IPPB3/423-191/09-2/AG - Opodatkowanie wynagrodzenia za korzystanie z kwoty pieniężnej przejętej przez bank w celu zabezpieczenia swoich wierzytelności.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2009 r. (data wpływu 4 kwietnia 2009 r.) w sprawie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przepisów art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest prawidłowe.

W dniu 3 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przepisów art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A. (zwana dalej Bankiem) w zakresie swojej działalności bankowej w celu zabezpieczenia swoich wierzytelności z tytułu rozmaitych transakcji, w tym z tytułu ekspozycji kredytowych, może przyjmować na własność określone kwoty pieniężne w złotych lub w innej walucie wymienialnej, na zasadach, o których mowa w art. 102 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (tekst jedn.: Dz. U. z 2002 Nr 72 poz. 665 z późn. zm., zwanej dalej "Prawem bankowym"). W szczególności, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu Bank może wypłacić osobie, która przeniosła na własność banku kwotę pieniężną wynagrodzenie za okres korzystania z przejętej kwoty. Niekiedy występują okoliczności, iż Bank w trybie art. 102 Prawa bankowego może przyjąć na własność na zabezpieczenie wierzytelności kwoty pieniężne od podmiotów kwalifikowanych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym, spółka wniosła o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy do zadłużenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zalicza się kwoty w złotych lub w innej walucie wymienialnej przeniesione na zasadach, o których mowa w art. 102 Prawa bankowego na własność na rzecz Banku, przez podmioty, o których mowa w tych przepisach...

Czy przedmiotowe kwoty pieniężne przeniesione na własność na rzecz Banku na zasadach art. 102 Prawa bankowego przez podmioty, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy CIT stanowią "pożyczki" w rozumieniu art. 16 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Czy wynagrodzenie wypłacane przez Bank na zasadach art. 102 ust. 3 Prawa bankowego stanowi odsetki, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko wnioskodawcy.

Zdaniem Banku nie zalicza się do zadłużenia, o którym mowa w art. 16 ust 1 pkt 60 i 61 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kwot w złotych lub w innej walucie wymienialnej przeniesionych na zasadach, o których mowa w art. 102 Prawa bankowego na własność na rzecz Banku, przez podmioty, o których mowa w tych przepisach.

Podobnie, przedmiotowe kwoty pieniężne przeniesione na własność na rzecz Banku na zasadach art. 102 Prawa bankowego przez podmioty, o których mowa w art. 16 ust 1 pkt 60 i 61 ww. ustawy nie stanowią "pożyczek" w rozumieniu art. 16 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak również wynagrodzenie wypłacane przez Bank na zasadach art. 102 ust. 3 Prawa bankowego nie stanowi odsetek, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 tej ustawy.

Powyższe wynika z okoliczności, iż w przypadku przyjęcia zabezpieczenia, o którym mowa w art. 102 Prawa bankowego dochodzi do przeniesienia środków pieniężnych na własność Banku, które to środki podlegają zwrotowi, tylko warunkowo. Zgodnie bowiem z art. 102 ust. 2 Prawa bankowego, Bank nie ma obowiązku zwrotu części kwoty przyjętej na własność, równej niespłaconej sumie zadłużenia wobec banku, odsetek i prowizji oraz innych kosztów poniesionych przez bank w związku z odzyskaniem wierzytelności. Kwoty pieniężne przeniesione na własność Banku służą zabezpieczeniu wierzytelności, a nie finansowaniu. Kwoty przejęte na własność na zasadach art. 102 Prawa bankowego nie stanowią kredytów w rozumieniu prawa bankowego, pożyczek w rozumieniu prawa cywilnego ani lokat, czy tym podobnych transakcji służących finansowaniu. Instytucja przyjęcia na zabezpieczenie na własność kwot pieniężnych, o której mowa w artykule 102 Prawa bankowego, pełni swoistą funkcję i nie jest podobna do żadnej z form, o których mowa w art. 16 ust 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zważyć też należy, iż skoro tak powierzone kwoty nie mają charakteru pożyczek (kredytów), stąd wypłacane wynagrodzenie co wyraźnie wynika z art. 102 ust 3 Prawa bankowego, nie stanowi odsetek od pożyczek (kredytów), o których mowa w art. 16 ust 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.