencyjnych za korzystanie ze znaków towarowych należących do Spółki (np. V),

* optymalizacja w zakresie przestojów produkcyjnych, a co za tym idzie zwiększenie mocy produkcyjnych w tym mocy produkcyjnych Spółki.

Korzyści wskazane wyżej to tylko część korzyści osiągniętych w wyniku przejęcia aktywów U. Korzyści dotyczą zarówno konkretnych strumieni przychodów, jak również takich, które ze względu na charakter są trudne do precyzyjnego skwalifikowania. Oczywiście całkowity wzrost przychodów Spółki jest trudny do oszacowania, niemniej jednak, w opinii ekspertów i analityków rynkowych, łącznie może się on kształtować na poziomie kilku miliardów złotych.

W związku z powyższym powstają pytania:

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 15 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej u.p.d.o.p.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przywołana regulacja wskazuje, iż definicja kosztów uzyskania przychodów - dla celów podatku dochodowego składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów można określić mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łącznie dwóch warunków, tj:

* konieczność faktycznego - co do zasady - poniesienia wydatku,

* poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Drugi z tych elementów można określić mianem przesłanki negatywnej, zgodnie z którą ponoszony wydatek nie został ujęty w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, określonym w art. 16 ust. 1.

Wyrażenie "w celu osiągnięcia (...)" zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzonym przedsiębiorstwem, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem tego przychodu musi zachodzić związek przyczynowo - skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie w celu" należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot "celowości", jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód). Zatem możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Zdaniem Spółki, odstąpienie od wykonania umowy z Kontrahentem było działaniem celowym i zamierzonym. Sprzedaż stacji benzynowych byłaby ewidentnie nieopłacalna, gdyż po pierwsze zmniejszyłaby poziom aktywów Spółki w Czechach, po drugie nastąpiłaby utrata kanałów dystrybucji produktów. Jednocześnie należy zwrócić uwagę na fakt, iż w momencie zawierania umowy z Kontrahentem wartość stacji benzynowych była dużo niższa niż obecnie.

Analizy prawne dokonane przez Spółkę odnośnie sporu z kontrahentem jednoznacznie wskazywały, iż wyrok arbitrażu będzie niekorzystny tzn. Spółka będzie zobowiązana do zapłaty odszkodowania.

Spółka dokonała szczegółowego badania zaistniałego stanu faktycznego i stwierdziła, iż korzystniejszym rozwiązaniem z biznesowego punktu widzenia m.in. wpływającego na wzrost przychodów jest zawarcie ugody z Kontrahentem i zapłata mu odszkodowania. Powyższa decyzja znacznie ograniczyła koszty jakie poniosłaby Spółka wykonując umowę. Należy także stwierdzić, że zapłacona na podstawie zawartej ugody kwota odszkodowania była dużo niższa niż kwota, która według sporządzonych opinii prawnych mogłaby być zasądzona na podstawie wyroku arbitrażu.

Argumentem również przemawiającym za zaliczeniem przedmiotowego wydatku do kosztów podatkowych jest fakt, iż wykonanie umowy z Kontrahentem spowodowałoby wzrost konkurencji na rynku czeskim co bezpośrednio miałoby przełożenie na zmniejszenie krajowych przychodów Spółki. Istniało bowiem prawdopodobne założenie, że Kontrahent rozpocząłby sprzedaż paliw na przejętych stacjach pod własną marką lub sprzedał je innemu podmiotowi. Oczywiście to doprowadziłoby do zmniejszenia zapotrzebowania na produkty Spółki (np. produkty niezbędne do produkcji benzyn, oleju napędowego itd.). Powszechnie wiadomym jest, iż mniejsza konkurencja na danym rynku może przyczynić się do zwiększenia sprzedaży wyrobów, a zatem i do zwiększenia osiąganych przychodów.

Reasumując, zdaniem Spółki poniesiony koszt (zapłacone odszkodowanie Kontrahentowi) jest racjonalny oraz istnieje jego związek przyczynowo-skutkowy z przychodem Spółki, gdyż zgodnie z najlepszą wiedzą Spółki oraz dokładną i rzetelną oceną następstw decyzji w tym konkretnym przypadku spowoduje powstanie, zachowanie i zabezpieczenie przychodu a jednocześnie nie mieści się w katalogu negatywnym, zawartym w art. 16 ust. 1 ww. ustawy (przede wszystkim tytuł wypłaty odszkodowania Kontrahentowi nie został ujęty w art. 16. ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p.).

Na potwierdzenie powyższego stanowiska można przytoczyć wyrok z 17 maja 2007 r. (I SA/Kr 1590/05) Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie (zaliczenie do kosztów podatkowych kary z tytułu niewykonania umowy z uwagi na niespełnienie negatywnych przesłanek z art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p.), interpretację z 27 marca 2006 r. Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie (1471/DPD1/423132/05/SG), w której Naczelnik stwierdził zasadność zaliczenia do kosztów podatkowych kary z tytułu rozwiązania umowy dzierżawy, gdyż Spółka w wyniku takiej decyzji miała możliwość dysponowania przedmiotem dzierżawy, czy też decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie z 29 listopada 2007 r. (PD1/42180-41/07), gdzie na "Podatniku ciążyło ryzyko konieczności zapłaty przeciwnikowi kwoty rzędu 200.000.000 zł. Zawarcie przedmiotowej ugody, a w konsekwencji odsunięcie ryzyka zapłaty ww. kwoty skutkowało ograniczeniem potencjalnego zobowiązania wobec P.S.A. o kwotę rzędu 150.000.000 zł. Zdaniem tut. organu, powyższe przesądza o gospodarczej celowości rozwiązania sporu z kontrahentem, a poniesiony koszt to wydatek ekonomicznie uzasadniony z punktu widzenia prowadzonej przez podmiot działalności gospodarczej.

