IPPB3/423-1548/08-2/JB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2008 r. (data wpływu 5 listopada 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie potwierdzenia, czy Spółka uprawniona jest do uznania za koszt podatkowy dodatkowego elementu kosztowego od udzielonej pożyczki o równowartości podatku u źródła, którego ciężar poniesienia spoczywa zgodnie z umową pożyczki na Spółce - jest prawidłowe.

W dniu 5 listopada 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie potwierdzenia, czy Spółka uprawniona jest do uznania za koszt podatkowy dodatkowego elementu kosztowego od udzielonej pożyczki o równowartości podatku u źródła, którego ciężar poniesienia spoczywa zgodnie z umowa pożyczki na Spółce.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka zawarła umowę pożyczki z firmą XXX B H AG z siedzibą w N (dalej "XXX"). Umowa zawarta została 13 grudnia 2006 r.. Spółka jest stroną umowy pożyczki jako pożyczkobiorca. Na podstawie umowy pożyczki Spółka jest zobowiązana do naliczania i odprowadzania odsetek od pożyczki. Ponadto Spółka w umowie pożyczki zobowiązała się, że pokryje wszystkie należne podatki, jakie RMH (pożyczkodawca) będzie musiał zapłacić na terenie Polski. W konsekwencji Spółka na podstawie umowy pożyczki z własnych środków finansowych musi płacić zryczałtowany podatek dochodowy od skapitalizowanych lub zapłaconych odsetek, który na mocy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) oraz umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między Polską a Niemcami powinien zostać zapłacony u źródła. Spółka na chwilę obecną zapłacony podatek u źródła traktuje jako wydatek nie będący kosztem uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka jest uprawniona do uznania za koszt uzyskania przychodu, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dodatkowego elementu kosztowego od udzielonej pożyczki o równowartości podatku u źródła, którego ciężar poniesienia spoczywa zgodnie z umową pożyczki na Spółce.

Zdaniem Spółki, jest ona uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dodatkowego elementu kosztowego o równowartości kwoty podatku u źródła, którego ciężar poniesienia zgodnie z umową pożyczki spoczywa na niej - pożyczkobiorcy.

Spółka zwraca uwagę, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, koszty ponoszone związku z zaciągnięciem pożyczki są związane z uzyskaniem przychodów. Spółka zaznacza, że zaciągnięta pożyczka, w całości jest przeznaczona na poprawę jej bieżącej działalności gospodarczej. Wpływa ona na większą efektywności firmy i bycie bardziej konkurencyjnym na rynku, co w konsekwencji powoduje wzrost sprzedaży i przekłada się na większe dochody Spółki.

Zapłacony przez Spółkę podatek u źródła jest jednym z elementów wynagrodzenia dla pożyczkodawcy (XXX). Jest to więc dodatkowy, oprócz odsetek, koszt związany z uzyskaniem pożyczki. Koszty takie, zdaniem Spółki, należy traktować analogicznie jak prowizje dla banku za przyznanie kredytu - wówczas taka prowizja jest traktowana jako koszt uzyskania przychodów. Spółka na mocy umowy pożyczki zobowiązała się, że będzie pokrywać podatek u źródła za pożyczkobiorcę, w związku z tym należy to odczytywać jako jeden z głównych warunków uprawniających Spółkę do otrzymania pożyczki.

Tak sformułowana umowa i w związku z tym dodatkowe koszty związane z otrzymaniem pożyczki nie mogą pozbawiać podatnika prawa do zaliczenia tych wydatków do kosztów. Spółka zwraca uwagę, że podobne zapisy, bardzo często są stosowane przy zawieraniu umów pożyczek między podmiotami z różnych krajów. Jest to niewątpliwe związane z częstą zmianą przepisów podatkowych, wobec tego aby uniknąć ryzyka podatkowego z obydwu stron, w umowach jest zapisywana klauzula, że podatek u źródła finansują w całości pożyczkobiorcy.

Na poparcie powyższego, Spółka powołuje się na wyrok Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 maja 2008 r. (syg. akt III SA/Wa 1985/07), który podkreślił że pożyczkobiorca działa w podwójnym charakterze. Jako podatnik zaciąga pożyczkę i płaci od niej wynagrodzenie, które może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Jako płatnik ma natomiast obowiązek pobrać od tego wynagrodzenia zryczałtowany podatek u źródła i odprowadzić go do urzędu skarbowego. Spółka wskazuje, iż sąd podkreślił, że żadna umowa cywilnoprawna nie może w jakikolwiek sposób zmieniać obowiązków podatkowych stron. Nie oznacza to jednak, że nie mogą one ustalić, że jednym z elementów, od których uzależnione jest wynagrodzenie, jest właśnie podatek. Dlatego strony umowy mogą się umówić, że wynagrodzenie składa się z odsetek i podatku. Nie ma także wątpliwości, że wszystko co spółka świadczy w zamian za pożyczkę jest dla niej kosztem uzyskania przychodów. Spółka wskazuje, iż kolejnym argumentem potwierdzającym jej stanowisko, jest fakt, że zapłacony podatek u źródła przez pożyczkobiorcę, nie jest wymieniony w katalogu zawartym w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jest on ponoszony w celu uzyskania przychodów - tj. w celu uzyskania środków pieniężnych służących finansowaniu bieżącej działalności - to stanowi on dla Spółki koszt uzyskania przychodu. Ponadto Spółka w przypadku wątpliwości czy zapłacony podatek u źródła nie jest wymieniony w art. 16 ust. 1, pragnie uznać, że występujący art. 16 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w następującym brzmieniu: "nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: podatku dochodowego oraz wpłat z zysku określonych w odrębnych przepisach", dotyczy podatku tylko konkretnego podatnika. Natomiast nie ma już zastosowania, gdy podmiot działa jako płatnik. Spółka zwraca uwagę, że potwierdzeniem powyższej tezy jest już powołany wyrok WSA (sygn. akt III SA/Wr 1965/07).

Ponadto, zdaniem Spółki, przy niniejszej argumentacji warto także powołać wyrok NSA z dnia 20 maja 2003 r. (sygn. akt. I SA/Wr 2854/2000), zgodnie z którym, aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodu, nie jest konieczne w każdym przypadku wskazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło dochody także w przyszłości.

Wobec powyższego, zdaniem Spółki, należy uznać, że dodatkowy element kosztowy od udzielonej pożyczki o równowartości zapłaconego podatku u źródła, stanowi dla pożyczkobiorcy koszt uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.