IPPB3/423-1726/08-2/KK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 23 grudnia 2008 r. (data wpływu 31 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych odnośnie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 31 grudnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka zajmuje się produkcją materiałów i wyrobów w dziedzinie chemii budowlanej. W celu podniesienia popytu na produkowane przez siebie wyroby, Spółka zawiera z kontrahentami (Partnerami) umowy dotyczące intensyfikacji sprzedaży. Zgodnie z umową której dotyczy wniosek, Partnerowi Spółki przysługuje wynagrodzenie (premia) w zamian za dokonanie w określonym czasie określonych nabyć wyrobów produkowanych przez Spółkę. Tego rodzaju praktyki są powszechnie stosowane w obrocie; także ich podatkowy charakter w świetle wydanej na rzecz wnioskodawcy interpretacji indywidualnej z dnia 14 kwietnia 2008 r. nr IPPP1-443-271/08-2/AK - nie budzi wątpliwości. Poza wynagrodzeniem za dokonywanie zakupów w określonym czasie oraz określonej wysokości przez Partnera, Wnioskodawca zobowiązał się do wypłaty na rzecz Partnera dodatkowego wynagrodzenia za dalszą odsprzedaż wyrobów/towarów nabytych przez Partnera od A.... Konstrukcja tego zobowiązania przedstawia się następująco: transakcja nr 1 to umowa sprzedaży, na podstawie której Partner w zamian za umówioną cenę nabywa własność towarów od wnioskodawcy. Transakcja nr 2 to umowa, na mocy której Partner sprzedaje zakupione od wnioskodawcy wyroby/towary do dalszych odbiorców (innych jednak niż pozostali Partnerzy wnioskodawcy) i nabywa roszczenie o wypłatę wynagrodzenia za "odsprzedaż". Stosownie do treści uzgodnień między stronami, Partner nabywa prawo do Dodatkowego Wynagrodzenia (dodatkowej premii) w przypadku wykonania ustalonej pomiędzy stronami Wartości odsprzedaży i po przedstawieniu Raportu Odsprzedażowego. Wysokość wynagrodzenia zależy od ilości towarów odsprzedanych przez Partnera. Przedmiotem pytania jest podatkowy charakter wynagrodzenia z tytułu odsprzedaży (transakcja nr 2).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opisane wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. Nr 54 z 2000 r., poz. 654 z późn. zm.) a jeśli tak, to czy są kosztami pośrednimi, potrącanymi w chwili ich poniesienia.

Wnioskodawca traktuje działania swoich kontrahentów, którym będzie wypłacał Wynagrodzenie Dodatkowe jako usługi intensyfikacji sprzedaży towaróww.yrobów markowanych własną firmą. Działania wnioskodawcy z punktu widzenia teorii marketingu można zakwalifikować jako kombinację metod "push" i "pull". Strategia "push" (popychanie) polega na "przepychaniu" produktów przez kanał dystrybucyjny - od producenta do końcowego odbiorcy. Działania promocyjne są wówczas kierowane do działających na rynku pośredników. Typowy przykład to stosowanie sprzedaży osobistej pośrednikom lub udzielanie im rabatów (premii), uzależnionych od wielkości zakupów. Strategia "pull" (ciągnięcie) polega na "ciągnięciu" produktu przez konsumenta (względnie dalszego dystrybutora), który w ten sposób stymuluje kanał do działań w kierunku pozyskania danego towaru - ciągnie produkt przez cały łańcuch dystrybucji. Zdaniem wnioskodawcy, umowa handlowa, na podstawie której wnioskodawca zobowiązuje się wobec kontrahenta (bezpośredniego nabywcy od wnioskodawcy jako producenta) do płatności za odsprzedawanie towaru kolejnym nabywcom to kombinacja dwóch technik marketingowych "push" i "pull". Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Źródłem przychodu podatnika jest działalność gospodarcza polegająca na sprzedaży wyrobów i materiałów chemii budowlanej. W ramach tej działalności nawiązywane są stosunki prawne, rozumiane szeroko, jako każda forma powiązania dająca się ująć w ramy prawne (stan faktyczny, czynność prawna itp.), których celem jest uzyskanie przychodu. Niewątpliwie wynagradzanie Partnera za znalezienie jak najszerszego kręgu nabywców towarów produkowanych przez wnioskodawcę, będąc elementem opisanego systemu "push-pull", leży w interesie wnioskodawcy, któremu zależy na tym aby na rynku obecne były przede wszystkim jego produkty. Wypłacając wynagrodzenie za dalszą odsprzedaż swoich produktów, wnioskodawca działa zatem w celu wykreowania dodatkowego popytu na produkowane przez siebie wyroby, a zatem działa, jakkolwiek pośrednio, w celu osiągnięcia przychodów. Dodatkowo podnieść należy, że na przeszkodzie w zaliczeniu opisanych wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodu nie stoi żaden z wyjątków opisanych w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wskazać należy ponadto, że w obecnych realiach rynkowych koncentrowanie się przez producentów jedynie na sprzedaży do bezpośrednich odbiorców jest niewystarczające, gdyż nie zapewnia zakładanego przez przedsiębiorcę celu, tj. maksymalnego nasycenia rynku jego wyrobami. Wynagradzając kontrahentów (Partnerów) za dokonaną przez nich odsprzedaż będzie ich motywować do szybszego wyzbywania się posiadanego towaru, a co za tym idzie - wcześniejszego zakupu kolejnych partii towarów, które to z kolei towary wnioskodawca musi w tym celu wyprodukować i wprowadzić na rynek. Opisane działania przekładają się na wzrost sprzedaży samego wnioskodawcy. Z uwagi na brak możliwości powiązania wydatku z konkretnym przychodem stanowi on typowy koszt pośredni, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych potrącamy w momencie poniesienia, przy czym koszty te nie dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy (umowa zawada jest na okres jednego roku kalendarzowego, z którym pokrywa się rok podatkowy wnioskodawcy).

Po przeanalizowaniu przedstawionego stanu faktycznego oraz obowiązującego stanu prawnego stwierdzam, co następuje:

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) nie zawiera wykazu wydatków, które przesądzają o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Przepis powyższy nie określa terminu, kiedy - dla ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu - można potrącić koszty. Sposób, w jaki należy rozliczyć koszty uzyskania przychodów zwłaszcza te, które odnoszą się nie tylko do roku podatkowego, w jakim zostały poniesione, ale i do lat następnych, jest uzależniony od tego, czy dany wydatek można zakwalifikować do kosztów bezpośrednio czy pośrednio związanych z przychodami. Kwestia związana z momentem potrącalności kosztów uzyskania przychodów została uregulowana w przepisach art. 15 ust. 4 ustawy oraz art. 15 ust. 4b-4e.

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4 ustawy).

W myśl zaś art. 15 ust. 4d ustawy koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ustawy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zawiera umowy z kontrahentami (Partnerami) dotyczące intensyfikacji sprzedaży. Poza wynagrodzeniem (premią) za dokonywanie zakupów w określonym czasie oraz określonej wysokości Spółka zobowiązała się do wypłaty na rzecz Partnera dodatkowego wynagrodzenia za dalszą odsprzedaż towarów produkowanych przez Spółkę. Wypłacając wynagrodzenie (premie) za dalszą odsprzedaż swoich produktów, Wnioskodawca działa w celu wykreowania dodatkowego popytu na produkowane przez siebie wyroby, a zatem działa pośrednio w celu osiągnięcia przychodu. Skoro zatem wydatki Spółki z tego tytułu wpływają na wysokość osiąganych przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej, to Spółka może zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wydatki te należy kwalifikować do kosztów pośrednio związanych z przychodami. Premie wypłacane Partnerom motywują ich do dalszej współpracy, wpływając tym samym pośrednio na możliwość osiągnięcia zwiększonych przychodów w przyszłości. W konsekwencji, nie jest możliwe ustalenie kiedy powstanie konkretny przychód uzasadniający potrącanie takich kosztów.

W świetle powyższego, wydatki na wypłatę wynagrodzenie (premii) za dalszą odsprzedaż towarów stanowią dla Spółki pośrednie koszty uzyskania przychodów, w związku z czym potrącalne są w dacie ich poniesienia, czyli de facto w dacie ujęcia ich w księgach rachunkowych, jeżeli zostały właściwie udokumentowane dla celów podatkowych, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135,90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.