W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie zapłacona kwota odszkodowania wynikającego z ugody sądowej stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ jej wydatkowanie miało na celu zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów".

W przypadku uznania przedmiotowego odszkodowania za koszt podatkowy, Spółka stoi na stanowisku, iż zgodnie z art. 15. ust. 4d koszt taki jako inny niż bezpośredni powinien zostać ujęty w kosztach podatkowych w dacie jego poniesienia.

Jednocześnie w przypadku, gdy powyższy koszt w ocenie Organu podatkowego nie powinien być zaliczony do kosztów w dacie jego poniesienia to zdaniem Spółki alternatywnie winien zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.p. zostać uznany za koszt uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia akcji.

Jak wskazano powyżej wypłata odszkodowania była konsekwencją zawarcia umowy z Kontrahentem obejmującej powstrzymanie się od wykonania prawa pierwokupu w stosunku do jednej ze spółek U. Zawarcie umowy z Kontrahentem oznaczało nabycie aktywów o dużo większej wartości ekonomicznej i gospodarczej niż miałoby to miejsce w przypadku wykonania przez Kontrahenta przysługującego mu prawa pierwokupu. Nie ma znaczenia, zdaniem Spółki, fakt zapłaty odszkodowania w terminie późniejszym niż nabycie pakietu akcji U, gdyż jego zapłata związana była nierozerwalnie procesem przejęcia całości aktywów holdingu Ul. Należy także stwierdzić, że skutek umowy w stosunku do Spółki został spełniony - nabyto "pełnowartościowy" pakiet akcji U.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) w art. 15 ust. 1, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Ustawodawca oparł tę konstrukcję na zasadzie klauzuli generalnej (koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów oraz zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów) z enumeratywnym wyłączeniem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Literalne brzmienie przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie pozostawia wątpliwości, że nie wszystkie wydatki poniesione przez podatnika, stanowiące z ekonomicznego punktu widzenia koszty działalności, są kosztem uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Z literalnego brzmienia przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy wynika, że ustawodawca w tym przepisie określając katalog sankcji cywilnoprawnych w formie kar umownych czy odszkodowań, które zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów, kierował się w tym względzie zasadą, aby nie premiować działań sprzecznych z istotą umów, zagrożonych karami, aby tym samym uniemożliwić pomniejszanie podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Przepis ten nie obejmuje przypadków niewykonania umów. Nie oznacza to, że automatycznie można wydatek z tytułu odszkodowania z tytułu niewykonania umowy uznać za koszt podatkowy. W większości przypadków takie odszkodowania czy kary umowne nie są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, ze względu na brak przesłanki działania w celu osiągnięcia przychodów. Wyjątek stanowi sytuacja, gdy podatnik udowodni, że niewykonanie umowy i zapłata kary umownej czy odszkodowania miało na celu osiągniecie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

W przedmiotowej sprawie Spółka odmówiła wykonania zawartej wcześniej umowy z kontrahentem w zakresie sprzedaży stacji benzynowych. Kwota zapłacona przez Spółkę kontrahentowi została wynegocjowana i na podstawie zawartej ugody kontrahent zrzekł się wszelkich roszczeń względem majątku nabytego przez Spółkę, a w zamian Spółka zobowiązała się zapłacić odszkodowanie. Odszkodowanie takie nie mieści się w katalogu wyłączającym je z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy. A zatem aby uznać je za koszt podatkowy musi spełniać drugą przesłankę wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie związku przyczynowo-skutkowego z przychodem bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jako przekonywujące Organ uznał argumenty Spółki w tym zakresie:

Sprzedaż stacji benzynowych zmniejszyłaby poziom aktywów Spółki oraz spowodowałaby utratę kanałów dystrybucji produktów co w rezultacie przyczyniłoby się do zmniejszenia przychodów uzyskiwanych przez Spółkę. W momencie zawierania umowy z kontrahentem wartość stacji benzynowych była dużo niższa niż obecnie. Kary umowne zasądzone na podstawie wyroku arbitrażu byłyby wyższe od odszkodowania. Zachowanie całości przejętych aktywów U (łącznie ze stacjami benzynowymi) stanowi bazę przyszłych przychodów Spółki. W ocenie organu zawarcie umowy z kontrahentem, która zobowiązywała Spółkę do sprzedaży mu stacji benzynowych miała przede wszystkim na celu rezygnację kontrahenta z wykonania przez niego prawa pierwokupu, co umożliwiło przejęcie przez Spółkę całości koncernu U. Odstąpienie po uzyskaniu całości koncernu od umowy sprzedaży stacji benzynowych sprzyja zachowaniu uzyskanych aktywów i osiągnięciu w przyszłości przychodów. Powyższe okoliczności wskazują na zasadność decyzji o odstąpieniu od tej umowy i wypłaty kwoty odszkodowania kontrahentowi.

Odszkodowanie zapłacone kontrahentowi można ująć w ciężar kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami w dacie jego poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wydatek na odszkodowanie nie jest wydatkiem na nabycie udziałów albo akcji w spółce, zatem przepis art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock